Truchtem przez Chorwację: Majówka 2023

Po dotarciu do najwyższego punktu, próbujemy przy zejściu innego wariantu. Rozgarniam nogami wysokie trawy, kiedy nagle coś z popłochem, wzbudzając spore poruszenie traw, wyrywa mi spod nóg. Żmija! Odruchowo sięgam po aparat, ale nie mija pełna sekunda, gdy z sąsiedniego miejsca wypada kolejna jadowita sztuka. Tylko na moment zastygam w bezruchu, po czym przyłączam się do ogólnego trendu ucieczkowego - tyle, że ja w przeciwną stronę.

Trawy się ponownie uspokajają, teraz znów poddają się tylko łagodnemu falowaniu spowodowanemu delikatnym wiatrem. Nie damy się przecież wystraszyć! Biorę aparat do ręki - na wszelki wypadek, gdyby się udało jeszcze jakiegoś pełzaka dojrzeć - i ruszamy ostrożnie do przodu, tym razem jednak stawiając kolejne kroki mocno i zdecydowanie. Chyba przepłoszyliśmy już jednak całe towarzystwo, gdyż żadnego podejrzanego ruchu nie udaje się już tym razem zaobserwować. A że nasza trasa okazuje się ślepą, to po chwili przemierzamy te same trawska w drodze powrotnej. Nie ma rady - musimy wrócić tak, jak tu przyszliśmy, teraz więc grzecznie schodzimy porośniętymi tu i ówdzie niską trawą, brukowanymi uliczkami twierdzy.









Opuszczamy Klis już w godzinach urzędowania - nadal jednak nikogo przy wejściu nie ma. Cóż, będziemy się musieli obejść bez planu, który podobno dostaje się wraz z biletem, za to jesteśmy do przodu o 20 kuna.

Franz napisał(a):Po dotarciu do najwyższego punktu, próbujemy przy zejściu innego wariantu.

Zawsze na przekór, nie jak ludzie, normalnie, ścieżką, szlakiem...

Franz napisał(a):Cóż, będziemy się musieli obejść bez planu, który podobno dostaje się wraz z biletem.

Mogę zeskanować i przesłać swój.
Chcesz?



Pozdrawiam

Jacek S napisał(a):Zawsze na przekór, nie jak ludzie, normalnie, ścieżką, szlakiem...

Tak coś zawsze korci...

Żmije musiały być zdziwione.

Jacek S napisał(a):Mogę zeskanować i przesłać swój.
Chcesz?

Nie pamiętam dokładnie, ale chyba u Ciebie w relacji albo u Piotrka - został chyba plan zamieszczony. Tak mi się wydaje.

Pozdrawiam,
Wojtek

Chyba u Piotrka.


Pozdrawiam

Plan , brzmi dumnie




. . . chyba że nie o ten chodzi


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Plan , brzmi dumnie

. . chyba że nie o ten chodzi

Ten miałem na myśli.
Przecież bardzo dobry plan! Co Ty chcesz od niego?

Żmije się wylegiwały blisko punktu 13.

Pozdrawiam,
Wojtek

Plan twierdzy który zamieścił Piotr wygląda jak .....wynurzający się okręt podwodny....

CROberto napisał(a):Plan twierdzy który zamieścił Piotr wygląda jak .....wynurzający się okręt podwodny....

Z wyraźnie zaznaczonym mostkiem kapitańskim.

Pozdrawiam,
Wojtek

Teraz kierujemy się do Splitu - bardzo krótki odcinek, ale trochę czasu nam to zabiera. Ruch jest już spory, a żeby dostać się na starówkę, trzeba się przez miasto przepchnąć. Bezpłatne miejsce do zaparkowania znajdujemy sobie przy Muzeum Primorskim. Schodzimy kilkaset metrów, a może to nawet kilometr, trafiając pod mury ogromnego pałacu Dioklecjana. Krąży anegdota, że turyści po dotarciu doń, rozglądają się, pytając, gdzież on jest, a nie zdają sobie sprawy, że znajdują się w jego obrębie. My mamy ułatwione zadanie, gdyż jednak widzimy go najpierw z zewnątrz, zaś liczne, rozstawione przy nim stragany nie są w stanie przysłonić dziurawych wprawdzie, ale jednak wysokich murów. Skręcamy w Srebrną Bramę i wkraczamy do pałacu. Po lewej mijamy ośmiokątną budowlę, otoczoną wieńcem, na który składają się 24 kolumny. To dawne mauzoleum Dioklecjana, przekształcone pod koniec VIII wieku w katedrę św. Marii, później zmieniono wezwanie na św. Duje. Stojąca osobno, licząca obecnie 61m wysokości dzwonnica budowana była bardzo długo, bo od XIII do XVII stulecia. Wkrótce jednak zaczęła się przechylać, a więc ją rozebrano i postawiono ponownie na początku XX wieku.

Mijamy wewnętrzną bramę i wchodzimy na perystyl, stanowiący centralną część pałacu i pełniący niegdyś funkcje reprezentacyjne. Od katedry oddzielony jest rzędem sześciu połączonych ze sobą kolumn korynckich. Zaczyna robić się gorąco - odrobinę chłodu znajdujemy w cieniu rzucanym przez westybul. Przystajemy na chwilę, wsłuchując się w miłe uchu dźwięki, płynące od czteroosobowej, być może lokalnej klapy. Po skończonej pieśni rozlegają się oklaski, ale kiedy panowie biorą po parę płyt CD do ręki i podchodzą do każdego, namawiając na kupno, ludzie szybko wypływają na zewnątrz. Również i my wychodzimy jakby na tyły pałacu - takie wrażenie sprawia nagły brak tłumu, do tej pory nam towarzyszącego.

No właśnie , gdzie ten pałac

W Łańcucie to jest pałac



Pozdrawia
Piotr

piotrf napisał(a):W Łańcucie to jest pałac

No i muzeum powozów w Splicie nie mają.

pzdr

longtom napisał(a):

piotrf napisał(a):W Łańcucie to jest pałac

No i muzeum powozów w Splicie nie mają.

Dlatego w Splicie byłem tylko raz.

Pozdrawiam,
Wojtek

Zawracamy do wnętrz - w podziemiach stoiska z widokówkami i pamiątkami. To nas niezbyt interesuje, ale kiedy przechodząc dalej, widzę po jednej stronie smutnego pana w kasie, a po drugiej stronie pusty, tunelowaty korytarz, bez wahania się weń zagłębiam. Dochodzę do pierwszego otworu i zerkam w równie pustą przestrzeń, kiedy dopędza mnie smutny pan, wołając, że to jest płatna atrakcja. Cóż, te puste korytarze nie stanowią dla mnie wystarczającej pokusy, by płacić za ich oglądanie, zatem grzecznie wychodzimy na zewnątrz, zatrzymując się na chwilę na bulwarze nad zatoką. Stamtąd idziemy wzdłuż południowej ściany pałacu, by następnie zakręcić w prawo i dotrzeć na Narodni Trg.

Franz napisał(a):...wychodzimy na zewnątrz, zatrzymując się na chwilę na bulwarze nad zatoką. Stamtąd idziemy wzdłuż południowej ściany pałacu, by następnie zakręcić w prawo i dotrzeć na Narodni Trg.

A było trzeba wsiąść na prom na na Hvar ruszyć.
Bliziutko było.

pzdr