W drodze do Battambang

Czas w świetle dziennym zlustrować city.






































Miasto było kiedyś kolonią francuską. Jak się dobrze zadrzeć głowę do góry, na licznych budynkach w centrum można dostrzec ślady takiej postkolonialnej architektury. Miałam nawet wydrukowany taki katalog ważnych budynków z planem miasta. Ale jak mi przygrzało w dekielek, to podeszłam do sprawy mniej ambitnie i schowałam te kartki do torby.

Spacer zaczęliśmy od Piphettheara Pagoda. Przy zapuszczonym skwerku stało też krematorium. Moja bratowa rzuciła biegającemu psu kawałek tosta ze śniadania, jednak człowiek, który wyskoczył z krzaków był szybszy, Uciekli obaj, i człowiek, i przestraszony pies.


















































Najważniejszym zabytkiem w mieście jest Psar Nat, budynek w którym mieści się targowisko. Zbudowano go w 1936 roku z użyciem zbrojonego betonu, składa się dwóch połówek przedzielonych drogą numer 2, którą właśnie przyszliśmy. Wschodnia część, w której teraz jest restauracja, kiedyś była głównym dworcem autobusowym. Budynek jest ze wszystkich stron zastawiony straganami, tak naprawdę niewiele widać. Asortyment i jakość artykułów, którymi handlowano na targowisku nie mieściły się w kręgu naszych zainteresowań, nie skusiła nas nawet biżuteria.

Najładniejszy budynek w mieście to siedziba banku. Widzieliśmy jeszcze kilka odrestaurowanych, ale większość domów czasy świetności ma dawno za sobą i zwyczajnie niszczeje.

Tuk tuk przygotowany. Jedziemy do Wat Banan.










































































Do świątyni prowadzi kilkaset schodów, mięśniom trzeba dostarczyć glukozy. Załapaliśmy się na sok z trzciny cukrowej, taki na rosołku. Jak Pani przystąpiła do prasowania drągów, pojawił się rój much, które upojone słodyczą szły na śmierć w tej prasie Soczek był podany z kostkami lodu. Uprzedzając rozwój wypadków napiszę, że nam nie zaszkodził


























Trochę się namęczyliśmy, ale warto było.






































W sąsiedztwie nad jeziorkiem miesci się ośrodek wypoczynkowy.

Parę minut jazdy za świątynią aktualnie, czyli od stycznia 2018 roku wiedzie trasa bambusowego pociągu. Oczywiście pojechaliśmy tam, ale nie była to już zabawa, o którą mi chodziło.

Kiedyś w tym państwie było 700 km linii kolejowej. Z powodu złodziejstwa i niedbalstwa dziś kolej tu nie istnieje. Wykorzystując fragmenty starej linii, tu i ówdzie mieszkańcy poruszają się drezynami między wioskami. Niedaleko centrum Battambang był odcinek, który udostępniono turystom. Sam pojazd to były dwie oddzielne osie, na których układano metalowo- bambusową ramę. Największą atrakcją były mijanki na tym jednym torze. Jeden z „maszynistów” musiał ustąpić, szybko rozebrać i odstawić swój pojazd na pobocze. Bilet dla turysty (tak jak i teraz) kosztował 5$, więc zabawa okazała się żyłą złota dla jakiegoś miejscowego przedsiębiorcy.

W innym miejscu, czyli w szczerym polu za Wat Banan wybudowano torowisko z całą infrastrukturą do obsługi turystów- zadaszony dworzec, kasa, knajpa, sklepik, toaleta. No i pojawiły się nowe wagoniki z wygodnymi siedzeniami, których nie trzeba rozkładać; zawiadowca przepuszcza je stadem z jednego końca na drugi gdzie zmieniają kierunek jazdy jak tramwaje w San Francisko. Po przejechaniu odcinka można zwiedzić mini skansen i targowisko. Ponieważ od stycznia nie znalazłam żadnego uczciwego opisu tej atrakcji, postanowiliśmy skorzystać i dobrze się bawić.

Polecam dzieciom, dorosłym niekoniecznie.


















































Szutrową drogą jedziemy w stronę świątyni Phnom Sampov.






































Jest ona położona na wzgórzu z jaskinią, w której za czasów Czerwonych Khmerów mordowano przeciwników reżimu. Oczywiście wszystko to można zwiedzić. Jednak my nie przyjechaliśmy tu z tego względu. Kiedy dotarliśmy, wzdłuż drogi pod tą górą był już spory tłok i większość lepszych miejsc w knajpach była zajęta. A do rozpoczęcia spektaklu było jeszcze około 40 minut. W pełnej gotowości, z aparatami w ręku i zadartymi głowami razem z tym tłumem czekaliśmy na pokaz nietoperzy. Dosłownie 3-4 minuty po wyznaczonej na ten dzień godzinie zachodu słońca z otworu w wysokiej skale zaczęły wylatywać nietoperze. Miliony nietoperzy, które tworzyły na niebie czarną smugę. Wytrzymaliśmy pół godziny, a one dalej leciały w tej samej ilości. Robiło się ciemno i dalsze wpatrywanie się w niebo nie miało już sensu. Ale warto było to zobaczyć.





























Pan odwiózł nas do hotelu i obiecał, że nazajutrz rano zawiezie jeszcze do portu. Przecież czeka nas rejs do Siem Reap.





Poszliśmy jeszcze na kolację. Tym razem była to pizza we włoskiej knajpie, no bo jak długo można jeść ryż ?





Kupiliśmy też owoce na jutrzejsza podróż.

1) O rety! Faktycznie tych kabli mają tam mnóstwo!

2) Czy ja dobrze zrozumiałam, że ten sok z trzciny cukrowej piliście razem z sokiem z wyciśniętych much? Nieźle!

3) Chyba pierwszy raz widzę jak rośnie ananas...

4) Co to za kulki na ostatnim zdjęciu?

Pocieszałam się, że muchy w tym klimacie są raczej mało soczyste, ale tak, sok był na rosołku z much

Widziałam też ananasy zaszczepione na drzewie, takie drzewo ananasowe, później może znajdę zdjęcie.

Te kulki to liczi, w środku taka galaretka z pestką. Smaczne, słodziutkie i po nagryzieniu łatwo wychodzą ze skorupki, która jest dosyć sztywna. Czyli nadają się na drogę, nie potrzeba noża do obierania. Widziałam w naszych supermarketach, ale pewnie jak wszystkie inne egzotyczne owoce dojrzewają na statku.

Rejs z Battambang do Siem Reap.


Bardzo martwiłam się, że ta podróż może nie dojść do skutku. Marzec to jeszcze pora sucha, zdarzało się, że łódź nie mogła popłynąć, połowę drogi trzeba było przebyć autobusem albo na płyciznach pasażerowie musieli wysiadać. Czy w ogóle płynąć? Przeczytałam tyle samo głosów za jak i przeciw. Łajba nie spełniała żadnych standardów bezpieczeństwa, a podróż miała trwać 8-10 godzin. Alternatywą było wykupienie wycieczki po jeziorze Tonle Sap z Siem Reap. Za 30$ można popływać 2- 3 godzinki i też coś zobaczyć. Problem w tym, że to coś wtedy oznacza tylko to co chcą pokazać biznesmeni organizujący wycieczki, czytaj lokalna mafia. W czasie takiej wycieczki turyści oglądają pracujące dzieci z wężami na szyi oraz są „zachęcani” do zakupów, np. pomocy szkolnych i podarowaniu ich odwiedzanej szkole. Oczywiście uczniowie tych zeszytów nie dostaną, towar ponownie trafi do sprzedaży… Nikt z mieszkańców nie odważy się z bandą konkurować i zabrać turystów na swoją łódź, nawet gdyby taką miał. No i nie ci ludzie korzystają z haraczu, którzy płacą turyści. O tym jak skorumpowanym krajem jest Kambodża mieliśmy jeszcze okazję się przekonać. Nie jest też tanio, turysta nie ma szans korzystać z cen dla tubylców. Normalnie jest tylko na rynku hotelowym.

Poprzedniego dnia wieczorem prosiliśmy naszego tuktukowca żeby zawiózł nas do portu po bilety na ten rejs. Poradził, że nie ma potrzeby, bo hotel nam to załatwi za te same pieniądze, 20$ od osoby. Sprawdziłam, że autobus kosztuje 6-7$. No ale to nie miał być zwykły przejazd tylko z ekstra atrakcjami.

Panią z recepcji zaczęliśmy indagować, czy aby na pewno jest to rejsowa łódź, z której korzystają także mieszkańcy, a nie wycieczka tylko dla turystów. Znaczy się, czy aby nie będzie to taki elegancki jacht jak na podartym folderze reklamowym, który wisiał w recepcji. Zdezorientowana dziewczyna zapewniała nas, że to też będzie dobry statek. W końcu uznała, że zawoła siostrę bo jej angielski jest niewystarczający. A my boki zrywaliśmy ze śmiechu tłumacząc im, że za tę (dla nich bardzo wysoką) kwotę 20$ nie chcieli byśmy dostać zbyt dużo luksusu

Mieliśmy być gotowi na 7.00 rano. Obudziliśmy panią żeby zrobiła nam kawę. Zamówienie kawy z mlekiem oznacza, że na pewno dostaniemy słodkie mleko skondensowane. Trzeba zaznaczyć, że chcemy świeże mleko.








Pan kierowca obiecywał, że do portu blisko, 5 minut drogi. Po 10 minutach dojechaliśmy na miejsce zbiórki, gdzie upchano nas bardzo ciasno na pakę pickapa. Wiało jak licho, było zwyczajnie zimno.





No i jest port. Rzut oka w dół wystarczył żeby domyślić się jakie luksusy nas czekają. Jak robiłam zdjęcia schodzącym z góry po połamanej drabinie i ślizgającym się po błocie towarzyszom, pusty śmiech mnie ogarnął. Sama trochę wcześniej poczytałam i odwiodłam swojego brata od pomysłu pakowania bagażu do eleganckich kabinówek na kółeczkach. Ale fajnie by się tu toczyły Sama zaskoczona byłam tylko faktem, że łajba, do której nas pakowano miała tylko jeden poziom, a informatorzy internetowi pisali o górnym pokładzie, na którym słońce mocno przygrzewa, ale widoki lepsze. Dwupoziomowe łódki stały z boku i taką też spotkaliśmy po drodze jak płynęła w przeciwnym kierunku.





























Początkowo planowałam taką właśnie kolejność, czyli najpierw Angkor, a potem Battambang. Ale odwrotnie było lepiej ze względów logistycznych. Rejs pod prąd jest trudniejszy i dłuższy. Lotnisko jest w Siem Reap, więc odlatując wieczorem można jeszcze wykorzystać cały dzień.

Kiedy myśleliśmy że jest już komplet , doszły jeszcze dwa rowery i masa tobołów na dach. Nasze torby też chcieli tam umieścić, bo każdy centymetr w środku był bardzo cenny, ale nie zgodziliśmy się.























Ruszamy. Kolejny raz okazuje się, że w tym gorącym klimacie może być bardzo zimno. Nie ma jeszcze słońca, a płyniemy jakoś tak, że na siedzących z przodu chlapie obficie woda. Do zrobienia zabezpieczeń posłużyły kamizelki ratunkowe, trzeba było też opuścić ceratowe zasłony. Odpadło kolejne zmartwienie mojego brata: czy aby nie będzie zbyt duszno-bo to głęboko w korycie rzeki, nie będzie przewiewu i słońce będzie przypiekać. Tak mu przygrzało, że w długie gacie i ręcznik się ubrał.





Opuszczenie zasłon nie było jednak dobrym rozwiązaniem. Chcieliśmy przecież coś widzieć. Dobrze, że wyszło słońce i bryza stała się mniejsza. Przydała się agrafka.





Płyniemy.

W tym miejscu było wąsko i na tyle płytko, że mieliśmy poważne obawy o powodzenie eskapady.






























































Zbyt wygodnie nam nie było, to fakt. Tyle godzin w jednej pozycji, robienie zdjęć wymagało wchodzenia na plecy sąsiadowi, nie można było za dużo pić bo przewidziano tylko dwa postoje.
Ale nie żałuję, że popłynęliśmy i rekomenduję taką podróż każdemu, kto w Kambodży chce zobaczyć coś więcej niż Angkor.







































Praktycznie na całym odcinku rzeka jest zagospodarowana i można zobaczyć jak żyją i pracują mieszkańcy. O tej porze roku poziom wody jest niski i dosłownie na wodzie stoi niewiele zabudowań. Po wysokości pali, na których buduje się domy można zorientować się jak wysoko woda może sięgać. Wzdłuż rzeki widać pojedyncze bardzo, bardzo ubogie zabudowania lub małe kolonie. Nam trudno sobie wyobrazić, że kilka worków foliowych, bambusowe patyki i hamak mogą stanowić dom. Jedzenia dostarcza rzeka, wodę z rzeki się pije, w tej samej wodzie się kąpie, myje garnki, w końcu rzeka zabiera wszystkie odchody i śmieci. Ryb nie odławia się tu na skalę przemysłową dzięki czemu starcza ich na potrzeby mieszkańców.

Kolejne godziny na rzece Sangkae.

Pierwszy przystanek był w nieprzypadkowej knajpie, która mogła obsłużyć grupę głodnych i spragnionych. I tu, i na następnym postoju nie było możliwości zejścia na ląd, chaty nie są ze sobą połączone i trzeba między nimi pływać. Są taki miejsca dalej, na jeziorze, że w porze suchej wioska sięga daleko w głąb lądu i można po niej chodzić.



























































Zwiększa się ruch na rzece i zabudowa gęstnieje. Niektórzy pasażerowie wysiadają albo dostarczane są nowe przesyłki. Nie podpływamy do brzegu, częściej ktoś wypływa w naszym kierunku i przesiadka odbywa się na wodzie.

Im bliżej jeziora Tonle Sap domostwa są zamożniejsze, z dekoracjami, ładnie pomalowane (dominuje niebieski). Gdybym nie widziała tego pierwszego odcinka, powiedziała bym: bajka, żyją sobie jak na wczasach. Nawet imprezy organizują.

Drugi przystanek to knajpa połączona z manufakturą, w której kobiety wyrabiają koszyki. Żeby dotrzeć do toalety należało przejść przez pomieszczenie tych pań, uprzednio zdejmując buty. A w wychodku na podłodze była kałuża moczu i wody z rzeki. Co prawda stały też publiczne klapki, ale jak ktoś nie zaskoczył, że to dla niego przygotowano, miał gratis zmiękczanie mocznikiem zrogowaciałego naskórka na piętach. Śmieszno i straszno było.


























Na środku jeziora nie było zbyt wielu obiektów do podziwiania.

















Ruch zwiększył się w sztucznie przekopanym kanale, prowadzącym do portu. Statki wożące turystów pracowały na pełnych obrotach. Oprócz przystani pasażerskiej, wzdłuż brzegu kanału ciągnie się coś na kształt portu towarowego. Zaspokajanie potrzeb wiosek na wodzie daje zatrudnienie mieszkańcom lądu i otwiera nowe rynki zbytu ich towarów.





















































Wreszcie dotarliśmy do celu.

Wreszcie dotarliśmy do celu.

To dobrze ....bo strasznie się dłużyła ta droga .

margaret-ka napisał(a):Pocieszałam się, że muchy w tym klimacie są raczej mało soczyste, ale tak, sok był na rosołku z much

Czyli bardziej tłuściutki