W drodze do Battambang

W porcie zderzyliśmy się z mafią. O tym czym turysta pojedzie do miasta decyduje szef. Tuk tuk kosztuje 4$ od osoby. A my ominęliśmy stanowisko szefa i sami chcieliśmy dogadać się z kierowcą jednego z wielu busów, które przyjeżdżały tu z miasta. Ale mafioso nie spuszczał nas z oka i chodził za nami grożąc każdemu kierowcy, z którym rozmawialiśmy. W pewnym momencie udało nam się rozdzielić i wsiąść do auta. Nie zdążyliśmy jednak odjechać, chłopak się przestraszył. Zaczęliśmy się stawiać i grozić policją, powiedzieliśmy, że nie możemy jechać tuk tukiem w słońcu bo mamy chorego człowieka i potrzebujemy klimatyzowany samochód. Szef na to, że to on załatwi nam auto i może przyprowadzić policjanta, bo policja z nim współpracuje. Rzeczywiście, za chwilę mieliśmy transport w tej samej cenie co tuk tuk. Nie było sensu dalej ciągnąć sporu.
Najlepszym rozwiązaniem jest zamówienie transportu w hotelu, do którego jedziemy. Trochę pokpiliśmy sprawę i nie zrobiliśmy tego wcześniej. Nauczka na przyszłość.








Weszliśmy do hotelu i wycieczka odzyskała dobry nastrój. Po doświadczeniach z dwóch ostatnich dni stracili nadzieję na cywilizowane warunki.
Przywitano nas drinkiem bezalkoholowym i propozycją zorganizowania wycieczek lub transportu. Nie skorzystaliśmy.





























Piechotą poszliśmy do centrum. Po drodze jest Rezydencja Królewska, w której Jego Wysokość zatrzymuje się w czasie pobytu w mieście, z zewnątrz raczej taka skromna.















































A dalej coraz okazalsze obiekty, między innymi deptak Pub Street. W licznych knajpach trudno o miejsce, a ceny bardziej niż europejskie. Ale okazja była, mogę powiedzieć, że imprezkę urodzinową w Kambodży miałam.




















Od razu poszłam też prezent sobie kupić.











I cacko do domu też.





Dzień się kończył, należało wrócić czymś do hotelu i pomyśleć o transporcie na jutro. Nie bardzo chciało mi się wierzyć w to co opowiadał recepcjonista, że do tuk tuka zmieści się tylko cztery osoby i musimy wynająć dwa, płacąc 20$/dzień za jednego. Rzeczywiście większość wózków była mała i niewygodna. Ale wypatrzyłam „mercedesa”. Pan był miły i jeszcze nie zmanierowany, jeździł od niedawna. Za naszą piątkę chciał 17$/dzień i zaproponował, że dzisiaj odwiezie nas gratis do hotelu, żeby zobaczyć gdzie mieszkamy. Oczywiście bardzo się ucieszyliśmy. Pod bramą hotelu bardzo uważał żeby nie stanąć za blisko, widocznie tacy z zewnątrz są tępieni przez tych, którzy współpracują z hotelem.





Jutro Angkor, moje marzenie, które ma kilkanaście lat.

Angkor mała pętla


Angkor, inaczej Imperium Angkoru lub Imperium Khmerskie istniało pomiędzy rokiem 802 i 1432. Nazwa oznacza stolicę lub święte miasto. Kompleks tworzy duża liczba kamiennych budowli (miasta i zespoły świątynne) oraz tereny leśne i zbiorniki wodne, obejmujące obszar ponad 400 km², położone około 6km kilometrów od Siem Reap. Angkor wpisany jest na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO i jest uważany za największe miasto na świecie w okresie sprzed rewolucji przemysłowej, podobno zamieszkiwało go około milion mieszkańców.

Prawdę mówiąc czytając wcześniej te informacje nie zdawałam sobie sprawy z tego po jak dużym terenie będziemy się poruszać. Tak wygląda najpopularniejszy plan kompleksu. Kluczem do zaplanowania kolejności zwiedzania są dwie zaznaczone tu pętle: mała (czarna) i duża (czerwona).





Wstęp do wszystkich świątyń możliwy jest w godzinach 7.30 do 17.30. Wyjątek stanowi pierwsza „tytułowa” Angkor Wat, do której można przyjechać na wschód słońca od 5.30. Od 16.30 wstęp jest wolny dla osób kupujących bilety na następny dzień. Nabywa się je na wylocie z miasta, przy Muzeum Narodowym. Każdy musi osobiście podejść do kasy w celu zrobienia zdjęcia. Kartonika trzeba pilnować jak oka w głowie, jest potem wielokrotnie sprawdzany i niemało kosztuje (1 dzień 37$, 3 dni 62$). Kas jest dużo, sprzedaż idzie błyskawicznie, w niedzielę o 9.00 nie było kolejek. Z góry założyliśmy, że odpuszczamy sobie wschód i zachód słońca bo całodzienne zwiedzanie jest wystarczająco męczące, a to najlepsze zdjęcie i tak już opublikowano.
Byłam przygotowana do zwiedzania- miałam plan i opisy świątyń. Ale jak nawet ktoś pojedzie całkiem zielony, tuktukowcy mają zafoliowane mapy i zawiozą gdzie trzeba.














Nasz dzisiejszy rozkład, czyli mała pętla, wyglądał następująco:
1. Angkor Wat
2. Ta Phrom
3. Ta Keo
4. Thommanon
5. Angkor Tom, a w nim:
a. Bayon
b. Bauphon
c. Roual Palace z Phimeanakas Temple
d. Elephant Terrace.

Najpopularniejszym sposobem przemieszczania się między świątyniami są tuk tuki, ale można też elektrycznym motorkiem lub rowerem. Jeżeli ten rowerzysta zrobił małą pętlę (17km, duża około 30km) to składam wyrazy uznania. My byliśmy wożeni, mieliśmy dach nad głową i lodówkę z wodą pod siedzeniem, a i tak czuliśmy się mocno sfatygowani.





No to jazda. Miasto opuszczamy główną ulicą Charles de Gaulle. Przy drodze za punktem kontrolnym buszują stada makaków. Są dobrze wyszkolone i wiedzą na co mogą liczyć. Niektórzy turyści już tu się zatrzymują. Po lewej budy tworzące targowisko i jadłodajnie, z tyłu nędzne domy, w których mieszka obsługa tego biznesu. Po prawej fosa i za nią zarysy pierwszych świątyń. Niestety, patrzymy pod słońce. Kierowca pokazuje nam gdzie będzie czekał, umawiamy się na 2 godziny i wchodzimy na plastikowy most pontonowy.


























Na razie największą atrakcję są małpy, spasione i niegłodne, a mimo wszystko atakują turystów i kradną jedzenie. Obserwowaliśmy taką akcję, małpka z wrzaskiem podskoczyła do Japończyka i wyrwała mu z ręki siatkę z bananami. Banany otwierała po kolei i ogryzała z zewnętrznej części jak np. udko kurczaka, wyrzucając środek. Zaobserwowaliśmy, że zwierzaki nawet nie zbliżają się do sprzedawców owoców i swoje zakupy zjadaliśmy nie oddalając się od nich.

Razem z tłumem przekraczamy bramę Angkor Wat. W pozostałych świątyniach było już trochę luźniej, następnego dnia trafiały się takie miejsca, w których byliśmy sami. Ale dzisiaj w kolejce na wieżę (65m) trzeba by było stać w słońcu ponad godzinę, daliśmy sobie spokój.













































Tą i inne świątynie postawiono z laterytu, skały osadowej o dużej twardości, powstającej w klimacie gorącym i wilgotnym. Zawiera on związki żelaza i glinu, stąd kolor od brązowego do ciemnoczerwonego.
Świątynia była budowana przez trzydzieści kilka lat w XII wieku przez króla Surjawarmana. Powierzchnia to ponad 2 km2, jest więc po czym spacerować. Jednym z największych skarbów jest kamienny „arras”- płaskorzeźba długości 900m.















































Nie gorszą atrakcją niż sam zabytek są turyści z całego świata, którzy chętnie robią sobie z nami zdjęcia.








Droga do wyjścia prowadzi przez bazar. Specjalne ceny dla turystów i nie ma mowy o targowaniu. Ale między dużymi straganami kręcą się lub siedzą drobni sprzedawcy, którzy też oczywiście krzyczą „łan dolar” za woreczek obranych owoców, ale można z nimi pertraktować. Za dolara dostawaliśmy dwie porcje a nie jedną.

Ta Prohm to druga z najbardziej obleganych świątyń. Dobrze tu widać jaką pracę trzeba było wykonać żeby miasto wydrzeć z dżungli i udostępnić do zwiedzania. To miejsce tworzyło plan do filmów Indiana Jones i Tomb Raider. Efektowne drzewa kapokowe, czyli puchowiec pięciopręcikowy, są mega zjawiskiem, ale też niszczą i rozsadzają stare budowle.

Ze świątyni Ta Keo zapamiętałam schody. Bardzo strome i wysokie stopnie pomyślane chyba dla istot pozaziemskich, ja musiałam wchodzić na czworaka.






































Trochę dalej była niewielka Thommanon. Przygotowywano tu się do imprezy, która miała się odbyć wieczorową porą, było już nagłośnienie, mnóstwo lampionów i danie dla duchów.

Zbieramy siły bo czeka nas jeszcze duża rzecz- Miasto Angkor Thom, dawna stolica Imperium Khmerów. Zostało zbudowane na planie kwadratu o powierzchni 9 km2. Prowadzi do niego pięć grobli i warownych bram, na ścianie wschodniej dwie, na pozostałych po jednej. Balustrady grobli przedstawiają dziewięciogłowego węża Wasuki. Przeciągają go 54 bóstwa- półbogowie i demony, w ten sposób ubijają morze mleka, aby z głębin wytrącić eliksir namiętności. To scena z hinduskiego mitu. Wjeżdżamy przez taką monumentalną bramę.

































W centrum tego miasta wznosi się Złota Świątynia, Bayon, od niej zaczynamy zwiedzanie. Charakterystyczna cecha świątyni to 54 wieże, każda ozdobiona czterema twarzami, prawdopodobnie z wizerunkiem króla.

Chwilę dalej jest Baphuon, do której idziemy na skróty obok jeziorka. Od drogi prowadzi kamienny most. Znowu schody. Ale było warto się wdrapać, przespacerować kamiennymi korytarzami i popatrzeć w dół. Przy wejściu do tej świątyni strażnik zakwestionował nasz przyodziewek. I to nie moje krótkie spodenki, ale koszulkę bez rękawów u Mirka. Musiał zawiązać sobie chustkę.























Z notatek wynika, że teraz wchodzimy na teren Pałacu Królewskiego. Nie powiem, że byłam zawiedziona, ale zaskoczona na pewno. Zdjęć wcześniej nie analizowałam dokładnie. Pałac to pałac, spodziewałam się okazałej budowli. A my weszliśmy na rozległy teren czegoś w rodzaju parku otoczonego murem. Na środku niewielka świątynia, z boku staw. Musiałam zapytać panią z obsługi gdzie jest pałac. Dowiedziałam się, że jestem w pałacu

















Pimeanakas Temple należąca do Royal Palace.














Na parking wracamy przez Taras Słoni. Tu też nie byłam do końca usatysfakcjonowana, bo te słonie to głównie płaskorzeźby i rzeźby słoniowych trąb. Słońce już zaszło i część zdjęć z tego miejsca jak i z bramy do Angkor Thom, gdzie był cień, musieliśmy powtórzyć nazajutrz.























Kierowca był bardzo grzeczny realizował wszystkie nasze potrzeby, ale chyba był zdziwiony tym, że w ciągu dnia nie zrobiliśmy sobie długiej przerwy na jedzenie, a i tak zwiedzanie zabrało nam tyle czasu. Dopiero teraz poprosiliśmy żeby zawiózł nas do dobrej knajpy. Oczywiście czekał na nas, podwiózł jeszcze po piwo i orzeszki do sklepu i już po ciemku zawiózł nas do hotelu.























Z hotelowych atrakcji korzystaliśmy w nocy.

Angkor duża pętla.


Śniadania hotelowe przyzwoite, ale zestawy codziennie te same.





Do przejechania mamy więcej kilometrów niż wczoraj, ale w sumie program jest skromniejszy i powinien nam zająć mniej czasu. Oprócz kompleksu Angkor, który zobaczymy w ciągu tych dwóch dni, w okolicy jest jeszcze dużo więcej ciekawych obiektów oddalonych od miasta kilkadziesiąt kilometrów. Nasz czas jednak się kończy, dzisiaj odlatujemy.

Na chwilę zatrzymujemy się przy bramie do Angkor Thom i przy Elephant Terrace poprawić wczorajsze zdjęcia.














Dzisiejszy grafik:
1.Preah Khan
2.Neak Pean
3.Ta Som
4.East Mebon
5.Pre Rup
6. Banteay Kdei.


Zwiedzanie zaczynamy od zespołu świątynnego Preah Khan, który leży około 2 km od bramy północnej Angkor Thom. W czasach świetności był to ważny ośrodek uniwersytecki i klinika-centrum sztuki medycznej królestwa. Mieszkało tu 97 tysięcy ludzi. Nazwa oznacza Święty Miecz- narodową świętość Imperium Khmerów, którego replika przechowywana jest w pałacu królewskim w stolicy.

Następną świątynię, Neak Pean wybudowano na sztucznej wyspie pośród rozlewisk i pól ryżowych. Idziemy długim drewnianym pomostem położonym na grobli. Była to świątynia przyszpitalna. Kąpiel w czterech sadzawkach, reprezentujących wodę, ziemię, ogień i wiatr, miała uzdrawiać przez wprowadzenie równowagi w ciałach i duszach pacjentów. Na środku znajduje się źródło i posąg bożka w postaci konia, który miał chronić przed utonięciem.






























Bardzo spodobała nam się następna świątynia Ta Som. Mury, bramy i wieża oplecione są korzeniami figowców bengalskich. To następne ciekawe drzewo, które wypuszcza tak zwane korzenie podporowe. Dopóki są cienkie i elastyczne tworzą liany, na których można się huśtać.

East Mebon została wybudowana na wyspie i dopływano do niej łodzią; dziś woda już wyschła. Trzypiętrowa bryła symbolizuje mityczną górę Meru. W narożnikach stoją wykute w piaskowcu słonie i lwy.





























Oprócz orzechów kokosowych i daktyli na palmach rosną takie owoce, z których panie wydłubują białą galaretkę i pakują do woreczków. Nie ma to jakiegoś zdecydowanego smaku, podobnie jak woda z kokosa, ale zawsze to następny rarytas, który próbowaliśmy




















Nie skusiliśmy się tylko na nadziewane żaby.

Bantey Kdei to bardzo ładne i klimatyczne miejsce.



















































































Ostatnie rzut oka wypada na Prasat Kravan. Nie bardzo jest się czym zachwycać, albo mystraciliśmy już zapał. Oprócz nas nie ma tu żywego ducha.

Kończymy spotkanie z potęgą Khmerów. Mimo, że te zabytki nie są tak wiekowe jak np. świątynie i piramidy w Egipcie, zrobiły na nas potężne wrażenie. Bardzo polecam, nawet więcej niż na dwa dni.

Jedziemy jeszcze do centrum coś zjeść.





























Robimy ostatnie zakupy na bazarze.





























Mamy jeszcze chwilę na drinki przy basenie. Mirkowi wyraźnie żal opuszczać Kambodżę








Samolot mamy o 22.05. Rano uzgodniliśmy, że do końca dostaniemy jeden pokój, pozostałe musimy zwolnić zgodnie z regulaminem. Transport na lotnisko jest wliczony w cenę hotelu.

Lot do Bangkoku odbył się bez niespodzianek. O dziwo, na lotnisku Don Muang dzisiaj nie było kolejki do taksówek i potrzeby wydawania numerków.

W drodze do Parku Narodowego Khao Sok.


Żeby móc pospać troszkę rano, wracając w nocy kupiliśmy jogurty i owoce na śniadanie. Lot mamy o 13.25 więc z odpowiednim zapasem czasu musimy zbierać się na to samo lotnisko, z którego dzisiaj (bo po północy) przyjechaliśmy. Co niektórzy zaczynają narzekać na zbyt szybkie tempo tego urlopu
Na lotnisko różową taksówką wiózł nas bardzo starszy pan, który swoje auto okleił ogromną ilością czerwonych serduszek i innych ozdób. I przylepiał dalej stojąc na światłach











Niestety jeszcze raz mieliśmy polecieć kaczkami. Spóźnienia tylko godzinka, wszyscy przeszli na wskazane na tablicy stanowisko. Z głośników nadają informację o otwarci bramki, ale nie tej pod którą stoimy. Czyli 15 minut przed planowanym odlotem ktoś się zorientował, że do zrealizowania lotu brakuje pasażerów  Sprint długim korytarzem, samolot musiał poczekać.




















Podobno chrapałam.





Lądujemy w rejonie bardzo zielonym i górzystym. To lotnisko Suart Thani.





Duże opóźnienie spowodowało, że kierowca z hotelu, który na nas czekał, wynudził się jak mops.





Przed nami jakieś dwie godziny drogi do ośrodka Our Jungle House, który śnił mi się od dawna. Polecam bardzo https://www.khaosokaccommodation.com/, kontakt telefoniczny lub majlowy, załatwiał to mój bratanek.
Plan jest taki: dzisiaj nocujemy u nich, jutro rano wiozą nas na wycieczkę do parku z noclegiem na jeziorze, pojutrze znowu nocujemy w Our Jungle.
Hotel składa się z kilkunastu drewnianych bungalowów stojących nad rzeką na skraju najprawdziwszej dżungli, która jest podobno najstarszym lasem deszczowym. Cieszy się dużą popularnością i już nie dostaliśmy domków na drzewie tylko takie na parterze.
































Tak wygląda apartament.






































Plaża nad rzeką. W tych zaroślach po zachodzie słońca szybko robiło się ciemno.











Obawiałam się, ze pobyt w tym miejscu uprzykrzą nam komary. Pamiętam jak walczyliśmy na mokradłach Florydy i uzbroiłam się w zapas Muggi 50%. A tu było trochę, trzeba było się popryskać, ale dało się wytrzymać. Za to na jeziorze nie było wcale.
Ciekawą rzeczą jest, że w dżungli nigdy nie jest cicho. Cały czas coś gada, chrzęści, śpiewa, piszczy, pohukuje, szeleści, śpiewa i co tam jeszcze. Ale to bardzo miła muzyka, spaliśmy jak zabici. W domkach nie ma klimy, ale nawet wiatrak okazał się zbędny. W dzień było 35 stopni, a w nocy w przewiewnych chatach, które się nie nagrzewają, było tak akurat.

Kolację jemy na miejscu. Można iść na spacer do centrum wsi przy głównej ulicy, ale chyba nam się już nie chciało.
Posiłki były dodatkowo płatne.

Cheow Larn Lake


Szybkie śniadanie.











Zostawiamy większy bagaż, zabieramy zabawki na jedną noc i pakujemy się do busa. Zaskoczył nas przewodnik, który przyszedł z workiem ręczników i wręczając każdemu wymownie pociągał nosem, mówiąc, że te na jeziorze nie będą dobre. Czyli mieliśmy przedsmak tego co nas dzisiaj czeka  Co prawda obiecywałam swojemu bratu matę do spania i wiadro do s….a, ale może się okazać że to zbyt optymistyczne podejście











Po drodze jeden przystanek na toaletę i zakupy. Normą tu jest wejście do kibelka przez kuchnię.
































Dojeżdżając do celu z boku zostawiamy tamę Ratchaprapha. Jezioro Cheow Larn jest sztucznym zbiornikiem i powstało wskutek zalania ogromnych terenów. Dla mieszkańców wiązało się to z przymusowymi wysiedleniami. Nie każdy dostał odpowiednią rekompensatę, np. możliwość budowania domków na jeziorze, czyli na terenie parku.

Wysiadamy w porcie i mamy kupić sobie wejściówki do parku narodowego.














Pakujemy się na zadaszoną łódkę. Przewodnik bardzo pilnuje żeby wszyscy założyli obrzydliwie brudne kapoki.























Widoki robią się coraz ciekawsze. Łapię garść wody- cieplutka, czysta i bajecznie turkusowa. Wystające z wody skały i przemykające między nimi łódki wyglądają pięknie. Pływamy tak sobie około 2,5 godziny.

Dopływamy do miejsca, które znam z przewertowanych w internecie zdjęć. Jest cudnie.






























































Potem kierujemy się do naszych „apartamentów” na wodzie. Przewodnik wskazuje nam lokalizację, dostajemy ostatnią bambusową chatę. Nie jestem zawiedziona, niczego więcej nie oczekiwałam.
































Do ubikacji trzeba kawałek dreptać po dziurawym pomoście, prysznic w jeziorze. Ogólnie woda jest czysta. Ale… nie ma kanalizacji ani nawet szamba, jest odstojnik na grubsze, reszta płynie w kierunku stołówki, a potem do nas Oczywiście kuchnia dorzuca swoje i myje w tym naczynia. Ale tak niewielka ilość zanieczyszczeń biologicznych rozpływa się w jeziorze, rybki wszystko zjedzą, Sanepid nie zamyka kąpieliska.


























Najpierw zapraszają nas na lunch, jedzenie i woda są wliczone w cenę wycieczki. Piwko trzeba dokupić.