Zimowa Alta Badia nie tylko dla narciarzy

Szusowanie z Lagazuoi do Alta Badii będzie teraz pokazane na fotkach wypadów naszych zjazdowców w innych latach (głównie z 2009)





Z Passo Falzarego wjazd kolejką „tylko dla orłów” na wysokość 2732 m, tuż poniżej szczytu Lagazuoi (2778 m)…

Przed rozpoczęciem zjazdu, chwila na podziwianie widoków

dangol napisał(a):..... toteż musiałam, wybrać albo Zimowe Dolomity, albo wcale.

Oczywiście !!! ... wybór prawidłowy !


Lagazuoi ... piękne widoki-panoramy ... no tak z góry daleko widać !

Pozdrawiam.

Ci narciarze, którzy na Passo Falzarego nie przybyli własnym autem, mogą teraz zjechać z Lagazuoi do Armentaroli. Oczywiście zmotoryzowani też , ale muszą potem wrócić na przełęcz skibusem...



No to w drogę !
Na trasie około 8,5 km pokonać trzeba 1130 m różnicy wysokości.



Trasa cały czas pełna wspaniałych widoków. Po drodze jest możliwość pokrzepienia się w jednym z dwóch schronisk, oczywiście, już nie licząc tego przy górnej stacji kolejki na Lagazuoi

Po stromiznach pierwszej części trasy dociera się na łagodną łąkę ( na wysokości ok. 1985 m) z urokliwie położonym schroniskiem Scotoni. Tu pewnie zatrzymuje się każdy, kto zjeżdża z Lagazuoi.









Po krótszej lub dłuższej odsapce kolejne stromizny, kanion i lodospady ...

Potem przez Capanna Alpina (1726 m), pod koniec już łagodnie (czasem pewnie aż za bardzo ) do konnego wyciągu pod Sass Dlacia przy moście w Saré ( wspominałam o tym przy okazji "biegówkowej" części relacji).











Koniki dociągają narciarzy do właściwej części Armentaroli, gdzie znajduje się wyciąg klasyczny wjeżdżający na łąki ponad osadą. Stamtąd nartostradą do San Cassiano, a potem jajkami w górę na Piz Sorega, skąd łatwo można dotrzeć do La Villi czy Corvary.

dangol napisał(a): Fotka z netu

To chyba dla wprawnych narciarzy

pzdr

Dla tych obecnych szuraczy , co to kiedyś woleli takie drogi

... zgodnie zresztą z tytułem: zimowa Alta Badia nie tylko dla zjazdowców

Pisałaś o Capanna Alpina i wspomniałaś o mnie w tym kontekście. Owszem. jedną pętelkę robiłem, startując tuż spod schroniska. Samego obiektu jakoś nie fotografowałem.
Natomiast - oto dwie fotki zrobione w pobliżu. Piierwsza z początku trasy, druga pod jej koniec. Może też się spodobają.





Pozdrawiam,
Wojtek

Jasne, że się podobają , tym bardziej że są w o wiele szerszej skali barw, która mi nie była dana .

Zjazd czerwoną trasą "Armentarola" można oglądnąć w necie na umieszczonych przez kogoś filmikach, przykładowo:

Zjazd do schroniska Scotoni

Skitour Lagazuoi - Alta Badia

I tak oto mija słoneczny dzień i połowa urlopu...

Wieczorkiem ... to co zawsze , tyle że tym razem z dodatkiem sera z Lüch da Pcëi oraz południowo-tyrolskiego pieczywa.
W panificio w La Villi zakupiłyśmy wyśmienity Schüttelbrot - chrupiący chlebek pachnący kminkiem, koprem włoskim, anyżkiem, kozieradką i kolendrą. Zamiast sera, do tego chlebka świetnie pasuje również speck - taką wersję ćwiczyliśmy w inny wieczór .

Aromatyczne przyprawy dodają smaku także niektórym mniej "suchym" gatunkom miejscowego pieczywka .
Najbardziej smakował mi Pustertaler Breaatl - wyśmienity zwłaszcza w połączeniu tylko z samą oliwą z oliwek, przykładowo tą znad Gardy. Ale oczywiście ser czy speck też doń dobrze pasują .

Dzień piąty : Spacer po zaśnieżonych łąkach

Kolejny słoneczny poranek. Trzeba to odpowiednio wykorzystać .

Jak już wcześniej wspominałam, spacer po łąkach ponad La Villą i San Cassiano miałam w planie jeszcze przed wyruszeniem w Dolomity. Tyle, że na miejscu musiałam wprowadzić trochę korekt. Zwłaszcza ze względu na niedostępność dla piechurów sporej części wyciągów krzesełkowych, które miały nam oszczędzić przedzierania się przez dolinki przecinające grzbietowe łąki.
Niestety, chociaż pieszych szlaków jest tu sporo, to zimą nie są one przystosowane do wędrówki - nawet z rakietami śnieżnymi w niektórych dolinkach nie byłoby łatwo. Obie z Magdą nie mamy takiej kondycji, by się porywać na ujarzmianie Wielkiej Bieli...
No więc start z Piz La Ila i wędrówka stamtąd na Piz Sorega, a potem przez łąki aż do Corvary to trasa na ewentualną letnią wycieczkę kiedyś tam, o ile znajdę się w Dolomitach o bardziej kolorowej porze roku...
Dziś natomiast będzie skrócony wariant dla leniuszków nieodpornych na poskramianie nieprzetartych śnieżnych dróg.
Do okrojonej trasy najlepszym punktem startu będzie górna stacja gondolek na Piz Sorega, a to oznacza że dziś znów nas czeka przesiadka w La Villi i modły o to, aby zmieścić się do autobusu jadącego na Passo Falzarego przez San Cassiano, gdzie mamy wysiąść. W przeciwieństwie do wczorajszego dnia, dziś jest to o wiele trudniejsze ! Autobus z Colfosco (bo tyllko stamtąd są bezpośrednie kursy przez La Villę w interesujące nas rejony Alta Badii) przyjeżdża nie dość że z dość dużym opóźnieniem (ponad pół godziny), to już zatłoczony tak, że od razu widać, że nie każdemu z oczekujących na przystanku dopisze dziś szczęście. Nam się udało , ale spora grupka zjazdowców zmuszona będzie zrezygnować z jednego małego Forsta i jego cenową równowartość dorzucić do skibusa . I tak się dziwię, jak kierowcy udało się upchać w autobusie aż tylu ludków i na dokładkę nie stanąć bezsilnie na którymś ze stromych podjazdów...
W zasadzie, oprócz mnie i Magdy bez nart w autobusie są tylko jakieś dwie starsze Ladynki, również wysiadające w San Cassiano...

Po wydostaniu się z puszki dla śledzi, przechodzimy na drugą stronę potoku, aby dotrzeć pod wyciąg najprzyjemniejszą trasą.



Na Piz Sorega wjeżdżają żółte jajeczka.