USA cz.1- Jak zdobywałam Dziki Zachód.

Czyli tam też można spotkać dziury w jezdni

Plac budowy w miejscu po World Trade Center, zburzonym w 2001 roku.

Auto zostawiamy w garażu i dalej idziemy pieszo. Jeszcze "zbieramy" tablice rejestracyjne.

margaret-ka napisał(a):Na ulicach ruch jest niewielki. Jeżdżą taksówki i transport publiczny, aut prywatnych niewiele.

To jest właśnie dla mnie niezrozumiałe
U nas w każdym niewielkim mieście korki a tam w kilkunastomilionowej metropolii puste ulice i zapewne żadnych problemów z zaparkowaniem samochodu...

Podobne doświadczenia mam z Berlinem, gdzie o wiele łatwiej poruszać się samochodem i go zaparkować niż np. u nas w Katowicach czy Gliwicach

greenrs napisał(a):To jest właśnie dla mnie niezrozumiałe
U nas w każdym niewielkim mieście korki a tam w kilkunastomilionowej metropolii puste ulice i zapewne żadnych problemów z zaparkowaniem samochodu...

Podobne doświadczenia mam z Berlinem, gdzie o wiele łatwiej poruszać się samochodem i go zaparkować niż np. u nas w Katowicach czy Gliwicach

Nie, to jest zrozumiałe i oczywiste. Jest transport publiczny i to tak zorganizowany, żeby sprawnie wjechać i wyjechać z miasta. Na końcowych przystankach metra/ kolejki podmiejskiej są bezpłatne parkingi, żeby spokojnie zostawić swoje auto. W mieście wydzielone pasy ruchu dla aut wiozących kilka osób.
U nas rano w korku w każdym aucie 1 osoba i nie ma alternatywy.

Teraz w planie rzecz dla nas ważna- wycieczka statkiem do Statuy Wolności. Idziemy w stronę przystani.

Kolejka po bilety długa i okropnie gorąco. Wszyscy narzekamy na wilgotny nowojorski klimat, ubranie klei się do ciała. Kontrola bezpieczeństwa jak na lotnisku. Ale co tam drobne niedogodności, jak sen staje się jawą. Jeszcze rok temu nie sądziłam, że kiedyś tu stanę. I dzisiaj… dla mnie to naprawdę zostanie Memorial Day. Chyba się wzruszyliśmy

Pomnik był darem rządu francuskiego dla USA w stulecie uchwalenia Deklaracji niepodległości. Statua Wolności znajduje się na Liberty Island, u ujścia rzeki Hudson. Odsłonięcie miało miejsce 28 października 1886 i dokonał tego prezydent Grover Cleveland. Zaprojektowana przez francuskiego rzeźbiarza, jest narodowym pomnikiem USA, zarządzanym przez National Park Service. Zielony kolor to patyna pokrywająca miedź.

Po drodze zawijamy na Elis Island. W latach 1892–1924 na wyspie działało główne centrum przyjmowania imigrantów (12 milionów) do Stanów Zjednoczonych przybywających z Europy na wschodnie wybrzeże. Po przybyciu na wyspę imigranci byli przesłuchiwani przez urzędników i badani przez lekarzy. Podobno w większości przypadków była to szybka procedura i imigranci spędzali na wyspie tylko kilka godzin przed przewiezieniem na stały ląd i rozpoczęciem życia w nowym kraju. Tu dopłynęła rodzina naszej znajomej, ich nazwiska zapisane są w księgach pamiątkowych.

Już jesteśmy trochę zmęczeni, a nasz spacer po mieście jeszcze się nie zaczął. Metrem jedziemy do Central Parku, tam gdzie siedzi się na trawie i karmi wiewiórki.

Opuszczamy park i idziemy przeprawić się powietrznym tramwajem na Roosewelt Island.
Może pamiętacie spektakularną filmową bitwę z 2002 roku, kiedy Spider-Man miał do wyboru, czy uratować pasażerów kolejki linowej czy zostawić ukochaną w szponach Greena Goblina. To właśnie to miejsce.
O tej porze dnia zachodzące słońce świeci prosto w okna kolejki i widoki z góry na Manhattan nie są porażające; lepiej by było w godzinach dopołudniowych.
Podróż trwa 7 minut.

margaret-ka napisał(a):Do Nowego Jorku lecieliśmy liniami American Airlines.

Wow, nie przypuszczałem, że przerzucicie się na wschodnie wybrzeże. No, ale być w USA i nie odwiedzić NY ...

Zarąbiste miasto

A Kowalskiego w nowojorskim ZOO spotkaliście

margaret-ka napisał(a): Chyba się wzruszyliśmy

Jeszcze tego brakowało.
Musisz pojeździć ze mną. Gwarantuję, że na wszystko spojrzysz, tak realnie, tak uczciwie. Bez obciążenia marketingowo-psychologiczno-myślowego. To tylko psychika.
Ja podchodzę do takich spraw inaczej, np. byłem na Antarktydzie (nie bylem) inny nie był. Co zyskałem będąc tam. ...... w mojej głowie jest tylko zadowolenie, nikt inny tego nie widzi, nikt inny nic nie stracił. Co ja zyskałem ..... oprócz złudnego zadowolenia - nic.

woka napisał(a):

margaret-ka napisał(a): Chyba się wzruszyliśmy

Jeszcze tego brakowało.
Musisz pojeździć ze mną. Gwarantuję, że na wszystko spojrzysz, tak realnie, tak uczciwie. Bez obciążenia marketingowo-psychologiczno-myślowego. To tylko psychika.
Ja podchodzę do takich spraw inaczej, np. byłem na Antarktydzie (nie bylem) inny nie był. Co zyskałem będąc tam. ...... w mojej głowie jest tylko zadowolenie, nikt inny tego nie widzi, nikt inny nic nie stracił. Co ja zyskałem ..... oprócz złudnego zadowolenia - nic.

Dlaczego mamy odmawiać komuś prawa do wzruszeń, zachwytów, zadumy, refleksji, jako reakcji na osiągniecie celu,
do którego zmierzał? Czy to jest nierealne, nieuczciwe?

Czy podróżując, czynię to dla kogoś? Kto ma zyskać, a kto stracić na moim podróżowaniu?

Powiadają mądrzy ludzie, że potrzeba bezinteresownego badania otoczenia, to swoiście ludzka zdolność,
która przechowuje się u ludzi przez całe życie.
Podróże wynikają z rozmaitych przyczyn. Czasami to żądza wiedzy, czasami chwilowa ucieczka od codzienności,
ale przede wszystkim, to czysta ciekawość świata, podążanie za nieznanym.

Bez takiej ciekawości, w ludzkim życiu nie byłoby zmian, a w świecie postępu.