Zimowa Alta Badia nie tylko dla narciarzy

mariusz-w napisał(a):... zaczynają się emocje !

Na szczęście było ich dokładnie tyle, żeby potem wszystko dobrze wspominać

maslinka napisał(a):A będziecie trochę jeździć na nartach?

Witaj Już jeździliśmy. I dwa dni z pięciu dokładnie w takich drastycznych warunkach
W opisie "rakietowania" po Wieżach jest notka, że trasa nadaje się także do wędrówki w czasie opadu śniegu.
Ale cieszyliśmy się bardzo, że nie musieliśmy tego sprawdzać .

Franz napisał(a):A raków - niet...

Właśnie ... Poznaliśmy za to możliwości rakiet w nie do końca dla nich przeznaczonych warunkach. Ale bez tych kilku kolców zamontowanych w nich - byłoby zdecydowanie trudniej.

Pozdrawiam.

Zaczynamy kluczyć pomiędzy Wieżami. W górę, w dół, w lewo, w prawo. Na szczęście Wieże są kompaktowe, doskonale dopasowane na kondycję każdego z nas, więc wysiłek sprawia przyjemność - no i ten dreszczyk emocji podążania w nieznane









Wstępujemy w cień. W samym sercu Cinque Torri skalna pustynia. Białe morze wyschło i na ścianach zostały martwe, przyklejone meduzy.





Musimy zdjąć rakiety, trudno w nich iść po wyschniętym, kamienistym morskim dnie Tetydy ...



A potem znów je ubrać, by na różny sposób - przodem lub tyłem, jak komu wygodniej, bez lęku zagłębić się w czeluść ...







C.d.n ...

Zdjęcia zachwycające!
Pozdrawiam i czekam na więcej.

marze_na napisał(a):Zdjęcia zachwycające!
Pozdrawiam i czekam na więcej.

... dopisuję się !

... a "meduzy" i "czeluść" ... rewelacja !

plavac napisał(a):Poznaliśmy za to możliwości rakiet w nie do końca dla nich przeznaczonych warunkach. Ale bez tych kilku kolców zamontowanych w nich - byłoby zdecydowanie trudniej.

Pzypomina mi się od razu niedawno opisana zmiana rakiet na raki w drodze na Großglocknera.

Pozdrawiam,
Wojtek

mariusz-w napisał(a):

marze_na napisał(a):Zdjęcia zachwycające!

... dopisuję się !

Dolomity - nic dodać nic ująć

P.S. Nie wiem, jak będzie działać sieć przez weekend. Jak będzie - dojdziemy do końca trasy

pozdrawiam

Franz napisał(a):Pzypomina mi się od razu niedawno opisana zmiana rakiet na raki w drodze na Großglocknera.

Jadąc w Dolomity byłem już po tym fragmencie Twojej relacji - i o tę wiedzę bogatszy.
Natomiast skala trudności w Cinque nieporównywalna do Glocknera - co nie znaczy, że nie można było nieco się potłuc, jakby się noga omskła. Na szczęście się nie omskła

pozdrawiam

plavac napisał(a): Natomiast skala trudności w Cinque nieporównywalna do Glocknera - co nie znaczy, że nie można było nieco się potłuc, jakby się noga omskła.

Potłuc można się wszędzie, nawet na plaskatej Równi pod Śnieżką . Tyle, ża na Glocknerze czy Cinque Torri honorniej .

Wychynąwszy z czeluści - zobaczyliśmy śnieżną ściankę.
I znów każdy pokonał ją jak umiał.
Przodem, tyłem ; mnie została śnieżna rynna - zsunąłem się nią ochoczo








Za pokonanie ścianki - nagroda !




Koniec ścieżki zdrowia ? Skądże ! Przed nami zacisk, o wdzięcznej nazwie "Wiele radości."








Za pokonanie zacisku - kolejna nagroda !




Niepowtarzalne genius loci i genius temporis obsypywało nas hojnie nagrodami, które przyjmowaliśmy z niekłamaną radością, jak dziecko cieszące się nową zabawką




A potem skończyły się skały a zaczęły pola śnieżne - marzenie każdego "rakietowca"



C.d.n. ...

plavac napisał(a):Wychynąwszy z czeluści - zobaczyliśmy śnieżną ściankę.
I znów każdy pokonał ją jak umiał.
Przodem, tyłem ; mnie została śnieżna rynna - zsunąłem się nią ochoczo

Kilka kijków zdarzyło mi się w życiu pogiąć, bądź połamać na takich śnieżnych pochyłościach. No, może nieco bardziej stromych.

Pozdrawiam,
Wojtek

Tofana Rozes mimo śniegu swej ciepłej barwy nie traci !

Pola śnieżne są wspaniałe. Te pochylone na boki, tworzące trawersy, trochę wykręcają kostki, te pochylone w kierunku marszu dają wiele satysfakcji z "rakietowania" .








Tej nieskazitelnej powierzchni nie miałem sumienia skalać. Poszliśmy bokiem ...




Polami zeszliśmy do zamkniętego zimą schroniska Cinque Torri. Siedzieliśmy na ławach grzejąc się w słońcu, całkowicie osłonięci od wiatru - i całego świata ...
To był najpiękniejszy moment wycieczki. Cisza i góry.

Czas było wracać do domu.
Powrót to dojście do schroniska Scoiattoli - ok.150 metrów podejścia. Trawers ścieżką. pola firnowe, niezwykłe otoczenie Averau i Nuvolau. Nic trudnego.
Gdyby nie ten wiatr prosto w twarz ...







Schronisko w zasięgu wzroku, ale próba dojścia na skróty - nieudana. Uniemożliwiły to pola lodowe, rakiety nie są na nich pomocne.
Kuląc się pod gwałtownymi podmuchami - dalej na grzbiet - prosto pod wiatr ...






W schronisku gorąca herbata, cappuccino i strudel szybko przywróciły nam siły, właściwą temperaturę ciała i normalny kolor skóry.
Cała wyprawa od założenia rakiet do ich zdjęcia trwała 3 godziny, w tym pół godziny odpoczynku.
Zjechaliśmy krzesełkiem na parking,krzesełko miało osłonę od wiatru - uff.
Ale za nim to zrobiliśmy, nie mogłem się powstrzymać przed zrobieniem ostatniego zdjęcia tego dnia.



I to już koniec rakietowej przygody w Alta Badii i okolicy.

Pozdrawiam

plavac napisał(a):I to już koniec rakietowej przygody w Alta Badii i okolicy.

Sądząc z klimatu opowieści - nie była to Twoja ostatnia przygoda z rakietami.

Pozdrawiam,
Wojtek

Ostatnie zdjęcie ... to kwintesencja tej wycieczki !

Było super ... i nawet nie zmarzłem ... dzięki za uroczy spacer !

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a): ... i nawet nie zmarzłem ...

Uff - czyli z logistyki mam zaliczone ?
Bardzo się cieszę

Franz napisał(a): ...nie była to Twoja ostatnia przygoda z rakietami.

Już mnie znasz W najbliższą sobotę marzy mi się dolina Kamienicy, może aż na Turbacz. Tam jeszcze śniegu pod dostatkiem

pozdrawiam