Ucieczka w cieplejsze likijskie klimaty.

piotrmks napisał(a):Największe wrażenie robią te chmurzyska

W nocy przeszła burza a to były pozostałości po niej Jak zauważyłeś gdy weszliśmy do Efezu byłam w kurtce i czapce. Nieźle hulało ale z godziny na godzinę robiła się pogoda iście wakacyjna.

Po powrocie do hotelu postanowiłyśmy skorzystać z dobrodziejstw ...........



Spacerku po okolicy





plaża jak widać pusta
i cała nasza



Tu naprawdę była w pełni wiosna



Sklepy ogrodnicze pracowały pełna parą.



A my udałyśmy się tuuuuu



W hotelu za tą usługę słono sobie życzyli ale już poza za 15 oiro było jak w niebie.

Hamam, czyli łaźnia turecka, jest rodzajem sauny z tą różnicą, że jego głównym elementem jest woda zamiast pary.

Jego korzenie sięgają łaźni rzymskich, które po upadku Cesarstwa Rzymskiego długo jeszcze funkcjonowały na ziemiach Anatolii. Równie ważnym elementem jego genezy jest islam i obrządek mycia się przed modlitwą. Do tego celu służyły specjalne aneksy meczetów, pozwalające na rytualną kąpiel. Z tego właśnie przedsionka – łaźni wyodrębnił się hamamy. Pierwsze hamamy Imperium Ottomańskiego były ściśle związane z meczetem. Szybko jednak ewoluowały, tworząc niezależne od nich, oddzielne pod względem architektury i funkcji, instytucje. I tak też w 1584 roku w Stambule wybudowano „Çemberlitaş Hamamı” monumentalny kompleks architektoniczny będący nową propozycją stylistzczną dla hamamów. Projekt opracowany został przez sławnego architekta Imperium – Sinana.

cdn

Hamamy zazwyczaj zawierają dwa do trzech pomieszczeń:

1. Pokój o podwyższonej temperaturze, ale z dostępem do suchego powietrza. Pełni on rolę przedsionka pozwalającego się stopniowo przystosować do wysokiej temp hahamu.

2. Hamam właściwy o bardzo wysokim poziomie wilgotności, wysokiej temperaturze. To tutaj mogą znajdować się prysznice, fontanny do schładzania się wodą oraz basen. Czasem w części centralnej pojawiają się ogromne ławy do leżenia. To w tej części goście myją się lub mogą skorzystać z usług mycia i masażu. Sıcaklık, bo tak sie nazywa, zazwyczaj udekorowana jest kopułą oraz pasmem małych okienek.

3. Czasami w hamamie funkcjonuje też trzeci pokój, nieco chłodniejszy od poprzedniego, z ławami – miejsce relaksu i odpoczynku. Czasami serwowane są tutaj napoje i posiłki.

Nasz składał się z basenu - brodzika i oddzielnych pomieszczeń dla kobiet i mężczyzn. Niestety zaraz po wejściu do środka budynku poproszono mnie o schowanie aparatu i zakazano robić zdjęć nawet telefonem.



A szkoda bo poczułam się jak w baśni tysiąca i jednej nocy tylko gdzieś mi się zapodział Aladyn. o lampie nie wspomnę

Tradycyjne hamamy udostępniają swe usługi oddzielnie dla kobiet i mężczyzn, tak więc najczećciej jest to zorganizowane poprzez podzielenie poszczególnych dni tygodnia na dni męskie lub żeńskie. Bywają też hamamy zawierające oddzielne kwatery dla kobiet i mężczyzn jak nasz.

Tellak, czyli obsługa, wykonuje usługi masażu, mycia i pellingu ciała. W czasach Imprium obsługę stanowili młodzi mężczyźni lub kobiety (w zależności od płci klientów) każdego wyznania oprócz mułzumańskiego. Po upadku Imperium tylko zasada zgodnoćci plci została utrzymana.

Hamamy były i nadal pełnią funkcję miejsca spotkań, integrujące wiele pokoleń w jednym miejscu. Jeszcze do niedawna przynoszono tutaj (w najgorętszej części dnia) posiłki i napoje, instrumenty. Ucztowano tu przy akompaniamencie muzyki wykorzystując każdy pretekst do świętowania (urodziny, śluby itd.). Przychodzono całymi rodzinami, by w hamamie znaleść odpowiednią (piękną) kandydatkę na żonę dla syna lub wnuka…

Gdy już nas wymyto, wyszorowano, wymuskano i wypolerowano - chyba lepiej nigdy w życiu nie byłam wymyta
ochoczo ruszyłyśmy dalej w stronę Kuşadası czyt. Kusadaszi coś jakoś z japońskiego



Droga wiodła pod górę co chwilę kursujące busiki na nas trąbiły, że nas podwiozą (około 2 zł) ale my takie wymuskane byłyśmy pełne energij.



A widoki rekompensowały wspinaczkę





Bardzo fajnie usytuowane były tarasy widokowe na port



cdn

Kuşadası



I tu było życie. Lawenda w marcu łał.



Ciekawie wybudowany deptak z panoramą na port.



Bardzo czysto i wypielęgnowane rabaty.



Po prostu kurort pełną gębom

cdn

Kuşadası typowe Międzyzdroje ale po "kamieniach" jakaś odmiana.



Chwilę temu z tej górki podziwialiśmy panoramę. Pomyśleć odnowa biologiczna w stylu Tureckim dała nam takiego kopa, że tak daleko zaszłyśmy.



Pokręciłyśmy się z godzinkę, spiłyśmy kawkę po turecku zmęczone obieramy powrotny kierunek.

Wracamy na hotelowe tereny i robimy małą sesję zdjęciową.



Zaglądamy na patio



i czas na kolację.

cdn

Zaglądam, ale już nie wiem czy te "kamole" chciałbym zobaczyć na własne oczy i poczuć grunt pod swoimi stopami, gdzie wg info urodził się Heraklit.

Jer napisał(a):Zaglądam, ale już nie wiem czy te "kamole" chciałbym zobaczyć na własne oczy i poczuć grunt pod swoimi stopami, gdzie wg info urodził się Heraklit.

Napiszę tak i tu zaznaczę to są moje przemyślenia.
Turcja pod względem dróg, widoków zarówno fauny jak i flory, gościnności i dumy ze swojego kraju bardzo przypomina Cro. Jedynie kultura, religia jest nam trudna do zaakceptowanie. Targi z wszelakim dobrem i namolne nagabywanie, konieczne targowanie jest dla nas nieznane ale inne aspekty są super. Kuchnia mnie powaliła mało mięsa dużo warzyw i desery (jak dla mnie za słodkie) w małych ilościach to kwintesencja smaków, oliwy i oliwki można tak długo wymieniać . A kamienie jak wszędzie jedne bardziej "urodziwe" drugie mniej ciekawe a jeszcze inne fascynujące.
W każdym razie jest to jakaś odmiana po CRO bo ileż można i tu następuje smuteczek W tym roku prawdopodobnie nie będziemy w Cro po raz pierwszy od 2011r. i tak troszkę żal. Pakuję walizki i jestem jednak lekko zasmucona bo serce rwie się o tej ukochanej Chorwacji, wspomnień mam z tym krajem tak wiele.
Nooo ale już po ptakach a Turcję mamy w planach na przyszłą wiosnę ponownie tylko inny rejon.
Pozdrawiam

Nastał kolejny dzień i dziś mamy w planach "kamienie" oraz moczenie.

Hierapolis

Większość wycieczek zorganizowanych dociera do Pamukkale z jedną myślą: zobaczyć niezwykłe formy wapienne i wymoczyć się w słynnym basenie Kleopatry. Jednakże Pamukkale to nie tylko białe tarasy, to również miejsce interesujące dla miłośników historii starożytnej. Tuż przy wapiennych tarasach zwanych trawertynami położone są ruiny starożytnego uzdrowiska Hierapolis, do którego starożytni Rzymianie, a następnie Bizantyjczycy przybywali, aby podratować zdrowie. Tak więc pomysł sanatorium jest starszy, niż mogłoby się to nam wydawać. Niestety nie wszystkim kuracjuszom udawało się ozdrowieć, stąd rozległa nekropolia, gdzie możemy podziwiać interesujące formy nagrobków starożytnych.
z przewodnika "Turcja w sandałach" zresztą fenomenalnie opisującego Turcję



My patrząc dziś na te zdjęcia gdy za oknem +30st C nie mamy tej radości jaką ja miałam patrząc na tą zieleń zaledwie kilka godzin lotu od naszej w tamtym momencie szaro-burej Warszawy. Przypominam to był początek marca
Noooo gęby nam się śmiały od tych łąk zielonych



[i] Najdawniejsze ślady osadnictwa na terenie Hierapolis sięgają czasów prehistorycznych. Jednak niewiele jest pewnych informacji o najwcześniejszym okresie istnienia tego miasta, nie znaleziono na jej terenie śladów osadnictwa hetyckiego, a dopiero późniejszego - frygijskiego. Wzniesiona przez Frygów w I połowie III wieku p.n.e. świątynia stała się z czasem ośrodkiem, wokół którego rozwinęło się miasto.[/i]



W III wieku p.n.e. hellenistyczna dynastia Seleucydów założyła miasto Hierapolis jako osadę w stylu greckim, na planie hippodamejskim czyli z zastosowaniem jasnego układu przecinających się pod kątem prostym ulic. Przypuszcza się, że oficjalnym założycielem miasta był Antioch III Wielki, który panował nad terenami Azji Mniejszej w latach 223-187 p.n.e. Inskrypcje odkryte na siedziskach teatru wyliczają plemiona wychodzące wówczas w skład populacji Hierapolis: Seleukis, Antiochis, Laodikis, Eumenis, Attalis, Stratonikis oraz Apollonias.

cdn

Podziwiając kolejne grobowce tej starożytnej nekropolij a dawniej wielkiego uzdrowiska zastanawiam się co po naszych nekropoliach pozostanie.



Po wielu latach wojen toczonych pomiędzy Rzymem a Seleucydami, w 188 roku p.n.e. zawarty został pokój w Apamei. Na mocy jego postanowień Hierapolis przeszło pod kontrolę dynastii Attalidów rządzących z Pergamonu. Pamiątkę po tym okresie dziejów miasta stanowią między innymi popiersia dwóch władców pergameńskich - Eumenesa II i Attalosa II - znajdujące się obecnie w lokalnym Muzeum Archeologicznym. Z racji strategicznego położenia Hierapolis odgrywało w II wieku p.n.e. ważną rolę na granicy historycznej krainy znanej jako Frygia.



W 133 roku p.n.e. Hierapolis zostało wraz z ogromnymi obszarami należącymi do władców Pergamonu przekazane Rzymowi w testamencie sporządzonym przez ostatniego władcę z dynastii Attalidów. W ten sposób Rzym wzbogacił się o liczące wówczas około 100 tysięcy mieszkańców miasto, atrakcyjnie położone tuż przy źródłach termalnych o właściwościach leczniczych. Z czasem rozwinął się tu znaczący ośrodek leczniczy.



Równocześnie rozkwitała gospodarka Hierapolis, w którym od II wieku p.n.e. działały zakłady tekstylne. W tym samym czasie w mieście zaczęto bicie władnej monety, na której widniała nazwa Hierapolis. Piszący w I wieku n.e. Strabon wspomina, że wody podziemne były wykorzystywane w procesie barwienia tkanin.

cdn

NIE MACIE JUŻ DOŚĆ kamieni i historii



CZY MOŻE JESZCZE WAS POMĘCZYĆ



W Hierapolis mieszkała liczna społeczność żydowska, której przedstawiciele w liczbie 2 tysięcy rodzin przybyli tu podczas panowania Antiocha III z terenu Mezopotamii. Na początku I tysiąclecia n.e. wielu żydów przeszło na chrześcijaństwo, które rozkwitło w mieście bardzo szybko. Pierwszy kościół chrześcijański w Hierapolis zbudowano pod wpływem nauczania świętego Pawła, który przebywał w pobliskim Efezie. Najbardziej znanym wydarzeniem z dziejów wczesnochrześcijańskich miasta była męczeńska śmierć świętego Filipa w 80 roku n.e., a z czasem Hierapolis stało się celem licznych pielgrzymek na grób tego apostoła.



Ponieważ Hierapolis leży na terenie aktywnym sejsmicznie, wielokrotnie nawiedzały je trzęsienia ziemi. W I wieku n.e. dwa z nich, w 17 i 60 roku, prawie doszczętnie zniszczyło miasto. Większość dobrze zachowanych budynków antycznych datowanych jest na okres po tej katastrofie. Wzniesiono wówczas wiele wspaniałych budowli publicznych, które nadały miastu widoczną obecnie formę. W 129 roku, z okazji wizyty cesarza Hadriana, zbudowano teatr, a za panowania Septymiusza Sewera (czyli na przełomie II i III wieku n.e.) przeprowadzono jego remont.



Szczyt rozkwitu miasta przypadał na II i III wiek n.e. W 215 roku Hierapolis odwiedził cesarz Karakalla, który nadał mu tytuł neocoros, przyznawany miastom będącym ośrodkami kultu imperialnego i dający im pewne przywileje. Tysiące ludzi przybywało wówczas do Hierapolis jako znanego uzdrowiska, a wraz z nimi do skarbca napływały pieniądze. Finansowano nowe projekty budowlane - dwa gmach łaźni, gimnazjum, kilka świątyń, ulicę kolumnadową i wspaniałą fontannę. Hierapolis stało się także jednym z najważniejszych na terenie Imperium Rzymskiego ośrodków sztuki, filozofii i handlu.



Ostatnim cesarzem rzymskim, który odwiedził Hierapolis, był w 370 roku Walens. W IV wieku n.e. kolejne trzęsienie ziemi zburzyło wiele budynków miasta i od tego czasu następował stopniowy schyłek jego świetności, a kres jego istnieniu jako znaczącego ośrodka miejskiego położył w VII wieku n.e. najazd wojsk perskich, po którym nastąpiło trzęsienie ziemi.

cdn

Na mniejszą skalę osadnictwo w Hierapolis trwało dalej, w X wieku na ruinach antycznych budowli stały niewielkie domy mieszkalne, a miejsce potężnych kościołów zajęły niewielkie kapliczki. W XII wieku Hierapolis zostało opanowane przez Turków Seldżuckich z sułtanatu Konyi. Wkrótce potem, w 1190 roku zdobyły je oddziały krzyżowców zmierzających pod wodzą cesarza Fryderyka I Barbarossy do Ziemi Świętej. Jeszcze w tamtym okresie budowle po zachodniej stronie Hierapolis oraz potężne łaźnie z okresu rzymskiego służyły jako rezydencje mieszkalne lokalnej arystokracji.
Patrząc na te Cyprysy przyszła mi na myśl scena z GLADIATORA jak rzymianie jechali do jego domu





W XIII wieku ponownie tereny wokół Hierapolis zostały zajęte przez Turków, którzy zbudowali tu fortecę. W 1354 roku wielkie trzęsienie ziemi położyło kres osadnictwu na obszarze antycznego miasta, a jego ruiny stopniowo pokrywały osady wapienne, tworząc przez wiele wieków grubą warstwę skrywającą ślady dawnej potęgi.



Hierapolis, jak każde typowe miasto starożytne, mogło pochwalić się świątyniami, teatrem, rynkiem - nazywanym wówczas agorą oraz łaźniami publicznymi. Pozostałości tych budowli możemy podziwiać przechadzając się pośród ruin, jednocześnie słuchając ogłuszającego wręcz "śpiewu" cykad.



cdn

21monika napisał(a):

Jer napisał(a):Zaglądam, ale już nie wiem czy te "kamole" chciałbym zobaczyć na własne oczy i poczuć grunt pod swoimi stopami, gdzie wg info urodził się Heraklit.

Napiszę tak i tu zaznaczę to są moje przemyślenia.
Turcja pod względem dróg, widoków zarówno fauny jak i flory, gościnności i dumy ze swojego kraju bardzo przypomina Cro. Jedynie kultura, religia jest nam trudna do zaakceptowanie. Targi z wszelakim dobrem i namolne nagabywanie, konieczne targowanie jest dla nas nieznane ale inne aspekty są super. Kuchnia mnie powaliła mało mięsa dużo warzyw i desery (jak dla mnie za słodkie) w małych ilościach to kwintesencja smaków, oliwy i oliwki można tak długo wymieniać . A kamienie jak wszędzie jedne bardziej "urodziwe" drugie mniej ciekawe a jeszcze inne fascynujące.
W każdym razie jest to jakaś odmiana po CRO bo ileż można i tu następuje smuteczek W tym roku prawdopodobnie nie będziemy w Cro po raz pierwszy od 2011r. i tak troszkę żal. Pakuję walizki i jestem jednak lekko zasmucona bo serce rwie się o tej ukochanej Chorwacji, wspomnień mam z tym krajem tak wiele.
Nooo ale już po ptakach a Turcję mamy w planach na przyszłą wiosnę ponownie tylko inny rejon.
Pozdrawiam

W swojej wypowiedzi odniosłem się tylko do Efezu, który pokazałaś.

Ja nie mam porównania, bo właściwie w Chorwacji nie byłem.

piotrf napisał(a):Kamień na kamieniu . . . Monia , przecież wiesz że to nasza wyobraźnia ( i historia ) więcej mówi niż cegła na cegle . . .
Jedno jest pewne - piknie tam że WOW w tych likijskich klimatach


Pozdrawiam
Piotr

Oj piknie piknie, tak mi się spodobało, że jeszcze raz mam zamiar śmignąć wiosną ale tym razem Kapadocja

Pozdrawiam
Monika

Jer napisał(a): W swojej wypowiedzi odniosłem się tylko do Efezu, który pokazałaś.

Ja nie mam porównania, bo właściwie w Chorwacji nie byłem.