Zimowa Alta Badia nie tylko dla narciarzy

Nieduży , wygodny dom z widokiem w przepięknej okolicy , z niewielkimi śladami użytkowania sprzedam majsterkowiczowi kochającemu pracę z drewnem



A poważnie - piękna okolica i widoki ze śniegiem czy bez - do zapatrzenia


Pozdrawiam
Piotr

Niewiele tam takich domów , więc był wart uwiecznienia

Teraz lekko w górę aż do miejsca, gdzie w lewo odchodzi uliczka małego przysiółka Costa.

Nasza trasa na rozdrożu poszła w prawo, lekko w dół, już drogą „niesamochodową”, z widokiem na położoną niżej Crovarę.











Przy drodze jest kilka ławeczek, można więc przysiąść i delektować się widokiem . Spacer tego dnia niezbyt intensywny, więc można sobie pozwolić na dłuższy postój

Dotarłyśmy do przysiółka Merscia, części Corvary położonej wysoko ponad centrum tej dużej wioski.

Tu zaczyna się zejście do Corvary.



Trochę szlakiem, trochę bez niego, w kierunku doliny z centrum wioski .

Corvara źle mi się kojarzy - przez przypadek zjechaliśmy do niej zamiast do San Cassiano pod koniec dnia
Musieliśmy czekać godzinę na autobus... I tak dobrze, że jakiś był (ostatni )

maslinka napisał(a):Musieliśmy czekać godzinę na autobus... I tak dobrze, że jakiś był (ostatni )

Autobus do San Cassiano jeździ faktycznie raz na godzinę. I tak dobrze, że jest bezpośredni z Corvary , bo z Pedraces trzeba się przesiadać w La Villi .
Wierzyć jednak mi się nie chce, że to był ostatni autobus, chyba że zabalowaliście gdzieś na stokach, lub już w Corvarze. Autobus kursuje do godzin wieczornych, z tego co pamiętam, w 2011 było podobnie (ale fakt, tak późno nie jeździłyśmy). To rozkład z początku marca tego roku...

Corvarę, tak jak Colfosco, w 2011 roku obejrzałyśmy w padającym śniegu (str. 16 ). We wrześniu 2016 wraz z Grześkiem przeszliśmy się tu wieczorem z campingu Colfosco, ale Corvara zimą jednak bardziej mi się podoba (może w świetle dnia byłoby inaczej?) . Wśród altabadiańskich wiosek jest co prawda największa, ale najmniej klimatyczna. No, może za nielicznymi miejscami



Tym razem zwiedzania nie planowałyśmy, za wyjątkiem podejścia do zabytkowego kościółka św. Katarzyny Aleksandryjskiej (Santa Caterina d’Alessandria).



Kościółek ten został wymieniony już w dokumentach z 1347 roku, a św. Katarzyna jest jego patronką od roku 1452.



Poprzednio też byłyśmy wewnątrz, więc w starszej części relacji jest trochę zdjęć. Aktualne też jednak będą, gdyż cenne freski i „skrzydlaty” ołtarz zasługują na uwiecznienie .

No to „wchodzimy”…



Co oznacza pocisk przy drzwiach wejściowych, nie mam pojęcia.

Ołtarz główny pochodzi z 1520 r., jego autorem jest Ruprecht Potsch. Artysta był członkiem szkoły naddunajskiej, znanej jako łącznik między późnym gotykiem a renesansem. Na zewnętrznej stronie drzwi tryptyku ołtarza przedstawione zostało męczeństwo św. Katarzyny. Ponieważ drzwi ołtarza są prawie zawsze otwarte, dzieła tego nie miałyśmy szans zobaczyć. Legenda głosi, że malowidła pejzażowe na dwóch panelach ołtarza są dziełem Tycjana, który prawdopodobnie przebywał w Corvarze przez krótki czas. Znawcy sztuk jednakże przypisują dzieło artyście z tzw. szkoły naddunajskiej, Albrechtowi Altdorferowi. Ołtarz został odrestaurowany w 1975 roku.









Freski również mają wielką wartość, najstarszy ze św. Katarzyną znajduje się na lewej ścianie obok wejścia.

Wokół kościółka znajduje się wiejski cmentarz.

(fotka M)

Ostatnie środowe fotki...





Jeszcze tylko zakupy w Conadzie (trzeba uzupełnić pieczywo i winko) obok przystanku PKS…

Wracamy do Pedraces.



Tego dnia przedreptałam jedynie ok. 8,5 km. Było sporo czasu na podziwianie widoków i degustację

(mapka stara, obecnie numerowanych szlaków jest więcej)

Czwartek



Prognoza pogody na ten dzień była niezła, toteż wtedy właśnie postanowiłam jeszcze raz odbyć spacer po zaśnieżonych łąkach , który tak mi się podobał w 2011 roku (str. 11 - 14 ).
Trasę powtórzyłam (a nawet wydłużyłam ) we wrześniu 2016 i chociaż w kolorach podobała mi się nawet bardziej , niż w bieli, to z tegorocznej zimowej powtórki też jestem zadowolona .

Żeby długo nie czekać w La Villi na przesiadkę, pojechałyśmy tam autobusem odjeżdżającym pół godziny wcześniej, niż na poprzednie spacery w rejonie Corvary i Colfosco. Na trasie Pedraces- La Villa – Corvara – Colfosco co pół godziny kursuje autobus nr 460 (przyjeżdża z Brunico), natomiast w La Villi trzeba się przesiąść na autobus nr 465, który kursuje co godzinę z Corvary przez La Villę i San Cassiano do Saré. Dogodne połączenie można sprawdzić w internetach (https://www.suedtirolmobil.info/en/), dzięki temu w La Villi od razu miałyśmy przesiadkę do San Cassiano, inaczej musiałybyśmy trochę poczekać. Cena biletu na każdej z tych linii w Alta Badii (niezależnie od tego, na jakim przystanku wsiadamy i wysiadamy) to 1,5 euro.

W San Cassiano wysiadłyśmy w centrum (przystanek „Strada Berto”), w autobusie w zasadzie były pustki – zupełnie inaczej, niż w 2011 roku. Po przejściu przez mostek, trasą dla pieszych dotarłyśmy do dolnej stacji gondolek Piz Sorega.



Tak jak przed laty, spacerek również nie przewidywał dodatkowej wspinaczki . Zimą zresztą dotarcie szlakiem od dołu na Piz Sorega i tak nie byłoby możliwe.

Zamalowywanie fresków w kościołach było powszechne w pewnym okresie czasu , chociaż zasadność takich działań wydaje się dość kontrowersyjna Widziałem takie kościoły w Słowacji , Rumunii , Serbii , Bułgarii , na Węgrzech . Dzisiaj są odkrywane i stanowią atrakcję , im starsze , tym większą . . .




Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a): Dzisiaj są odkrywane i stanowią atrakcję , im starsze , tym większą . . .

Zachwycajmy się więc nimi, jeśli pojawi się taka możliwość . Niedawno zaglądnęłam do relacji Marzeny i zdjęć malowideł odkrytych w podominikańskim klasztorze w Klimontowie. Najstarsze co prawda z lat 30.XX wieku, ale to przecież i tak szmat czasu. Jest szansa, że przed latem uda się je zobaczyć na własne oczy