Ucieczka na Cres

Mikromir napisał(a):.
Beli

Beli wygląda z daleka tak kusząco, że nie sposób nie zajrzeć i nie zobaczyć co kryją jego zakamarki.

Prawie identycznie jak Motovun i podobny kadr.

Epepa napisał(a):Cudowne widoki ze szczytu! Miło jest zaczynać dzień od oglądania Twoich zdjęć.

Bardzo mnie to cieszy.

Epepa napisał(a):Ze wspomnianych w ostatnich odcinkach miejsc udało mi się zawitać tylko do miasta Cres i dobrze je wspominam. Dużo wąskich uliczek, ciekawe zakamarki. Było gdzie pospacerować. Najbardziej w pamięć zapadły mi bramy miejskie i klasztor, w którym panował niesamowity klimat.

Mnie także właśnie to spodobało się w Cresie.

Magdalena S. napisał(a):Sama już nie wiem, czy powinnam to oglądać...
Twoje zdjęcia wywołują we mnie niepokój,
który ukoić może tylko spakowanie walizki
i ruszenie Waszym śladem.
Tymczasem ani kalendarz, ani budżet
tego nie pomieszczą.

Oglądaj, oglądaj - a do budżetu i kalendarza zawsze można wprowadzić jakieś poprawki.

te kiero napisał(a):Prawie identycznie jak Motovun i podobny kadr.

Rzeczywiście, podobne położenie na wzgórzu, tylko Beli dużo mniejsze, to niewielka wioska.

mysza73 napisał(a):Melduję, że nadrobiłam

Prawidłowo, gratulacje.

mysza73 napisał(a):Piękne widoki
I te plażowe i te górskie

Cieszę się, że się podobają.

To teraz pokazuj widoki z greckich wojaży, a relację zacznij najlepiej niezwłocznie.

mysza73 napisał(a):

Mikromir napisał(a):To teraz pokazuj widoki z greckich wojaży, a relację zacznij najlepiej niezwłocznie.

Może bym i zaczęła ... tylko kiedy ja się przekopię przez te tysiące zdjęć

Dzisiaj i jutro rano. Widzę, że materiału do relacji nie zabraknie. Właściwie nie musisz dokonywać selekcji ani się przekopywać, ja zaakceptuję wszystko jak leci. Więc najpóźniej jutro o 16.47 zacznij pisać i wklejać.

mysza73 napisał(a):Łoooo matko

Póki coś pamiętasz z wakacji. Bo wiem jak to jest...

.
Lubenice

Była sobie niejaka Ljubica, córka króla Osoru ( ), której przydarzyło się zakochać z wzajemnością w pewnym młodzieńcu ze wsi na jednej takiej wysokiej górce. Królowi nie bardzo spodobała się myśl, że ma mieć jakiegoś chłoporobotnika za zięcia, a że córka była uparta, to ją wygnał razem z chłopakiem do onej wsi. Nie wiadomo, czy Ljubica z przeprowadzki była zadowolona, bo do morza miała teraz trochę dalej, jakieś 378 metrów w pionie... No ale jak się powiedziało A... Na pociechę została jej nazwa wsi, odtąd zwanej Ljubenicami, co nienawykli do słowiańszczyzny Włosi uprościli do Lubenic.

Jako że kolejnego ranka znów się zachmurzyło, trzeba było ruszyć gdzieś w drogę i padło na Lubenice, bo niedaleko i sławne. Znowu jakaś wieś, ale trudno... Trochę sobie poczytałam o drodze do Lubenic, przejechałam kawałek ludzikiem na googlach i doszłam do wniosku, że małżonek da radę. Droga dość wąska, ale są miejsca do mijania, choć raczej płytkie. Ponieważ jechaliśmy rano, mijanek w tę stronę nie było zbyt wiele i daliśmy radę. Za to w drodze powrotnej... Ale o tym później.

Parkujemy przed wsią już na pierwszym parkingu, bo zapomniałam, że jest jeszcze drugi nieco dalej.

Pierwsza rzecz przyciągająca moją uwagę to:



Mam wprawdzie butelkę z wodą i nawet kubek, ale bez słomki, no i zamiast takich buciorów zwykłe sandałki, więc no way... Zwłaszcza w tradycyjnej długiej do kostek kiecce...

Lubenice to miejsce z wielowiekową tradycją. Choć obecnie mieszka tu ponoć tylko paręnaście osób, szczyci się pozostałościami średniowiecznych murów i bramy, kilkoma kościołami i kaplicami, muzeum hodowli owiec oraz muzycznymi wieczorami organizowanymi tu latem. Wieś to raptem dwie uliczki bez nazwy, a numery domów kończą się na 42.

Oczywiście od razu z parkingu lecimy strzelać sobie fotki z widokami i słynną plażą Sv. Ivan...







A dopiero potem zerkamy na samą wieś...











Zanim obejrzymy całe niewielkie Lubenice, chcemy zajrzeć do muzeum.





Wejście darmowe. W środku pani dziergająca wełniane skarpetki w małym sklepiku informuje nas krótko o zbiorach muzeum i poleca obejrzeć wystawę samodzielnie. Mamy zresztą prawie eksperta, bo nasza kuzynka została zapoznana z tajnikami hodowli owiec jeszcze w dzieciństwie, gdy jej ojciec posiadał kilka.

Wystawa niewielka, ale warto zajrzeć by dowiedzieć się, jakie znaczenie miały owce dla mieszkańców, oraz obejrzeć przedmioty potrzebne przy ich hodowli.







To zdjęcie zachwyciło mojego małżonka - gdyby miał takie skarpety, mógłby chodzić w ulubionych sandałach nawet zimą. Niedoczekanie...



Oglądamy zakamarki Lubenic...







Brama prowadząca na cmentarz z kaplicą oraz szlak do Pernatu:





Za wioską jest jeszcze punkt widokowy - szkoda, że jest pochmurnie i kolorki nie te...





Tamtędy nie zejdę:









Ludzi całkiem sporo tu dzisiaj, spotykamy nawet liczną grupę Polaków. Cóż, pogoda nieplażowa...

Żegnamy Lubenice. Mój mąż uważa, że ich nazwa i tak pewnie pochodzi od arbuzów - ot, zupełny brak romantyzmu... Syn za to stwierdził, że Beli podobało mu się bardziej... A ja myślę, że warto obejrzeć obydwie wioski.





Powrót wąską drogą nie jest już komfortowy. Wielu turystów obudziło się dopiero teraz, wczesnym popołudniem, i wybrało właśnie do Lubenic. Musieliśmy minąć wiele aut, a w pewnej chwili powstał nawet normalny korek. Na wąskiej drodze widać było jakiś dźwig i lawetę. Wyglądało na to, że jakiś turysta chciał wycofać auto w bok w stromą szutrówkę, ale kąt nachylenia był taki, że zjeżdżając utkwił po prostu przednim zderzakiem w asfalcie w poprzek drogi... Nie robię zdjęć ludzkim nieszczęściom, więc Wam tego nie pokażę, ale wyglądało bardzo nieprzyjemnie.

Ale Lubenice oczywiście warto zobaczyć.

Zostawię ślad by nadrobić relację .

Dawigs napisał(a):Zostawię ślad by nadrobić relację .

Miłego nadrabiania.

Danka, Ty rzeczywiście coś te chmury ściągasz.....

piekara114 napisał(a):Danka, Ty rzeczywiście coś te chmury ściągasz.....

O dziwo, w tym roku wcale nie było tak źle. Zwłaszcza gdy porównam to do Grecji 2018 lub 19, albo krótkiego Krku 2017, nie mówiąc już o zeszłorocznym Pagu, gdzie - jak sama wiesz - szła bura za burą... Jako antidotum na deszcz nasza kuzynka zadziałała świetnie - padało tylko 2 razy i wyłącznie NOCĄ! Kilka pochmurnych godzin nie przyniosło na szczęście deszczu, nie wiało jak na Pagu, temperatury oscylowały między 26 a 33 stopnie C, więc ogólnie jestem z pogody bardzo zadowolona. Pogoda żeglarska to już zupełnie inna bajka i rzeczywiście było kilka takich dni, kiedy wypożyczalnie pływadeł nie wypożyczały sprzętu, bo ponoć na morzu mogło być groźnie. Na lądzie się tego nie odczuwało.

Podobnie jak Ty, Lubienice zwiedzałam w pochmurny i w dodatku deszczowy dzień, więc kolory na zdjęciach mam właściwie identyczne. Jedynym plusem to, że pogoda wypłoszyła turystów, więc mogłam spacerować pustymi uliczkami i poczuć się, jakbym faktycznie zawędrowała gdzieś na koniec świata. Do plaży też niestety nie udało mi się zejść, do nadrobienia w przyszłości.

Epepa napisał(a): Do plaży też niestety nie udało mi się zejść, do nadrobienia w przyszłości.

Plażę Sv. Ivan pokażę z bliska na końcu relacji - będzie można ocenić, czy warto schodzić tam przez godzinę, a potem wracać pod górę - właściwie nie wiadomo jak długo.