Zimowa Alta Badia nie tylko dla narciarzy

Przy pośredniej stacji wyciągów znajdują się dwie chaty, w których można przysiąść aby wypić lub zjeść co nieco. Pierwsza z nich to Ütia Nagler… Nasi zjazdowcy jednakże preferują tę drugą chatę Ütia Leé:

(rok 2008)

(rok 2008)

Po wieloletnim szusowaniu w Alta Badii, są już w jakim stopniu "zaprzyjaźnieni" ze Stefano. Zresztą pewnie wszyscy jego goście czują się tam jak w domu. Zwłaszcza że Stefano ma pamięć fenomenalną i dokładnie pamięta nie tylko to, czy ktoś już u niego kiedyś był, ale nawet w którym miejscu siedział kilka lat temu oraz co wtedy jadł .

Tym razem nie ma szans na wygrzewanie się w słoneczku na leżakach. Leżaki oczywiście są na tarasie, ale przyprószone śniegiem. Czekamy więc na resztę ekipy wewnątrz chaty.





"Oficjalne" powitanie Zimowych Dolomitów ma miejsce przy bomnardino , które chyba właśnie u Stefano smakuje najlepiej w całej Alta Badii .



Tylko trochę szkoda, że wspaniałym smakom nie towarzyszą równie pierwszoklaśne widoki...

Wspólny podjazd ze stacji pośredniej pod Santa Croce to ostatnie chwile, w którym jesteśmy na stoku wszyscy razem. Od tej pory nasze trasy będą różne, a nawet jeśli jakaś się pokryje, to będzie rozminięta w czasie.
Zjazdowcy ruszają na dół...



Piechurki muszą jeszcze pójść w górę . Ale cóż to za podejście . Cel widać prawie od razu i to blisko .

Pierwszy raz widzę Kościół Santa Croke w takiej scenerii.
Zawsze pokazywany jest na tle czerwonej od zachodzącego słońca ścianie tego dolomitowego masywu.

Coś nowego !

Też mnie to zaskoczyło . Może właśnie dla takiego "innego" widoku warto było się tu wybrać podczas padającego śniegu?
Hmmmmm..... chyba jedna wolałabym nieco inaczej.
Jednakże wobec mało słonecznych prognoz pogody na najbliższe dni, świadomie te lepsze dzionki zarezerwowałam na coś innego

Sanktuarium Santa Croce położone jest na wysokości 2045 r. u podnóży Sasso della Croce. Inne nazwy góry to Heiligkreuzkofel , Rosskofel, L'Ciaval , Sasso Cavallo ... Po ladyńsku Sass dla Crusc.
Dziś nie jest nam dane zobaczenie ani rozległych widoków, jakie się roztaczają spod świętego miejsca, ani skalistych turni ponad kościółkiem.





Może i dobrze , bo byłoby żal, że mogę sobie nań popatrzeć jedynie z dołu...
Może Wojtek Franz pokaże coś od góry? Przecież to trasy stworzone dla niego .

Zanim zbudowano świątynię, najprawdopodobniej znajdowało się tu pogańskie miejsce kultowe.
Pierwszą gotycką kaplicę postawiono w 1484 roku na zlecenie biskupa Konrada de Bressanone. Rozbudowano ją w połowie XVII wieku, wówczas też dodano dzwonnicę. Sanktuarium zostało zamknięte w 1786 na rozkaz austriackiego cesarza, przez jakiś czas była tu owczarnia. Renowację świątyni przeprowadzono 1839. Kościółek odnowiono w latach 1982-3.







Obok kościółka znajduje się L'Ospizio di Santa Croce, dawna noclegownia dla pielgrzymów otwarta w 1718 r. (ale zbudowana prawdopodobnie na miejscu starszej z poł. XVII w.). Można przyjąć, że to najstarsze schronisko w południowym Tyrolu.







Żeby nie było, że słoneczne fotki kościółka można trafić tylko w necie , wyszperałam jakieś zdjęcia zrobione w 2007 roku przez moich rodzinnych zjazdowców:

dangol napisał(a):Może Wojtek Franz pokaże coś od góry? Przecież to trasy stworzone dla niego .

Te trasy, to akurat wspinaczka klasyczna, a od tego typu zmagań ze skałą w moim wykonaniu minęło już ćwierć wieku - ale owszem, w kolejnych odsłonach wspomnień ze skalnych twierdz będą widoki z góry.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): ale owszem, w kolejnych odsłonach wspomnień ze skalnych twierdz będą widoki z góry.

Fajnie, że wrócisz do tego tematu

Wewnątrz kościółka możemy zobaczyć gotyckie sklepienia, natomiast ołtarz i malowidła są z okresu XVII-wiecznej przebudowy.

(rok 2007)

Z okolicami Santa Croce związana jest legenda o ladyńskim Szewczyku Dratewce, który tutaj zwie się Gran Bracun .

Dawno dawno temu, w jaskini w urwiskach Santa Croce, mieszkał straszny smok. Pożerał on okolicznych mieszkańców i ich trzody, a drewniane domostwa palił swym ognistym oddechem. Wielu śmiałków próbowało zabić smoka, ale nikt nie wrócił żywy... Wydawało się, że nie ma żadnych szans na pokonanie potwora.
W owym czasie w małej chatce u podnóża góry mieszkał ze swą matką chłopczyk o imieniu Bracun. Żyli sobie jako tako dzięki małemu stadku owiec. Niestety, co rusz któraś z nich przepadała bez wieści, stając się zapewne smoczym obiadkiem. Bracun chciał zabić smoka strzałem z łuku, jaki mu został w spadku po ojcu, ale nie miał siły naciągnąć cięciwy...
Wkrótce w zagrodzie nie została ani jedna owieczka, Braun z matką musieli więc opuścić swój dom i ruszyli w dolinę szukać jakiegoś zajęcia, by przeżyć. Matka została służącą, a Bracun za czas jakiś wyruszył na wyprawę krzyżową. Po trzech latach wrócił z krucjaty jako silny i odważny młodzieniec, na dodatek z dość sporym majątkiem. Zamieszkał więc na zamku Brach w Marebbe jako Franz Wilhelm de Brach. Smok nadal siał postach w okolicy, ale teraz Bracun miał już taką krzepę, że bez problemu naciągał ciężki łuk. Czym prędzej ruszył więc w góry, aby pokonać smoka. No i uczynił to jedną strzałą!
Cielsko smoka strącił na dno wąwozu, ponoć po latach jakiś pasterz znalazł tam szkielet smoka...
Ladyni wdzięczni swemu wybawcy, pamiętają o nim do dziś, zwąc go Gran Bracun - Wielki Bracun.
A drewniane rzeźby przedstawiające smoka często ozdabiają współczesne obejścia w dolinie i na stokach...

(rok 2008)

Faktycznie pogoda nie za bardzo "fotogeniczna".
Dobrze, ze masz tak bogate archiwa.



Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Faktycznie pogoda nie za bardzo "fotogeniczna".

Może po modłach w Santa Croce wydarzy się jakiś cud i aura się odmieni? Po przecież w planie są też miejsca, w których nasi narciarze nie bywają, więc cały czas na archiwum liczyć nie mogę

Kilka fotek z 2007...

Od kościółka wracamy do górnej stacji wyciągu, skąd czeka nas może niezbyt długie , ale za to strome zejście szlakiem turystycznym.
Ten akurat szlak jest zimą całkiem nieźle przygotowany do pieszych wędrówek. Gdybyśmy miały rakiety śnieżne, to pewnie byłyby one tylko utrudnieniem . Natomiast zdecydowanie przydałyby się kije. Trekkingowych kijków jak dotąd się "nie dorobiłam", ale przecież mogłam zabrać kije od biegówek . No cóż, kolanka muszą popracować bardziej, niż wskazane. Ale co tam, już nie takie przewyższenia przeżyły .

Od górnej stacji wyciągu do stacji pośredniej, szlak biegnie wzdłuż Drogi Krzyżowej. To już nie pierwsza taka Droga, w której idę na łatwiznę , pokonując ją w przeciwnym kierunku...





Potem, szlak wije się wzdłuż trasy wyciągu.



Czasem zamiast nóg, wygodniej jest użyć pupy .



Śnieg pada coraz słabiej, od razu jaśniej jest na świecie. Momentami nawet coś widać . Zwłaszcza, że idziemy już nie szlakiem przez las, ale terenem widokowym czyli... skrajem nartostrady. Szlak w pewnym momencie przecinał nartostradę, ale nie bardzo było widać, gdzie dokładnie zaczyna się po jej drugiej stronie... Wkroczyłyśmy więc tam, gdzie teoretycznie być nas nie powinno . Nie wydaje mi się jednak , żebyśmy przeszkadzały komukolwiek...

Wkrótce zresztą pojawiają się chaty najwyższego z przysiółków w rejonie trasy wyciągu, więc zejdziemy na wiejską drogę.





Jaśniej jest, ale "naszej" góry nadal nie widać ... Powinno być co najmniej tak:

(rok 2007)

Cóż... jak wspomniał Tomek :

longtom napisał(a): Każdy ma takie Dolomity na jakie zasłużył.