W drodze do Battambang

Teren parku pomyślany został też jako miejsce do rekreacji i odpoczynku. Są sklepiki i restauracje zlokalizowane nad wodą.





















































Łódki ładne mieli.

Większość zabytków do oglądania to obiekty sakralne, ale są też domy mieszkalne, a nawet cała wioska. Nie wiem według jakiego klucza dobierane są te eksponaty. Przygotowywałam się trochę do wycieczki, a tu nie znalazłam żadnego sztandarowego miejsca polecanego w przewodnikach. Ładnie tu, ale nie ma świątyń z folderów turystycznych tylko raczej te nieznane.






































Na terenie parku mieszkają pracownicy.



























































Wracamy do bazy. Trzeba zrobić porządek w walizkach i przepakować się na następną wycieczkę

Targ na torach i targ na wodzie


Do zagospodarowania pozostał nam czwartek i piątek. Z wielu ciekawostek, których nie udało nam się jeszcze zaliczyć wybrałam podróż lokalnym pociągiem do stacji Mae Klong aby zobaczyć targ na torach, a potem dalej do Amphawy, gdzie targ odbywa się na łodziach pływających po kanałach. Problem w tym, że ten ostatni dzieje się w weekendy, czyli nie zobaczymy wszystkich atrakcji. A zostać chociażby w piątek do wieczora nie możemy, nie zdążylibyśmy wrócić.

Wychodzimy o siódmej rano i piechotą idziemy 1,5 km do stacji Asok-Sukhumvit, gdzie mamy wsiąść do kolejki BTS.














Potrzebujemy dojechać do Wongwian Yai więc na Siam trzeba przesiąść się do następnej linii. Oznakowanie i system sprzedaży biletów jest bardzo czytelny, ceny za odcinek są umieszczone na mapce, wystarczy kupić bilet za określoną kwotę ( w metrze plastikowy żeton). Automat przyjmuje tylko monety 10 BTH, jest punkt wymiany bo nie wszędzie są maszyny obsługujące banknoty.

Po opuszczeniu BTS trzeba przejść kawałek do stacji kolejowej o tej samej nazwie. Miałam wydrukowaną dokładną mapkę nakazującą skręcić w prawo tuż przed rzeką. Ale jak zobaczyłam taką oto rzekę





to zwątpiłam i musiałam zapytać te dziewczyny czy aby dobrze idziemy





























Po przejściu kładką nad ulicą powinna być już stacja. Znowu oczy w słup, bo czy patrząc na taki obrazek widzi ktoś dworzec kolejowy Lepiej zamaskować się nie da.





Nie sprawdzałam wcześniej rozkładu, ale pociąg właśnie się wtoczył i miał odjechać o 8.35. Mieliśmy wiec trochę czasu żeby się porozglądać kupić wodę i bilety. Do przejechania były dwa odcinki po 40 km. Na razie bilet dostaliśmy na pierwszą część, kosztował złotówkę i 10 groszy za osobę





Zanim ruszyliśmy pan zamiótł i umył podłogę oraz uruchomił klimę.
Oczywiście wszystkie okna były otwarte. Tłoku nie było.



































Ruszamy. Z ogromnym zainteresowaniem chłoniemy to co za oknem. Miejscami wagony prawie ocierają się o ściany domów, a po oczach można dostać liściem bananowca.

Koniec odcinka to Macha Chai. W sąsiedztwie dworca jest ogromne targowisko. Takiej ilości suszonych ryb i świeżych owoców morza jeszcze nigdzie nie widzieliśmy. Zastanawiamy się co się z tym dzieje, bo nie wydaje nam się żeby kręcący się tu ludzie dysponowali taką siłą nabywczą, która opróżni stoiska do wieczora.
















































































Nasiona lotosu- orzeszki ukryte w zielonym owocu są jadalne, zarówno na surowo jak i po obróbce termicznej.








Powodem, dla którego musieliśmy tu wysiąść jest brak mostu kolejowego na rzece Tha Chin. Maszerujemy więc do promu, który przerzuci nas i mnóstwo motorków na drugą stronę. Bilecik kosztował chyba 40 groszy

Teraz mamy odszukać stację Ban Laem. Nie jest to trudne, mamy drogowskaz i chętnych żeby podprowadzić. Tajowie są bardzo uczynni. Nie tylko podpowiedzą i wskażą kierunek, ale doprowadzą na miejsce mimo, że o to nie prosimy i nie ma takiej potrzeby. 















































Fajna ta stacja, jak z bajki. Za parę minut wjeżdża kolorowy pociąg.




































I znowu wyglądamy przez otwarte okna.
W licznych basenach odzyskuje się sól.

Dojeżdżamy do Mae Klong. Pociąg ogromnie głośno trąbi i toczy się bardzo wolno. W donośne sygnały dźwiękowe wyposażone są też szlabany na ulicy. A wszystko dlatego, że na torach funkcjonuje duże targowisko, które na czas przetaczania wagonów musi błyskawicznie się złożyć. Wprost pod koła wchodzi gromada turystów dowożonych na ten spektakl autokarami. Każdy musi zrobić zdjęcie na torach. My oglądamy to szaleństwo patrząc w dół z okien pociągu. Nasze zdjęcia nie będą takie jak Cejrowskiego, ale byliśmy i widzieliśmy. Pierwszy raz właśnie teraz, a potem jeszcze w drodze powrotnej.





















































































Rozglądamy się po miasteczku i szukamy tuk tuka, który zawiezie nas do hotelu w Amphawie, czyli jakieś 7 km.

Wysiadamy na zakurzonym placu. Momentalnie znajduje się kobieta na rowerze, która z wielką radością podprowadza nas kilkadziesiąt metrów do drzwi naszego lokum. Do wszystkich mieszkań wchodzi się tu od tyłu, front jest od strony kanału, który stanowi główny szlak komunikacyjny.




















Na przywitanie dostajemy po butelce fanty. Na tę jedną noc mamy zamieszkać w typowym tajskim drewnianym domu. Jeszcze w czymś takim nie mieszkaliśmy. Nasz pokój to drewniana skrzynka, bez okien, może służyć tylko do spania. Relaksować można się na tarasie z widokiem na kanał.






































Idziemy w miasto . Po wyjściu z hotelu kierujemy się na prawo. Przez plac, na którym wysiedliśmy i mostek na kanale dochodzimy do świątyń. Jest też coś w rodzaju domu pogrzebowego. Wszędzie pusto i bardzo gorąco.

Wracamy do zabudowań, tu przynajmniej jest cień. Robimy sobie spacer wzdłuż kanału. Atrakcją są tłuściutkie warany. Są płochliwe i nie dają się karmić, jak się zbliżamy to szybko wieją do wody.

Dzisiaj jest tu bardzo spokojnie, większość biznesów pozamykanych. Szaleństwo zacznie się w piątek po południu, jak nas już tu nie będzie.


























































































































Małża dopadły problemy żołądkowe i zrezygnował z dalszego szwędania się i jedzenia. Swoja drogą, do dzisiaj nie wiem jak to możliwe, skoro jadaliśmy z tych samych garnków. Ja nie odpuściłam i zasiadłam na schodach nad kanałem, gdzie obsłużyły mnie dzieciaki z kuchni na łodzi. Było pysznie, może nie bardzo higienicznie, ale bardzo tanio. Najadłam się za 4 złote i 50 groszy.

Wieczorem kupiliśmy wycieczkę łodzią po kanałach w poszukiwaniu świetlików. Było nawet ciekawie. Widzieliśmy nie tylko robaczki. Po zapadnięciu zmroku kobiety stojąc w wodzie po pas zażywają kąpieli łącznie z myciem włosów. Widać nie w każdym domu jest woda.





















































Po opuszczeniu łódki poszliśmy na naleśniki z jajkiem i bananem.























Rano nie było gospodarzy, śniadanie podał nam boy. Dostaliśmy między innymi tajską zupkę, czyli ryż z warzywami i mięsem należało zalać sobie rosołkiem. A raczej zimną wodą, bez jednego oczka, z kawałkiem mięsa i listkiem kolendry. Z cała pewnością nie był to wywar mięsno jarzynowy, taki jak nasz rosół. Może w tej wodzie gotował się kawałek ptaka, ale bez soli i warzyw, smak nadawała świeża kolendra, której chyba nie polubimy.























Chłopak odprowadził nas na plac i pokazał songthaewa, który za 80 groszy/osoba zawiózł nas do stacji Mae Klong, za tuk tuka w pierwsza stronę płaciliśmy 12 zł.

Po drodze spadło dosłownie kilka kropli deszczu. Jak się później okazało ulewa nas wyprzedziła i w Mae Klong oraz po drodze widzieliśmy tylko spore kałuże. Do przyjazdu pociągu mieliśmy jeszcze tyle czasu, że targ na torach mogliśmy obejrzeć od zaplecza.



























































































szukałam m.in. jakiegoś ciuszka dla naszego wnuka, 3-letniego Bartoszka. Niestety, dzieci tam chodzą w plastikach. Ciuchy z targowiska to w 90 procentach tworzywa sztuczne.





Na pół godziny przed przyjazdem pociągu na stacji zrobił się ogromny tłok. Wycieczki Chińczyków robiły straszny jazgot, każdy chciał mieć obowiązkowe zdjęcie z pociągiem. Całe szczęście, że ten tłum przyjechał autokarami i nie pchał się do wagonów.

Jeszcze raz mogliśmy widowisko zobaczyć z góry.
































Potem już tylko widoki zza okna wagonu.






































































































Ilość zdjęć z tej podróży jest jak najbardziej uzasadniona, w tych atrakcyjnych plenerach nawet film kręcono

Dojechaliśmy do kolorowej stacji Ban Laem. Pociąg tankuje się tak samo jak samochód














Powrotna przeprawa przez rzekę.












































Przez bazar doszliśmy do stacji, pociąg miał za chwile odjechać, nie mieliśmy już czasu na szwendanie się po targowisku.

















Znowu widoki zza okien, tym razem po drugiej stronie.

No i jesteśmy z powrotem w Bangkoku na Wongwian Yai.











Znaną trasą wracamy do BTS-u.























Na stacji Siam opuszczamy dworzec i idziemy na szoping po galerii handlowej. Zakupy ciuchowe w Tajlandii nie udały się. To co można kupić na targowiskach to są rzeczy tak niskiej jakości, że nie warto płacić za nie nawet tych kilku złotych. Bardzo trudno znaleźć zwykłe tshirty z prawdziwej bawełny, Tajlandczycy chodzą w syntetykach wykonanych z jednego PET-a. Z kolei markowe ciuchy w galerii są droższe niż u nas i zakupy przestają mieć sens. Spodziewałam się dobrej jakości podróbek ( jak w Chinach), ale taki rynek tu nie istnieje.




















Wracamy do naszego apartamentu i kolację zamawiamy do domu. Chyba zmęczył nas trochę ten urlop i musimy się wyspać, lot mamy jutro o 8.15.















Transport na lotnisko młody zamówił nam przez aplikację Uber, która jest tu bardzo popularna. Odlatujemy z lotniska Suvarnabhumi, jesteśmy tu pierwszy raz. I pierwszy raz lecimy piętrowym samolotem na odcinku Bangkok- Doha. Oczywiście mamy miejsca na parterze, te dla biedoty  Na piętro wchodzi się oddzielnym rękawem. Ale i tak jest dobrze, sporo przestrzeni, system rozrywki pokładowej, elegancka i miła obsługa. Pół godziny darmowego wi-fi wystarczy aby wstawić co trzeba na FB Lot rzeczywiście 5-ciogwiazdkowy.























W Doha mieliśmy 3,5 godziny na przesiadkę i już nie było mowy o opuszczaniu lotniska. Musiała wystarczyć kawa i leżaczki.
Na odcinku Doha – Warszawa ( też ponad 6 godzin lotu), tak jak i w pierwszą stronę z Warszawy , upchano nas do małego Airbusa 320, z jednym wąskim przejściem pośrodku i dwoma toaletami dla 132 osób. Odzielenie kotarą biznes- klasy spowodowało odcięcie miejsc w przednich rzędach od nawiewu klimatyzacji. Było tak duszno, że nam , zaprawionym już w gorąco-lepkim klimacie, trudno było wytrzymać. Na tym odcinku obsługi nie obowiązywał już dress code; w barwach linii, ale każda pani była inaczej ubrana i miała inna fryzurę. Stewardesy nie były już tak miłe, wręcz okazywały zniecierpliwienie marudzącym pasażerom. A powody do niezadowolenia mieliśmy. Na ponad dwie godziny włączono „zapiąć pasy” bez konkretnego powodu. Turbulencji nie odczuwaliśmy. Załoga normalnie rozdała posiłki i schowała się za zasłoną. Przez godzinę i 30 minut nikt nie przyszedł zabrać śmieci, zostaliśmy uziemieni z tackami na kolanach. Trudno się dziwić, że potem kolejka do ubikacji była na całą długość korytarza, co utrudniało przemieszczanie się personelu. Jak wyglądały toalety można się domyślić. Z ulgą opuściliśmy samolot. To był lot za jedną gwiazdkę

Zabraliśmy auto z parkingu i w ciągu trzech godzin, podpierając oczy zapałkami, wróciliśmy do domu. Nie ma to jak własne łóżko

KONIEC

No, no, to zafundowaliście, sobie, a przy okazji i nam niezłą wycieczkę , za którą serdeczne dzięki.
A tak wracając jeszcze do koloru wody i pływających w niej waranów, nie skusiłabym się do zanurzenia tam ręki, nie mówiąc już o wejściu do niej. Ciekawa jestem tylko jeszcze, jaki wydobywał się z niej zapaszek
Dziękuję jeszcze raz i pozdrawiam

Piękna i pełna wspaniałych miejsc podróż , gratuluję i dziękuję za inspirującą relację
Szkoda , że już koniec


Pozdrawiam
Piotr