USA cz. IV, Oregon i Waszyngton.

Pierwsza wyprawa do Stanów w 2011 wydawała nam się tak dużym przedsięwzięciem, że miała być jedyną. Teraz już tak nie myślę i realizujemy kolejne, takie w sam raz dla wieku 63 i 72.

Parki na zachodnim wybrzeżu są piękne, rude skały nie mają konkurencji, ale chcę dalej i dalej…

Zaplanowaliśmy lot do San Francisco i trzytygodniową podróż na północ aż pod granicę z Kanadą, czyli OREGON i WASZYNGTON. Nie wszystkie atrakcje tego regionu są dla nas. Musimy pogodzić się z tym, że kilkunastokilometrowe trekkingi do bajecznie pięknych jezior wysokogórskich to już nie my. Ale poruszając się zgodnie z planem ( od kropki do kropki na mapie) zobaczyliśmy bardzo dużo. Całość to 8 tysięcy km.

Uprzedzę pytania na temat, który wszystkich interesuje- ile to kosztowało?

Wszystkie rezerwacje robiłam już w styczniu.

Droższe nie były tylko bilety lotnicze. KLM z Berlina przez Amsterdam, w przyzwoitych godzinach, z akuratną przesiadką 1265 $.

Jeżeli ktoś mówi o drożyźnie i podwyżkach w Polsce, to trzeba go na rekonesans wysłać w świat. Najbardziej podrożały hotele, w stosunku do 2019 roku 2-3x.Za 22 noclegi zapłaciłam 2401 $. Najtańszy 86, najdroższy 216$. Rezerwowałam przez Booking, wszystkie z możliwością odwołania. Wybierałam najniższą cenę z opinią dobry/bardzo dobry.

Auto-średni suv z Alamo kosztował 1475 $.

Za paliwo i zakupy spożywcze (najczęściej Walmart) płaciliśmy gotówką, wyszło 1700 $, mniej więcej po połowie jedzenie i benzyna. Galon benzyny około 5 $. Posiłki we własnym zakresie, w knajpie byliśmy tylko 3x, w hotelach w sumie mieliśmy 7 śniadań.

Pozostałe koszty: dojazd do Berlina Flixbusem, ESTA, internet, parkingi, wstępy- 680 $.

Czyli razem około 30 tys. zł za 2 osoby.

Wróciliśmy szczęśliwie, głupot nie narobiliśmy, satysfakcję mamy ogromną. Spróbuję opowiedzieć po kolei jak było.
Nie zamieszczam mapek bo, przy tak dużych odległościach żeby były czytelne, musiało by być kilka na każdy dzień. Zainteresowani szczegółami dopytają.

15 czerwca, czwartek

Samolot z Berlina o 6.00, czyli nasza podróż z Wrocławia musiała zacząć się już w środę przed północą. Flixbus podjeżdża pod terminal, jedzie punktualnie, po drodze można się przespać, nie było potrzeby jechać własnym autem.

Przy odprawie bagażowej trafiliśmy na miłą rodaczkę i dostaliśmy do końca wolne miejsce obok naszych, co było bardzo wygodne.














Wcześniej z KLM lecieliśmy do Limy, obydwa loty bez zarzutu. Wolała bym Lufthansą z Wrocławia, ale tym razem nie doczekałam się normalnych cen, a dodatkowo niepokojące były strajki na frankfurckim lotnisku.













Wylądowaliśmy w południe. Jedna noc w autobusie, drugą wcięła nam zmiana czasu (różnica 9 godzin) ale adrenalina trzyma. Byliśmy przygotowani na co najmniej 2 godziny w kolejkach zanim opuścimy lotnisko, tak jak było w Los Angeles. A tu miłe zaskoczenie. Bez kolejki, rozmowa tylko z jednym celnikiem i po 10 minutach jesteśmy w Raju. Pytania jak zawsze- na ile, czy mamy tu rodzinę, bilet powrotny. Najbardziej Pana zaskoczył nasz plan podróży- na każdy dzień kartka rozpisana czterema kolorami długopisu i rezerwacje dwunastu hoteli. Z uznaniem pokiwał głową. Formalności w Alamo to kolejne 15 minut. W tańszych wypożyczalniach kolejki były bardzo długie, więcej niż godzina czekania. Rezerwację robiłam kartą kredytową, takiej wymaga większość wypożyczalni. Zgodnie z polityką Alamo jeżeli mamy bilet powrotny można na miejscu rozliczyć się kartą debetową, pytałam o to wcześniej bo mam kartę walutową i tak było by dla mnie korzystniej. Pan gmerał przy tej karcie kilka minut, coś konsultował i niestety konkluzja była taka, że karta nie przejdzie, musi być kredytowa.
Na parking jedzie się pociągiem. Wszystkie oznaczenia są czytelne, nie ma dylematu gdzie wysiąść.





Do wyboru mieliśmy nissan rogue, jakieś mitsubishi i mazda 5. Wzięliśmy mazdę, miała tylko 5 tys. mil przebiegu, trzeba było to poprawić.

Mój Samsung bez problemu połączył się z mazdą, mieliśmy nawigację Google i zapisany w Spotify podkład muzyczny.

Przed wyjazdem kupiłam kartę eSIM od Airlao. Niezłe rozwiązanie, instalacja nie jest trudna, sama dałam radę. Wystartowała zaraz po wylądowaniu, ale niestety, przyzwoity zasięg to jest w pobliżu dużych miast. Oregon i Waszyngton to w większości białe plamy. Jechaliśmy na mapach, które wcześniej ściągnęłam.

Żeby nie iść spać z kurami zaczęliśmy po prostu realizację planu.
Osiedle w okolicy lotniska.
































Zwiedzanie SF nie było przewidziane, byliśmy tu w 2011, ale Golden Gate to co innego. Zrobiliśmy mu sesję zdjęciową z kilu punktów widokowych przed i za mostem, po obu stronach drogi. Po prawej za mostem widać też Alkatraz, miło było przypomnieć sobie poprzednią wycieczkę.
































































































Przejazd przez most jest płatny w kierunku miasta, płatność tylko online, nie ma już bramek do płacenia na miejscu.

Po dokładnym obejrzeniu mostu ruszyliśmy kalifornijskim wybrzeżem na północ do Point Reyes National Seashore. Miejsce nie jest może bardzo spektakularne, ale nie mogliśmy za bardzo się oddalać od noclegu.

Pogodzenie miejsc noclegowych z lokalizacją atrakcji w tym roku nie było proste ze względu na zwariowane ceny, które na wybrzeżu zaczynają się od 250 $ na noc. Dla nas dosłownie za kilka godzin snu i kąpiel, bo cały dzień byliśmy w drodze.













Cyprysowy tunel.























Krzywe drzewo.















Dzikie i puste wybrzeże.


















Zabytkowa latarnia i stacja radiowa, o tej porze już zamknięte do pooglądania z daleka.












Najkrótszą drogą wracaliśmy do hotelu. Do tej pory ilość zakrętów nie miała dla mnie znaczenia, tym razem chyba już byłam bardzo zmęczona bo ledwie zdążyłam na pobocze.

North Bay Inn w San Rafael to nasza pierwsza miejscówka. Hotele/motele w tym standardzie wszystkie są do siebie podobne. Ogromną zaletą jest parking, podjeżdżaliśmy pod drzwi pokoju; bezpiecznie i nie trzeba daleko nosić bagaży. Zawsze jest klima, lodówka, mikrofalówka i ekspres przelewowy, rzadko inny. Kawa, herbata, śmietanka i papierowe kubki. Nie ma czajników elektrycznych. Mieliśmy swój, są takie z możliwością przełączenia na 110 W. Nie ma słuchawek prysznicowych tylko sitko pod sufitem. Coraz mniej jest pokoi, w których są dwa duże łóżka.
W tym miejscu mieliśmy śniadanie- to co na zdjęciu plus jogurt i gorące jajko na twardo bez pieczywa, chyba do połknięcia.

16 czerwca, piątek.

Możliwość oglądania atrakcji na plażach zależna jest od pływów. Zwiedzając wybrzeże trzeba mieć odpowiednią pogodę, kierunek padania promieni słonecznych i właśnie odpływ albo przypływ zależnie od tego co chcemy focić. I na żadną z tych okoliczności nie mamy wpływu, co najwyżej możemy się dostosować.

Z tego powodu odpuściliśmy dwa pierwsze punkty: Bowling Ball Beach- duża ilość idealnie okrągłych kamiennych kul i Szklaną Plażę- pozostałość wysypiska śmieci, z którym ocean zrobił porządek i szkiełka można oglądać przy odpowiednim oświetleniu. W czasie naszego przejazdu obydwie lokalizacje były pod wodą i nie było sensu do wieczora czekać na odpływ.

Skoro nic konkretnego nie było do zobaczenia, zamiast „jedynką” pojechaliśmy „101” .
Widoki i kawa po drodze.






















































Spotkanie z oceanem cieszyło nas niezmiernie. Wybrzeże Oregonu ma tą przewagę nad kalifornijskim, że większość terenu to parki stanowe, czyli miejsca udostępnione dla wszystkich. Można tu kampować, często bezpłatnie i na plaży palić ogniska.









Ciągle jesteśmy w Kalifornii, i mimo że celem mają być Oregon i Waszyngton, grzechem było by nie zatrzymać się w Parku Narodowym Redwood. Rosną tu olbrzymie sekwoje wieczniezielone, przy których z naszym dużym autem wyglądamy jak zabawki. I nie jest to ten sam gatunek, który widzieliśmy w 2019. Jest tu wydzielonych kilka parków stanowych i mnóstwo szlaków pieszych.

Do wieczora jeszcze trochę, wracamy na „101” i jedziemy do części Jedediah Smith Redwoods State Park.






Ostatni odcinek zaplanowanej trasy to wąska droga szutrowa, na której kurzy się niemiłosiernie.

























































Z przyjemnością zatrzymaliśmy się żeby iść na spacer do Stout Grove, w stronę rzeki Smith.




























































W drodze powrotnej mieliśmy przygodę, na szczęście nie na nas tylko przed nami runęło na drogę drzewo. Nie ogromna sekwoja tylko spora sosna, którą młodzi kierowcy dali radę przesunąć i umożliwić ruch wahadłowy.












W drodze do domu zrobiliśmy zakupy w Walmarcie. Jeżeli interesują kogoś ceny- oferta jest dostępna na stronie konkretnego sklepu wybranego z mapy. Wino kupuje się z paszportem, a datę urodzenia wklepują do kasy.


Hotel to Lighthouse Inn w Crescent City i bardzo dobre warunki- dostaliśmy ogromne dwupokojowe mieszkanie.

17 czerwca, sobota.

Ze względu na ten hotel bardziej kalkuluje nam się zrobić kilkadziesiąt kilometrów na północ i wrócić, niż przesunąć się dzisiaj wyżej.

Planowaliśmy najpierw obejrzeć latarnię tu gdzie mieszkamy, a potem następne punkty. Ale mgła jak mleko, nie widać nic.

































Na punktach widokowych nad oceanem to samo.


















Musimy odwrócić plan i jedziemy około godzinkę na koniec odcinka przewidzianego na dzisiaj, zwiedzać będziemy w drodze powrotnej, mamy nadzieję, że mgła się ulotni.


















Granicą, której teraz nie przekroczymy jest rzeka Rouge i położona przed nią miejscowość Gold Beach.
Plaża o tej samej nazwie.






























































Nie wszędzie schodzimy na brzeg, ale zatrzymujemy się tam gdzie można.

Samuel H. Boardman State Scenic Corridor to 19-kilometrowy odcinek zalesionego wybrzeża, z którego klifów lub po zejściu na plażę można podziwiać różnorodne wystające z wody formacje skalne, m.in. łuki i mosty. Zatrzymaliśmy się na pięciu punktach widokowych.









Spacerek na Arch Rock State Park. Widoki absolutnie wspaniałe, ale efekt wow! zależy od pogody i ustawienia słońca, nie każdemu będzie dane widzieć pocztówkę.

Lubię Twoje relacje... choć są dla mnie "odległe" pod każdym względem, ale styl zwiedzania nasz.
Na pewno surfując po necie nie dotarłbym do tych miejsc, więc dobrze że jest forum i pokazujesz szczegóły.

Autem wśród sekwoi mega zdjęcia tego drzewostanu. Jedziemy dalej. Wiele fajnych kadrów z dbałością o szczegóły, takich jakie lubię.

Secret Beach. Tajemnicą już nie jest bo na parkingu kilkanaście aut, ale warto zejść stromą ścieżką do plaży, o ile plaża odsłoni się w czasie odpływu. Widoki piękne. Gorzej, bo bardzo ślisko, było by w czasie deszczu. My mieliśmy szczęście do pogody ani nie musieliśmy oglądać pożarów, które wcale nie są tu takie rzadkie.




























































Natural Bridges. Można zaryzykować wejście na te mosty, ale nie szukaliśmy guza. Napatrzyliśmy się z góry.





























House Rock Viewpoint.









Jeszcze raz wjechaliśmy na Cape Ferrelo Viewpoint. Powód był prozaiczny- potrzebowaliśmy spokojnego miejsca z ławeczką, żeby pożreć grillowanego kurczaka, który pachniał w bagażniku.
Posileni zdecydowaliśmy, że pójdziemy na spacer w dół po ukwieconej łące. Niestety w tej wodzie nic do pooglądania nie pływało.

te kiero napisał(a):Na pewno surfując po necie nie dotarłbym do tych miejsc, więc dobrze że jest forum i pokazujesz szczegóły.

Dzień dobry wszystkim zainteresowany tym kierunkiem.

Na temat tej części Stanów jest stosunkowo mało dostępnych informacji, zwłaszcza polskojęzycznych. Trochę się musiałam nagimnastykować żeby ułożyć spójny plan. Jak nie teraz, to za czas jakiś może Ci się przyda

Wstąpiliśmy jeszcze na publiczną Pelican Beach. Nieciekawie i góry śmieci.








Pobyliśmy trochę w Oregonie, teraz wracamy do Kaliforni.

Robimy drugie podejście do latarni w naszej miejscowości. Odpływ umożliwia przejście suchą nogą, z czego korzystamy.
Crescent City Lighthouse została zbudowana w 1856 roku.




























































Moje ulubione ciasteczka tu sprzedają w rozmiarze XXL.

18 czerwca, niedziela.

Opuszczamy Crescent City, pierwszy odcinek to wczorajsza trasa.

Zjeżdżamy na lewo żeby przyjrzeć się jak wygląda miejscowość jakich wiele mijamy nad oceanem. Jest schludnie i czysto, ale standard zabudowań zdecydowanie niższy niż osiedla, które widzieliśmy na Florydzie nad Zatoką Meksykańską.














































































Nowe zaczyna się dla nas od Mostu Patterson na rzece Rouge.

Na wybrzeżu stoi sporo ładnych, starych i ciągle czynnych latarni.

Skręcamy na Cape Blanco. Stoi tu latarnia z 1870 roku.






























































Hughes Historic House. Jest to jedna z ponad 30 historycznych posiadłości w Oregonie, zbudowana w 1898 roku przez Patricka Hughesa i jego żonę Jane, którzy przybyli do Stanów z Irlandii.











Miejscowość Bandon i punkt widokowy.

Coquille River Lighthouse z 1985 roku.

































Przy parkingach nad rzeką są wygodne miejsca piknikowe, toalety i bieżąca woda.






Droga wzdłuż wybrzeża to w całości trasa widokowa, a każda rzeczka wpadająca do oceanu ma zabytkowy most.







































Heceta Head Lighthouse z 1983 roku stoi na terenie parku stanowego. W domu latarnika funkcjonuje pensjonat. W drodze powrotnej złapał nas deszcz, ale zanim dojechaliśmy do następnego punktu widokowego już przestało padać.

Na przylądku Perpetua można obserwować niezwykłe widowisko. Studnia Thora to skalny lej na brzegu oceanu, prawdopodobnie pozostałość zawalonej podwodnej jaskini. Zasysa ona wodę aby za chwilę z hukiem ją wyrzucić w postaci kilkumetrowej fontanny. Odważni amatorzy zdjęć nie do końca zdają sobie sprawę z niebezpieczeństwa.












































































































Z żalem patrzyliśmy na szlaban zagradzający wjazd do następnego historycznego obiektu- Yaquina Head Lighthouse. Czynne tylko do 17.00.
Do kolekcji tylko zdjęcia z internetu.