VI3

W tym miejscu znajdzie się (mam nadzieję, że niedługo) coś na kształt relacji z naszego trzeciego pobytu na Visie, który przypadł na II połowę sierpnia 2017 r (tu znajdziecie relacje z roku 2013 i 2015).

Dlaczego "coś na kształt" relacji? Złożyło się na to kilka czynników. Po pierwsze, był to już nasz trzeci urlop spędzony na Visie, a że jest to mała wyspa, nie sposób uniknąć powtórzeń, a ja nie lubię się powtarzać Po drugie, w tym roku nie byliśmy na Visie sami - postanowiliśmy pokazać "naszą" Wyspę zaprzyjaźnionej rodzinie. W związku z powyższym, jakoś tak się złożyło, że gdzieś po tygodniu zorientowałem się, że nie piszę w "dzienniczku" wspomnień - zalążków relacji. Co gorsza, przez kilka dnia nie wykonywaliśmy prawie w ogóle zdjęć, zwłaszcza w miejscach nam znanych. Zaowocowało to bardzo przyjemnym wypoczynkiem, ale już w czasie pobytu TAM wiedziałem, że z relacji jako takiej nici.

Jednak lepszy rydz niż nic, jak to mówią grzybiarze - choć na początku w ogóle nie planowałem pisania relacji, to ostatecznie zdecydowałem się na małe podsumowanie tegorocznej laby nad Jadranem. Przybierze ona, z wyżej wymienionych powodów, jednak inną formę, toteż jej wstęp również typowy nie będzie.

Nie mówię, że będę się trzymał jadłospisu i punkt po punkcie omawiał każdą z pozycji menu (choć zapewne zaczniemy od podróży ) - będzie trochę mieszania w garze. Jedno, czego na pewno w tej relacji nie znajdziecie, to opisy kolejnych dni. Nie będę się skupiał na tym, KIEDY, tylko na tym GDZIE i CO się wydarzyło.

Komu pasuje taka formuła - zapraszam I dopingujcie Anię, żeby udostępniła mi zdjęcia z głównego aparatu i swojego srajfona, bo chciałbym mieć komplet fotografii, zanim zaczniemy wspólne putovanje...

Pierwsza

Zasiadam za stołem i co tam na przystawkę ? Aha - putovanje: czyli dojazd. To ja nalewam sobie jeszcze kieliszeczek Malvaziji i czekam na ciąg dalszy...

P.S. Nasz następny wyjazd też szykuje się w dwie ekipy, więc z chęcią poczytam jakie są patenty na udane wakacje w powiększonym składzie .

Trzecia! jeśli dobrze liczę

hej, lubię Twoje zdjęcia i opowieści, więc grzeje swoje miejsce.

Mały Vis - całkiem sporo relacji.

Czyli to już "Wasza" wyspa... tak, jak "mój" jest Pelješac
Widzę, że znaleźliście swoje miejsce. Coś musi być w tym Visie, że po tylu pobytach w różnych cudownych miejscach w Chorwacji po raz kolejny wracacie właśnie tam
Będę zaglądać, a jeśli o mnie chodzi, to możesz się nawet powtarzać, i tak będzie pęknie i ciekawie

Ja też będę zaglądał, a co mi tam

Jak jest "nasz" Vis, to ja nawet z Pelješca będę podczytywać

Ale masz tempo, 2 tygodnie po powrocie i już relacja Chyba tylko Maslinka była szybsza

Smaczny ten jelovnik, poproszę o wszystkie dania z karty

jestem bo jak Vis to i ja

Dobrze, że jednak zdecydowałeś się na pisanie relacji. Zdjęć z wysp chorwackich nigdy za wiele.

Przede wszystkim - witam wszystkich! Miło Was tu widzieć

Hercklekot napisał(a):Nasz następny wyjazd też szykuje się w dwie ekipy, więc z chęcią poczytam jakie są patenty na udane wakacje w powiększonym składzie .

Nie wiem, czy pomogę, bo sam się zastanawiam, czy lepiej wtedy jechać w miejsce sobie (tj. jednej rodzinie) znane, czy też wspólnie odkrywać nieznane

beagm napisał(a):hej, lubię Twoje zdjęcia i opowieści, więc grzeje swoje miejsce.

Dzięki Od razu dodam, że te ładniejsze zdjęcia będą autorstwa Ani

Janusz Bajcer napisał(a):Mały Vis - całkiem sporo relacji.

Ale popatrz, jak sprytnie się dogadaliśmy co do terminów, żeby sobie w drogę nie wchodzić

Magda O. napisał(a):Czyli to już "Wasza" wyspa... tak, jak "mój" jest Pelješac
Widzę, że znaleźliście swoje miejsce. Coś musi być w tym Visie, że po tylu pobytach w różnych cudownych miejscach w Chorwacji po raz kolejny wracacie właśnie tam

Vis jest "nasz" już od pierwszego razu, czyli od 2013 A Pelješac (który zjeździliśmy w 2016 r.)...zostawiamy Tobie Chociaż poprzysięgłem sobie powrót do Drače na ostrygi

Katerina napisał(a):Ale masz tempo, 2 tygodnie po powrocie i już relacja Chyba tylko Maslinka była szybsza

Jak widzisz, wcale tak szybko nie idzie, ale zanętę musiałem rzucić, choćby motywacyjnie dla siebie

P.S. MOŻE dzisiaj uda mi się podać pierwszą przystawkę

Putovanje (1)

Tegoroczny wyjazd zapowiadał się nerwowo. Na kilka dni przed sobotą, którą – już tradycyjnie – wyznaczyliśmy sobie na pokonanie pierwszego etapu podróży, czyli Warszawa – Wiedeń, okazało się, że muszę odebrać dzieci od dziadków, gdzie spędzały część wakacji – młoda ma zapalenie płuc. Jak tu jechać na wakacje z takim czymś? No nic, tym będziemy martwić się później, póki co, w poniedziałek po pracy wsiadam w samochód i ruszam w dół Wisły. Szybko obróciłem, jeszcze udało mi się zdążyć na wieczorny koncert, na którym mi zależało.

Młoda dostała antybiotyk i rozpoczęła kurację. Z niedoleczoną, ale będącą już w znacznie lepszym stanie latoroślą, wystartowaliśmy skoro świt w kierunku południowo-zachodnim. O tej porze na budowie S7 było prawie pusto, sprawnie przejechaliśmy też przez Częstochowę. Swoją drogą, zabawne, jakie psikusy płata nam mózg – gdybyśmy jechali np. do teściów do Gliwic, w okolicach Częstochowy wszyscy odczuwalibyśmy już znużenie. Dziś to nawet nie połowa drogi!
Ponieważ do konurbacji górnośląskiej zbliżamy się w porze porannego szczytu (niby sobota, ale zawsze…), za Siewierzem odbijamy na S1 i objeżdżamy Zagłębie Dąbrowskie od wschodu. Zanim zdążymy ponarzekać na nawierzchnię ekspresówki (szkody górnicze), mijamy już Tychy. Dopiero w Pszczynie ruch gęstnieje (światła), ale tylko na chwilę. Bach i meldujemy się na południowym odcinku S1 – obwodnicy Bielska.

Dzięki forumowiczom udzielającym się w „samochodowej” części cro.pl, mam spokojną głowę, jeśli chodzi o wybór stacji, na której napełnię bank przed granicą, gwarantując sobie przejazd przez strefę euro bez tankowania. W tym roku jest to mniej istotne niż zwykle – ceny paliw na Słowacji, w Austrii i w Słowenii jedynie nieznacznie przekraczają ceny w Polsce, ale przyzwyczajenie drugą naturą człowieka, poza tym nie beknę przy spreadzie, płacąc kartą. Staję więc na Slovnafcie w Ciścu – stacja wygrywa brakiem kolejki, no i lokalizacją po prawej stronie

Na trasę jak zwykle ubrałem się lekko – sandały/szorty/t-shirt i wysiadając z wozu, żeby nalać benzyny do baku, wzdrygam się. Ogólnie jest chłodno – samochodowy termometr pokazuje 13C, a powietrze dodatkowo schładzane jest kapiącą z chmur wilgocią. Gęste chmury przeszkadzają nam odrobinę w rozkoszowaniu się dostojnymi górskimi widokami, ale nie tracimy dobrych humorów. Dla pewności, podpytuję Anię, czy aby na pewno w Dalmacji jest inna pogoda

W Zwardoniu zjeżdżam w prawo (drogowskaz na Myto) na starą drogę do Skalite – chcę wypróbować objazd Świerczynowca i Czadcy przez Oszczadnicę. Nie, żeby wymagała tego sytuacja drogowa (mamy w końcu sobotnie przedpołudnie), ale nigdzie nam się dzisiaj nie spieszy, a chcę poznać tę trasę – tak na wsiaki słuczaj. Już za chwilę, po słowackiej stronie, okazuje się, że nie musiałem nadkładać drogi przez Zwardoń – jest zjazd na 11 już na terenie Słowacji, w miejscu, gdzie zaczyna się lśniąca nowością ekspresowa D3.

W Skalite bez problemu odnajduję (wciąż nieoznakowany) skręt na Oszczadnicę. Droga, początkowo wąska, rozszerza się przy serpentynie, w miejscu, gdzie należy skręcić ostro w lewo na Koszarzyska (skręt również nieoznakowany!) i dalej biegnie jak prosto jak w mordę strzelił przez Oszczadnicę. Oznakowany jest za to kierunek na Żylinę – na rondzie skręcamy w lewo, by po chwili przejechać pod główną drogą i skierować się na południe pomiędzy 11/E75 i rzeką Kisucą. Na 11 jesteśmy znowu za około 2 km, w miejscowości Krasno nad Kysucou. Jeszcze tylko światła we wsi Rad’ola (obserwujemy trwającą wymianę nawierzchni na moście nad Kisucą – kiedy będziemy wracać, roboty zostaną już zakończone), wiadukt nad torami (w tym miejscu również trwają roboty drogowe, ale nie są uciążliwe dla ruchu), dwupasmówka i jesteśmy w Żylinie.

Tu kończy się to, co ciekawe na trasie, w pewnym sensie oczywiście. Jakkolwiek nie zamierzam polemizować z przydatnością dróg szybkiego ruchu, to niewątpliwie z ich wysokości (akurat w górzystym Kraju Żylińskim autostrada D1 rzeczywiście poprowadzona jest na estakadach) niewiele już zobaczymy, choć oczywiście zawieszamy oko na znanych nam z trasy górskich zameczkach czy bardziej odległych stokach Karpat. Dlatego też nie zamierzam rozpisywać się o tym odcinku trasy – niewiele na nim się działo (w sumie, to dobrze!). Ot, 2-3 (krótkie) odcinki z robotami drogowymi, gdzie – mając z tyłu głowy zajadłość słowackiej policji i bolesność niesionej przez nich „pokuty” – przykładnie zwalniałem (stróżów prawa jednak nigdzie nie było), Bratysława (pamiętałem, żeby zwolnić do 90 km/h w granicach jedynego w Europie – a może i na świecie? – miasta graniczącego z dwoma innymi państwami), granica austriacka, A6, A4, S1, Wiedeń. Niespoceni (bo za chłodno), niezmęczeni (bo sprawnie poszło), niewyspani (bo jednak wcześnie trzeba było wstać) wyładowujemy się z samochodu. Spędzimy tu weekend, a od poniedziałku…Viva Dalmacija!