W poszukiwaniu planów filmowych, czyli Korfu 2024

Kapitańska Baba napisał(a):Lecimy do Grecji ale to bardzo krótki i intensywny wypad - choć na szybką kąpiel mam jednak nadzieję

Jak widzę Grecja Was wciąga .

megidh napisał(a):

Kapitańska Baba napisał(a):Lecimy do Grecji ale to bardzo krótki i intensywny wypad - choć na szybką kąpiel mam jednak nadzieję

Jak widzę Grecja Was wciąga .

Chyba nie mogłoby być inaczej

Laguna Korission to przybrzeżna laguna wzdłuż Morza Jońskiego, oddzielona od morza plażą Chalikouna. Jezioro ma 5,4 km długości, 1 km szerokości i powierzchnię 427 hektarów. Oprócz wielu wydm, których wysokość przekracza 15 metrów, występują tam również małe trzcinowiska i gaje tamaryszku. Laguna Korission i pobliskie obszary przybrzeżne są chronione, ponieważ stanowią ważny przystanek dla ptaków wędrownych w trakcie ich podróży z Afryki do Europy. W pewnych porach roku ponad 2000 ptaków szuka schronienia w jeziorze. W tym rejonie odnotowano prawie 130 gatunków ptaków, w tym szczudłaka czarnoskrzydłego , sieweczkę kentyjską , cisówkę zitting , flaminga większego , lasówkę sardyńską , jaskółkę rdzaworumbową , dzierzbę leśną i żołnę europejską .

Chciałabym zobaczyć flamingi na wyspie Korfu. Informacje o nich znalazłam tutaj. Na tej stronie można obejrzeć piękne zdjęcia różowych flamingów, ale czerwiec, to nie jest ich pora. Przylatują tutaj dopiero pod koniec lata. Pomimo tego, że wiedziałam, iż nie ma szans na ich zobaczenie, to i tak miałam nadzieję, że może chociaż jeden się zapodział i zobaczę go gdzieś przy brzegu jeziora. Ale nadzieja matką głupich i niestety żadnego flaminga nie zobaczyłam. Tym bardziej że punkt obserwacji flamingów położony jest w innym miejscu nad jeziorem, niż to, do którego dotarliśmy. Ten punkt znajduje się tutaj. Aby do niego dotrzeć musielibyśmy objechać całe jezioro wokoło, a nie mając szans na obejrzenie flamingów, po prostu odpuściliśmy sobie to miejsce.
Na FB jest taki filmik pokazujący flamingi w tym miejscu.

Skoro cel wizyty w tej okolicy jest różowy to w pełni go rozumiem

A na pewniaka, aby zobaczyć różowe ptaszyska, to polecam wypad na Cypr do Larnaki. Już są i będą na pewno do końca lutego, a może i końca marca, zależy od temperatury.... Może walentynkowy weekend ..i aby je zobaczyć to nawet auta nie trzeba wynajmować, wystarczą własne nogi

piekara114 napisał(a):Skoro cel wizyty w tej okolicy jest różowy to w pełni go rozumiem

A na pewniaka, aby zobaczyć różowe ptaszyska, to polecam wypad na Cypr do Larnaki. Już są i będą na pewno do końca lutego, a może i końca marca, zależy od temperatury.... Może walentynkowy weekend ..i aby je zobaczyć to nawet auta nie trzeba wynajmować, wystarczą własne nogi

Z chęcią bym poleciała, ale właśnie wróciliśmy. No i teraz szykujemy się na Paryż. Fakt że wylot dopiero w kwietniu, ale Paryż do tanich nie należy, więc muszę trochę kasy przyoszczędzić na ten wyjazd.

Z zainteresowaniem oglądaliśmy kanał łączący Morze Jońskie z jeziorem Korission


i jego ujście do morza.





Kanał został uregulowany betonowym nabrzeżem. W miejscu gdzie kanał łączy się morzem betonowy twór podnosi się, tworząc małe wzniesienie.





I właśnie gdy stałam na tym wzniesieniu, to przytrafiło mi się małe nieszczęście.
Wiał wiatr a ja miałam na głowie czapkę z daszkiem oraz osadzone na niej okulary. I pomyślałam, że muszę je zdjąć, żeby mi ich wiatr nie zerwał z głowy. Już wyciągałam rękę, że to zrobić i w tym momencie wiatr mnie uprzedził. Zerwał mi z głowy czapkę wraz z okularami i wrzucił je do kanału. W pierwszej chwili zamarłam, bo nie wiedziałam, co robić. Ale po chwili mnie odblokowało. zawołałam do Waldka, żeby stanął w tym miejscu, gdzie ja byłam, a sama pobiegłam za odpływającą w stronę jeziora czapką. Wyprzedziłam ją, po drodze zdejmując z siebie ubranie. W okolicach mostka weszłam do wody i wyłowiłam moją ulubioną czapkę. Dobrze że moje sandały są odporne na wodę i mogłam w nich wejść do wody, bo inaczej nie dałabym rady na tych kamieniach, które leżą na dnie kanału. Potem z dużym trudem (bo woda mocno pchała mnie w stronę jeziora) dotarłam do miejsca gdzie stał Waldek i zaczęłam nurkować w poszukiwaniu okularów. Niestety nurt w kanale był tak duży, że spychał mnie w stronę jeziora i trudno było pozostać w jednym w miejscu. Trzymałam się kamieni pod wodą, ale nurt i tak ze mną wygrywał. W międzyczasie nad kanałem pojawiła się czeska rodzinka, od której pożyczyłam okulary do wody. Dzięki nim więcej widziałam pod wodą, ale niestety słońce już było nisko i nie rozświetlało wody w kanale, więc pod wodą było już ciemno. Okulary przepadły jak kamień w wodę. Najprawdopodobniej ten bardzo silny nurt zaniósł je do jeziora, bowiem okulary były lekkie. Szukałam tych okularów ponad pół godziny, po czym stwierdziłam, że dalsze szukanie nie ma sensu. Wyszłam z wody i oddałam czeskiej rodzince pożyczone od nich okulary do wody dziękując im za ten miły gest. Oni też byli bardzo strapieni moją stratą. Oczy miałam czerwone jak rak, bo zanim pożyczyłam okulary do wody, to nurkowałam w tej słonej wodzie z otwartymi oczami. Byłam zła jak wszyscy diabli, bo strata była spora, gdyż te okulary to były Ray Bany z polaryzacją. Wtedy obiecałam sobie, że już nigdy więcej nie kupię takich drogich okularów i jak do tej pory słowa dotrzymuję.

Szkoda okularów

Na różnych łódkach utopiliśmy ich tak dużo, że kupujemy za grosze byle były

W tym kanale musi być niezły prąd, zwłaszcza jak mocniej przywieje i są fale

Współczuję straty, zwłaszcza tak kosztownej. Wiatr potrafi być bezlitosny. Ale wiesz, zawsze można stracić okulary na wakacjach w bardziej prozaiczny sposób. Na moich mąż usiadł .

pomorzanka zachodnia napisał(a):Współczuję straty, zwłaszcza tak kosztownej. Wiatr potrafi być bezlitosny. Ale wiesz, zawsze można stracić okulary na wakacjach w bardziej prozaiczny sposób. Na moich mąż usiadł .

Na moich sam usiadłem po tym , jak moja córcia przykryła je razem z zegarkiem i aparatem fotograficznym moim ręcznikiem . Aparat i zegarek przeżyły , okulary niestety nie , dlatego wiem co czułaś , Gosiu

Bardzo fajny ten kanał , chętnie zmierzyłbym się z tym nurtem na SUPie


Pozdrawiam
Piotr

Oj, bardzo szkoda takich okularów Ja nie umiem dbać o okulary słoneczne, więc zazwyczaj kupuję jedne z tańszych.

Aga, ja tej samo. Wrzucam do torebki, na ręcznik, piasek... Co chwila są porysowane, więc kupuję najtańsze, choć wiem że te średnio chronią oczy....

Kapitańska Baba napisał(a):Szkoda okularów
Na różnych łódkach utopiliśmy ich tak dużo, że kupujemy za grosze byle były

pomorzanka zachodnia napisał(a):Współczuję straty, zwłaszcza tak kosztownej. Wiatr potrafi być bezlitosny. Ale wiesz, zawsze można stracić okulary na wakacjach w bardziej prozaiczny sposób. Na moich mąż usiadł .

piotrf napisał(a):Na moich sam usiadłem po tym , jak moja córcia przykryła je razem z zegarkiem i aparatem fotograficznym moim ręcznikiem . Aparat i zegarek przeżyły , okulary niestety nie , dlatego wiem co czułaś , Gosiu

maslinka napisał(a):Oj, bardzo szkoda takich okularów Ja nie umiem dbać o okulary słoneczne, więc zazwyczaj kupuję jedne z tańszych.

piekara114 napisał(a):Aga, ja tej samo. Wrzucam do torebki, na ręcznik, piasek... Ch chwilą porysowane, więc kupuję najtańsze, choć wiem że te średnio chronią oczy....

Dzięki za podniesienie mnie na duchu. Już przebolałam tą stratę, tym bardziej, że dzięki danej sobie obietnicy, aby nie kupować nigdy więcej drogich okularów, od tamtej pory zdążyłam kupić już trzy pary za nieduże pieniądze.
Ja dbam o okulary. Jak wkładam je do torby, to zawsze są w twardym futerale. Dzięki temu mam już sporą kolekcję okularów przeciwsłonecznych, z którymi nie wiem, co zrobić. Wyrzucić szkoda, a chodzić chyba w nich już nie będę, bo nie są na czasie.
No chyba że kiedyś moda okularowa zatoczy koło i wrócą do łask.

Kapitańska Baba napisał(a):W tym kanale musi być niezły prąd, zwłaszcza jak mocniej przywieje i są fale

Tego dnia wiatr był spory, ale fale niezbyt wielkie. Pomimo tego prąd w kanale był bardzo mocny. Gdybym się położyła na wodzie, to bez problemu zapchałby mnie do jeziora.

piotrf napisał(a):Bardzo fajny ten kanał , chętnie zmierzyłbym się z tym nurtem na SUPie

Nie pływałam nigdy na takim sprzęcie, ale wydaje mi się, że nie jest to jazda na rowerku wodnym
Prędzej można to chyba porównać do kajaka. A kajakiem pod prąd ciężko się pływa. Myślę, że pokonanie tego kanału z jeziora do morza byłoby bardzo trudne.

Całą przyjemność z pobytu w tym miejscu diabli wzięli. Wracaliśmy do samochodu z nosami spuszczonymi na kwintę. Co chwilę przystawałam i ocierałam krew płynącą z rany na nodze. Nawet nie wiem, kiedy ta rana powstała, bo nie czułam żadnego bólu podczas przebywania w wodzie. Zapewne jakiś kamień był bardzo ostry i zadarł mi nogę aż do krwi.
Gdyby nie ta sytuacja z okularami, to zapewne drogę powrotną przebylibyśmy brzegiem morza. A tak to chcieliśmy jak najszybciej dotrzeć do samochodu, więc poszliśmy drogą biegnącą pomiędzy wydmami a jeziorem.
Przez prawie połowę tej trasy nawet nie miałam ochoty na robienie zdjęć. Dopiero gdy zobaczyłam kampera stojącego pośród wydm, to stwierdziłam, że warto tutaj zrobić kilka fotek.
Teraz z perspektywy czasu stwierdzam, że ta droga również ma swój urok, którego wtedy nie potrafiłam docenić.














Dotarliśmy do tego piaszczystego miejsca na drodze, które nas zastopowało i przed nim zostawiliśmy samochód.
Okazało się, że ten piaszczysty kawałek nie był długi i gdyby udało się go pokonać, to dalej bez problemu dojechalibyśmy do kanału. Ale na piachu widać było kawałki płyt pilśniowych, które chyba ktoś podkładał pod koła samochodu, które tutaj ugrzęzły w piachu. Może faktycznie lepiej było nie ryzykować. Dzięki temu odbyliśmy wspaniały spacer brzegiem świetnej plaży.


Doszliśmy do miejsca, w którym zostawiliśmy samochód.


Szybko zapakowaliśmy się do auta i ruszyliśmy w drogę powrotną.
Tym razem wybraliśmy drogę biegnącą po wschodniej stronie wyspy.
Gdy jechaliśmy brzegiem morza, to mieliśmy takie zamglone widoki.




Nie wiedzieliśmy, skąd się wzięła taka słaba widoczność, skoro cały dzień przejrzystość powietrza była super. Tajemnica wyjaśniła się dopiero następnego dnia.
Droga, którą wybraliśmy na powrót nie jest taka kręta, jak ta po stronie zachodniej i wydawało nam się, że pojedziemy szybciej. I faktycznie do miasta Korfu jechaliśmy płynnie. Ale w stolicy zaczęły się korki, które nas zastopowały. Nawigacja wyszukała jakieś dziwne objazdy, podczas których musieliśmy skręcić na zakazie, aby stamtąd wyjechać. Zrobiliśmy ten manewr za innymi kierowcami, którzy jechali przed nami.

Gosiu, nie zazdroszczę "przygody" z poszukiwaniem okularów oraz ich straty... Co prawda znacznie mniej cenne, ale też nie tanie i bardzo lekkie, utraciłam 1,5 roku temu w Sandomierzu. Nawet nie wiem, w którym momencie mi spadły na ziemię (nie miały sznureczka, były zatknięte "w dekolt"), więc nie było sensu ich szukać. Na szczęście to nie były okulary z drogimi szkłami korekcyjnymi i fotochromem, tylko porządne przeciwsłoneczne, więc potraktowałam to jako ostrzeżenie. Tych korekcyjnych na wszelki wypadek nie wkładam na wycieczki "z zamieszaniem" w liczniejszym towarzystwie, a sznureczek obowiązkowy

dangol napisał(a):Gosiu, nie zazdroszczę "przygody" z poszukiwaniem okularów oraz ich straty... Co prawda znacznie mniej cenne, ale też nie tanie i bardzo lekkie, utraciłam 1,5 roku temu w Sandomierzu. Nawet nie wiem, w którym momencie mi spadły na ziemię (nie miały sznureczka, były zatknięte "w dekolt"), więc nie było sensu ich szukać. Na szczęście to nie były okulary z drogimi szkłami korekcyjnymi i fotochromem, tylko porządne przeciwsłoneczne, więc potraktowałam to jako ostrzeżenie.

Witaj w klubie tych, którzy stracili swoje okulary w dziwnych okolicznościach .

dangol napisał(a):Tych korekcyjnych na wszelki wypadek nie wkładam na wycieczki "z zamieszaniem" w liczniejszym towarzystwie, a sznureczek obowiązkowy

Ja okulary przeciwsłoneczne, gdy je zdejmuję z oczu, to lubię zakładać na głowę (a jak mam na głowie czapkę, to zakładam na czapkę). Wiem że tak się nie powinno robić, bo zauszniki ponoć się rozciągają, co z kolei z uwagi na powstające naprężenie, może doprowadzić do uszkodzenia szkieł. Jednak dla mnie jest to najwygodniejszy sposób "odłożenia" okularów, szczególnie wtedy, gdy muszę coś przeczytać i zakładam okulary korekcyjne. Tuż przed wyjazdem na Korfu kupiłam okulary korekcyjne (z tych tanich) zapinane z tyłu na magnes. Bardzo dobrze się sprawowały podczas tych wakacji, bo wisiały mi stale na szyi nie dyndając, a jak była potrzeba, to podmieniałam je ze słonecznymi.
Ale niestety miały jeden feler, a mianowicie z uwagi na bardzo długie zauszniki nie mieściły się w żadnym futerale. No i któregoś dnia, gdy miałam je w torebce, to jeden zausznik się niestety złamał. Chyba już drugich nie kupię. Muszę spróbować polubić się ze sznureczkiem.