Zimowa Alta Badia nie tylko dla narciarzy

Ławeczka biesiadna w bardzo urokliwym miejscu i z serduszkiem , to jednak ławeczka dla dwojga

dangol napisał(a): W czasie, gdy ja wędrowałam, narciarze szusowali po zaśnieżonych łąkach , czasem zaglądając do chat przy wyciągach.

Od dawna mi jeździć nie wolno , ale lekarze nic nie mówili o zakazie odwiedzania chat


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):
Od dawna mi jeździć nie wolno , ale lekarze nic nie mówili o zakazie odwiedzania chat

Piotrze, na piechotę w chatach też jest super , szkoda tylko, że zimą do wielu z nich dojść nie można...

Już w komplecie , zeszliśmy do głównej drogi, przy której znajduje się Ustaria Posta, jaką wybraliśmy na powitalną biesiadę. Ze względów oszczędnościowych wyjątkową na tegorocznym wypadzie. Szkoda, bo podróżowanie lubię łączyć ze smakami lokalnej kuchni, ale czasem trzeba zrezygnować z regionalnego jadła…





Miejscówka godna polecenia, z każdego z wybranych dań byliśmy zadowoleni.
Tutresów (zaglądnijcie na str. niestety w menu nie było… Wybrałam więc spätzle szpinakowe z szynką i śmietanowo-serowym sosem (Spätzle de spinot cun jambun y brama *** Spätzle di spinaci con prosciutto e panna).



Spätzle jadłam dwukrotnie, gdy trzy lata temu byliśmy w rejonie Schladming. Za każdym razem smakowały ciut inaczej, nawet te szpinakowe (teraz to były króciutkie knöpfle, bardzo delikatne ).

Grzesiek i Zbynek zdecydowali się na tradycyjne Tris de balotes smalzades (Tris di canederli alla Ladina) - czyli trzy ladyńskie knedle (ze speckiem, szpinakiem, serem) podane z roztopionym masłem i parmezanem.



Aldonia wybrała Cajincí da spinot cun ciajó graté o cun somënzes de pavé y smalz dlighé (Ravioli di spinaci con formaggio parmigiano oppure semi di papavero e burro fuso) czyli delikatne ravioli nadziewane szpinakiem i serem „Grana”, podane z parmezanem i roztopionym masłem.

Magda smakowała Taliateles cun funguns (Tagliatelle ai funghi) czyli makaron tagiatelle z grzybami

Romano zdecydował się na tradycyjne, często w Alta Badii jadane danie, Üs cun cioce sön soni apratà (Uova allo speck su patate saltate) czyli speck i jajka sadzone na smażonych ziemniakach.



Spiegeleier mit Röstkartoffel und Speck ekipa narciarska najczęściej jadała u Stefano w chacie pomiędzy dwoma wyciągami Santa Croce. Zdjęcie z 2011 pokazywałam na str. 8, poniżej dwa z kolejnych wypraw narciarskich…

(fotka z 2015)

(fotka z 2019)

Romano to duży facet, więc zamówił sobie też Apfelstrudla na deser (Strudel da pom, Strudel di mele)…





Z pełnymi brzuszkami w górę „do domu” łatwo nie było .



Tego dnia przedreptałam w sumie około 16 km…

Trochę jak paragon grozy .
A mówiąc poważnie odczuliście jakoś istotnie wzrost cen w Dolomitach?

Na stokach niestety znacznie drożej, tam zazwyczaj ograniczaliśmy się do napojów , wyjątkowo tylko był jakiś dodatek. O ile z kawką nie było tak źle (cappuccino max 3 euro), to cena piwka już okropna ( zazwyczaj 7 euro za 0,5 l). Na szczęście na dole było ciut taniej, a w sklepach piwo czy winko cenach akceptowalnych .
Ceny noclegów też poszły w górę, trochę musieliśmy się naszukać, żeby nie zbankrutować . Być może gdybyśmy zaczęli poszukiwania wcześniej, byłoby więcej do wyboru

Poniedziałek

(fotka Z)

Najgorszy pogodowo dzionek z całego pobytu. Prognozy zakładały jeszcze gorszy dzień następny, ale w realu wtorek zamienił się z poniedziałkiem .

Pierwszy dzień, gdy nie musiałam wędrować samotnie . Fajnie, bo wówczas zapewne skończyło by się na spacerze tylko po Badii . We dwie było raźniej, nawet gdy momentami świat był zamglony i popadywał śnieg.

Na dobry początek zaplanowane zostało spotkanie z narciarzami pod Boé. Oni musieli dotrzeć tam naokoło, przez La Villę i zaśnieżone łąki. Nam dwóm było łatwiej – lokalnym autobusem nr 460 do Corvary (na tej trasie kursują co pół godziny), a potem jajkiem na górę .

Tak jak poprzednio, kupiłyśmy karnet punktowy o najniższej wartości. Danych z 2011 roku nie pamiętam, teraz było to 600 punktów za 50 euro. Oczywiście, dla naszych pieszych eskapad w grę wchodziły w zasadzie tylko jajka (czyli gondolki), z kanap do dyspozycji były tylko dwie, te przy których są perony dla pieszych . Z jednej z nich skorzystałyśmy kolejnego dnia, druga logistycznie zupełnie nam nie pasowała.

Przed dolną stacją jajek na Boé:



Wjazd na górną stację kolejki Boé (ok. 2200 m n.p.m. – najwyższe miejsce, na jakie w tym roku dotarłyśmy) to był taki trochę niewypał, bo tego dnia na widoki nie było co liczyć. No cóż… Było to jednak odpowiednie do dalszej części dnia, gdyż po zjechaniu chciałyśmy pospacerować u podnóża grupy Sella, co jak najbardziej pasowało do kiepskiej aury .

Póki co, byłyśmy jednak na górze, a po spotkaniu z resztą ekipy, zasiadłyśmy wewnątrz Alpine Lounge z widokiem na to, czego widać nie było . Na szczęście kawka i bombardino oraz miłe towarzystwo zapobiegły nadmiernym smutkom.









A mogło być tak pięknie…

(fotka z netu: https://ambach.com/portfolio/piz-boe-alpine/ )

(fotka z netu: https://restaurantguru.com/Piz-Boe-Alpi ... -3#gallery

Romano wyskoczył jeszcze na pogrążony w mgle Vallon, reszta zjazdowców wolała posiedzieć wtedy przy piwku czy bombardino. Gdyby była fajna widoczność, z pewnością wybraliby inaczej .

(fotka z 2013)

Gdy już znów byliśmy w komplecie, rozdzieliliśmy się, aby każda z grup mogła zrealizować swój program.









Zjechałyśmy więc do Corvary…

Corvara



Byłyśmy tam w 2011 roku, przy znacznie gorszej pogodzie . Któregoś z następnych dni znów na moment zaglądniemy do Corvary, turystycznego centrum Alta Badii położonego na wysokości około 1550 m n.p.m., czyli ponad 200 m wyżej od naszego Pedraces.

Poniedziałkowy spacer przewidziałam na podnóża grupy Sella. Trasa łagodna , tyle że zaśnieżona, a miejscami ciut oblodzona (na szczęście miałyśmy raczki ). Na poniższej mapce piesze szlaki zimowe zaznaczone są kolorem zimowym (czerwone to szlaki z rakietami śnieżnymi, ale w marcu blisko Corvary aż tyle śniegu nie było ).





(fotka M)

Trasa początkowo wiedzie wzdłuż gondolek Borest, czasem lekko w górę, potem lekko w dół. Ładny stąd widok na Corvarę i górujący nad nią Sassongher. Gdyby było słonecznie, nic więcej do szczęścia nie potrzeba .



(fotka M)

Piękne miejsce na długie spacery , pod warunkiem jednak dobrej pogody Wtedy widoki masywów Dolomitów są zachwycające .


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Piękne miejsce na długie spacery , pod warunkiem jednak dobrej pogody

Dobra pogoda to podstawa (ale i loteria ), a jeszcze lepiej, jak się w Dolomitach znajdzie o zielonej porze roku . Raz się udało , może kiedyś da się to powtórzyć.

Minęłyśmy camping w Colfosco, na którym nocowałam w 2016, a Magda sporo lat wcześniej, gdy latem wędrowała z rodzinką po Dolomitach. Fotki nie mam... O tej porze roku to głównie zimowisko przyczep, ale niektóre z nich są nawet wtedy wykorzystywane.

Trasa biegnie dalej przez las, mija odejście do stacji gondolek w Colfosco i łagodnie wznosi się drogą nad potokiem Pisciadú, u podnóża potężnego masywu Sella.



(fotka M)

(fotka M)





(fotka M)

Dotarłyśmy do wylotu doliny Val de Mesdé, schodzącej ze szczytowych partii grupy Sella. Od startu z Corvary pokonałyśmy więc około 200 m różnicy wysokości.







(fotka M)



Nie było z nami żadnego psa, więc to attenzione nas nie dotyczyło .

Poszłyśmy jeszcze kawalątek dalej, gdyż planowałam dotarcie pod skały, z których spadają wodospady (o tej porze raczej lodospady ) Pisciadú. Zaczął jednak padać śnieg, a że pod same wodospady zimą trasa nie prowadzi (tylko na łąkę poniżej ścian Selli), więc w takich warunkach i tak niewiele byśmy zobaczyły . Zgodnie uznałyśmy, że pora jednak wracać

Gdy dotarłyśmy „do cywilizacji”, aura nieco się poprawiła. Szkoda, że zbyt szybko spanikowałyśmy (a może jednak dobrze zrobiłyśmy ?)…



W centrum Colfosco złapałyśmy autobus, którym wróciłyśmy do Pedraces.

Chwilę po nas dotarli też narciarze. Na łąkach pogodę też mieli raczej marną, ale z możliwościami rozgrzania .







Domowy obiadek, jakieś napitki, śnieg sypiący za oknami… Upłynął poniedziałek.

Tego dnia przedreptałam około 9,4 km.