W wyżu czy niżu, spacery i leniuchowanie na Ižu (2013)

Do łask wróciła nasza „promenadowa” plaża…







Tym razem widoki były nieco urozmaicone, bo morze zaroiło się od żagielków ekipy regatowej, która nocą stała w marinie.













A do bliskich obserwacji przytrafił się krab.

Gdy promenadową plażę pokrył cień, postanowiliśmy nieco zmienić plan dnia i zamiast na plażę z widokiem na port, po prostu pójść na spacer .
No to może do Małego Iżu? Szkoda tylko, że trzeba dreptać szosą, gdyż nie ma alternatywnej drogi wzdłuż morza… Na szczęście, auta jeżdżą rzadko .



Okrążyliśmy port…



Fotka z netu:

Szosa biegnie pomiędzy morzem a zalesionymi stokami wzgórz Mali i Veli Opaćac, gdzie kiedyś były iliryjskie fortyfikacje. Teraz na niższym wierzchołku jest wielki kamienny krzyż, postawiony tu w 20011 roku (w miejscu poprzedniego z 1933 r. zniszczonego w 1961 r., ale z szosy go nie widać… Będąc na wyspie, nie mieliśmy o tym krzyżu zielonego pojęcia, ale nawet gdyby było inaczej, to raczej i tak nie wybralibyśmy się na oględziny…To, że faktycznie jest, zobaczyłam dopiero w domu, o dziwo na naszych fotkach , ale pokażę je Wam nieco później.

Na skraju miejsowości trwała właśnie budowa jakiegoś wielkiego (jak na Iž) gmaszyska, nie odkryliśmy co tam ma kiedyś być…
Nieco dalej jest ścieżynka schodząca do morza – tam też cosik się buduje, tyle że rozmiarów niewielkich . Świetne miejsce, szkoda że nie zabraliśmy ze sobą sprzętów plażowych.







Rutnjak w całej okazałości:

Zatoka Svežina z hodowlą ryb:





Znalezisko w krzaczorach niedaleko zakrętu szosy…



Niestety, drogi na skróty nie ma…



Asfaltu było jednak tylko 5 km i wkrótce wieża kościoła (tego, pod który przypadkowo dojechaliśmy w sobotę szukając miejsca na samochodowy nocleg) wyłoniła się wśród drzew…



Z szosy było widać miejsca już nam dobrze znane …





… a wkrótce pojawiło się rozdroże zapamiętane z pierwszego wieczora.

Na pocżątek stojący na pagórku parafialny kościół Uznesenja Marijina (Gospe Velike), no bo przecież po ciemku nie za bardzo go widziałam... Niezbyt zabytkowy, gdyż został zbudowany w 1902 r. (renowacje 1961, 1969, 1992).



Fotka z netu:

Na dzwonnicy trzy donośne dzwony (o średnicach 88 cm, 72 cm i 56 cm) z końca XIX w.



Wnętrze zamknięte… Trzeba jednak było przyjść tu w niedzielę .





Zabytkowy, aczkolwiek również niedostępny w środku, jest stojący obok kościółek sv. Marije. Został zbudowany pomiedzy IX i XI wiekiem, aczkolwiek pierwsze pisemne wzmianki pochodzą z 1351 r.



Początkowo była to starochorwacka rotunda (została z niej półokrągła abysda), w XVII wieku dobudowano prostokatną nawę z dzwonniczką nad wejściem. Część świątyni w 1898 r. została zniszczona w wyniku uderzenia pioruna , od 2000 r. trwa gruntowna renowacja (wcześniejsze prace wykonano w 1952 r.) . Wokół znajduje się stary cmentarz (nowy jest poniżej parafialnego kościoła), całość jest otoczona murem.











Powrót do asfaltowej drogi nie ma sensu, do portu Komoševa lepiej zejść kamienistą dróżką (czasem starymi schodkami) za kościołem parafialnym i cmentarzem, wyprowadzającą nad zabudowania osady Makovac. Można tam od razu zaglądnąć do kolejnego kościółka (już ostatniego jaki jest na wyspie), ale my zajdziemy tam dopiero po ławeczkowaniu koło przystani.

Witam,

łza się w oku kręci , kilka lat temu też byłem na iżu (mali iż) ze znajomymi 2 tygodnie (jedne z najfajniejszych jakie spędziłem w chorwacji )

W dwa tygodnie do można przedreptać całą wyspę dokładnie , a i na plażowanie sporo czasu zostaje. Fajnie miałeś! Może pokusisz się o jakieś uzupełnienia do tego, co ja pokazuję?

Zapewne jeśli kiedyś przyszłoby mi wrócić na wyspę, to tym razem szukałabym spania w Małym Iżu. W której części mieszkaliście?

Żeby nie zaburzać przyzwyczajeń i rytmu życia Maloižan (jak z naszych obserwacji wynikało - w przeważającej części ludzi starszych), tym razem nie usiedliśmy na ich ulubionych ławeczkach (zresztą, już były zajęte ), lecz po przeciwnej stronie przystani, gdzie siedzisk jest więcej. Portowe fotki dzięki temu są z innej perspektywy, niż te przy niedzielnym śniadaniu.



Nie było tam co prawda charakterystycznej ławeczki Małoiżańskiego piwosza (co nie oznacza, że mieszkańcy piją wyłącznie wino – „podsłuchałam”, jak jeden z miejscowych dziadków tłumaczył babciom, że piwo to przecież nie jest alkohol), ale piwko nabyte w sklepiku też dobrze tutaj wchodziło. No bo jak nie mogło smakować w takich okolicznościach?







Moglibyśmy tam siedzieć dłuuuuuuuuugo, ale...

Poszliśmy dalej (a w zasadzie wracaliśmy ) promenadą w stronę Kneža. Za naszym pierwszym na wyspie miejscem noclegowym, odbiliśmy lewo do kościółka św. Anny (na dole przy odchodzacej dróżce jest drogowskaz ).

W pobliżu kaplicy stoją pozostałości XVI-wiecznego kasztelu Turan, dawniej była to własność rodziny Kožičić-Benja. Nazwa „Turan” pochodzi zapewne od „turris” –„wieża”, to ona właśnie najlepiej zachowała się do dziś…





Kaplica sv. Ane:







Pooglądaliśmy (oczywiście znów tylko z zewnątrz) i wróciliśmy nad wodę…

Danusiu można Cię czytać i podglądać dłuuuugo ale ... doba jest krótka niestety
Styl leniuchowania prima sort

pięknie wygląda z lotu ptaka

dangol napisał(a):
Znalezisko w krzaczorach niedaleko zakrętu szosy…

byłby świetny abażur, skoro znalezisko, zapewne bym wziął ze sobą

Kenik napisał(a): Styl leniuchowania prima sort

Cały czas jesteśmy na etapie wypracowywania tego stylu, po dwóch kolejnych latach intensywnych (relatywnie ) objazówek po Rumunii i Peloponezie, w stuprocentowe leniuchowanie nie tak łatwo się wdrożyć.

te kiero napisał(a): byłby świetny abażur, skoro znalezisko, zapewne bym wziął ze sobą

A my zostawiliśmy. Za dużo miejsca zajmowałby w aucie, a przecież w drodze powrotnej znów miało nam posłużyć za sypialnię .
Całkiem możliwe, że "abażur" wciąż w tych krzakach leży i czeka... Może na Ciebie

Szans na dotarcie nad samym morzem do Wielkiego Iżu nie mieliśmy, ale żeby nie iść szosą cały czas, poszliśmy promenadą do Kneža…

dangol napisał(a):w stuprocentowe leniuchowanie nie tak łatwo się wdrożyć.

[

Ja bym już na Waszym miejscu zbytnich modyfikacji nie wdrażała

Zapewne masz rację, wystarczy . Z resztą modyfikacji poczekamy jeszcze lat kilka .

Za “Baronim” poszliśmy ścieżką do sąsiedniej małej zatoczki.





Takiego zatrzęsienia jezowców jak tu, nigdzie więcej na Iżu nie widzieliśmy…



Generalnie, jeżowców było raczej niewiele , ale za to jak już się trafiały, to najczęściej bardzo solidnych rozmiarów. Ta „jeżowcowa” zatoczka była wyjątkiem.

Z tej ostatniej zatoczki podeszliśmy znów do szosy i nią wróciliśmy „do domu”.