Truchtem przez Chorwację: Majówka 2023

Vjetar napisał(a):Beeeee, beeeeee...
Lubię takie spotkania z dziką przyrodą.

Dzika przyroda z dzwonkiem u szyi...

Pozdrawiam,
Wojtek

Pierwsza godzina upływa na marszu przez trawki przetykane kamieniami, drobne krzaczki, po czym wychodzimy na szeroką szutrową drogę, którą mogliśmy śmiało jechać, gdybyśmy nie posłuchali za drugim razem drogowskazów. Docieramy do płytkiego, szerokiego - a ponadto zupełnie suchego - koryta rzecznego, o którym wspominał wczoraj facet w porządnych butach. Mówił, ze do tego miejsca możemy spokojnie dotrzeć samochodem. Ba! Okazuje się, że można by i dalej jeszcze podjechać.

- Może wrócę po samochód, przyjadę tutaj i jeszcze kawałek dalej podjedziemy? - rzucam niezdecydowanie, zdając sobie sprawę z dziwaczności tego pomysłu.
- Nawet sobie nie rób żartów. Przecież musiałbyś taki kawał drogi wracać!
- To nie żart. W drodze powrotnej mielibyśmy o tyle bliżej...

Bea patrzy na mnie z pewnym rodzajem politowania. No, cóż - próbowałem...

Droga wznosi się bardzo łagodnie, więc wysokość zdobywamy w minimalnym stopniu, za to kilometry spod stóp uciekają. Dojrzewamy do śniadania, więc zasiadamy na trawiastym skraju drogi, a krótko po posiłku spotykamy stado owiec i kóz, strzeżone przez pasterza i kilka psów - na szczęście wyjątkowo przyjaźnie nastawionych do obcych.

Merdają wesoło ogonami, a jeden wręcz domaga się pieszczot. Do tego stopnia, że mimo iż stado przecięło drogę i znikło w krzakach poniżej drogi, pies dotrzymuje nam towarzystwa. W końcu jednak decyduje się powrócić do stada, które zdążyło się już znacznie oddalić - widać w dole kilka sznurów owczych perełek...

Mimo, iż ledwo minęła godzina dziesiąta, zaczynamy odczuwać upał. Niestety, o jakimkolwiek cieniu nie ma co marzyć - posuwamy się zupełnie otwartym terenem.

Jestem! Ciepło się robi na sercu...
A wiesz, jak przed chwilą się ucieszyłem?! Ubidigi zrealizował marzenie sprzed 7 lat!
Pozdrawiam!
Piotrek

plavac napisał(a):Jestem! Ciepło się robi na sercu...

Trafiłeś...

plavac napisał(a):A wiesz, jak przed chwilą się ucieszyłem?! Ubidigi zrealizował marzenie sprzed 7 lat!

Wiem, też w mojej skrzynce wylądowało powiadomienie o nowym wpisie w Twoim wątku.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Trafiłeś...

plavac napisał(a):A wiesz, jak przed chwilą się ucieszyłem?!

Wiem, też w mojej skrzynce wylądowało powiadomienie...

Co ta cywilizacja informatyczna z Nami wyprawia...
P.

plavac napisał(a):Co ta cywilizacja informatyczna z Nami wyprawia...

Po siedmiu latach bezczynności...
Ale popatrz, jaki zbieg okoliczności: zaledwie kilka dni wcześniej wspominaliśmy Twój wątek.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

plavac napisał(a):Co ta cywilizacja informatyczna z Nami wyprawia...

Po siedmiu latach bezczynności...
Ale popatrz, jaki zbieg okoliczności: zaledwie kilka dni wcześniej wspominaliśmy Twój wątek.

Przypadek? Nie sadzę...

plavac napisał(a):Przypadek? Nie sadzę...

W takim razie telepatyczna futurospekcja...

Pozdrawiam,
Wojtek

Wysokość zdobywamy bardzo powoli, już szybciej zostają za nami przebyte kilometry. Spotykamy pojedyncze, rzadko rozrzucone zabudowania, niektóre mało odróżniające się od skałek, stanowiących ich tło.

Częściej od zabudowań napotykamy wraki samochodów - zastanawiające, czy to byłe pojazdy nielicznych mieszkańców tych terenów, czy zaczątek cmentarzyska...

Ciekawe, czy dalej tam stoją te wraki. Nie wiem, skąd szedł ubidigi, może by zaspokoił ciekawość.
Pogodę miałeś taką jak my. Słońce niemiłosierne!
Pozdrawiam.
Piotrek

plavac napisał(a):Ciekawe, czy dalej tam stoją te wraki. Nie wiem, skąd szedł ubidigi, może by zaspokoił ciekawość.

Szedł z Glavasa. Rzuć sobie okiem na jego zdjęcia.

plavac napisał(a):Słońce niemiłosierne!

I ta cecha szybko wzrastała...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

plavac napisał(a):Ciekawe, czy dalej tam stoją te wraki. Nie wiem, skąd szedł ubidigi, może by zaspokoił ciekawość.

Szedł z Glavasa. Rzuć sobie okiem na jego zdjęcia.

Dzięki! Ile wspomnień...

Pozdrawiam.
Piotrek