Weekend w Palermo (luty 2018)

Z Quatro Canti rzut beretem dzielił nas od Piazza Pretoria, którego ominąć nie chcieliśmy.
Popularna nazwa placu to Plac Wstydu (Piazza Vergogna) …
Pośrodku placu stoi olbrzymia fontanna, którą dokładniej pokażę już wkrótce. Na razie słów kila o budynkach, które plac otaczają z trzech stron, czwarty bok to Via Maqueda, którą przyszliśmy od Quatro Canti.

Oficjalna nazwa placu pochodzi od Palazzo Pretorio zwanego też Palazzo Senatorio lub Palazzo delle Aquile (Pałac Orłów). Pałac powstał w latach 1463-1478, w kolejnych wiekach znacznie go przebudowano (ostatni raz w latach 1873-1875, stąd obecny neoklasycystyczny wygląd). Pod centralnym balkonem umieszczono marmurową płaskorzeźbę przedstawiającą orła, od którego pochodzi inna nazwa pałacu. Cztery orły znajdują się w narożnikach na szczycie budynku.







Fasadę wieńczy XVII-wieczna figura świętej Rozalii.



Jeden z boków Piazza Pretoria zamknięty jest przez dominikański kościół Santa Caterina d’Alessandria, którego główna fasada wychodzi na Piazza Bellini (pokażę ją przy innej okazji). Świątynia powstała w latach 1580-1596, oczywiście w późniejszym czasie nastąpiły renowacje i przebudowy, np.w 2 połowie XVII w. powstała kopuła.

Przy placu umiejscowione są także XVI –wieczne pałace baronów.
Późnomanierystyczny Palazzo Bonocore powstał w pierwszej połowie XVI wieku. Wielokrotnie zmieniał właścicieli, jeden z nich w XVIII w. rozbudował pałac, inny w 1827 r. przebudował w stylu klasycystycznym. W 1875 r. budynek kupił palermitański bankier Salvatore Bonocore, który wyremontował fasadę.
Od strony Via Maqueda, przy Piazza Pretorio znajduje się XVI-wieczny Palazzo Bordonaro, noszący nazwę od władającej nim w drugiej połowie XIX wieku rodziny Chiaramonte Bordonaro.

Przy Via Maqueda, naprzeciwko Piazza Pretoria, stoi barokowy kościół San Giuseppe dei Teatini, którego wnętrze pokazane jest ( jak zwykle pięknie) w relacji Marzeny. Świątynia powstała w latach 1612-1645, po zniszczeniach (w czasie bombardowania 1945) została odrestaurowana w latach 1950-1954 oraz 2011.
Fasada główna wychodzi na Corso Vittorio Emanuele, jedna z bocznych znajduje się przy Quatro Canti. Od Via Maqueda, naprzeciwko Piazza Pretoria, znajduje się wschodnia fasada z barokowym portalem z 1632 r. Pokryta majoliką kopuła powstała w 1724 r.





Wschodnią fasadę zamyka dzwonnica.

Piazza Pretoria najbardziej znana jest jednak z olbrzymiej marmurowej Fontanny Wstydu - Fontana della Vergogna. Fontanna ma obwód 133 m, wysokość 12 m, pełna jest nagich rzeźb.
Wykonana została w latach 1554-1555 przez rzeźbiarza Francesco Camilliani, miała stanąć w ogrodzie florenckiego pałacu San Clemente budowanego dla Luigi de Toledo, brata wicekróla Sycylii. Luigi i Garcia Alvarez di Toledo byli synami wicekróla Neapolu (Pedro Alvarez de Toledo y Zuniga) i toskańskiej wielkiej księżnej Eleonory (pierwszej żony Kosmy I Medyceusza).
Fontanna składała się z 48 figur, otoczona była długą pergolą z 90 drewnianymi słupami.
Pałacu dla Luigiego nie ukończono, gdyż właściciel popadł w długi. Brat Luigiego sprawił, że w 1573 r. fontannę kupiły władze Palermo. W 1574 r. przyjechała z Florencji na Sycylię w 644 kawałkach, trzeba ją było na nowo zamontować. Część rzeźb została uszkodzona podczas transportu, niektóre zachował dla siebie Luigi de Toledo.
Ostatecznie fontanna stanęła na Piazza Pretorio w 1581 r., po wcześniejszym wyburzeniu kilku budynków, aby było gdzie fontannę pomieścić . Przy montażu w Palermo brał udział Camillo Camiliani, syn twórcy fontanny.
Fontannę odrestaurowano w latach 1998-2003.



Z fontanną związana jest legenda… Zakonnice z pobliskiego klasztoru Martorana tak strasznie zgorszyły się widokiem nagich postaci (stąd nazwa placu i fontanny), iż którejś nocy postanowiły je uszkodzić w nadziei, że niekompletne figury zostaną z fontanny usunięte. Nie odważyły się jednak dotknąć gorszących części męskich postaci, zamiast tego uszkodziły im… nosy
Od 1861 (po inwazji dynastii Sabaudzkiej z Piemontu) fontanna była symbolem skorumpowanych władz miasta, stąd inna przyczyna nazywania jej Fontanną Wstydu.

Centralny basen fontanny otoczony jest schodami z balustradą i trzema kręgami nagich figur – ludzi, nimf, syren, satyrów…

Historia tej fontanny jest b.ciekawa.... Widzę tu ogrodzenie, ale skoro pokazujesz zdjęcia niecki fontanny to chyba i furtka jest....

piekara114 napisał(a): chyba i furtka jest....

Oczywiście
Poszczególne elementy fontanny można sobie pooglądać z bliska

Półleżące figury są alegoriami rzek Palermo, bo bokach umieszczono rzeźby trytonów i nereid.

Oreto:





Gabriele:









Maredolce:





Papireto:

W niszach znajdują się głowy zwierząt…









Bogini Pomona…



Herkules…

Przy fontannie można spędzić naprawdę dużo czasu .













Tradycyjne, odsyłam do odpowiedniej części relacji Marzeny.

dangol napisał(a):
Tradycyjne, odsyłam do odpowiedniej części relacji Marzeny.

Aż tak dokładnie fontanny nie mamy udokumentowanej .

Miło znowu pospacerować po Palermo. Ale wypatruję też kolejnego kulinarnego odcinka .

Dzień się kończy, zmrok zapada, więc obiadokolacja coraz bliżej .

dangol napisał(a):Dzień się kończy, zmrok zapada, więc obiadokolacja coraz bliżej .

Skoro mowa o jedzeniu to nie może mnie tu zabraknąć

Bardzo bogata w rzeźby ta fontanna.

Widok z Via Maqueda na kościół San Cataldo przy Piazza Bellini (ten plac jeszcze się pojawi w mojej relacji).



Na chwilkę przerwaliśmy zwiedzanie Palermo i postanowiliśmy wpaść na krótką odsapkę (a zwłaszcza na siusiu ) do naszego mieszkania na Via delle Pergole. W tym celu z Via Maqueda skręciliśmy na Via del Ponticello. W tej okolicy znajduje się kilka knajpek z hinduskim jedzeniem (ale nie takie dania chcieliśmy zjeść na obiadokolację) , jest też sklepik z przyprawami.

Kościół Santa Maria delle Grazie al Ponticello zbudowany w 1556 r., obecnie Sanktuarium Matki Bożej z Lourdes



Nazwa Ponticello dla ulicy i placu upamiętnia most , który w dawnych czasach przecinał rzeczkę Kemonia, płynącą niegdyś mniej więcej tak, jak przebiega obecna Via Porta di Castro. Kemonia powodowała katastrofalne powodzie, najgorsza z nich we wrześniu 1557 r. spowodowała znaczne zniszczenia i doprowadziła do śmierci ponad 600 osób. Po tym wydarzeniu, senat Palermo podjął decyzję o skierowaniu biegu rzeki na inne „tory”, a most rozebrano. Trochę za wcześnie, gdyż powódź w listopadzie 1666 r. spowodowała powrót rzeki do jej pierwotnego przebiegu, powodując ponownie duże szkody. W tym momencie zdecydowano się na budowę podziemnego tunelu, aby przekazywał wody rzeki bezpośrednio do morza…



Kościół del Gesù zwany też Casa Professa - na Piazetta Casa Professa, zbudowany przez jezuitów w latach 1564-1636 w miejscu dwóch starszych świątyń. Skromna fasada nie wskazuje na bogactwo wnętrza, chociaż więc obok przechodziliśmy wielokrotnie, nawet nie podjęliśmy próby zaglądnięcia do środka . We wnęce nad portalem znajduje się XVII-wieczna figura Madonna della Grotta.



Jeszcze chwila...



i byliśmy w naszym apartamencie.

W domowym ciepełku (już tylko ciepełku, a nie 30-sytopniowym ukropie , gdyż udało nam się odkryć, jak przestawić temperaturę grzania) długo jednak nie zabawiliśmy. Wkrótce znowu wędrowaliśmy przez Alberherię, dochodząc do Via Maqueda dokładnie tą trasą, którą wcześniej szliśmy do domu, tyle że w przeciwnym kierunku.

Na początek wieczorne Ballarò…







Via Maqueda – tym razem poszliśmy w kierunku przeciwnym do Quatro Canti.

Jedną z bocznych uliczek przeszliśmy do Via Roma, gdyż trzeba było zaopatrzyć się w Lidlu w winko, niezbędne na wieczór i do śniadania. Mając zabezpieczony zapasik , mogliśmy wreszcie pomyśleć o obiadokolacji.

Przez moment rozważaliśmy mijaną właśnie „La Locanda” przy Piazzetta della Messinese. Miejsce wyglądało sympatycznie, zapadła jednak decyzja powrotu na Quatro Canti, gdzie wcześniej upatrzyliśmy sobie coś innego. Tyle, że tam jedzonko mieli podawać dopiero od 19-tej, więc mieliśmy jeszcze trochę czasu do nastania tej godziny.

Na chwilę zagłębiliśmy się w wąskie uliczki, aby na moment przysiąść na placyku przed kościołem Sant’ Anna la Misericordia.



Trzeba było ocenić , czy oby na pewno wybraliśmy dobre wino... Siedział tam już jakiś człek, tyle że z piwkiem, więc wkleiliśmy się w ten klimacik .

Kolejnymi uliczkami wróciliśmy na „naszą“ stronę Via Roma, ponownie zagłębiliśmy się w zaułki, które doprowadziły nas do Piazza Bellini z pięknie podświetlonymi kościołami.

Główna fasada kościoła Santa Caterina d’Alessandria (wspomnianego wcześniej przy okazji Piazza Pretoria) z późnorenesansowym portalem z 1685 r. W niszy nad portalem znajduje się figura patronki.



Kościół Santa Maria dell’Ammiraglio należący do klasztoru Martorana (tego od mniszek, które chciały pozbawić wstydliwego wyglądu posągi z fontanny na Piazza Pretoria ).







Kościół San Cataldo...



Piazza Pretoria...