USA cz. II- Floryda z przyległościami.

Na pamiątki z aligatorów możemy sobie tylko popatrzeć, we Frankfurcie by nas za to zaaresztowali. Reszta „pamiątek” była rodem z Chin. Każdy magnesik miał taką naklejkę.

Nie brakuje pozytywnie zakręconych. Takich osobliwych dekoracji samochodów trochę widzieliśmy.

Większość młodzieży była wyraźnie pod wpływem narkotyków, ale nie zachowywali się agresywnie, zresztą policja czuwała. Alkohol można legalnie pić na ulicy, o ile jest kupiony w plastikowym kubku.

Wybraliśmy sobie taką trochę spokojniejszą knajpę żeby przy sztandarowym drinku Hurricane wczuć się w atmosferę nowoorleańskiej muzyki.

Jak grubo po północy wracaliśmy do auta młodzież dopiero ustawiała się w kolejce do wejścia na imprezę muzyczną. W ciemnościach chyba nieźle wyglądaliśmy, bo „konik” nam też proponował bilety



































Jeżeli planujecie pobyt w NOLA, taki wieczór powinien być obowiązkowym punktem programu.

Mieszkanie na bagnach to szczególna atrakcja. Pierwszy raz jak wieczorem jechaliśmy do hotelu coś tak głośno stukało o maskę, że wyglądało przez moment na początek strasznej ulewy. Szybko się wyjaśniło, że to deszcz owadów. Każdy kto wchodził do hotelu otrzepywał się z grubej warstwy fruwającego i pełzającego dziadostwa. Rano trup tych nieszczęśników zaścielał chodnik, a po południu jeździło takie autko

14 maja, sobota


Trzeci i ostatni dzień przeznaczony na NOLA wykorzystamy na wycieczkę za miasto, trochę ponad 90 km w jedną stronę.

Przez około 190 km od Nowego Orleanu do Baton Rouge ciągnie się historyczna arteria komunikacyjna River Road, aktualnie składająca się z fragmentów kilku autostrad po obu stronach Missisipi, połączonych mostami. Jedno z najwspanialszych skupisk domów sprzed wojny secesyjnej teraz szpecą rafinerie i inne zakłady przemysłowe rozmieszczone nad rzeką.

Takie wielkie domy budowane przez niewolników tworzyły serce większości plantacji trzciny cukrowej, bawełny czy indyga. Głowna droga wjazdowa zawsze była skierowana w stronę rzeki, aby przywitać gości przybywających łodziami.
Wiele z tych domów jest udostępnionych do zwiedzania.

My wybraliśmy Aleję Dębów (Oak Alley Plantation) na zachodnim brzegu, gdzie nakręcono wiele filmów i teledysków, m.in. „Wywiad z wampirem”.

Sobota nie jest najszczęśliwszym dniem na zwiedzanie, wszędzie dużo ludzi. Parking i wejście na posesję zlokalizowane są z boku, od strony ogrodu. Brama od strony rzeki jest zamknięta.

Zaczynamy od czworaków niewolników.
Zaglądamy do środka; dziś to uporządkowane i pachnące drewnem muzeum. Kiedyś pewnie inaczej to wyglądało.

Przy wejściu i potem na skrzyżowaniu alejek spotykamy żelazne misy, w niektórych rosną kwiaty. Te kadzie, sugar kettle, to naczynia w których wytwarzano melasę i cukier. Sok z trzciny cukrowej podgrzewano i zbierający się na powierzchni syrop zlewano do mniejszej misy.

Mamy okazję dokładnie przyjrzeć się wiecznie zielonym dębom, których ogromne opuszczone konary wrastają w ziemię. Porasta je mech hiszpański, tworząc zwisające warkocze.





















Pod jednym z nich znaleźliśmy tablicę z cennikiem niewolników.