W drodze do Battambang

Wracamy wąską i stromą drogą przez góry. Kilka razy jezdnię przecina nam potok, przez który po prostu trzeba przejechać, mostków nie ma. Słońce znowu świeci nam w oczy.
Po drodze drewniane wioski.





























Przystanek koło świątyni zlokalizowanej w korycie rzeki.

















Na dojeździe do miasta były spore korki, wróciliśmy po 19-tej.
Wieczoru nie można zmarnować, idziemy szukać Nocnego Bazaru. Zakupami tandety nie jesteśmy zainteresowani, ale jedzeniem- owszem. Idziemy do jadłodajni polecanej przez Tripadvisor. Poprawne jedzenie dla turystów. Chyba wolę trochę brudniejszą, ale prawdziwą małą tajską knajpkę.














W drodze powrotnej trafiliśmy na bazar chiński.

Świątynia na wzgórzu



Dziś ostatni dzień do wykorzystania w Chiang Mai, samolot do Bangkoku mamy dopiero o 21.10. Mogliśmy dłużej pospać i zjeść śniadanie o przyzwoitej porze. Pierwszy raz dostaliśmy je w całości tzn. omlet i świeże owoce





Wat Phra That Doi Suthep, do której się wybieramy leży na wzgórzu 1100m npm i prowadzi do niej 306 schodów. Żar leje się z nieba i Mirek już zakłada, że posiedzi na dole i poczeka aż ja sobie polatam. Kierujemy się w stronę bramy Tha Phae w poszukiwaniu songthaewa. Żeby załapać się na ten tańszy zbiorowy transport trzeba kawałek podejść i poczekać aż nazbiera się grupka jadąca w tym kierunku. My zafundowaliśmy sobie transport prywatny.











Na miejscu jest duży parking, z którego idzie się pod górkę między straganami. Przekąski czekają.

















Miłym zaskoczeniem była możliwość skorzystania z kolejki na górę, wstęp i kolejka płatne. Pilnowano przyzwoitości stroju. Dobrze, ze miałam agrafkę, przy pomocy której mogłam zmniejszyć dekolt.














Ludzi mnóstwo, nie tylko turystów. Tak wyglądało to wewnątrz.

Wracaliśmy przez osiedle domków wielorodzinnych



































W drodze powrotnej poprosiliśmy kierowcę że by zawiózł nas pod drugą z zachowanych bram, Suandok- po zachodniej stronie Starego Miasta.

Jestem po wielkim wrażeniem Waszej kondycji . Siedząc przed komputerem i nadrabiając trzy strony zaległości zmęczyłam się strasznie . Ale siły na dalszą wędrówkę oczywiście jeszcze mam .

W odległości kilometra, idąc dalej na zachód jest świątynia o tej samej nazwie Wat Suandok i obok cmentarz, na którym w okazałych relikwiarzach spoczywają prochy kolejnych władców Chiang Mai.















































Podobało się nam, że Tajowie nie mają nic przeciw fotografowaniu i nie uchodzi z nich dusza jak u Indian (oczywiście wraca po opłacie w $$).





Pora coś zjeść. Patrząc na szyld niestety nie zrozumieliśmy, że tu tylko zupki się jada. Wkładka wyglądała ładnie, ale zalana zimnym płynem smakowała fatalnie.











Bezpieczniej wyglądały owoce, między innymi dżakfrut już obrany z zielonej skorupy. Smaku nie da się porównać do niczego innego, ale raczej nie nadaje się to do jedzenia w dużych ilościach tak jak mango czy dojrzała papaja.




















Późne popołudnie przeznaczyliśmy na drzemkę i pakowanie. Taksówkę zamówiliśmy za pośrednictwem hotelu.

Na lotnisku dowiedzieliśmy się, że nasz lot odwołano, a następny mamy za o 23.30. Na otarcie łez dostaliśmy bony po 100BTH na konsumpcję. Kaczki, czyli Nok Air to linia tania, ale organizację ma fatalną. Cztery razy zmieniano numer bramki i ten czwarty nie pojawił się już na tablicy, biegaliśmy jak stado baranów. Nie sprawdzałam tego wcześniej, ale jeżeli chodzi o standardy bezpieczeństwa to linia jest na samym końcu. Dwa tygodnie wcześniej mój bratanek po odwołaniu lotu czekał na lotnisku 9 godzin, czyli całą noc.
Ładne mają tylko samoloty, na żółto ubrane dziewczyny i buteleczki z wodą.

elka21 napisał(a):Jestem po wielkim wrażeniem Waszej kondycji . Siedząc przed komputerem i nadrabiając trzy strony zaległości zmęczyłam się strasznie . Ale siły na dalszą wędrówkę oczywiście jeszcze mam .

To dopiero początek Ale fakt, był to pracowity urlop. Przez 3 tygodnie nie mieliśmy nawet 5 minut na leżaku, to zawsze można zrobić w domu

Cudowna wyprawa - a te "Meteory" - miodzio - fajna sesja fotograficzna.
Cieszę się, że dokładnie to opisujesz - może się komuś przydać, bo kierunek kuszący.

Transfer do Kambodży


Położyliśmy się spać koło drugiej i noc była trochę za krótka. Rano rozglądamy się z ciekawością, gdzie to udało się nam wylądować. Jesteśmy w apartamencie na 39-tym piętrze wieżowca, na ekskluzywnym strzeżonym osiedlu, niedaleko stacji metra Asok-Sukhumvit. Tak to wyglądało.


























W związku z tym, że nasz gospodarz w lodówce ma tylko piwo i mleczko do kawy, wyszliśmy na szybkie śniadanie.
































Lot do Siem Reap mamy o 14.50 z lotniska Don Muang, które leży około 25 kilometrów na północ od centrum. Uwzględniając korki taksówki zamówiliśmy na 11.30. Do jednej (wszystkie to toyoty) może wsiąść tylko 4 osoby, a nas było pięcioro.

Do Kambodży można się dostać pociągiem (do granicy) lub autobusem, ale w każdym przypadku granicę trzeba przekroczyć pieszo, a potem szukać kolejnych środków lokomocji. Biorąc pod uwagę, że i tak pracowicie spędzamy czas, wybraliśmy transfer droższy, ale szybszy i mniej męczący.
Linia Air Asia dowiozła nas punktualnie.

Widząc kolejkę po wizy cieszyliśmy się, że zrobiliśmy je w domu on-line. Procedura jest prosta, trzeba przygotować zdjęcie w odpowiednim formacie i skan paszportu. Koszt 30$+ 6$. Aplikację wysłałam po południu, a na rano już dokumenty były na mejlu. Na stronę kambodżańską najlepiej wchodzić przez polskie msz, słyszałam o wyłudzeniach.

Na lotnisku wymieniliśmy trochę kasy; jak się później okazało spokojnie można płacić w $$, które są druga oficjalną walutą. I tu, i w Tajlandii są bankomaty. Ale o ile w Tajlandii, w zależności od banku, można liczyć na wymianę bez prowizji, to w Kambodży już nie; prowizja była stała, niezależnie od wymienianej kwoty.


























Na dojazd do Battambang wynajęliśmy busa, podróż trwała 2 godziny. Do miasta nie zagląda zbyt wielu turystów. W relacjach, które przeczytałam powtarzała się opinia, że nie ma tu nic ciekawego. Nie jest to prawdą. W okolicy jest kilka atrakcji, które pokażę, a największą wartością jest możliwość zobaczenia jak toczy się życie w takiej mieścinie.














Pensjonat The Blue Guest House, który wybrałam był częścią miejscowego folkloru. W dobrej lokalizacji, tanio, zgodnie z opisem na Bookingu. Gratis mrówki, szczotki do zębów i jeden mało używany grzebień na parę  Konkretną niedogodnością był fakt, że ściany bez żadnej izolacji bardzo się nagrzewały i klima nie „wyrabiała”. Z oszczędności, po opuszczeniu przez nas pokoju, pan wyłączał prąd i wracaliśmy do piekarnika. Więcej niż dwa dni trudno by było wytrzymać.




















Idziemy poszukać jedzenia, bo koło godziny 21 miasto zasypia. Stragany uliczne nie zrobiły na nas dobrego wrażenia, nie można tego porównywać z tym co widzieliśmy w Chiang Mai.





























Zresztą chcieliśmy gdzieś usiąść i napić się Angkoru. Niedaleko hotelu jest dość przyzwoita knajpa, jedliśmy w niej wszystkie posiłki.




















W centrum miasta znajduje się wysypisko śmieci, uprzątane jest w nocy

Z tym wysypiskiem śmieci w centrum to w sumie niezły pomysł ( chociaż dla nas trochę szokujący ) , znacznie lepszy ten sposób niż wyrzucanie ich na rogatkach miasta
Pełna egzotyka . . .


Pozdrawiam
Piotr

Przynajmniej nie traci się czasu na szukanie śmieci

A to co Margaret-ka opisujesz to piękne i egzotyczne....

Egzotyka w pełnym wydaniu. Bardzo lubię Twoje relacje, więc nie może mnie i tutaj zabraknąć Czekam na ciąg dalszy

Wokół Battambang


W pokoju nie da się wyjrzeć przez okno, jest zakratowane. Z tarasu przyglądam się ulicy, przy której mieszkamy. Po przeciwnej stronie jest sklep spożywczy i mała knajpa. Chcieliśmy tu rano usiąść na kawę, ale pani zdecydowane odesłała nas do lokalu, w którym wczoraj jedliśmy kolację. Widocznie uznała, że jej śniadanie nie będzie nam smakowało Miejsce miało taki bardzo lokalny koloryt.

















Śniadanie.











Dzisiaj mogłam przyjrzeć się naszemu eleganckiemu hotelowi, przed wejściem stały już dwa tuk-tuki.





Wybraliśmy takiego większego, do którego mieliśmy szansę zapakować się w piątkę. Ustaliliśmy z panem, że do południa jedziemy do Świątyni Ek Phnom, potem robimy przerwę na spacer po mieście i po południu udajemy się w przeciwnym kierunku zobaczyć Wat Banan i bambusowy pociąg, a wyjechać musimy tak żeby na zachód słońca zdążyć do jaskini nietoperzy.
Opuszczamy miasto, aktywnie pracuje policja i zatrzymuje panią z dwójką dzieci na motorku.


























W południe będzie nieznośny upał, ale teraz rano jest rześko i siedzącym za kierowcą mocno wieje. Warto mieć ze sobą chustkę, która może kiedy trzeba poprawić przyzwoitość ubioru, albo ustrzec przed zapaleniem krtani.
Przygotowywałam się na ogromny kurz na drogach, ale tak naprawdę maseczka posłużyła mi tylko do zdjęcia. Na drodze były kałuże, czyli musiało wcześniej polać i nie kurzyło się jakoś bardzo.





Wśród biedy i bałaganu były też całkiem europejskie osiedla.

















Dojeżdżamy do pierwszej atrakcji. To ogromny betonowy budda, którego fotografię zobaczyłam gdzieś w sieci i musiałam zobaczyć w realu. Cokół , na którym stoi pomnik jest dziwną kaplicą, która dzieciom z pobliskiej szkoły służy za toaletę. Sam pomnik jak i teren wokół są zaniedbane i zarośnięte chwastami. Na turystów czekają dyżurni żebracy.

Na szkole wisi zakaz fotografowania, ale uznałam, że skoro dzieciom wolno sikać w świątyni to ja mogę im zrobić zdjęcia
































Tak obranych kokosów z dziurką nikt nam jeszcze nie podawał.











Obok stoi Wat Ek Phnom i za nią ruiny starej świątyni ( XI/ XII wiek ). Wstęp jest płatny, ewidencja płatności polega na wpisywaniu przez kasjera nazwisk do zeszytu.









































Roślinki w ruinach jakieś takie mizerne jak wszystko w tym mieście.















































Zabudowania po sąsiedzku.

Tuktukowiec zaproponował, że zawiezie nas do wytwórni papieru ryżowego, na co się zgodziliśmy. Sama jazda przez wieś była ciekawa. Różne domy mają tu ludziska.


















































A jakie fajne roślinki tam rosły.























Jak wszędzie, dostarczanie turystów to wspólny biznes kierowcy i właścicieli manufaktury, ale akurat to było ciekawe. Ciasto z mąki ryżowej gotuje się na parze, a potem suszy w słońcu ( i kurzu). Taki papier ryżowy służy potem do robienia całkiem smacznych spring rollsów z farszem , najczęściej warzywnym.






































Droga powrotna.