Upalny wrześniowy Peloponez 2012

Piękny cyklamen ... dziko ostatnie takie widziałem w Plitvicach i nad Gardą !

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a): Piękny cyklamen

Na Peloponezie spotkałam cyklameny kilka razy . Wcześniej na "dzikie" okazy nigdy się nie natknęłam, stąd nie mogłam odpuścić chociaż klku fotek.

kuka53 napisał(a): Był tam ktoś pilnujący wnętrza?

Ani w tym klasztorze, ani w Pantanassa, nie pilnował nikt. Nie byłam co prawda jedyną, która je w tym czasie zwiedzała (była jeszcze kilkusobowa rosyjskojęzyczna grupka z przewodnikiem, więc trochę posłuchiwałam - na tyle ile pamiętam słownictwo, jakie kiedyś usielnie mi wbijano do głowy na lekcjach), ale skoro inni robili zdjęcia, więc też nie miałam oporów.

kuka53 napisał(a): W samej Monemwazji byliśmy niestety nieco za krótko, mam nadzieję na fotki ze szczytu

Nadzieja to...

Trochę fotek z leniwego popołudnia w Xifias:













Widoczki z cypelka w stronę plaży Ambelakia:

Trafiliśmy w całkiem fajne miejsce .





Domu w pobliżu „naszej" plaży:



W jednym z nich wieczorem paliło się światło, więc całkiem sami jednak nie byliśmy. Tyle, że nam to zupełnie nie przeszkadzało , a my ewentualnym mieszkańcom zapewne też nie. Całkowite bezludzie jest niewątpliwie fajne , ale my aż takich nie potrzebujemy - kameralne miejsca wielkotrotnie udało nam się znaleźć nawet całkiem blisko cywlizacji.



Najważniejszy był oczywiście widok na całą Momemwazję - także tę jej część, do której (jak się wkrótce okazało) nie dotarliśmy…

Ładne i inspirujące Pozdrawiam.

dangol napisał(a):

Niesamowity kolor kamyków - czarne a nawet jak nie to prawie czarne. Teraz widzę co straciliśmy.

dangol napisał(a):Najważniejszy był oczywiście widok na całą Momemwazję - także tę jej część, do której (jak się wkrótce okazało) nie dotarliśmy…

Mam nadzieję, że chodzi tylko oto że nie dotarliście do szczytu górki i o twierdzę na szczycie. Czyli tak jak my nie dotarliście.
Mistra podobała mi się bo lubię ruinki, które wystają z ziemi (w ogóle lubię wszelkie ruinki) ale w Monemwazji można było się przekonać jak Mistra mogła wyglądać gdyby została tak odbudowana jak właśnie Monewazja. Monemwazja dla mnie absolutny hit zeszłego lat.

Lidia K napisał(a): Mam nadzieję, że chodzi tylko oto że nie dotarliście do szczytu górki i o twierdzę na szczycie. Czyli tak jak my nie dotarliście.

Mniej więcej tak właśnie było, chociaż w naszym przypadku raczej mniej , niż więcej.

poljako_poljako napisał(a): Pozdrawiam.

Gdy już słońce zbierało się, aby zachodzić, my wybraliśmy się na krótki spacer.

Xifias to grecka nazwa ryby, jaką kiedyś łowiono w tych okolicach: miecznik – Xiphias gladius.



My byliśmy świadkami złowienia innej „paskudy”.





Nasz nowy znajomy (prowadzi sklep ze sprzętem wędkarskim i żeglarskim w Gefyrze, naprzeciw mariny z widokiem na Monemwazję) powiedział co prawda, jak ta ryba się nazywa, ale nie zapamiętaliśmy . Wiemy tylko tyle, że do smażenia to ona się nie nadaje, ale na zupę jest wyśmienita .







No a potem wróciiliśmy „do domu” …







… a wieczór spędziliśmy „barowo” .

dangol napisał(a):

"Upalny wrześniowy Peloponez", ale sądząc po spodniach, wieczory chłodnawe

pzdr

To była godzina komarów, naraz z wszystkich części ciała trudno było je odganiać!
Inna sprawa, że po 34 - 37 stopniach w dzień, wieczorne 26 wydawały się lodowate

Poniedziałek, 24 września

Wschód słońca nad Monemwazją – taki widok mieliśmy przez otwartą klapę naszej sypialni .

















Ranek upłynął nam równie leniwie, jak poprzednie popołudnie…









W końcu jednak opuściliśmy Xifias... Przecież czekała na nas Monemwazja , a sznurek samochodów pod bramą wejściową był coraz dłuższy.

Tak jak przypuszczaliśmy, zaparkowanie auta przy samej bramie w murach Monemwazji było mrzonką…
Zapewne jednak nawet przybycie o świcie sytuacji by nie zmieniło, bo większość samochodów stała tam „od wczoraj”, należały bowiem do tych, co w granicach murów prowadzą pensjonaty i restauracyjki. Do tego doszły pojazdy tych, co wydali kasę (zapewne niemałą) za noclegi wewnątrz murów Monemwazji.
My więc mogliśmy ustawić volviaka mniej więcej w jednej trzeciej odległości od bramy, licząc drogę od grobli łączącej „Gibraltar” z lądem. To i tak nieźle , w szczycie sezonu być może musielibyśmy iść piechotą aż od porciku w Gerfirze.



Skała Monemwazji była niegdyś częścią stałego lądu, jednakże trzęsienie ziemi w 375 p.n.e. zmieniło sytuację. Gdy na wyspie powstało miasto, z lądem połączone zostało drewnianymi mostami. Grobla powstała znacznie później, a dzięki niej Monemvasia otrzymala nazwę: „moni emvassis” oznacza bowiem „jedyne wejście…



Trochę historii..

W epoce brązu znajdowała się tu Akra Minis - baza floty minojskiej Krety. Po niej jednakże śladów nie ma… W źró dłach pisanych jako data założenia miasta pojawia się rok 583, wówczas osiedli tu bizantyjscy mieszkańcy Lakonii, szukający schornienia przed najazdem ludó1) slowaińskich. Kolejna wzmianka pochodzi z roku 727, gdy cesarz Leon III wysłał tu ekspedycję karną, gdyż Monemwazja nie posłuchała nakazu niszczenia ikon…
Bizantyjczycy otoczyli miasto potężnymi murami obronnymi, aby uchronić się przed częstymi atakami piratów. Miasto miało wielkie znaczenie w ówczesnym świecie, dzięki strategicznemu położeniu i rozwojowi handlu, do czego przyczyniły się liczne przywileje cesarskie nadane obywatelom Monemwazji.
Gdy na początku XIII wieku Frankowie dość szybko i ładto opanowali Peloponez, ze zdobyciem Monemwazji musieli się trochę pomęczyć… Wilhelm Villehardouin zdobył miastio w 1249 r., po trzyletnim oblężeniu i po orzymaniu wsparcia od Wenecji, której flota okrążyła skałę. Gdy wyczerpały się zapasy, głodni mieszkańcy zmuszeni byli poddać miasto, stawiając jednak warunki, które Frankowie przyjęli. Mieszkańcy zachowali swe majątki i przywileje, otrzymali także wszystkie prawa, jakie przysługiwały Frankom. Miasto wciąż więc kwitło…
Frankowie zwali miasto Malvoisie i odbudowali zamek. Po przegranej bitwie pod Pelargonią (było o tym w odcinku o historuu Mistry), Wiillehardouin musiał oddać Monemwazję Bizantyjczykom. Miasto otrzymało kolejne przywileje i stało się głównym portem despotatu Morei…
Po upadku Konstantynopola, Monemwazję poddano papieżowi, Rzym jednak nie zapewnił miastu obrony przed zgrożeniem tureckim, więc poproszono o pomoc Wenecję. Miasto nadal pomyślnie się rozwijało, aż do 1540 roku, gdy Wenecja odstąpiła Turkom dobra miejskie leżące na stałym lądzie, w tym winnice na północ od miasta, w których produkowano główny towar eksportowy Monemwazji – słynne na całą Europę słodkie wino małmazję…



W okresie 1690-1715 miasto przejściowo znów znalazło się pod władzą Wenecji, potem wróciło pod panowanie tureckie. W 1821 roku było jedną z pierwszych tureckich twierdz zdobytych w czasie walk o niepodległość Grecji.
Po otwarciu Kanału Korynckiego, Monemwazja utraciła znaczenie handlowe, statki coraz rzadziej tędy płynęły…
Podczas II wojny światowej przez pewien było tu miejsce, gdzie siły odzyskiwali ranni niemieccy żołnierze…

W czasach świetności w mieście (zwłaszcza w górnym mieście, z którego prawie nic nie zostało – ostatni mieszkańcy opuścili je w 1911 r.) mieszkało kilkadziesiąt tysiecy osób, było tu około 800 domów i 40 kościołów…

Fotka z netu:

Bardzo dziękuję za kolejne odcinki niecodziennej przygody.

Czekam na dalsze.

P.S.
ale proszę nie reklamować "rossmana"

Audycja zawierała "lokowanie" produktu