Zimowa Alta Badia nie tylko dla narciarzy

Zimowa Alta Badia nie tylko dla narciarzy - marzec 2023

Od mojego poprzedniego zimowego wypadu do Alta Badii minęło już sporo lat… W międzyczasie był też jeden wrześniowy dzionek w 2016 roku, który tylko spotęgował chęć ponownych spacerów po tutejszych górskich łąkach. Tak się jednak złożyło, że trochę czasu upłynęło, no i zamiast zieloności upstrzonej zimowitami, znów przewaga bieli !

Nart biegowych tym razem nie zabrałam wcale, z kilku powodów. Jednym z nich są wciąż trwające „starcze” problemy z kolanem, najważniejszym jednak jest ten, iż po rozklejeniu podeszwy w jednym z butów w czasie szurania w Ramsau ( w 2020 roku, tuż przed covidową pandemią) , nadal nie kupiłam nowego obuwia do moich biegówek .

Jeśli więc nie macie nic przeciwko temu, iż znów w zasadzie nie będzie szusowania po stokach (zjazdowców wprawdzie było czterech, ale fotek zrobili maluśko), lecz leniwe spacery, to zapraszam do podczytywania relacji z tegorocznego marcowego wypadu. Nie wykluczam, iż czasem wkleję jakąś fotkę z poprzednich zimowych wypadów Grześka (po 2011 roku był w Alta Badii jeszcze trzykrotnie), głównie jednak bieżące będą .



Ekipa ta sama co w 2011 roku, zabrakło tylko syna jednej z par uczestników.
Czwórka wyruszyła 4 marca, dwójka dzień później. Pierwszego dnia na miejscu, skazana więc byłam na samotny spacer, na szczęście pogoda dopisała .

Śniegu znacznie mniej, niż poprzednio oraz w kolejnych latach bytności naszych zjazdowców …

(rok 2015)

Na trasach zjazdowych jednak bieli nie brakowało .



Do człapania śnieg nie był mi niezbędny , chociaż czasami się zdarzał.

Pierwsza

Od mojego narciarskiego pobytu w Alta Badii minęło już 11 lat

Z przyjemnością poczytam i popatrzę

Jeśli narty, albo nawet same kijki, to ja chętnie będę podglądać;)

W Dolomity nie trzeba mnie dwa razy zapraszać .
Tęsknię bardzo za tymi górami, ale ostatnio z różnych względów bardzo mi tam nie po drodze. Z tym większą przyjemnością rozgoszczę się u Ciebie.

Fajnie, że jesteście

Poprzednio spaliśmy również w Badii, tyle że nieopodal centrum San Leonardo, przy ulicy Anví. Tym razem noclegi zarezerwowaliśmy w Pedraces, po drugiej stronie głównej drogi biegnącej doliną. Początkowo celowaliśmy nie w Badię, lecz w La Villę, ale ceny miejsc noclegowych szybko zweryfikowały ten pomysł . Śniegu co prawda niewiele, ale to wciąż był szczyt sezonu narciarskiego

Z Badią też nie było łatwo, zwłaszcza jak się założyło maksymalny pułap cenowy na głowę , a przy tym miejsce dogodne zarówno dla zjazdowców, jak dla pieszej dwójki. Ostatecznie wypadło super, gdyż my do przystanku autobusowego miałyśmy jakieś 300 metrów, natomiast zjazdowcy mieli pod domem przystanek darmowego skibusa, zawożącego go pod wyciąg Santa Croce i z powrotem (taka inicjatywa pewnej liczby chałup noclegowych po naszej stronie szosy). Cena też akceptowalna (niecałe 30 euro od głowy wliczając taksę lokalną), na mniej raczej nie było co liczyć na początku marca.

Niedziela

Widok sprzed wejścia na teren naszej chaty



Tego dnia zajęcia w podgrupach, bez spotkania w międzyczasie. Co prawda plan był , zjazdowcy przez „chwilę” czekali na mnie przy piwku nad La Villą, ale… nie zdążyłam dojść. Może by się udało gdyby nie to, iż zaznaczona na mapce trasa zimowa w dwóch odcinkach była zamknięta z powodu oblodzenia. Samotna wędrówka zdecydowanie nie sprzyjała łamaniu ewidentnych znaków zakazu… Ale to nieco później, na razie „ruszam” .



Początek spaceru to uliczka Runcac i trasa Tru di Lëc (ścieżka jezior), tyle że jedno z tych jeziorek nie było w moim planie, a do drugiego dotarłam nieco inaczej .
Szło się miło, ze wspaniałymi widokami na Sas dla Crusc i San Leonardo.

Dotarłam do przysiółka Ciaminades.



Wyróżnia się tu posesja nr 19 należąca do rzeźbiarza Loisa Anvidalfarei, otoczona jego dziełami.
Lois Anvidalfarei urodził się w Badii w 1962 roku, od 1983 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu. Po ukończeniu studiów wrócił do ojczyzny w 1989 roku. Prowadzi farmę, którą odziedziczył po rodzicach oraz tworzy rzeźby…















Wkrótce koniec asfaltu, a dalej szlak zamknięty ze względu na zagrożenia wynikające ze znacznego oblodzenia. Pomimo ostrzeżeń i barierki, przeszłam kilka metrów po to, aby przekonać się czy tak jest w istocie. Nie wiem jak dalej, ale początek był na tyle niemiły , że wolałam nie ryzykować samotnego przejścia do przysiółka Paracia, w którym znów pojawia się asfalt. Powrót po śladach do głównej drogi nie wchodził jednak w grę, więc zeszłam tam stromym stokiem (na szczęście zaśnieżonym ale nie oblodzonym ) ponad hotelem Miramonti.
Do La Villi mogłam stamtąd podjechać autobusem ( przy drodze był akurat przystanek), zdecydowałam jednak pójść pieszo (obok szosy jest odgrodzona trasa spacerowa)\, zwłaszcza że chciałam jednak podejść do jeziorka Sompunt.

Wiosnę już na zdjęciach czuć.

piekara114 napisał(a):Wiosnę już na zdjęciach czuć.

Na dole trochę tak (na górze nie bardzo ), ale znacznie słabiej niż we Wrocławiu. U nas na skwerkach kwitną krokusy, w parku krzewy nabierają świeżej zieleni, dereń złoci się kwieciem - w Alta Badii kwiaty nadal śpią, tylko gdzieniegdzie na dole pojedyncze bazie ...

Powędrowałam ulicami Damez i Sompunt, mijając parkingi dla narciarzy przy wyciągach Pradüc i Sponata (codziennie z tych wyciągów korzystali nasi narciarze, aby dostać się na łąki nad La Villą i San Cassiano).



Tuż przy pierwszych zabudowaniach La Villi w górę asfaltem prowadzącym do Lech da Sompunt.



Widoczki z podejścia…

Jeziorko Sompunt (Lech da Sompunt) znajduje się znacznie poniżej szczytów Grupy Puez (latem można byłoby tam podejść jakimś szlakiem).
Zimą jeziorko jest zamarznięte, czasem więc staje się lodowiskiem. Teraz jest za ciepło, nikt więc nie ryzykuje .





W widocznym na powyższych fotkach domku mieści się Bistro Ciasa Vedla (a także miejsca noclegowe), ale byłam tam ciut za późno (dochodziło południe), aby przysiąść na kawkę. Urok sjesty!
Na szczęście tuż obok znajduje się hotel Lech da Sompunt, a w nim była już otwarta restauracja. Część stolików znajduje się na zewnątrz, z widokiem w stronę jeziorka, tam więc przysiadłam.

Od jeziorka można byłoby pójść asfaltem do przysiółka Sotsas, ale nie było pewności, czy dalej szlak nie jest zamknięty (skrót do szlaku przy jeziorku był bowiem niedostępny ).
Z pewnością jakoś dałoby się zejść bez szlaku do La Villi, uznałam jednak, że nie będę kombinować. Łatwiej (a może i szybciej ) zejść po śladach do głównej drogi i nią do centrum tej dużej wioski.

Widok na Badię z drogi przy hotelu Lech da Sompunt…







Asfalt do La Villi prowadzi obok terenów Parch di Cerf - farmy jeleni Paraciora. Widok niestety przez drzewka i krzaczory, ale narciarze wjeżdżający na górę „Sponatą” na pewno mają lepszy widok.



Teren farmy (ponad 7 hektarów łąk i lasów) jest co prawda ogrodzony, ale zwierzęta (ponad 30 gatunków jeleni i danieli) żyją na wolności, nie wolno ich karmić.

Od restauracji Paraciora (znajdujcej się przy parkingu) można pójść oznakowaną okrężną ścieżką przyrodniczą długości około 1 - 2 km. Jest dostępna ponoć też zimą, ale nie byłam zainteresowana sprawdzeniem, czy na pewno.