Truchtem przez Chorwację: Majówka 2023

Nadrobiłam zaległości w Twojej relacji i pooglądałam piękne zdjęcia Trogiru, którego chyba nigdy nie będzie nam dane zobaczyć Kilka razy już robiliśmy podchody, ale zawsze jest nam nie po drodze, w pobliżu nie ma fajnego campingu.
W tym roku odstraszyła nas hałaśliwa wyspa Ciovo, na której początkowo zamierzaliśmy zakotwiczyć. Do tego stopnia nas odstraszyła, że pognaliśmy prawie 100 km na północ

Przynajmniej sobie u Ciebie pooglądam

Pozdrawiam

maslinka napisał(a):Nadrobiłam zaległości w Twojej relacji

Miło, że znów zajrzałaś.

maslinka napisał(a):pooglądałam piękne zdjęcia Trogiru, którego chyba nigdy nie będzie nam dane zobaczyć

Nigdy nie mów...

maslinka napisał(a):W tym roku odstraszyła nas hałaśliwa wyspa Ciovo, na której początkowo zamierzaliśmy zakotwiczyć. Do tego stopnia nas odstraszyła, że pognaliśmy prawie 100 km na północ

A my mieliśmy zupełny spokój. Całą noc...

Pozdrawiam,
Wojtek

Cała jedna noc?
Łał...




Pozdrawiam

Jacek S napisał(a):Cała jedna noc?
Łał...

Skoro taka hałaśliwa ta wyspa, to zebraliśmy się wczesnym rankiem i pognaliśmy na południe.

Chciałem Ci też odpowiedzieć w Toskanii, ale chwilowo jest to niemożliwe. Ale - coś się w tej sprawie dzieje, więc może już wkrótce.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

Udało Ci się to zdjątko

pzdr

longtom napisał(a):Udało Ci się to zdjątko

Czasem coś wyjdzie...

Pozdrawiam,
Wojtek

Drogą, uzupełnioną o szereg stopni, podchodzimy pod główną bramę w miejscu, gdzie mury schodzą najniżej. Jest to najpóźniej postawiona część twierdzy - Wenecjanie dobudowali ten fragment w XVIII wieku. Przy bramie informacja, że wejście czynne od godziny 9:00, a wstęp kosztuje 10 kuna. Która godzina? Cóż, jest jeszcze przed dziewiątą, więc nikogo w kasie nie ma, ale - brama otwarta. Czekamy? Nieee, najwyżej uiścimy opłatę przy opuszczaniu fortyfikacji. Wchodzimy!

Za bramą rozglądam się wokół - może tu gdzieś akurat natkniemy się na człowieka, którego rower stoi oparty o mur. Nie widać jednak nikogo, zatem rozpoczynamy zwiedzanie. Dróżka pnie się zakosami od zewnętrznych obwarowań w stronę wyżej usytuowanego pierścienia.

Nie jest wykluczone, że jakieś umocnienia wnieśli tutaj już Rzymianie, w dokumentach twierdza jest zaś po raz pierwszy wymieniona w połowie IX stulecia. Chronił się w niej przed Turkami węgierski król Bela IV, zaś do symbolu nieustępliwej walki z muzułmanami, urósł Klis podczas trwającej 25 lat, skutecznej obrony twierdzy przez oddział uskoków.

Wspinamy się coraz wyżej, zaglądając do paru zakamarków. Mimo całej potęgi murów i baszt oraz faktu, że jest to jedna z najcenniejszych tego typu budowli w Chorwacji, nie ma tu zbyt wiele do zobaczenia. Natomiast, owszem, jest gdzie pochodzić - mijając kolejne bramy wchodzimy na coraz to wyżej położone i świetnie wkomponowane w skalne ściany fragmenty umocnień.

Franz napisał(a):

P1010907.JPG

Wpadłem w lekką konsternację gdy zobaczyłem te fotki pomyślałem że niechcący jestem w "Jak nie ...."
(przewijałem od ostatniego postu...)
Sprawdzam....a to jednak Chorwacja.....wspaniały klimat tej twierdzy stworzyłeś swoimi zdjęciami.......
Widziałem ją w innych relacjach....a tu nie poznałem....
Pięknie
Pozdrawiam
Robert.

CROberto napisał(a):

Franz napisał(a):

P1010907.JPG

Wpadłem w lekką konsternację gdy zobaczyłem te fotki pomyślałem że niechcący jestem w "Jak nie ...."
(przewijałem od ostatniego postu...)
Sprawdzam....a to jednak Chorwacja.....wspaniały klimat tej twierdzy stworzyłeś swoimi zdjęciami.......
Widziałem ją w innych relacjach....a tu nie poznałem....
Pięknie

Pewnie tę fotkę chciałeś w cytacie ująć:



Na pewno wystąpił u Jacka i u Piotrka. Może inaczej skadrowany. No cóż, ładny ten Klis...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Zicki samostan
Mijamy Poljcane, dojeżdżamy do Żice. Gdzie dalej? Jakaś wąska droga wiedzie pod wysoki wiadukt - górą przechodzi autostrada, a my nieco dziurawą drogą mijamy wioskę Spitalic i osiągamy koniec asfaltu. Coś chyba pokręciliśmy - według mapy zupełnie przyzwoita szosa powinna prowadzić dalej do Sentjur, by dołączyć do głównej trasy na Celje. To przy niej ma się znajdować nasza kolejna atrakcja. Ale, ale! Atrakcja znajduje się właśnie przed nami, tylko zamiast szosy prowadzi dalej w las wyboista droga. Cóż, o drogę będziemy się martwić później - teraz parkuję na poboczu i kierujemy się w stronę samostanu.

chciałbym "po drodze" do Bled-u zjechać z A1 i zobaczyć: "Žiče Carthusian Monastery";
proszę odpowiedz, czy droga od Zice do samego monastyru jest bardzo kiepska? czy sopiero za wiaduktem jest "dziurawa"? dziury do ominięcia czy bardziej na terenowe auto?

w jakiej odległości kończy się asfalt od samej "atrakcji" ?

Dziękuję serdecznie za wszelkie podpowiedzi;

Sol-Wagon napisał(a):chciałbym "po drodze" do Bled-u zjechać z A1 i zobaczyć: "Žiče Carthusian Monastery";
proszę odpowiedz, czy droga od Zice do samego monastyru jest bardzo kiepska? czy sopiero za wiaduktem jest "dziurawa"? dziury do ominięcia czy bardziej na terenowe auto?

w jakiej odległości kończy się asfalt od samej "atrakcji" ?

Ta droga jest całkiem w porządku. Niezbyt szeroka, ale asfalowa. W momencie, gdzie kończy się - a przynajmniej kończył się wtedy - asfalt, wóz zaparkowałem. To praktycznie pod samym klasztorem. Dopiero dalej prowadzi wspomniana polna czy leśna droga, ale nią już nie jechaliśmy. Samostan, to dwie minuty na piechotę od końca asfaltu.

Pozdrawiam,
Wojtek

dzięki serdeczne za pomoc...mam nadzieję, że uda mi się zobaczyć go na żywo już w przyszłym tygodniu..

Sol-Wagon napisał(a):dzięki serdeczne za pomoc...mam nadzieję, że uda mi się zobaczyć go na żywo już w przyszłym tygodniu..

Jest zacny. Wart zboczenia z drogi.

Pozdrawiam,
Wojtek

Prawie na samej górze docieramy do kościoła św. Wita, zamienionego w meczet po tym, jak wreszcie Turcy zdobyli Klis, z którego później Wenecjanie przepędzili ich po 111 latach panowania w twierdzy. Wtedy też przywrócono kościołowi uprzednią funkcję; niestety, nam nie udaje się do niego zajrzeć.

Napotykamy kilku robotników - jeden akurat wywozi gruz na taczce, zatrzymuje się przy otworze w murze i wywala po prostu zawartość taczki na zewnątrz, gdzie kawałki gruzu staczają się po stromym zboczu. Spotykamy też dwoje turystów, posługujących się językiem niemieckim, którzy podobnie jak i my, napawają się tym, co tutaj najpiękniejsze - wspaniałymi widokami na wszystkie strony.