Truchtem przez Chorwację: Majówka 2023

Franz napisał(a): Opuszczamy wzgórze i schodzimy uroczymi uliczkami w stronę centrum.

Dobrze, że wróciliście do Rovinji ... gdyż spacer jego uliczkami jest dla mnie sporą przyjemnością nawet na Waszych nogach.

mariusz-w napisał(a):

Franz napisał(a):jak najbliżej centrum, trafiając na ostatni parking przed samą starówką. Rzecz jasna, parking płatny i wspaniale nasłoneczniony. Nie daję się skusić tą ofertą - zawracam i przejeżdżamy jakieś pięćset metrów z powrotem, znajdując darmowe miejsca w cieniu wysokich drzew.

Zrobiliśmy dokładnie tak samo !

No i co Ci mogę powiedzieć?..

Sknera jestem! Choćbym miał zelówki zedrzeć i się zasapać - nie zapłacę za dogrzewanie wozu w lecie.

Pozdrawiam,
Wojtek

To i ja dołączam się do czytania
Pozdrawiam

Mam nadzieję, że to nie koniec spaceru po Rovinju - gdyż odczuwam pewien niedosyt

pozdrawiam

anielicanatka napisał(a):To i ja dołączam się do czytania

Bardzo mi miło - jesteś pierwszą anielicą tutaj.

Tymona napisał(a):Mam nadzieję, że to nie koniec spaceru po Rovinju

Oczywiście, że nie. To dopiero półmetek - jeszcze musimy wrócić do wozu.

Tymona napisał(a):odczuwam pewien niedosyt

Właściwie, to mógłbym tę relację nazwać również "Słoweńsko-chorwacki niedosyt". W każdym miejscu można było wszystko poznać dokładniej, zobaczyć więcej. No, ale wtedy trzeba by drastycznie zawęzić obszar...

Przyznam się po cichu (nie mów nikomu), że przejrzałem sobie bardzo niedawno Twoją relację. Ale nie tylko, bo również Mariusza, Caal i bogato podpartą dokumentami relację Janusza. Wiesz, żeby nie palnąć jakiejś ewidentnej gafy...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):(nie mów nikomu)

Dobra - będę milczeć jak grób


pozdrawiam

Ładna ta Istria. Bardzo często słyszałam: eee na Istrię nie ma sensu jechać - naprawdę! Jakoś tak znajomi mi wmawiali, że jak jechać do Chorwacji to albo okolice Makarskiej, albo jak najdalej na południe lub wyspy. Już u Mariusza w relacji zwróciłam uwagę, że Istria jednak też ma coś w sobie, teraz upewniam się co do tego u Ciebie...

Ładna, nawet bardzo! A ten kościółek Św. Tomasza to taki trochę w klimacie tego z Korsyki...

fajna relacja a do tego SUPER zdjęcia!!!żałuje, że nie widziałam Rovinj ale choć zdjęcia pooglądam...

Ruch niezwykły sie tu zrobił. W tej sytuacji postaram się jeszcze dziś dorzucić kolejny odcinek wspomnień.

Joanka23 napisał(a):Ładna, nawet bardzo! A ten kościółek Św. Tomasza to taki trochę w klimacie tego z Korsyki...

Zgadza się, jest podobieństwo. W końcu - to tylko po drugiej stronie włoskiego buta, a czas budowy zbliżony.

anielicanatka napisał(a):żałuje, że nie widziałam Rovinj

Jest wart choćby krótkiego spaceru...

Pozdrawiam,
Wojtek

Przechodzimy wciąż jeszcze pustymi, wąskimi traktami, spotykając tylko tu i ówdzie zaparkowane dwukołowe pojazdy mieszkańców. Nawet nimi nie wszędzie się zapewne wygodnie jeździ, skoro niektóre uliczki poprzecinane są wprawdzie niezbyt wysokimi, ale jednak stopniami. Dalsza trasa prowadzi nas do znajdującej się u dołu budynku mieszkalnego bramy z drewnianym belkowaniem i wkrótce docieramy na Trg Marsala Tita. Niegdyś tutaj kończyła się wyspa. Kiedy jej właściwości obronne straciły na znaczeniu, a Rovinj pękał już w szwach, zasypano w XVIII wieku przesmyk i z wyspy zrobił się półwysep. Po upadku Republiki Weneckiej, miasto przypadło Habsburgom, przeżywając nadal okres prosperity. To tu powstała pierwsza na obszarze Chorwacji fabryka konserw rybnych.









Zaglądamy do dzielnicy weneckiej, przechodząc pod łukiem Balbi. Postawiony w XVII w. na miejscu jednej z bram miejskich, ozdobiony jest głową Wenecjanina po jednej stronie, a z drugiej głową Turka. U szczytu, ponad herbami rodziny Balbi, znajduje się wenecki Lew św. Marka. Jeszcze obecnie Rovigno - tak brzmi włoska nazwa miasta - zamieszkane jest przez wielu Włochów. Po pierwszej wojnie światowej i upadku Austro-Węgier miasto znalazło się w granicach Italii, dopiero po drugiej wojnie przypadło Jugosławii.

Spacer kończymy na molo. Możemy stąd podziwiać południową stronę półwyspu z zakotwiczonymi w porcie jachtami i kutrami rybackimi. Swą wiodącą na Istrii rolę głównego portu Rovinj zaczął tracić z momentem pojawienia się okrętów parowych, które zawijały do Triestu i Rijeki. Zaś Pula przejęła rolę portu wojennego Austro-Węgier, chociaż to właśnie tutaj zatonął słynny "Baron Gautsch". Statek pasażerski, wykorzystywany również przez marynarkę wojenną, płynął z Kotoru do Triestu. Kapitan wiedział o zaminowaniu północnego Adriatyku w celu zablokowania dostępu do Puli, wpadł jednak na minę w pobliżu Rovinja. Leżący na głębokości 40m wrak cieszy się obecnie wielkim zainteresowaniem wśród nurków.







Czas się zbierać - zaczyna nam burczeć w brzuchu; w końcu jesteśmy jeszcze przed śniadaniem. Przecinamy środek placu z fontanną przed pałacem Califfi. Pluskające się w wodzie gołębie nagle zrywają się do lotu - to dwie mewy postanowiły dokonać inspekcji połączonej z degustacją. Ich groźne spojrzenie sponad zakrzywionego dzioba w każdym wzbudziłoby należny respekt. Mijamy je z szacunkiem i kierujemy się w stronę samochodu. Po drodze dolatuje do nas zapach świeżutkiego pieczywa z otwartych wierzei małej piekarni. Nic z tego - mamy jeszcze stary chleb, zakupiony w Słowenii, najpierw musimy go skończyć, zanim połakomimy się na świeże bułeczki...

Jakoś mi tak umknęło z kiedy ta wyprawa jest... lipiec - wiem ...ale rok wychodzi mi, że jakiś 2009 czy wcześniej? Tak sobie myślę, że musiało faktycznie cudnie tymi bułeczkami pachnieć skoro tak Ci w pamięci został ten stary chleb ze Słowenii

Swietne te mewy są! No i oczywiście te uliczki...
Za każdym razem rozbraja mnie to rozwieszanie prania między budynkami... - no gęba mi się sama śmieje

Witaj

naprawde swietna relacja i te zdjecia rewelacja

Nas też "dopadł głód", prawie w tym samym miejscu co Was.
Ale z uwagi, że do Ravni mieliśmy jeszcze sporo kilometrów ... to zaspokoiliśmy go w knajpce widocznej na Twoim zdjęciu.
Pierwsze albo drugie parasole z prawej.
Z meni wybrana doskonała "riblja juha" i risotto z morskimi owocami.
Było warto ... smacznie i przyzwoicie cenowo ... mimo, że w centrum.

Pozdrawiam.

Franz napisał(a):

Joanka23 napisał(a):Jakoś mi tak umknęło z kiedy ta wyprawa jest... lipiec - wiem ...ale rok wychodzi mi, że jakiś 2009 czy wcześniej?

Bardzo dokładnie to wyliczyłaś. 2009.

Joanka23 napisał(a):Tak sobie myślę, że musiało faktycznie cudnie tymi bułeczkami pachnieć skoro tak Ci w pamięci został ten stary chleb ze Słowenii

Cóż, dopada Cię niemały głód, a tu taki wspaniały zapach...

Joanka23 napisał(a):Za każdym razem rozbraja mnie to rozwieszanie prania między budynkami... - no gęba mi się sama śmieje

To te włoskie piętno.

eagler napisał(a):naprawde swietna relacja i te zdjecia rewelacja

Bardzo się cieszę, że Ci się podoba.

mariusz-w napisał(a):Nas też "dopadł głód", prawie w tym samym miejscu co Was.
Ale z uwagi, że do Ravni mieliśmy jeszcze sporo kilometrów ... to zaspokoiliśmy go w knajpce widocznej na Twoim zdjęciu.

Ba! Najwidoczniej nie mieliście w wozie starego, słoweńskiego chleba.

Pozdrawiam,
Wojtek