Turcja Egejska - Kuşadası i okolice

Na autokar wycieczkowy czekaliśmy przed hotelem już o godzinie 8:00.


Dzień wcześniej dowiedzieliśmy się, że nie udało się utworzyć indywidualnej grupy polskojęzycznej i dlatego wycieczka odbędzie się z angielskojęzycznym przewodnikiem. Nie chcieliśmy już rezygnować z tej wycieczki, bo wtedy nie mielibyśmy żadnej możliwości zobaczenia Pamukkale i dlatego przystaliśmy na tą zmianę.
Po krótkim oczekiwaniu pod hotel podjechał nie autokar, lecz bus, w którym siedziało już kilka osób. Z naszego hotelu oprócz nas na wycieczkę jechała jeszcze jedna para.
Podjechaliśmy jeszcze w dwa miejsca, aby zabrać uczestników wycieczki a potem już prosto do Pamukkale.
Cała wycieczka składała się z 5 par, każda innej narodowości. A jedna z par była mieszana turecko-czeska.
Po ponad trzech godzinach jazdy (z małą przerwą na herbatę) ujrzeliśmy wreszcie wzgórze trawertynowe.



Jak to na tego typu wycieczkach bywa najpierw zostaliśmy zawiezieni do fabryki onyksu, gdzie obejrzeliśmy wyroby z tego kamienia.







A potem zaprowadzono nas do sklepu, w którym oprócz wyrobów z onyksu można było nabyć jeszcze wiele innych rzeczy, między innymi biżuterię.








Nic nas nie skusiło i po chwili wyszliśmy ze sklepu.
Na terenie wokół fabryki leżały tam wielkie bryły nieobrobionego jeszcze onyksu, które z zainteresowaniem obejrzeliśmy.



Po około 40 minutach ruszyliśmy dalej, tym razem na obiad. Wjechaliśmy na parking jakiejś restauracji, gdzie serwowano dania w formie szwedzkiego stołu. Kilka rodzajów mięs z grilla, sporo surówek, ziemniaczki, frytki. Wybór był spory i można się było najeść do woli.




Na zadaszonym tarasie stały wielkie stoły, przy których spożywaliśmy posiłek.



Na koniec deser.


Po skończeniu posiłku jeszcze pooglądaliśmy artykuły oferowane przez znajdujące się w tym miejscu sklepiki z pamiątkami.


W oko wpadły mi magnesy na lodówkę i jedne taki kupiłam, żeby mieć pamiątkę z nieodbytego lotu balonem nad Pamukkale.

Zawsze ciekawe suweniry oglądacie w sklepach

Śliczny magnesik

Na magnesie w misach trawertynowych pełno wody - bardzo fajna pamiątka
a balonem polatasz w Kapadocji


Pozdrawiam
Piotr

maslinka napisał(a):Zawsze ciekawe suweniry oglądacie w sklepach

Te onyksowe precjoza faktycznie były bardzo fajne. Przy regałach z ekspozycją towaru wisiały na kablu gołe żarówki. Jak się okazało służyły one do podświetlania wyrobów z onyksu. Wystarczyło na żarówkę nasunąć jakiś wazonik, aby ukazał on piękno swoich wzorów.

maslinka napisał(a):Śliczny magnesik

piotrf napisał(a):Na magnesie w misach trawertynowych pełno wody - bardzo fajna pamiątka

Bardzo fajny i na dodatek niedrogi, gdyż kosztował tylko 1 euro.

piotrf napisał(a):a balonem polatasz w Kapadocji

Masz rację. Lot w Kapadocji będzie na pewno o wiele ciekawszy.

Piękne ametysty:


Pewnie coś z onyksem bym kupiła, ostatnio lubię takie pamiątki, jeśli jest oczywiście lokalna możliwość....


Doczytałam cały post: fabryka, sklepy i jedzenie, a jeszcze nawet dobrze głównego celu nie zobaczyliśmy, to mnie od wycieczek organizowanych zniechęca, bo na główny cel zostaje mniej czasu....

Czekam na białe baseny.

piekara114 napisał(a):Piękne ametysty:

Te geody faktycznie robią wrażenie.

piekara114 napisał(a):Pewnie coś z onyksem bym kupiła, ostatnio lubię takie pamiątki, jeśli jest oczywiście lokalna możliwość....

Ja już nie kupuję żadnych kamieni, bowiem mam pochowaną w pudełkach całą kolekcję syna, który będąc dzieckiem był mocno zakręcony na punkcie minerałów. Swoją kolekcję prezentował nawet w TV w programie "5, 10, 15".

piekara114 napisał(a):Doczytałam cały post: fabryka, sklepy i jedzenie, a jeszcze nawet dobrze głównego celu nie zobaczyliśmy, to mnie od wycieczek organizowanych zniechęca, bo na główny cel zostaje mniej czasu....

Wiem, że nie jest to idealny sposób zwiedzania, ale akurat tak wyszło.
Nie dysponując samochodem jest dosyć trudno się dostać do Pamukkale. Ponoć w sezonie jeżdżą tam autobusy z Kuşadası i z Selçuku, ale ja nie znalazłam informacji na ten temat. Fakt że nie szukałam zbyt intensywnie, bowiem mieliśmy inne plany na Pamukkale. A jak się plany posypały, to szukanie tych informacji na hotelowym WI-FI jakoś mi nie szło. I tak padło na wycieczkę fakultatywną.
Ale tragedii nie było i coś tam zobaczyliśmy.

Po obiedzie ruszamy wreszcie do naszego głównego celu, czyli Pamukkale, a właściwie do kompleksu Pamukkale-Hierspolis, bo
w Pamukkale to my już jesteśmy, bowiem cała miejscowość położona u podnóża bawełnianego wzgórza nosi nazwę Pamukkale.
Bus wspina się w górę drogą otaczającą wzgórze. Przed oczami przesuwa nam się biała powierzchnia trawertynu.
Pomiędzy drzewami widać jedno z wejść prowadzących na wzgórze.




Gdy objeżdżamy wzgórze biel ustępuje miejsca zieleni i pod chwili dojeżdżamy do parkingu przy wejściu na teren parku narodowego Pamukkale.







Za parking trzeba zapłacić.


Cały kompleks jest ogrodzony siatką, którą widać na zdjęciach z dojazdu.
Do środka można się dostać korzystając z trzech bram wejściowych, przy których znajdują się kasy biletowe.
Są to wejścia: północne, południowe i położone u podnóża trawertynowego wzgórza.
Wejścia te zaznaczyłam na mapce poniżej niebieskim kolorem.



Wejście północne znajduje się w sporej odległości od wapiennych tarasów. Po wejściu na teren kompleksu z tej strony najpierw trafia się na rozległą nekropolię antycznego miasta Hierapolis, potem wędruje się wzdłuż ruin tego miasta i dopiero na koniec trafia się do trawertynowych tarasów.

Wejście południowe znajduje się w pobliżu wapiennych tarasów. Gdy wchodzi się tą bramą to od razu widzi się najsłynniejszą antyczną budowlę miasta Hierapolis, czyli rzymski teatr.

Wejście bramą znajdującą się w centrum miasteczka Pamukkale daje możliwość penetrowania sztucznego wapiennego tarasu, który jest jedynym udostępnionym dla tursytów, od samego dołu aż do szczytu wzgórza. Oczywiście jeśli ktoś nie chce, to nie musi wchodzić na samą górę i może korzystać jedynie z kąpieli w wodach termalnych. Tak wygląda wchodzenie tą trasą.

Wstęp na teren kompleksu kosztuje 150 tureckich lir. My biletów nie kupujemy, bo ma je dla nas nasza pilotka.


My na teren kompleksu wchodzimy bramą południową.

megidh napisał(a):My na teren kompleksu wchodzimy bramą południową.

Zapowiada się kolejne ciekawe miejsce .

Dawigs napisał(a):

megidh napisał(a):My na teren kompleksu wchodzimy bramą południową.

Zapowiada się kolejne ciekawe miejsce .

Fajnie że jesteś zainteresowany, bo miejsce jest bardzo ciekawe.

Pokonujemy bramki wejściowe.


Kompleks Pamukkale – Hierapolis zajmuje dosyć spory obszar, więc na jego obejrzenie potrzeba sporo czasu, którego my zbyt wiele nie mamy, bowiem dostaliśmy tylko trzy godziny czasu. Ale byliśmy na to przygotowani, więc trzeba będzie się sprężać, żeby zobaczyć jak najwięcej.


Dla tych, którzy nie lubią dreptać na własnych nogach lub chcą obejrzeć sporo w krótkim czasie, zaraz za wejściem znajdują się wypożyczalnie pojazdów mechanicznych, którymi można objechać cały teren. Niektóre można prowadzić samemu, a niektóre wypożycza się z kierowcą. Ponieważ nie skorzystaliśmy z tej możliwości, a ceny wypożyczenia tych pojazdów nie były nigdzie widoczne, to nie wiem niestety, ile taka przyjemność kosztuje.


Po chwili dochodzimy do południowej bramy bizantyjskiej, przez którą wejdziemy na teren miasta Hierapolis.




Po przejściu przez bramę widzimy spory i prawie pusty teren. Tylko gdzieniegdzie widać pozostałości antycznych budowli.



W pewnym oddaleniu od nas znajduje się teatr rzymski, chyba najbardziej znana budowla Hierapolis.


Ale do teatru teraz nie pójdziemy, gdyż pilotka chce nas doprowadzić do tarasów trawertynowych i dopiero tam zostawi nas samym sobie.
Dlatego idziemy za nią, słuchając co ma do powiedzenia, chociaż nie wszystko rozumiemy.
Miasto położone jest w strefie sejsmicznej, co wiąże się z jego nawiedzaniem przez trzęsienia ziemi.
W I wieku n.e. (w 17 i w 60 roku) miały miejsce dwa trzęsienia ziemi, które prawie doszczętnie zniszczyły miasto, które zostało następnie odbudowane.



Przed nami piękne palmy.





Wyprzedza nas jeden z tych pojazdów do wynajęcia.


Na chwilę zatrzymujemy się pod drzewem żeby wysłuchać , co pilotka ma nam do powiedzenia. Nasz grupa jest bardzo skromna w porównaniu z tą stojącą pod sąsiednim drzewem.


Spod drzewa spoglądamy na teatr rzymski, który teraz jest już zdecydowanie bliżej nas, niż wcześniej.

Hierapolis to jest ta zdecydowanie bardziej interesująca mnie część parku Pamukkale i całej góry Cökelez .
Czekam jednak na Twoje wrażenia z wapiennych basenów . . .



Pozdrawiam
Piotr

Ja nie wiedziałam, że oprócz białych basenów są tu i kamienie bo o basenie Kleopatry wiedziałam...

Obejrzałam mapki i google maps i utwierdziłam się w przekonaniu, że tam muszę pojechać wyłącznie w opcji z samochodem i mieć czas na spokojnie na wszystko.

Bardzo fajny przewodnik po Pamukkale
Fakt, że 3 godziny to pewnie nie za wiele czasu by spokojnie zobaczyć wszystko, ale lepiej tak, niż wcale...

Niedawno w TV oglądałam jakiś filmik o Hierapolis. Miejsce ciekawe, fajnie byłoby zobaczyć je kiedyś w realu. Zdecydowanie wybrałabym taki spacer, a nie drogi lot balonem, bo przy moich lękach to odpada .
Onyksowa biżuteria ślicznie wygląda na Twoich fotkach, ale to nie moje kolory... Bursztynów kilka mam sprzed lat, a też ich nie noszę.

Fajny wątek, ten o onyksie. Z racji tego, że jestem kamieniarzem latam czasami w rejony Mugli do kopalni kamienia, występuje tam marmur o nazwie Mugla White. Niestety nie jest to u nas popularny materiał. Co do tureckich onyksów to są dobre do rękodzieła i niewielkich detali architektonicznych. Rzadko się zdarza, by wydobyć bloki które wydadzą na slaby tzn.duże płyty. Tureckie onyksy mają też ubogą kolorystyką, najlepszy materiał tego typu importuje się z Iranu, Iraku, Pakistanu i Afganistanu. Podświetlony wygląda pięknie https://www.google.com/search?q=illumin ... 9&dpr=1.25