W poszukiwaniu planów filmowych, czyli Korfu 2024

Zdecydowanie warto było zostawić samochód wcześniej i przejść się kawałek

Kapitańska Baba napisał(a):Zdecydowanie warto było zostawić samochód wcześniej i przejść się kawałek

Też tak myślę.

21 czerwca 2024

Następnego dnia zaraz po śniadaniu, na którym zjawiliśmy się jako pierwsi, pojechaliśmy do Paleokastritsy.
Do przejechania mieliśmy około 17 km. Ruchu na drogach tak wcześnie rano jeszcze nie było, więc po 30 minutach stanęliśmy na parkingu pod Klasztorem Paleokastritsa. To na tym parkingu kończy się droga, która przebiega przez miejscowość Paleokastritsa.
Przed wjazdem na wzgórze, na którym znajduje się klasztor znajduje się sygnalizacja świetlna i musieliśmy chwilę czekać na zapalenie się zielonego koloru. Droga jest tam wąska i te światła mają na celu wyeliminowanie możliwości mijania się na niej samochodów. Tak więc samochody są tam wpuszczane czasowo tylko w jednym kierunku. Tak wcześnie rano nie mieliśmy problemu z zaparkowaniem samochodu, ale ponoć w godzinach późniejszych robi się tutaj bardzo ciasno. Wtedy ponoć lepiej jest zostawić samochód na parkingu na dole i do klasztoru dojść pieszo.


Zostawiliśmy samochód na parkingu (to ten w środku)


i dalej poszliśmy już na nogach.


Zaraz za bramą prowadzącą na teren Klasztoru znajduje się sklepik z pamiątkami, ale jeszcze był zamknięty.





Pod nami wiła się droga, którą tutaj dojechaliśmy.


Po dwóch minutach spaceru znaleźliśmy się tuż przed wejściem do Klasztoru.




Klasztor był już otwarty, ale my chcieliśmy jeszcze rozejrzeć się wokół niego, więc najpierw poszliśmy obejrzeć widoki z placyku znajdującego się tuż obok wejścia.







Gdy tak podziwialiśmy z zupełnej ciszy piękne widoki, to w pewnym momencie doleciały do naszych uszy dziwne dźwięki, które w pewnym momencie stały się bardzo donośne. To dwa koty skryte pod kwitnącą bugenwillą, rozpoczęły swój zalotny koncert.

megidh napisał(a):Następnego dnia zaraz po śniadaniu, na którym zjawiliśmy się jako pierwsi, pojechaliśmy do Paleokastritsy.
Do przejechania mieliśmy około 17 km. Ruchu na drogach tak wcześnie rano jeszcze nie było, więc po 30 minutach stanęliśmy na parkingu pod Klasztorem Paleokastritsa.

Też tak mamy , zastanawiam się po co budzimy się na wakacjach tak wcześnie i prawie wszędzie musimy czekać na otwarcie
Z drugiej jednak strony zwiedzamy bez tłumów , a jesienią nie tracimy cennych godzin ze światłem dziennym


Pozdrawiam
Piotr

Chętnie popatrzę na Paleokastrisę u Ciebie bo sama - jak mogłaś już sie przekonać - wiele nie widziałam Późno przypłynęliśmy, plaża pod klifem wygrała z miastem

megidh napisał(a):Potem z dużym trudem (bo woda mocno pchała mnie w stronę jeziora) dotarłam do miejsca gdzie stał Waldek i zaczęłam nurkować w poszukiwaniu okularów. Niestety nurt w kanale był tak duży, że spychał mnie w stronę jeziora i trudno było pozostać w jednym w miejscu. Trzymałam się kamieni pod wodą, ale nurt i tak ze mną wygrywał.

Gosiu, Ty mnie ciągle zadziwiasz . Choćby okulary ze złota były, to bym nie nurkowała po nie, ewentualnie bym wepchnęła męża

megidh napisał(a):Następnego dnia zaraz po śniadaniu, na którym zjawiliśmy się jako pierwsi, pojechaliśmy do Paleokastritsy.

Piękne miejsce .

piotrf napisał(a):Też tak mamy , zastanawiam się po co budzimy się na wakacjach tak wcześnie i prawie wszędzie musimy czekać na otwarcie

To jest zadziwiające, że jak chodzę do pracy, to ranne wstawanie jest bardzo uciążliwe. Nastawiam budzenie na 5:30 już z zamiarem wyłączenia go i spania dalej jeszcze przez pół godziny. Wstaję dopiero jak telefon brzęczy o 6:00, a i tak mam na wszelki wypadek ustawione trzy drzemki co 5 minut. Natomiast na wyjazdach wstaję bez żadnego problemu.

piotrf napisał(a):Z drugiej jednak strony zwiedzamy bez tłumów , a jesienią nie tracimy cennych godzin ze światłem dziennym

Świetne podejście do tematu. Ja mam jeszcze jedno - że dzięki temu, że mamy więcej czasu, to możemy wolniej zwiedzać.

Kapitańska Baba napisał(a):Chętnie popatrzę na Paleokastrisę u Ciebie bo sama - jak mogłaś już sie przekonać - wiele nie widziałam Późno przypłynęliśmy, plaża pod klifem wygrała z miastem

W samej miejscowości to oprócz Klasztoru nie ma w zasadzie nic więcej do zwiedzania. Natomiast piękne są widoki na Paleokastritsę z pobliskich punktów widokowych oraz z morza.

wiola2012 napisał(a):

megidh napisał(a):Potem z dużym trudem (bo woda mocno pchała mnie w stronę jeziora) dotarłam do miejsca gdzie stał Waldek i zaczęłam nurkować w poszukiwaniu okularów. Niestety nurt w kanale był tak duży, że spychał mnie w stronę jeziora i trudno było pozostać w jednym w miejscu. Trzymałam się kamieni pod wodą, ale nurt i tak ze mną wygrywał.

Gosiu, Ty mnie ciągle zadziwiasz . Choćby okulary ze złota były, to bym nie nurkowała po nie

Lubiłam te okulary, więc pomimo tego, że zdawałam sobie sprawę, że odszukanie ich jest mało prawdopodobne, to jednak próbowałam, aby mieć czyste sumienie.
A ponadto i tak byłam już mokra, bo żeby wyłowić czapkę, to musiałam do tego kanału wejść, gdyż z brzegu nie dałabym rady.

wiola2012 napisał(a):...ewentualnie bym wepchnęła męża

Jakbym męża wepchnęła, to oprócz okularów musiałabym jeszcze jego ratować .

megidh napisał(a):

wiola2012 napisał(a):...ewentualnie bym wepchnęła męża

Jakbym męża wepchnęła, to oprócz okularów musiałabym jeszcze jego ratować .

Już w kilku relacjach pokazałaś, że dobrze pływasz . Trenowałaś może?

wiola2012 napisał(a):

megidh napisał(a):

wiola2012 napisał(a):...ewentualnie bym wepchnęła męża

Jakbym męża wepchnęła, to oprócz okularów musiałabym jeszcze jego ratować .

Już w kilku relacjach pokazałaś, że dobrze pływasz . Trenowałaś może?

Nie, ale sporo pływałam od dziecka. Tata nauczył mnie pływać jak miałam kilka lat i wtedy polubiłam pływanie.
Kiedyś trenowałam jeździectwo, ale skończyłam, gdy miałam wypadek, bo od tej pory boję się koni.
Ogólnie lubię sport, ale obecnie niestety nie mam zbyt dużego wyboru do jego uprawiania. Kolano i SKS skutecznie mi to utrudniają.

Po wysłuchaniu kociego zawodzenia idziemy wreszcie w stronę Klasztoru.
Klasztor Paleokastritsa jest jednym z najstarszych na Korfu. Klasztor został wybudowany w miejscu, gdzie odnaleziono ikonę Matki Boskiej. Najstarsza pisemna wzmianka o kościele pochodzi z 1469 roku, w akcie notarialnym sporządzonym przez notariusza i księdza Stamosa Goulisa i dotyczy renowacji i konsekracji kościoła.
Przy bramie klasztornej znajduje się tablica z wypisaną treścią Psalmu 93:4.

Ponad szum wód rozległych,
ponad potęgę morskiej kipieli
potężny jest Pan na wysokościach.


Po przekroczeniu bramy widzimy kosz, w którym znajdują się chusty, którymi powinny się okryć kobiety niewłaściwie ubrane na wizytę w tym miejscu. Przezroczysta skrzynka na pieniądze chyba służy chyba do uiszczenia ofiary, ale może też należy tam wrzucić zapłatę za wypożyczenie chusty. A może na jedno i na drugie.


Ponieważ obie z Anną ubrałyśmy się odpowiednio, więc nie musimy owijać się chustami. Mijamy więc stolik i idziemy dalej. Bardzo nas ciekawi, czy nam się tutaj spodoba.




Po lewej stronie widzimy łukowate przejście, przyciągające do siebie piękną bugenwillą.


Idziemy więc zobaczyć to miejsce z bliska.


Przejście pod łukami jest dosyć długie. Na ścianach oglądamy piękne mozaikowe obrazy.




Na całej długości znajdują się wielkie donice z roślinami, które dodatkowo dodają uroku temu miejscu.



Na końcu znajdują się schody, którymi idziemy na wyższym poziom.



Przechodzimy pod dzwonnicą i docieramy na dziedziniec, na którym znajduje się studnia, do której turyści wrzucają monety. Ponoć ilość monet jest spora i stanowi niemały dochód dla Klasztoru.


Studnia jednak nie załapała się na moje zdjęcia. Na zdjęciu poniżej (w prawym dolnym rogu) widać tylko jej fragment.





Bugenwilla, którą przed chwilą podziwialiśmy na dole, jak oplata łukowate podcienia, tutaj pokazała nam się w pełnej krasie. Nie mogłam od niej oczu oderwać.

Przechodzimy na drugą stronę kościoła.
Wszędzie stoją donice z kwiatami. Bardzo mnie zainteresowała donica z gerberami, bo już dawno nie widziałam tych kwiatów.









Zaglądamy do kościoła, który jest jednonawową bazyliką. Znajduje się tutaj wiele wspaniałych i bezcennych ikon.
Na uwagę w tym kościele zasługuje kamienny ikonostas, który zrobił na mnie spore wrażenie. Dwie niewielkie kapliczki stojące na postumentach w prezbiterium, wyglądają jak miniaturowe kościółki. Nasze zainteresowanie wzbudził także sufit ze wspaniałymi malowidłami z 1922 roku.

Wspaniała bugenwilla.

Po wyjściu z kościoła oglądamy klasztorny ogródek



i idziemy do muzeum, znajdującego się na terenie Klasztoru.




Zanim wejdziemy do muzeum, to podziwiamy świetne żywe zadaszenie.


W muzeum znajdują się ikony pobizantyjskie, szaty liturgiczne, naczynia sakralne i wiele innych eksponatów.







W gablocie stojącej na środku sali muzealnej można zobaczyć kości wieloryba.


Tuż obok na postumencie ustawiono piękną, olbrzymią muszlę.



Obok muzeum znajduje się mały sklepik z pamiątkami. Ceny w tym sklepiku są różne. Jedne na naszą kieszeń, a inne już nie. Jednak asortyment w niższej cenie nas nie zachwycił, więc nie kupiliśmy tam niczego.

I w muzeum skończyło się nasze zwiedzanie Klasztoru Paleokastritsa.
Zachwyceni tym miejscem opuszczamy Klasztor.

Bugenvila cudna
Sam klasztor sprawia wrażenie bardzo spokojnego, cichego miejsca. Trzeba będzie tam koniecznie zajrzeć jak trafimy o ludzkiej porze miasta

Kapitańska Baba napisał(a):Sam klasztor sprawia wrażenie bardzo spokojnego, cichego miejsca. Trzeba będzie tam koniecznie zajrzeć jak trafimy o ludzkiej porze miasta

Spokojnie tam było chyba dlatego, że byliśmy tam bardzo wcześnie. Jak zaczną się zjeżdżać autokary wycieczkowe, to tak fajnie już nie będzie.