Weekend w Palermo (luty 2018)

Mercato del Capo ciągnie się wzdłuż Via Porta Carini, Via Beati Paoli, Via di San’t Agostino i Via Cappuccinelle.







Nie była to jeszcze pora obiadowa, ale widząc taką oto garkuchnię, nie mogliśmy się oprzeć . W końcu właśnie po to przylecieliśmy do Palermo !

Purpu vugghiatu…



Tyle różności było zawiniętych w ciasto, że nie było szans na spróbowanie wszystkiego. Krewetki, sardynki, kraby, miecznik, bakłażany, papryka, seler naciowy (zwłaszcza ta wersja mnie ujęła ), karczochy… Szybkie odgrzanie na gorącym tłuszczu i można zajadać !













Ale tak bez wina ?????? Absolutnie nie można !

Tym razem grecanico ( pomimo pięknego koloru, w naszym rankingu niżej, niż grillo).

Bardzo mi sie podoba, że oprócz zwiedzania, w identycznych proporcjach umieszczasz Danusiu w relacji, kwestie próbowania miejscowych smaków.
Dla mnie te 2 tematy są równie ważne, no bo jak to ? - pojechać gdzieś i nie spróbować miejscowej kuchni ...no nie nada. Przyznam że do zwiedzania, Palermo średnio mnie pociąga (może to wina przygaszonych porą roku kolorków), ale tematy kulinarne .. mniam - to co innego .

Ja również lubię te Twoje kulinarne wstawki Danusiu .
Sama lubię poznawać region poprzez kuchnię, ale aż takiej odwagi w próbowaniu lokalnych przysmaków jak Wy nie mam .

Buber napisał(a): Dla mnie te 2 tematy są równie ważne, no bo jak to ? - pojechać gdzieś i nie spróbować miejscowej kuchni ...no nie nada. Przyznam że do zwiedzania, Palermo średnio mnie pociąga (może to wina przygaszonych porą roku kolorków), ale tematy kulinarne .. mniam - to co innego

Wojtku, mam dokładnie tak samo , stąd na wypadach (a w konsekwencji i w relacjach ) lokalne kulinaria muszą być! Jeśli nawet oszczędzamy na wizytach a lokalach gastronomicznych, to pichcimy sobie sami wyłącznie z produktów lokalnych, wykorzystując przepisy podpatrzone w necie przed wyjazdem .
A Palermo… jako całość też mnie nie ujęło, ale też celem wypadu nie były zabytki (chociaż oczywiście jakieś być musiały), ale właśnie jedzonko . Pora roku nie była przeszkodą w jego realizacji.

marze_na napisał(a): Sama lubię poznawać region poprzez kuchnię, ale aż takiej odwagi w próbowaniu lokalnych przysmaków jak Wy nie mam

Tu był luzik , ale niektórych „przysmaków” w krajach bardziej egzotycznych, chyba bym się nie odważyła.

Targowisko kończy się przy Porta Carini istniejącej w tym miejscu od XIII wieku, tyle że wielokrotnie przebudowanej (obecny neoklasycystyczny wygląd to efekt zmian z 1782 r.)





Moglibyśmy przejść przez tę bramę, ale wówczas znaleźlibyśmy się na główniejszej ulicy. Zdecydowanie wolimy wąziutkie , nawet jeśli czasem trafimy na ślepą . Tym razem się udało , Via Mura di San Vito doprowadziła nas do kolejnego , obranego na ten dzień punktu pośredniego.





Dotarliśmy na tyły Teatro Massimo.

Piazza Verdi (zwany też Piazza Massimo) otoczony jest kamienicami z przełomu XIX i XX w., centralne miejsce placu zajmuje Teatro Massimo Vittorio Emanuele, trzecia pod względem wielkości opera w Europie, największa we Włoszech. Monumentalna neoklasycystyczna budowla powstała w latach 1874-1896.



Akustyka jest tam ponoć wspaniała, ale tego sprawdzać nie zamierzaliśmy. Nie zdecydowaliśmy się bowiem na oglądnięcie wnętrza (bilet 8 euro, zwiedza się z przewodnikiem).

Na monumentalnych schodach rozegrała się scena finałowa „Ojca Chrzestnego 3”, w której ginie córka Corleone. Po obu stronach tych schodów znajdują się lwy z brązu, z alegoriami Liryki i Tragedii.







Popiersie Giuseppe Verdiego …





Nocne ujęcia Teatro Massimo pokazała Marzena…

Gdy byliśmy pod teatrem, akurat instalowano sprzęt na wieczorny koncert pod gołym niebem.



Może gdyby było bliżej od naszego mieszkania, zdecydowalibyśmy się na ponowne przyjście w to miejsce?
Zamiast tego, przez chwilkę poobserwowaliśmy, co się tu dzieje za dnia ...





… a potem poszliśmy dalej.

Najkrótsza droga do Quatro Canti prowadziła przez Via Maqueda, tej części ulicy jeszcze nie poznaliśmy.
I ... na tym się skończyło, gdyż wybraliśmy trasę okrężną, czyli najpierw Via Cavour w stronę morza, granicą dzielnicy Loggia.

Banca d'Italia







Preffetura di Palermo...

Doszliśmy do Piazza XIII Vittime.

Na tutejszym skwerze znajduje się pomnik ofiar mafii (Monumento ai caduti della mafia), ale nie oglądnęliśmy go z bliska. Przechodziliśmy natomiast tuż obok Obelisco XIII Vittime.



Kościół San Giorgio dei Genovesi - renesansowy, zbudowany w latach 1576-1596 przez wspólnotę genueńskich kupców i bankierów.



Przeszliśmy na drugą stronę Via Francesco Crispi i obok ogrodzonego Castello a Mare poszliśmy do portu La Cala.
W porcie znajduje się restauracja „Calamida”, gdy przechodziliśmy obok, sporo osób w niej coś jadło. Zapewne warto byłoby tam przysiąść, ale uznaliśmy, że zrobimy to ciut dalej, nawet jeśli mielibyśmy trafić gorzej.

Miejscem „postojowym“ była Piazza Marina, a konkretnie ogródek restauracji (tej, w której okienku poprzedniego dnia kupiliśmy bułę ze śledzioną ) tuż przy fontannie.





Barokowa Fontana del Garraffo powstała w 1698 r. , w obecnym miejscu stoi od 1862. Ozdobiona jest figurą bogini dosiadającej orła i walczącej z hydrą.







Również tu zamówiliśmy panierowane różności. Na talerzach pojawiły się crocche (malutkie ziemniaczane krokiety) oraz panelle ( cieniutkie placuszki z mąki z ciecierzycy). Była też parmiggiana :
No i oczywiście winko dla dam, piwko dla panów.

Ale bym posiedziała w knajpce z widokiem na taką fontannę...

Zwłaszcza w upalny dzień z pewnością jest to dobre miejsce , ale lutową porą też nam pasowało.

A potem ponownie (ale już raz ostatni) Corso Vittorio Emanuele, z Quatro Canti skręciliśmy na Via Maqueda, minęliśmy Piazza Pretoria, wkrótce byliśmy na Piazza Bellini, tym razem zatrzymując się tu na ciut dłużej.



Kościół Santa Caterina d’Alessandria – główna fasada z późnorenesansowym portalem z 1685 r.