W drodze do Battambang

Potem mamy chwilę dla siebie. Bierzemy kajaki żeby sprawdzić jak jest na pobliskich wysepkach. Okazuje się, że problemem jest wyjście na brzeg. Nie ma tu twardej skarpy lub złotego piaseczku. Warstwa mułu i błota jest tak głęboka, że opuszczając kajak zapadam się po kolana. Nie było to przyjemne. Ale woda rzeczywiście była taka jak trzeba.


























Po południu dla chętnych wycieczka. Prawdę mówiąc liczyłam na wyprawę do jaskini z wodą, a dostaliśmy do wyboru lajtowy spacer po parku, albo dużo trudniejszą wspinaczkę na punkt widokowy. Pływania w jaskini nie ma odkąd kilkoro turystów straciło tam życie. Kolektyw wybrał punkt widokowy.

Do punktu startowego płyniemy łodzią. Rozpoczynamy mozolną wędrówkę pod górę. Początkowo była to wydeptana ścieżka przez dżunglę, bez specjalnych fajerwerków. Po deszczu musi tu być bardzo ślisko. Przewodnik nazywał roślinki po drodze, ale niewiele zapamiętałam.



































W dżungli rośnie wyjątkowy kwiat bukietnica Arnolda, inaczej rafflesia, którego niestety my nie widzieliśmy. Kwitnie styczeń-luty. Jest to roślina pasożytnicza i śmierdząca, ten fetor przyciąga muchówki. Może mieć metr średnicy i ważyć 10kg. Zdjęcie z intrnetu.





W pewnym momencie ścieżka się kończy i dalej trzeba się wspinać po grzbietach bardzo ostrych skał, jednocześnie dobrze się ich trzymając, bo w dole jest przepaść. Nie ma tu żadnego wyznaczonego szlaku ani zabezpieczeń. Nie mieliśmy specjalnego obuwia, po prostu sandały. Syn brata, który do tej pory szedł boso, założył japonki. Siedmioletnie dziecko zaczęło płakać i zostało z mamą. Wycofał się także Teo z żoną. My uznaliśmy, że nie zmarnujemy dotychczasowego wysiłku i z narażeniem życia (całkiem poważnie) na czworaka poleźliśmy dalej. Przewodnik, który powinien przynajmniej asekurować najsłabszych, na szczycie był pierwszy. Mirek dostał brawa, jako najstarszy uczestnik wyprawy, rzadko tu widują polskich emerytów. Czy warto było ? Oceńcie sami.












































Po zejściu do jeziora niektórzy zdążyli zażyć kąpieli. W drodze powrotnej Mirek jak to Mirek, robił sobie pranie spoconych i umazanych w błocie rzeczy. Postanowił jeszcze buty sobie wypłukać. Niestety prąd wody jednego wyrwał mu z ręki, do końca pobytu został w klapkach 











Podziwialiśmy też zachód słońca.











Zmoczył nas pierwszy i jedyny w czasie całej wycieczki deszcz. Akurat tu nam to specjalnie nie przeszkadzało, i tak byliśmy mokrzy, a po powrocie musieliśmy wskoczyć do jeziora. Tylko do umycia zębów używaliśmy wody pitnej. Warto mieć worek nieprzemakalny, przynajmniej na aparat i dokumenty.

Jeszcze kolacja i piwko.





Mimo pewnych niedogodności warto przeżyć taką noc na jeziorze. W odróżnieniu od poprzedniej, tu było cicho jak makiem zasiał i ani jednego komara. Prąd pochodzi z generatora, który jest wyłączany o 22. Praktycznie był do północy, potem tylko gwiazdy i latarki czołówki, które zabraliśmy ze sobą.

Na drugi dzień pobudka dosyć wcześnie, o siódmej płyniemy podglądać zwierzęta. Safari to zbyt szumne określenie, ale było dosyć klimatycznie. Mgły jeszcze nie opadły, słońce dopiero wstawało, dookoła cudowna, niezniszczona przyroda. Zwierzaki to przede wszystkim małpy, inne trudno wypatrzyć, a jeszcze trudniej sfotografować.

































Wracamy, już czeka śniadanie.














Tak wygląda ten "resort" od zaplecza.

































































Czas wolny wykorzystujemy na kąpiel i lenistwo.








Obiad mniej więcej taki jak wczoraj.
I odpływamy. Droga krótsza niż wczoraj bo nie pływamy już między skałami.
W okolicy portu musimy założyć kamizelki.

Dwie godzinki busem i jesteśmy w domu. Odbieramy swoje bagaże. Okazuje się, że nasz domek zajęli nowi goście, przydzielono nam nowy, nawet lepszy i większy.












































Zrobiłam sobie spacer po ośrodku i sfotografowałam wszystkie domki. Możecie sobie coś wybrać
























































Otwarta restauracja jest fajnym miejscem żeby sobie wieczorem posiedzieć. Zadbano o dostępność gniazdek, więc ładujemy sprzęt i wrażenia na bieżąco idą w świat.














Zamawiamy śniadanie na jutro i kupujemy transport busem do portu. Musimy dostać się na wyspę Koh Mook, gdzie spędzimy następne cztery dni.

Koh Mook. Rajska wyspa?


W recepcji poinformowano nas, że transfer busem do portu to prawie cztery godziny jazdy, a prom na wyspę odpływa o dwunastej. Musimy wiec być zdyscyplinowani i wstać odpowiednio wcześnie. Nie ma co, fajny urlop mamy, codziennie pobudka o świcie  Oczywiście trasę można pokonać także transportem publicznym (autobusy) za trochę mniejsze pieniądze, ale odpowiednio dłużej by to trwało.








Jedziemy przez małe wioski, podziwiamy gaje palmowe i uprawy egzotycznych owoców. Przy drodze liczne stragany ze smakołykami. Niestety, przystanków w tych miejscach nie przewidziano. Zatrzymujemy się raz na siusiu i ewentualne zakupy na stacji benzynowej.
Z boku zostawiamy popularny kurort Krabi. Jedziemy obok lotniska, z którego będziemy wracać do Bangkoku.

Ostatni odcinek pokonujemy drogą lokalną i wjeżdżamy do portu Kuantunku. Wysiadamy w pośpiechu, przyjechaliśmy „na styk” . Wszyscy znamy harmider jaki panuje np. na greckich wyspach przed odpłynięciem promu i mamy obawy czy załapiemy się na ten kurs. Uderza nas fala gorąca i spokój jaki panuje w porcie. Właściwie nic się nie dzieje. Portowi chłopcy leżą na workach albo siedzą gdzieś w cieniu, nikt nie biega i nie krzyczy. Wchodzimy do czegoś w rodzaju ażurowej poczekalni. Za kontuarem siedzi duża osoba i dokładnie miesza zupę. Najpierw musi zjeść, potem zainteresuje się nami, mamy czekać.
































Oglądam zaplecze terminalu portowego, jest nawet sklep wędkarski.























Po zakończonym posiłku pani wykonuje dwa telefony i wskazuje nam łódź, takiego long-tajla jakim pływaliśmy po jeziorze. Transport jest tylko dla nas i płacimy tyle samo co za prom, czyli dużą łódź, którą właśnie załadowują towarami, które popłyną na wyspę.





Po piętnastu minutach widzimy cel naszej podróży. Bajka-biały piasek, wysokie palmy i bambusowe chaty. Po lewej stronie port z pomostem wychodzącym w morze. Zastanawia nas trochę jego długość, która nie pasuje do wielkości wyspy i niewielkiego ruchu jaki tu panuje. Ale nie roztrząsamy tego bo my podpływamy kilkaset metrów dalej, prosto do naszego hotelu. Wysiadamy do wody.

Po krótkich formalnościach w recepcji i powitaniu szklanką wody, obsługa łapie bagaże i prowadzi nas do apartamentów.














Domek spełnia moje oczekiwania, jestem bardzo zadowolona. Łóżko i ręczniki czyste, mimo braku podgrzewacza zimna woda jest wystarczająco ciepła. Przy 35 C chatka nie nagrzewa się, jest przewiewna, stoi w cieniu, wiatrak w zupełności wystarcza. Są też domki o wyższym standardzie, tzn. murowane i z klimą. Taki przypadł w udziale młodemu i okazało się, że w naszym jest zdecydowanie przyjemniej. Pobieżne oględziny terenu upewniają nas w przekonaniu, że nikt tu nie przywiązuje nadmiernej wagi do porządków, a przy ciut większym zaangażowaniu można by stworzyć raj.






























































Na wyspie brakuje słodkiej wody. Często leciała żółta, wręcz z błotem gdzieś z dna zbiornika. Drugi konkretny problem to fakt, że w nocy jest bardzo głośno. Najpierw na cały regulator cykady, potem głośno skrzeczące ptaki, spadające na dach bomby w postaci dzikiego mango, kilka ujadających bezpańskich psów, piejące nad ranem koguty i wreszcie zawodzący muezin. No ale skoro wybraliśmy tak bliski kontakt z naturą, a nie szczelnie zamknięty pokój z klimą, nie będziemy narzekać. Za to prawie nie było komarów.
Można wypożyczyć rowery, stare i rozklekotane bezpłatnie, trochę lepsze za niewielkie pieniądze. Dostępne też były kajaki.

Okolica recepcji, bar i plaża hotelowa. W czasie przypływu brzeg wygląda nieźle.
Gorzej jak woda ucieknie i odsłoni śmieci, które leżą na dnie, między innymi potłuczone talerze z knajpy, którymi można się pokaleczyć. Nie kąpaliśmy się tu ani razu.

Pocztówkowe plaże, które widzieliśmy z łodzi są trochę dalej, powiedzmy w odległości spaceru. Tak wygląda na mapce wyspa Koh Mook położona na Morzu Andamańskim.





Planując tu pobyt zastanawialiśmy się oczywiście nad hotelem. Kusił nas trochę najlepszy Sivalai, albo chociaż Pawapi, ale uznaliśmy, że nie damy się zwariować żeby płacić 800-1000zł/doba za spanie przy plaży skoro możemy tam codziennie sobie dojść. Bo atutem tych resortów jest właśnie położenie na piaszczystym cyplu z codziennie sprzątaną plażą. W czasie odpływu warunki do kąpieli i tu są marne, a plaże wyglądają jak krajobraz po bitwie. Zdjęcia białego rogu, którym reklamuje się Sivalai są robione z powietrza o określonej porze. Z poziomu wzroku plażowicza wygląda to trochę inaczej. Teraz, w niskim sezonie ceny spadają na tyle, że brała bym to miejsce pod uwagę, zwłaszcza, że w porze deszczowej w bambusowych domkach nadmiar wilgoci pewno jest dokuczliwy.

Żeby dostać się na te plaże należy przejść przez miejscowość portową, która stanowi centrum wyspy. Widoki zaskakują.












































Ale szoku doznajemy dopiero wtedy jak schodzimy na publiczną plażę za portem.























Po prostu na wyspie nikt nie sprząta odpadów. Bardziej świadomi mieszkańcy gromadzą je w jednym miejscu i nocą palą robiąc okropny fetor za cenę porządku. Reszta wszystko rzuca pod nogi i do wody. Hotele prawdopodobnie gdzieś śmieci wywożą. Gospodarka odpadami leży w gestii lokalnych władz. O ile np. w Bangkoku działa to tak jak trzeba, to tu miejscowy kacyk w nosie ma ochronę środowiska i problemy mieszkańców, kasa idzie na inny cel. Dobrze, że ludzie potrafią najeść się dosłownie z ręki lub z jednego garnka, a większość odpadów produkują turyści. Gdyby wszyscy wytwarzali tyle opakowań co my w Europie, to wyspy nie było by już widać spod śmieci. Wybawieniem może być tylko tsunami
W śmieciach na plaży mieszkał duży waran ale zwiał zanim wyciągnęłam aparat.

Dostosowując się do pór pływów chodziliśmy na plażę przy Sivalai. Tabele z godzinami Teo znalazł gdzieś na niemieckiej stronie, okazało się, że morze ucieka dwa razy w ciągu dnia i codziennie o trochę innej porze. Po tej stronie wyspy, ze względu na ukształtowanie terenu, odpływy były szczególnie dokuczliwe. Woda oddalała się ponad kilometr, a poziom spadał prawie dwa metry. Po drugiej stronie wyspy nie było to tak odczuwalne. Dla mieszkańców za to był to czas na wyciąganie zagrzebanych w błocie stworzeń, pracowały też tak dzieci i kaczki.

Na tej plaży o różnych porach było tak.

Za rogiem cypla był hotel Pawapi. Też ładnie, trochę bardziej dziko, a dla nas dużo dalej więc byliśmy tylko raz korzystając z ich knajpki na plaży.










































































Po wypróbowaniu pierwszego dnia kuchni w naszym ośrodku, dalej jadaliśmy w tej knajpce przy brzegu. Widoki zleżały od pływów.

Idąc główną ulicą przez centrum doszliśmy do drugiego portu położonego za hotelem Pawapi.

Nie wybraliśmy się do jaskini Emerald. Możliwość dopłynięcia kajakiem jest uzależniona od poziomu wody i w tym czasie można raczej zobaczyć tłumek turystów niż turkusową wodę.

Poszliśmy za to piechotą do plaży Charlie po drugiej stronie wyspy. Po drodze, w interiorze trafiliśmy na „małą wenecję”.

Od naszego hotelu na drugą stronę wyspy to około trzech kilometrów, trochę pod górkę.





















































Plaża Charlie jest ładna i czysta. Można kąpać się o każdej porze bo odpływ nie zabiera tyle morza co po naszej stronie. Fala za to większa bo to otwarty ocean.



































Byliśmy w knajpie na końcu plaży. Jedzenie bez rewelacji, naczynia myte w morskiej wodzie- na szklankach do piwa wyraźnie czuć sól. Za to mają kilka ładnie położonych domków. Gdyby ktoś chciał tu chwilę zostać- nazywają się Koyao Bungalows i są na Bookingu.






































Czekaliśmy na zachód słońca.























Do domu wracaliśmy taksówką. Po drodze zakupiliśmy płyny i owoce.

Ostatniego dnia rano poszliśmy jeszcze pomoczyć się w błękitach. Słońce przypiekało już bardzo mocno. Tych promyków nie należy lekceważyć. Nawet jak jest lekka mgiełka pół godziny wystarczy żeby usmażyć się na czerwono. Obowiązkowo dobry wodoodporny krem +50.

Samolot mieliśmy o 17.35 i spokojnie moglibyśmy jeszcze się pobawić, ale z domku wyrzucili nas już o 11.00 bo następni chętni czekali. Long-tajlem, a potem busem w jakieś dwie i pół godziny dotarliśmy do Krabi.






































Czekamy. Jak jest za dużo czasu to trzeba jeść.









































Na Don Muang wylądowaliśmy o przyzwoitej porze przed 19.00. Kolejka do taksówek za to na jakieś 1,5 godziny stania. Postanowiliśmy pogadać z naganiaczem od nielegalnych prywatnych przewozów. Auto duże, jedno dla wszystkich więc cena była teoretycznie tylko 10 zł wyższa od 2 taksówek no i start natychmiast. Umiarkowanie cieszyliśmy się tylko 10 minut. Od razu okazało się, że w tej cenie nie będziemy jechać autostradą tylko w korkach. A kierowca, który cały czas konsultował się z kimś przez telefon, nie ma nawigacji i nie zna Bangkoku. Nie zna do tego stopnia, że nic mu nie mówią nazwy najpopularniejszych stacji metra, jest chińczykiem i po angielsku duka trzy słowa. Nie odróżnia numeru 16 od 60 i sterowany przez jakiegoś pilota usiłuje wywieźć nas za miasto. Kiedy nie skręcił na odpowiednim zjeździe, młody otworzył swoją nawigację w telefonie i usiłował pokierować dziadem. Ten jak osioł powtarzał, dobrze, dobrze i znowu wpakował się na inny niż trzeba pas. Nie muszę dodawać jakie korki w mieście były o tej porze. Zrobiło się bardzo nieprzyjemnie, trzeba było podnieść głos, postraszyć typa policją i dosłownie trzymać za rękę żeby skręcał gdzie trzeba. Straciliśmy 40 minut i dużo nerwów. Nie polecam takich okazji.

Jeżeli chodzi o taksówki, też nie ma gwarancji, że kierowca wie gdzie jedzie. Ale przynajmniej wiemy kto nas wiezie i mamy w ręku dokument przewozu z adresem, na który można zgłosić reklamację. Też taką sytuację mieliśmy, nie miałam nawigacji żeby pokierować taksówkarza i zatrzymaliśmy się pod knajpą żeby barman wytłumaczył dziadkowi jak ma dojechać, a byliśmy całkiem blisko celu.

Żeby nie zmarnować wieczoru metrem pojechaliśmy na bazar, na którym żywią się Tajlandczycy.

Melduję sie. Pieknie i ciekawie tu u ciebie.

emarylka napisał(a):Melduję sie. Pieknie i ciekawie tu u ciebie.

Dzień dobry w niedzielę.

Co prawda obowiązek meldunkowy nadal obowiązuje ale witam też tych, którzy wpadają bez meldowania

Ancient Siam


Dzisiaj ostatni dzień spędzamy razem, Jutro Teo z Kasią odlatują, a gospodarz musi być w firmie. My zostajemy, przecież do pracy można jechać prosto z lotniska Młody, który na co dzień porusza się motorkiem lub komunikacją publiczną chce wypożyczyć auto.








Miejsce, które nas wszystkich może zainteresować to Starożytny Syjam, zwany też Starożytnym Miastem lub Muang Boran, czyli Tajlandia w pigułce http://ancientcitygroup.net/ancientsiam//en

Jest to prywatne muzeum czynne od 1972 roku i ciągle rozbudowywane. Ogromny obszar parku kształtem nawiązuje do zarysu kraju na mapie. Około 120 obiektów jest idealnymi kopiami istniejących lub już zniszczonych budowli w skali 1:1 (kilka 1:3).

Jedziemy około 35 kilometrów za miasto. Dotrzeć tam komunikacją publiczną też można, trzeba się tylko trochę potrudzić przy przesiadkach. My podjeżdżamy pod kasę. Teren jest rozległy i odpada chodzenie piechotą. Do wyboru jest kilka opcji: bezpłatny autobus , wypożyczenie roweru, wypożyczenie meleksa lub opłata za wjazd własnego auta. Impreza nie jest tania, wybieramy ostatnią opcję. Ciągłe wsiadanie i wysiadanie w piątkę nie jest wygodne, za to mamy możliwość trochę się ochłodzić, bo żar leje się z nieba.




















Razem z biletami dostajemy mapkę i zaczynamy.
Apartamenty, można wchodzić ale bez butów.
































Liczne stupy i kapiąca złotem świątynia.