Turcja Egejska - Kuşadası i okolice

Ja zdecydowanie zdecydowanie kalmary. Z krewetkami miałam przejścia na Sycylii, choć i kalmary też potrafią dać o sobie znać....

Vongole mają śliczne muszelki Takie coś znalazłam:
Małż Wenus ma kilka aletrnatywnych nazw, w zależności od kraju. Są wśród nich: włoskie Vongole i Arsella, francuskie Clovisse i Palourde czy też brytyjski Clam – chociaż ta nazwa bardziej odnosi się do małża piaskowego. Urodzaj ten wynika z faktu, że w istocie jest to cała grupa Małży z charakterystyczną półokrągłą skorupką, często pokrytą dużą ilością rowków (istnieje również szorstki Małż Wenus przez francuzów zwany Praire, który ma rowki ułożone wzdłuż krawędzi muszli). Występuje dość powszechnie, ale najczęściej jada się go na wybrzeżu Morza Śródziemnego. Popularnością cieszy się we Włoszech, zarówno na północy w Wenecji – tutaj serwuje się je w sosie Zuppa di Cozze a Vongole – jak i na południu: w Neapolu podaje się je z makaronem Linguine alla Vongole. Źródło

piekara114 napisał(a):Małże to dość duża grupa mięczaków, a mule/ołomułki to jeden z gatunków zaliczanych do małży (obok np. przegrzebków czy ostryg). Tak jak czworokąt-prostokąt-kwadrat: każdy kwadrat jest czworokątem, ale nie każdy czworokąt jest kwadratem.

Świetnie, Beata, to wyjaśniłaś, od razu wszystko jasne
Ja bym je nawet lubiła, ale gdyby mi podali bez muszelek, takie na gotowo . No i nie na surowo. Przywiozłam sobie ostatnio z Hiszpanii, w małych puszeczkach. Pyszne były

Ależ fajną dyskusję wywołałam .
I dobrze, bo dzięki niej wiele dowiedzieliśmy się na temat małży i muli.

Ale ja muszę się przyznać do podanej przeze mnie błędnej informacji w poprzednim wpisie, dotyczącej sposobu serwowania tych małży sprzedawanych na wózkach w Kuşadası (i zapewne w wielu innych miejscowościach).
Ja też zostałam wprowadzona w błąd i nie sprawdziwszy uzyskanej informacji powieliłam ją, za co przepraszam .
Pytanie

piekara114 napisał(a):Te stragany to mieli z małżami czy mulami? Bo kolor muszelek taki mulowaty...

zmotywowało mnie do poszukania informacji na ten temat.
Napis "taze midye dolma" znajdujący się na wózku to według tłumacza google znaczy "świeże nadziewane małże".
Po wpisaniu tego hasła w wyszukiwarkę okazało się, że małże wcale nie są surowe, lecz faszerowane specjalnie przygotowanym ryżem i następnie ugotowane.

Ten filmik pokazuje, jak takie małże się przygotowuje.


A ten zakup małży z wózka w Kuşadası i degustację.

Po powrocie do hotelu zaczęliśmy się zastanawiać, co będziemy robić następnego dnia i doszliśmy do wniosku, że fanie byłoby wybrać się na relaksowy rejs po morzu Egejskim. Jednak o tej godzinie nie załatwimy takiego rejsu bezpośrednio na przystani. Pozostał nam internet i wykupienie wycieczki fakultatywnej w jakimś biurze organizującym wycieczki.
Po chwili już mieliśmy zakupioną imprezę w cenie 20 euro od osoby. W tej kwocie mieściła się również opłata za lunch na statku.
Po dobrze przespanej nocy poszliśmy na śniadanie, które tradycyjnie zjedliśmy na tarasie hotelowym z pięknym widokiem.

W porcie stał już jeden wycieczkowiec, który przypłynął w nocy


a drugi właśnie dopływał.



Po śniadaniu szybko przygotowaliśmy się do rejsu i zeszliśmy przed hotel, gdzie chwilkę czekaliśmy na transport, którym mieliśmy dojechać do przystani przy wyspie Guvercinada.
Bus, który nas zabrał, jeszcze jakiś czas krążył po Kuşadası i zbierał z hoteli innych uczestników rejsu.
Dopiero potem pojechał do przystani. Tam przesiedliśmy się na statek i po chwili wypłynęliśmy w nasz rejs.


Uczestników rejsu nie było zbyt wielu, więc tłumu na statku nie było.



Na szczęście na statku muzyka nie grzmiała z głośników, więc płynęło się bardzo przyjemnie.



Wycieczkowce zastawiały widok na miasto


ale na oddalające się powoli wzgórze Ataturka mogliśmy patrzeć do woli.


Na wyspę Guvercinada również.




Wydawało mi się, że w opisie rejsu, który czytałam przed zakupem wycieczki, była informacja, iż popłyniemy w kierunku Parku Narodowego Dilek i po drodze będziemy się trzy razy zatrzymywać w zatokach, gdzie będzie można się kąpać. Ale statek nie obrał kursu na Park Narodowy Dilek, lecz popłynął w drugą stronę. Trochę byłam rozczarowana, bo wydaje mi się, że gdybyśmy popłynęli na południe, to widoki mogłyby być fajniejsze. Ale tego nie wiem na pewno.


Piwo w takich warunkach bardzo Waldkowi smakowało. Można je było kupić w barze na statku, który znajdował się pod pokładem. Za taką butelkę trzeba było zapłacić 50 lir tureckich, czyli niecałe 3 euro.


Na trapie rozpoczęła się sesja zdjęciowa. Chętne na taką sesję dziewczyny były instruowane przez fotografa, jak mają się ustawić, podnieść nóżkę do góry, zebrać włosy rękami. Ale ten instruktaż prowadzony był w formie pokazywania tych ruchów i mieliśmy z Waldkiem wielką polewkę, bo fotograf świetnie naśladował kobiece ruchy.




Na pokładzie było sielsko.


Nawet Waldek zdecydował się położyć, ale po chwili zrezygnował, mówiąc że lepiej mu się siedzi na ławce.

piotrf napisał(a):Takie rejsy uwielbiam ale podobnie jak Waldek nie chciałbym płynąć na leżąco - szkoda byłoby przespać taki rejs

Też bardzo lubię rejsy, a już takie połączone z kąpielą są dla mnie idealne. Niestety Waldek za nimi nie przepada, bo się nie kąpie i się na nich nudzi. Ale cierpi w milczeniu, abym ja mogła się cieszyć z takiej wyprawy.

Do pierwszej zatoki płynęliśmy półtorej godziny.



Zatoka prezentowała się wspaniale.
Kolor wody kusił niesamowicie, więc nie mogłam się już doczekać, kiedy zejdziemy ze statku, który właśnie dobijał do skał przy brzegu.








Bardzo ciekawie wyglądało rzucanie cumy. Liny ze statku zostały rzucone na kamienie, następnie mężczyzna z obsługi zeskoczył z trapu na te kamienie i szybko podniósł rzuconą wcześniej linę i przywiązał ją do kamieni a następnie to samo zrobił z drugą liną, tak że statek był zabezpieczony z dwóch stron.













Po chwili mogliśmy już schodzić na ląd.

Aby dojść do plaży musieliśmy pokonać niezbyt długą ścieżkę biegnącą po skałach.





Po chwili rozłożyliśmy się przy wielkim kamieniu a ja od razu wzięłam maskę i poszłam się kąpać.



Zapomniałam o kamerze, więc musiałam się po nią wrócić.
Teraz mogłam filmować to, co jest pod wodą.
Woda była rewelacyjna, natomiast widoki pod wodą takie sobie. Trochę roślinek, kilka rybek, sporo jeżowców i jeden kolorowy element, a mianowicie czerwony but. Po tym co widziałam w Morzu Czerwonym, to takie miejsce mnie nie zachwyci. Ale mimo tego fajnie było popływać w masce.









Waldek usiadł na wielkim głazie i ribił mi zdjęcia moim telefonem, bo swojego aparatu nawet nie wyjął.



Jeszcze mi było mało kąpieli, wiec ponownie wypłynęłam na głębszą wodę.







Pływałam przez cały czas naszego postoju w tej zatoce i wyszłam z wody dopiero wtedy, gdy na statku włączono sygnał dźwiękowy wzywający do powrotu.
Wszyscy zaczęli wracać na statek








Po chwili odpłynęliśmy od brzegu, rzucając ostatnie spojrzenia na zatokę.

Płynęliśmy do kolejnej zatoki.



Waldek z przyjemnością wypił kolejne piwo.




W drugiej zatoce statek nie dobijał do brzegu, lecz stał na kotwicy.
Tam został nam zaserwowany posiłek. Nic specjalnego, ale w miarę smaczne było to danie.


A po posiłku uraczyliśmy się naszą domową pigwówką, której małą buteleczkę Waldek wyszperał w swojej torbie.


W tej zatoce również można było zażywać kąpieli, z czego ochoczo skorzystałam, ale już bez maski.
Można było również skakać z trapu, na co się nie skusiłam.




Gdy skończyła się kąpiel statek popłynął do kolejnej zatoki, w której także stanął na kotwicy.











Kilkoro uczestników rejsu skusiło się na skoki do wody z górnego pokładu statku.




Nasz rejs zbliża się do końca.
Statek obrał kurs na Kuşadası.


Dopływamy już do przystani przy wyspie Guvercinada.


Wycieczkowce w dalszym ciągu stoją w porcie.


Ten większy ma coś dziwnego na najwyższym pokładzie - długie ramię zakończone przeszkolą gondolą.


Robię duże zbliżenie na to coś, ale nic mi to nie daje, bo nie wiem, do czego to służy.


Dobiliśmy do brzegu i w ten sposób skończył się rejs, który trwał sześć i pół godziny (od 9:30 do 16:00).

Po zejściu ze statku zrezygnowaliśmy z powrotu do hotelu wycieczkowym busem i poszliśmy na zakupy. Następnego dnia, z uwagi na wycieczkę do Pamukkale, nie dalibyśmy rady ich już zrobić.
Tuż za portem weszliśmy z uliczki handlowe, które były zaskakująco puste.


Wchodziliśmy do różnych sklepów w poszukiwaniu elektrycznego tygielka do parzenia kawy. Ja taki tygielek w domu miałam, ale chciałam kupić na prezent dla mojej mamy. Kuşadası jest sporo sklepów i sklepików z artykułami gospodarstwa domowego, więc po chwili znaleźliśmy to, co nas interesowało. Oprócz tygielka (a nawet dwóch, bo stwierdziliśmy, że kupimy jeszcze dla siebie, aby mieć go na działce) kupiliśmy kawę, pismaniye, sok z morwy. Gdy już nasze zakupy dobiegły końca zaczęliśmy wracać w stronę hotelu. I wtedy ujrzeliśmy w samym centrum miasta cmentarz. Nie przeszliśmy obok niego obojętnie i weszliśmy na jego teren.


Cmentarz ten zrobił na nas olbrzymie wrażenie. Znajdował się na terenie wyglądającym jak las. Wszędzie rosły bardzo wysokie drzewa, których gołe pnie były wybielone na wysokość ok. 2 metrów.




Przechadzaliśmy się ścieżkami pomiędzy grobami z zaciekawieniem rozglądając się wokoło.










Nawet na cmentarzu psy mogą liczyć na pojemnik z wodą.




Na niektórych tablicach zainteresowały mnie daty urodzenia zmarłych, które nijak się miały do daty zgonu.
Zastanawialiśmy się o co chodzi z tym datami.





Dopiero po powrocie do domu zaspokoiłam swoją ciekawość, gdy znalazłam w internecie artykuł Spacer po tureckim cmentarzu, z którego dowiedziałam się, że zdarza się, iż daty na nagrobkach podawane są według kalendarza muzułmańskiego. Miniony rok 2022 to według tego kalendarza muzułmańskiego1443/1444.
Próbowałam również zaznajomić się z zasadami tego kalendarza, ale się poddałam.

Stare tablice nagrobne też na tym cmentarzu zobaczyliśmy, ale nie było ich dużo.







Opuszczaliśmy cmentarz wyciszeni tym miejscem.

piotrf napisał(a):Ogromny ten cmentarz udający park , ...

Bardzo trafne określenie.

Miałam okazję przeczytać "ciurkiem" wszystkie odcinki z tego dnia . Oprócz przepięknych widoków, słońca i koloru wody , podziwiałam młodego mężczyznę z obsługi statku, wprawę i zwinność z jaką się poruszał (obejrzałam filmik ), a zaraz potem zauroczył mnie świat podwodny, który jak się okazało, sama nakręciłaś . Gratulacje!