Włochy: Toskania Liguria Piemont Aosta Citta dell'Arte

Ta posiadłość na górce....
Wygląda świetnie, a i widok musi być z niej wspaniały.

Choć z drugiej strony, jak pomyśle o kosztach utrzymania....

krutom napisał(a):Ta posiadłość na górce....
Wygląda świetnie, a i widok musi być z niej wspaniały.

Choć z drugiej strony, jak pomyśle o kosztach utrzymania....

Któż bogatemu zabroni?...

Pozdrawiam,
Wojtek

Zajmuje to dłuższą chwilę, gdyż wyzwanie rzeczywiście jest niemałe. Na każdej platformie przystajemy na moment dla wyrównania oddechu, a schodki pomiędzy nimi są na tyle wąskie, że muszę wciągać brzuch, mijając się z tymi, którzy akurat schodzą. Wreszcie osiągamy cel i możemy się napawać rozległymi i pięknymi widokami, które jeszcze bardziej by zyskiwały na urodzie, gdyby akurat nie zaczął kropić deszcz. Panorama Florencji z wieży rekompensuje jednak te drobne niedogodności. Pośród wielu, widocznych stąd, wspaniałych budowli zwracamy również uwagę na usytuowany na wzgórzu ponad miastem, sporej wielkości budynek o przeznaczeniu niewątpliwie sakralnym, w którego szaro-zielonej bryle wyróżnia się jasna część fasady pośrodku.

Marsz po schodkach w dół jest łatwiejszy, tyle że mamy częste przestoje, jako że sporo ludzi sunie akurat w górę. Kiedy osiągamy ponownie poziom ulicy, katedra wciąż jeszcze jest zamknięta, więc kierujemy się w stronę kaplicy Medyceuszów. Tuż przed nią trafiamy do krużganków, gdzie widać sporo ludzi, jakby na coś czekających. Krużganki sprawiają miłe wrażenie, jednak niczym specjalnym nie zachwycają – zaledwie chwilę tutaj spędzamy, co jednak wystarcza, by stwierdzić, iż ludzie przeczekują tutaj po prostu deszcz.

My jednak ruszamy do boju, konkretnie do kaplicy mieszczącej grobowce Medyceuszów. Widać, że przy wejściu umieszczono bramki jak na lotnisku, a że zwyczajowo noszę w plecaku harcerską finkę, zatem pytam w kasie, czy to będzie stanowiło jakiś problem, mając w pamięci błyskające lampki takich bramek, kiedy rok wcześniej z analogicznym ekwipunkiem wszedłem do banku w albańskiej Szkodrze. Pan mnie uspokaja, że najwyżej oddam do depozytu, nabywamy więc bilety po sześć euro, a jak się zaraz okazuje, rentgen mojego plecaka na nikim wrażenia nie robi.

A tymczasem widzę, że się rozpadało na dobre.... już z góry widziałem pierwsze, nieśmiałe parasole....
Słoneczna Italia
Dała nam w kość na Sycylii w styczniu, na szczęście teraz, na przełomie kwietnia i maja było pięknie

tony montana napisał(a):A tymczasem widzę, że się rozpadało na dobre.... już z góry widziałem pierwsze, nieśmiałe parasole....
Słoneczna Italia

To był taki ciekawy czas, że w Polsce upały dochodziły pod 30 stopni, podczas gdy Włochy były solidnie podlewane.

Pozdrawiam,
Wojtek

Najpierw trafiamy na ekspozycję sprzętów liturgicznych, po czym przechodzimy do właściwej kaplicy, mijając informację o prowadzonych wewnątrz pracach remontowych. Rzeczywiście, widać metalowe rusztowania, a także – co jest dla nas pewnego rodzaju niespodzianką – sporych rozmiarów zakaz fotografowania. A szkoda, bo wnętrze zachwyca – zwłaszcza składania wielokolorowych marmurów wywierają na nas wrażenie. Zahaczamy o boczne pomieszczenie, gdzie wystawione są kolejne zbiory z pastorałem Leona X, papieża z rodu Medyceuszy. Bea zaczyna się obawiać, że na czas remontu usunięto to, na czym jej najbardziej tutaj zależy – rzeźby Michała Anioła – ale przejście do właściwej zakrystii rozwiewa jej obawy. Mnie te słynne nagrobki Lorenza II oraz Giuliana specjalnie nie poruszają, ale Bea jest świeżo po lekturze „Udręki i ekstazy”, więc zupełnie inaczej na to patrzy.

Po wyjściu kierujemy się do katedry, gdzie pewnym szokiem jest dla nas kolejka do niej, zawijająca się już prawie wokół baptysterium, dłuższa od tej do kampanili. Ręce opadają… Ale żal odpuścić, więc Bea z parasolem w ręku ustawie się na końcu, a ja sprawdzam, jak to wygląda przy wejściu. Okazuje się, że właśnie zaczynają wpuszczać i idzie to bardzo sprawnie. Stoję chwilę, żeby na podstawie zaobserwowanej przepustowości, oszacować niezbędny czas oczekiwania. Tymczasem ludzie wchodzą i wchodzą, zatem wracam, oglądając się stale za siebie, szacując, ze weszło już około 60 osób. Bea przesunęła się w tym czasie znacznie, zatem staję z nią, chociaż słowo „staję” jest nie na miejscu, jako że praktycznie ciągle się przesuwamy. Okazuje się, że najdłuższa kolejka zabiera nam najmniej czasu, bo szybko udaje się nam wejść do środka.

Cudny widok! Tyle pereł w zasięgu wzroku.

pozdrawiam,
M

Mikeee napisał(a):Cudny widok! Tyle pereł w zasięgu wzroku.

Nie da się ukryć, że Florencja jest niebrzydka.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):. Okazuje się, że najdłuższa kolejka zabiera nam najmniej czasu, bo szybko udaje się nam wejść do środka.

W naszym przypadku było tak samo. W zasadzie mieliśmy odpuścić wnętrze i ruszyć dalej. Dziewczyny poszły rozeznać alternatywne wejścia. Gdy kolejka ruszyła, musieliśmy przepuszczać tych zza pleców nim dziewczyny wróciły. Duża przestrzeń powoduje, że nie czuje się tłumu.

Warto było, choć listopadowy deszcz nie zachęcał do spacerów.

Pozdrawiam.

Interseal. napisał(a):Warto było, choć listopadowy deszcz nie zachęcał do spacerów.

Tutaj dla odmiany kwietniowy deszcz...

Pozdrawiam,
Wojtek