Zimowa Alta Badia nie tylko dla narciarzy

Jedyne na obszarze Alta Badii centrum narciarstwa biegowego położone jest w pobliżu osady Arementarola, a konkretnie w Saré, gdzie znajduje się kasa i wejście na trasy. Przy samym wejściu jest parking na kilka aut, większy parking znajduje się ciut dalej, przy przystanku autobusowym niedaleko kempingu.

Tuż przy wejściu stoi chata z wypożyczalnią sprzętu, jeśli ktoś chciałby sobie poszurać, a nie przywiózł w Dolomity własnych biegówek. Można również wynająć sobie instruktora, który wprowadzi nas w tajniki narciarstwa biegowego przekraczające zwykłe szuranie . Można też skorzystać z przebieralni oraz pryszniców po bardzo forsownym bieganiu przyda się odświeżenie, ale nasze tempo raczej nas nie doprowadzi do siódmych potów.

Jest też oczywiście mała restauracyjka, od niej zaczynamy .





Biletem jest plastikowa zapinka na rękę lub na plecaczek. Trzyma bardzo dobrze, więc nie ma obawy, że spadnie gdzieś w śnieg. Czasem na trasie może się pojawić kontrola biletów, zwłaszcza tam, gdzie szlaki biegowe krzyżują się z pieszymi. Nam przyszło okazać opaskę na krzyżówce ze szlakiem na Passo Valparola.

Te dwadzieścia-kilka kilometrów tras to nie jest tak do końca prawda...
Trasy są znaczone kolorami (ze względu na stropień trudności) i dodatkowo numerami (bo część tras ma ten sam kolor). Jak dodamy kilometry każdej z sześciu tras (nie licząc siódmej: żółtawozielonego krótkiego i całkiem plaskatego kółeczka dla tych, co to pierwszy raz narty zakładają i jakoś nie bardzo wierzą w to, że zaraz ich nie zdejmą ) to faktycznie tyle wyjdzie . Tyle że... spora część drogi jest wspólna dla wszystkich tras.

Oczywiście, oprócz szuraczy, ćwiczą tu również eksperci w tej dyscyplinie narciarstwa. Czasem również odbywają się tu zawody.

Na początek wybieramy trasę czerwoną.
Osobiście wolałabym czerń, ale M. w tym roku jeszcze nie uprawiała szurania i ma obawy. Najchętniej przeforsowałaby trasę niebieską , ale jakiś kompromis musi być .

Trasa czerwona jest zadziwiająco łagodna i to na prawie całej swej długości.







Stromych podjazdów i zjazdów ze świecą szukać... Nasze Jakuszyce są pod tym względem prawie ekstremalne . O tegorocznym czeskim zielonym szlaku nad Świętym Piotrem to już nawet wspominać nie powinnam - kto wie, czy w Armentaroli nie byłby zakwalifikowany jako czarny .











Zaletą jest słoneczko . Startujemy co prawda w kurtkach jak te głupie, ale wkrótce naprawiamy błąd - cienki polarek wystarczy. Czapka i rękawiczki też raczej przeszkadzają... I to jest atut niepodważalny, tak samo jak świetnie założone ślady nawet Czesi robią to gorzej. No i luz na trasach, który doceniam szczególnie po ostatnim bardzo tłumnym szuraniu w Jakuszycach.

Na zakończenie tego odcinka LINK do znalezionej w sieci fajnej panoramki

Trasa czerwona biegnie głównie przez łąki, cały czas mamy więc widoczki na otaczające Armentarolę góry: Setsas (2571 m), Lavarella (3064 m) oraz Conturines (3055 m) wspomniany przeze mnie przy okazji Ursusa Ladinicusa.









Tyle, że widok jest cały czas na to samo... Jeśli więc ktoś nie jest tu po to, żeby ćwiczyć technikę, ale zupełnie rekreacyjnie jak my, to po jakimś czasie brakuje urozmaicenia. Dla mnie to jest minus Armentaroli, jedyny - ale jednak .

Dla urozmaicenia zamiast szurania, opalanie .







Przy czerwonej trasie chyba właśnie to miejsce było najdogodniejsze na lenistwo. Jak widać, nie tylko my je sobie upatrzyłyśmy i ławeczki pod chatą długo puste nie zostały .

M. przyznaje mi rację: czerwona trasa nie była zbyt forsowna. Szybko z nią się zresztą uwinęłyśmy , trzeba więc zrobić jeszcze jedno kółeczko.
Na czarny wariant nie naciskam, bo przecież widokowo różniłby się niewiele od tego, co już mamy za sobą. Dla kilku "lepszych" podjazdów i zjazdów chyba nie warto kręcić się w kółko . Może więc jednak trasa niebieska? Tyle że po drugiej stronie szosy ?

Ok, szuramy . Początkowo całkiem płasko przez las, mijając kemping Sass Dlacia.





Dalej wznosimy się łagodnie , potem zaczyna się równie delikatny zjazd. Niebieska pętelka zakręca przy urwiskach Sass Dlacia:



Wkrótce za tym skrętem była niepowtarzalna okazja na zboczenie z trasy biegowej i wejście na pieszy szlak wiodący do chaty Capanna Alpina. Wpadałam jednak na to nieco za późno, gdy już śmignęłyśmy przecinając wąską (ale troszkę udeptaną) ścieżynkę... Trasy biegówkowe są jednakże jednokierunkowe, więc nie ma jak wrócić. Cóż... Capanna Alpina będzie, jeśli jeszcze któregoś roku wybierzemy się w Dolomity.

(rok 2008)

(rok 2008)

Może Wojtek pokaże coś więcej z tych okolic ? Przecież ujarzmił Lavarellę i Conturines, więc przypadkiem i Capanna Alpina mogła się znaleźć na jego drodze...

A my lecimy dalej , równolegle do trasy zjazdowej z Laguzoui.





Nasi narciarze też dziś będą tędy zjeżdżać , gdyż ruszyli na Cinque Torri, a wracać do Alta Badii będą od Laguzoui. Ale to będzie za czas jakiś... Tyle na nich czekać nie będziemy, zwłaszcza że my wracamy autobusem, a oni śmigną przez łąki nad San Cassiano i La Villą i wrócą do domu przez Santa Croce...
Jakieś fotki ze "zjazdowej" części dnia pokażę nieco póżniej, jak już zrelacjonuję całość dnia ekipy "szurano-pieszej".

Tuż przed mostem znajduje się stacja konnego wyciągu dla narciarzy, którym za 2 euro uzupełnią brakujące połączenie z tradycyjnymi wyciągami kompleksu Alta Badia.
Fajne rozwiązanie i dobrze, że zamiast tego nie wybudowano tu kolejnego płaskiego wyciągu krzesełkowego, takiego jak Pradüc koło Badii. Odgłosy dobiegające z pędzącego konnego wyciągu są dowodem na to, że to niezła frajda .





Chyba na dziś już nam wystarczy biegówek ?
Wracamy pod mostem w kierunku kasy Cross Country Centrum.











Mogłybyśmy wprawdzie próbować zjechania ścieżką wzdłuż drogi aż do San Cassiano, ale .... wybieramy autobus .
Do odjazdu jest jeszcze około pół godziny, więc przysiadamy na małe piwko na tarasie najbliższej restauracji.

Danusiu, piękna pogoda, piękne zdjęcia i pięknie spędzony dzień

Nie mogę się napatrzeć na dolomickie krajobrazy!

Fajna sprawa z tymi konikami, i to za jedyne 2 euro.

Teraz czekam na zdjęcia zjazdowej ekipy

Tych nart w tym sezonie to Wam zazdroszczę...
Ja tylko śnieg kolo domu mialem i nowe narty w garażu, których ani razu nie wpiąłem...

maslinka napisał(a): Teraz czekam na zdjęcia zjazdowej ekipy

Najpierw jednak będzie coś innego

FUX napisał(a): nowe narty w garażu, których ani razu nie wpiąłem...

W nowym sezonie będą dzięki temu nówki nieśmigane .

Nie jedziemy od razu na przesiadkę do La Villii...
Pozostałą część wczesnego popołudnia, jaką mamy do czasu powrotu zjazdowców, postanawiamy spędzić w pobliskim San Cassiano - po ladyńsku San Ćiascian.

Patronem wioski i jej kościółka (a także... stenografów) jest święty Kasjan z Imoli - nauczyciel z IV wieku, zakłuty na śmierć przez własnych uczniów rylcami do pisania za to, że odmówił złożenia ofiary rzymskim bogom.

Od przystanku autobusowego podchodzimy schodkami na główną uliczkę San Cassiano, obecnie w znacznej części wyłączoną z ruchu samochodowego, co w połączeniu z trwającą jeszcze porą sjesty, czyni to miejsce niezwykle cichym.

Tu jeszcze część "niedeptakowa" z widokiem w kierunku z którego przed momentem przyjechałyśmy.



Kilka fotek z San Cassiano…

Właściwie jedynym zabytkiem wioski (nie licząc ladyńskich zabudowań gospodarczych na stoku) jest kościół San Cassiano. Był tu już w XVI wieku, ale obecna barokowa forma wynika z przebudowy w 1782 r.

Główny ołtarz (przedstawiający męczeństwo św. Kasjana) wykonał w 1784 czeski artysta Karl Henrici. Figury po bokach to święci biskupi Ingenuin i Albuin (ale nie pytajcie o nic związanego z ich osobami ).
Ołtarze boczne pochodzą z 1 połowy XIX w. Matka Boska Wspomożenia Wiernych to kopia obrazu Lucasa Cranacha, znajdującego się w Innsbrucku. Boczne figury przedstawiają apostołów Piotra i Pawła. Drugi ołtarz boczny poświęcony jest św. Alojzemu. Boczne figury to św. Jan Nepomucen i św. Stanisław.



















A teraz przerwa na kawkę i strudla .





Dobry wstęp do czekającej nas krótkiej wycieczki śladami Makłowicza po San Cassiano...

Dangol ......
Już Cię lubię. ( to za biegówki).
Jak patrzę na trasę to bez kozery powiem krótko .... zazdraszczam ponieważ, ja tak tej zimy nie miałem.

darek1 napisał(a):Bardzo interesująca i pouczająca relacja. Koleżanka Dangol jak zwykle nie traci czasu. Wszędzie jej pełno: na morzu, lądzie w kościele . Jeszcze jak zobaczę koleżankę w powietrzu to się załamię. Pozdrawiam

Darek ...... nie dokuczaj
Dziewczyna aktywna, sporty uprawia więc z szacunkiem.

woka napisał(a): Jak patrzę na trasę to bez kozery powiem krótko .... zazdraszczam ponieważ, ja tak tej zimy nie miałem.

Ja tej zimy (na szczęście już minionej ) nie narzekałam na brak śniegu. Nawet we Wrocławiiu były warunki na biegówki, można było sobie poszurać po nadodrzańskich wałach. Większą przeszkodą były dopadające mnie jakoś wyjątkowo czesto grypopodobne choróbska... Na szczęście z przerwami , więc również poza Dolomitami udało się trochę rozruszać stare kości.

Co do śniegu w Dolomitach, to nie brakuje go tam o właściwej porze.

dangol napisał(a):
Ok, szuramy . Początkowo całkiem płasko przez las, mijając kemping Sass Dlacia.

Takich zdjęć to się w Polsce nie powinno pokazywać
Chyba nawet Kowalczyk na takich trasach nie biega.
Pięknie.

Niedawno z kolegą wspominaliśmy sobie "stare, dobre czasy".
Zeszło na biegówki. Opowiadał, że jako butów do biegówek używał tenisówek,





3 numery za dużych. I ta "za duża część" służyła jako język wpinany w wiązanie.

pozdrowienia