Turcja Egejska - Kuşadası i okolice

Gosiu , wydaje mi się że loty nad Pamukkale zostały odwołane z powodu znacznego spadku atrakcyjności tego "cudu" - braku wody w basenach trawertynowych , o czym foldery reklamowe milczą , i wielu turystów jest zwyczajnie niezadowolonych . Za to lot nad Hieropolis wg mojej opinii byłby już bardzo interesującym doświadczeniem , ale może ceny biletów powinni urealnić . . .


Pozdrawiam
Piotr

Z Pamukale problem jest jeden, o którym Piotr wspomniał, ilość wody w nieckach zależny od pory roku. A drugi to znany już z wielu innych miejsc, piękno zależy od punktu stania czyli robienia zdjęcia....

piotrf napisał(a):Gosiu , wydaje mi się że loty nad Pamukkale zostały odwołane z powodu znacznego spadku atrakcyjności tego "cudu" - braku wody w basenach trawertynowych , o czym foldery reklamowe milczą , i wielu turystów jest zwyczajnie niezadowolonych .

Dokładnie o to chodzi. Wody w basenach nie było i gdybyśmy odbyli ten lot balonem, to z góry widzielibyśmy tylko "doły po wapnie", jak to określił mój mąż.

piotrf napisał(a):Za to lot nad Hieropolis wg mojej opinii byłby już bardzo interesującym doświadczeniem , ale może ceny biletów powinni urealnić . . .

Gdy spacerowaliśmy po Hierapolis, to nad naszymi głowami przelatywały paralotnie. Zapewne z góry widok jest wspaniały, ale na taką rozrywkę się nie załapaliśmy .
Myślę, że gdy loty balonem się odbywają, to nad Hierapolis też przelatują.

piekara114 napisał(a):Z Pamukale problem jest jeden, o którym Piotr wspomniał, ilość wody w nieckach zależy od pory roku.

Nam przewodniczka tłumaczyła, że woda przestała być w ogóle wpuszczana do niecek z uwagi na gwałtowne wyczerpywanie się jej źródeł ze względu na fakt, że hotele i hostele w miejscowościach Pamukkale i Karahayıt pobierają nielegalnie wodę z podziemi. Są ponoć plany, aby wpuszczać do niecek wodę źródlaną wymieszaną ze zwykłą wodą, ale jak to będzie, to na razie nikt nie wie. Faktem jest, że w nieckach wody nie ma i z tego powodu dotychczas białe "bawełniane" zbocze zaczyna ciemnieć.
Uważa się, że trawertyny Pamukkale zawdzięczają swój kolor stale płynącej po nich wodzie i wstrzymanie tego przepływu wody spowoduje, że wkrótce Pamukkale stanie się ciemne.

piekara114 napisał(a):A drugi to znany już z wielu innych miejsc, piękno zależy od punktu stania czyli robienia zdjęcia....

Niestety podczas naszego pobytu w Pamukkale z żadnego miejsca nie można było zrobić zdjęcia, które oddało by piękno trawertynowych zboczy. A obeszliśmy je całe.

Dolmusz, którym jedziemy dzisiaj, jest trochę większy od tego, którym jechaliśmy do Efezu, dlatego było w nim trochę luźniej. Zajęłam miejsce przy oknie po lewej stronie, więc mogłam oglądać widoki po drodze.










Po kilkunastu minutach jazdy wjechaliśmy w obszar, nad którym wisiały ciemne chmury. Oj nie spodobało mi się to niebo. Po wczorajszej ulewie w Efezie nie chcieliśmy powtórki. A jechaliśmy tą samą drogą, co wczoraj, tylko kilka kilometrów dalej.









Ten hotel skojarzył nam się ze stojącym w porcie wielkim wycieczkowcem.




No i niestety zaczęło padać.
Na tych mokradłach chyba stała w wodzie spora grupa flamingów. Napisałam "chyba", bo dolmusz jechał dosyć szybko a widoczność przez deszcz była mocno ograniczona.





Na tym skrzyżowaniu zaczęło już mocno lać i zaczęliśmy się zastanawiać, czy będzie sens zwiedzać Selcuk podczas takiej pogody.



Na szczęście po chwili deszcz zelżał.


Na dworcu w Selcuku już tylko lekko kropiło.



Po ulewie sprzed kilkunastu minut pozostały tylko kałuże.


Decydujemy się więc zaryzykować zwiedzanie Selcuku, mając nadzieję, że deszcz już nie będzie padać.

Zadziwiająca jest pogoda w Twojej relacji najwyraźniej deszcz Was polubił , za to nie mieliście osłabiających upałów .

Na rozlewiskach nam również udało się dostrzec sporo flamingów , ale największą grupę podobno można spotkać w okolicach pól ryżowych przy jeziorze Gala


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Zadziwiająca jest pogoda w Twojej relacji najwyraźniej deszcz Was polubił , za to nie mieliście osłabiających upałów .

Wiosenna pogoda w tym rejonie Turcji potrafi być nieprzewidywalna, a my przecież byliśmy tam wiosną.

piotrf napisał(a):Na rozlewiskach nam również udało się dostrzec sporo flamingów,

Selçuk i Efez leżą na równinie zalewowej przy zamulonym ujściu rzeki Küçük Menderes. Zapewne flamingi mają na tej równinie wspaniałą stołówką.

piotrf napisał(a): , ale największą grupę podobno można spotkać w okolicach pól ryżowych przy jeziorze Gala

Chętnie zobaczę te pola ryżowe w Twojej relacji. Flamingi też bym chętnie zobaczyła, ale wnioskując z Twojego wpisu, chyba ich nie spotkaliście.

Do Selcuku przyjechaliśmy żeby obejrzeć Bazylikę św. Jana oraz twierdzę Ayasuluk, dlatego z dworca dolmuszy poszliśmy w ich kierunku.


Aby ta dotrzeć musieliśmy przejść przez dwupasmową główną drogę Atatürk Caddesi., przebiegającą przez Selcuk.
Przed nami ukazała się kładka, na którą weszliśmy po kolorowych schodach. Tak pomalowane schody wiedzieliśmy jeszcze nie raz, więc Turcy chyba lubią je malować ten sposób.


Niestety nie udało nam się przejść tędy na drugą stronę drogi, gdyż kładka była zalana. Gdybyśmy się uparli przez nią przejść, to brodziliśmy w wodzie po kostki. Dlatego zeszliśmy na dół i wzorem lokalsów na drugą stronę przeszliśmy nieprzepisowo. Mogliśmy wrócić się spory kawałek do przejścia dla pieszych, ale nam się nie chciało.
Po drugiej stronie ulicy rozpoczęliśmy powolny spacer w obranym kierunku, rozglądając się z zaciekawieniem wokoło.






Wchodzimy na kolejne kolorowe schody


i spotykamy pięknego kota.




Ciekawe murale widać na ścianach tej kawiarni.



Trafiamy na bocianie gniazdo znajdujące się na słupie. Ale bocian nie chciał nam pokazać swego dzioba. Tylko tyłek nam pokazał.
Bociany mieszkają w Selcuku od wiosny do jesieni. Jest ich tutaj sporo i wiele ich gniazd znajduje się na ruinach bizantyjskiego akweduktu (ale tam nie dotarliśmy).



Przed wejściem na teren Bazyli Św. Jana mogliśmy się skusić na sok wyciskany z pomarańczy, ale zrezygnowaliśmy mając w pamięci cenę zapłaconą wczoraj w Efezie.


Po chwili staliśmy przed wejściem na teren Bazyliki Św. Jana.

Ruiny Bazyliki św. Jana stoją w sporym, ufortyfikowanym okręgu u podnóża wzgórza Ayasuluk.
Aby wejść na ten teren należy przejść przez Bramę Prześladowań, która została zbudowana w VI wieku naszej ery z materiałów pochodzących z hellenistycznego stadionu starożytnego Efezu.
Historycy nie wiedzą, skąd wzięła się ta nazwa, ale mają przypuszczenia, że może być związana z historią i legendami o wczesnych chrześcijańskich męczennikach z Efezu.
Inna hipoteza jest taka, że nazwa bramy pochodzi od starożytnej greckiej płaskorzeźby, która znajdowała się na szczycie łuku po zewnętrznej stronie bramy i przedstawiała „Prześladowanie Hektora przez Achillesa”. Obecnie na łukiem bramy znajduje się kopia tej płaskorzeźby.


Wstęp jest płatny, ale bilety są tanie, bo zapłaciliśmy po 40 lir od osoby.



Mamy bilety, więc wchodzimy, pokonując bramki z kołowrotkami.


Po chwili patrzymy już na ruiny Bazyliki Św. Jana i na widoczną w oddali twierdzę Ayasuluk.
Plan tego miejsca wygląda tak:






Zanim jednak pójdziemy dalej, to z wysokości muru fortyfikacyjnego patrzymy w kierunku gór, pośród których znajduje się Efez, w którym byliśmy dzień wcześniej. Nie widać go, bo zasłania go wzgórze.




Ale widać pozostałości starożytnego stadionu.


Drogę, którą wczoraj pokonywaliśmy pieszo idąc do Jaskini Siedmiu Śpiących.


Przy tym białym domostwie znajduje się ta polna drogą, którą próbowaliśmy sobie skrócić powrót na przystanek dolmuszy.


No i widać teren z Jaskinią Siedmiu Śpiących.


Zanim dojdziemy do Bazyliki Św. Jana, to obchodzimy powoli teren przed nią.











Stojąc na murach od strony zachodniej spoglądamy na Meczet Isa Bey.

Stojąc na murach okalających Bazylikę Św. Jana można dojrzeć miejsce, w którym kiedyś stała świątynia Artemidy (Artemizjon).
Miejsce to widać centralnie na zdjęciu poniżej. W prześwicie pomiędzy drzewami stoi to, co pozostało ze świątyni, czyli jedna zniszczona kolumna.


Widok ten nie zachęcał do odwiedzenia tego miejsca, więc nie poszliśmy tam.

Ponoć świątynia Artemidy była niezwykle piękna.
Nie znana jest dokładna data jest wybudowania, ale wiadomo, że nastąpiło to przed VI w.p.n.e.
W VI w.p.n.e. świątynia miała rozmiar 55 na 100 metrów. Kolumny od południowej strony miały złote podstawy i ozdobione były płaskorzeźbami. Te kolumny były prezentem od króla Krezusa.
W 365 r. p.n.e., w dzień narodzin Aleksandra Wielkiego, szaleniec Herostratus spalił świątynię, bo chciał się zapisać w historii. Za swój wyczyn został skazany na śmierć i zapomnienie. Śmierć poniósł, ale niestety nie został zapomniany i tak jak sobie zamierzył, swym wyczynem zapisał się w historii.
Efezjanie odbudowali świątynię, która była większa od poprzedniej i jeszcze wspanialsza. Wybudowano ją według planów architekta Kherkokaresa na platformie o wysokości 3 metrów. Aleksander Wielki w 334 r. p.n.e. chciał sfinansować odbudowę tj świątyni, spalonej w dniu jego narodzin, ale Efezjanie się na to nie zgodzili tłumacząc decyzję takimi słowami "kto to widział by bóg bogowi stawiał świątynię". Ta odbudowana świątynia została okrzyknięta jednym z cudów świata.
Była wprawdzie nieco mniejsza od poprzedniej, ale miała wysoki podest z trzynastoma stopniami do pokonania.
Tak ponoć wyglądała w czasach swojej świetności.


Świątynia przetrwała do roku 263, kiedy najechali te tereny Gotowie. Po ich przejściu ze świątyni pozostały gruzy.
Świątynię ponownie odbudowano, ale status jej i bogini Artemidy zaczął podupadać za sprawą chrześcijaństwa, które zaczęło się szerzyć na tych terenach.
Z czasem elementy świątyni zostały wykorzystane do budowy innych budowli bizantyjskich.
Wykopaliska na tym terenie rozpoczęto w roku 1869. Natomiast w latach 1904-1905 brytyjski archeolog David George Hogarth wywiózł stąd sporo eksponatów do Muzeum Brytyjskiego. Część wykopalisk znajduje się też w Muzeum Archeologii w Istambule.

Ciekawe czy jest gdzieś na świecie jakaś odkryta starożytna budowla , która nie została splądrowana i posiada wszystkie elementy pierwotnie dla niej przeznaczone

Przy następnej tam wizycie bazylika i twierdza Ayasuluk będzie punktem obowiązkowym


Pozdrawiam
Piotr

Wchodzimy do Bazyliki Św. Jana.



Zaczynamy powolne jej zwiedzanie połączone z zaglądaniem we wszystkie jej zakamarki.
Wyczuwa się tutaj bardzo podniosłą atmosferę. To niewiarygodne, ale jesteśmy zupełnie sami.





Św. Jan Ewangelista przybył do Efezu razem z Maryją Dziewicą ok. 42 r. n.e.
Działająca wówczas w Efezie wspólnota chrześcijańska była jednym z „Siedmiu Kościołów Apokalipsy”, o których mowa w Apokalipsie Nowego Testamentu.
Św. Jan Ewangelista, zwany też św. Janem Teologiem, napisał tu Ewangelię św. Jana.
Św. Jan dożył w Efezie sędziwego wieku. Zgodnie z jego życzeniem został pochowany na wzgórzu Ayasuluk. Na jego grobie zbudowano w IV w. n.e. mały drewniany kościółek, który następnie został zastąpiony większym kościołem. W VI wieku n.e. cesarz bizantyjski Justynian Wielki wybudował w tym miejscu ogromną bazylikę z 6 kopułami, która miała 130 metrów długości i 40 metrów szerokości. Był to wówczas trzeci co do wielkości kościół bizantyjski.
W VII wieku n.e. do Bazyliki Św. Jana została przeniesiona z kościoła Marii Panny w Efezie siedziba biskupa Efezu.
Po podbiciu Efezu przez Turków seldżuckich Bazylika Św. Jana została przekształcona w meczet, a później używana była jako bazar. Zniszczenia Bazyliki dokonało w średniowieczu trzęsienie ziemi.














Grób Św. Jana znajduje się w centralnej części bazyliki. Nie można go przeoczyć.







Opuszczamy bazylikę i idziemy w kierunku twierdzy.


Ale jeszcze spoglądamy w tył, aby popatrzeć na bazylikę z innej perspektywy.



Po chwili dochodzimy do miejsca, gdzie pod drzewem ustawiono szklaną gablotę, wewnątrz której znajduje się makieta Bazyliki św. Jana.



Ktoś miał świetny pomysł z ustawieniem makiety w tym miejscu, bowiem patrząc na makietę można stąd jednocześnie dokonywać porównania z ruinami bazyliki i próbować sobie wyobrazić jej faktyczny rozmiar i splendor.



Ostatni rzut oka na Bazylikę św. Jana



i teraz już naprawdę idziemy do twierdzy.

Potężna budowla , dodatkowo na wzgórzu - musiała robić ogromne wrażenie gdy była cała
Super zwiedza się bez tłumów . . .


Pozdrawiam
Piotr

Świetne miejsce. Bardzo lubię takie kamienie .

megidh napisał(a):Ktoś miał świetny pomysł z ustawieniem makiety w tym miejscu, bowiem patrząc na makietę można stąd jednocześnie dokonywać porównania z ruinami bazyliki i próbować sobie wyobrazić jej faktyczny rozmiar i splendor.

Rzeczywiście działa na wyobraźnię.

Twierdza Ayasuluk, lokalnie nazywana jest Ayasuluk Kalesi lub Selçuk Kalesi.
Została zbudowana przez Bizantyjczyków, ale dokładna data budowy jest nieznana.
Znaleziona na jej terenie mykeńska ceramika oraz inne artefakty dają podstawy do twierdzeń, iż akropol był używany przez rdzennych mieszkańców Anatolii około 1000 roku p.n.e., czyli jeszcze przed przybyciem Jońskich Greków.
Mury obronne twierdzy otaczają również stojącą poniżej Bazylikę Św. Jana.
Nazwa twierdzy pochodzi od greckiego imienia św. Jana, Agios Ioannes Theologos, które zostało przez Turków zniekształcone i wyszło im Ayasuluk.
Twierdza prezentuje się wspaniale.


Zbaczam jeszcze ze ścieżki, bo ujrzałam krzak z kwiatami w ciekawym kolorze, więc zapragnęłam zobaczyć go z bliska.
Pierwszy raz widziałam taki krzew.


Ten krzew z rodziny motylkowatych to brezylka cytrynowa (erythrostemon gilliesii), powszechnie znana jako rajski ptak, ale nie jest spokrewniona ze strelicją, która również jest tak nazywana.




Mamy sporo czasu na zwiedzanie cytadeli, bo jest dopiero kilka minut po 11-tej.


Przed nami twierdza



a za nami widok na wzgórza, pomiędzy którymi znajduje się Efez.


Przed wejściem do zamku studiujemy tablicę informacyjną, na której widać poglądową mapkę twierdzy.




Po chwili dochodzimy do bramy prowadzącej na teren twierdzy.



i już jesteśmy wewnątrz twierdzy.


Na mury prowadzą wąskie schody, jednak nie mogliśmy na nie wejść, bowiem wejście było zagrodzone.


Trochę tym rozczarowani idziemy dalej w głąb twierdzy brukowaną ulicą.








W dalszym ciągu nie mamy żadnego towarzystwa i z tego powodu jesteśmy bardzo zadowoleni.



W najwyższej części twierdzy znajdują się różnej wielkości cysterny, meczet i pozostałości kościoła.






Apsyda tego kościoła została przekształcona w cysternę.







Powoli wracamy do wyjścia.
Bardzo nam się tutaj podobało, zapewne dlatego, że nikogo oprócz nas nie było w twierdzy.
Ale generalnie fajne miejsce i jak się już przyszło do bazyliki św. Jana, to warto tutaj też zajrzeć.

Kolejne fajne miejsce i na dodatek mieliście je tylko dla siebie .