Włochy: Toskania Liguria Piemont Aosta Citta dell'Arte

Pięknie pokazujesz katedrę Santa Maria del Fiore i Baptysterium, ta budowla jest piękna i warta jest zobaczenia nawet w tłoku
My byliśmy w niedzielę w godzinach dopołudniowych i ludzi trochę było

trinity napisał(a):Pięknie pokazujesz katedrę Santa Maria del Fiore i Baptysterium, ta budowla jest piękna i warta jest zobaczenia nawet w tłoku
My byliśmy w niedzielę w godzinach dopołudniowych i ludzi trochę było

Żeby jeszcze pogoda nam lepiej dopisała. Ale była wyjątkowo kapryśna.

Pozdrawiam,
Wojtekk

Zbliżamy się, a oczy robią się okrągłe. Koronkowa robota, kolory ewidentnie kiczowate – biel z zielenią i przebijającym różem, że mnie się to z jakimś torcikiem w kawiarni kojarzy – ale przy tym jakoś razem w niewytłumaczalny sposób pasujące do siebie; po prostu słów brakuje…
Podchodzimy bliżej, trafiając na Złote Drzwi do Baptysterium.

Czytam Twój wątek i podziwiam super zdjęcia, w pełni oddające "ducha" Florencji, którego to pamiętam ze swoich pobytów tym mieście.

Aż mnie zazdrość bierze, gdyż sam nie mam takiego talentu do komponowania ujęć, które Tobie jak widać przychodzą z dużą łatwością zapewne.

Moje gratulacje.

I jeszcze taka refleksja, która przychodzi mi do głowy zawsze, kiedy podziwiam takie dzieła stworzone przez naszych przodków:

Jak oni byli w stanie stworzyć takie "cuda", mając do dyspozycji proste, w stosunku do dzisiejszej techniki, narzędzia? I to bez żadnych maszyn, jedynie siłą rąk ludzkich?

Jak dla mnie to wyjątkowo fascynujące i godne najwyższego uznania.

lechocz napisał(a):Czytam Twój wątek i podziwiam super zdjęcia, w pełni oddające "ducha" Florencji, którego to pamiętam ze swoich pobytów tym mieście.

Dziękuję i cieszę się, że Ci się podoba.

lechocz napisał(a):Jak oni byli w stanie stworzyć takie "cuda", mając do dyspozycji proste, w stosunku do dzisiejszej techniki, narzędzia? I to bez żadnych maszyn, jedynie siłą rąk ludzkich?

Oglądałem sporo programów o budowniczych katedr, zamków i również pozostaję pełen podziwu dla ich zmysłu technicznego i często również wysokiego poziomo estetycznego.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

lechocz napisał(a):Jak oni byli w stanie stworzyć takie "cuda", mając do dyspozycji proste, w stosunku do dzisiejszej techniki, narzędzia? I to bez żadnych maszyn, jedynie siłą rąk ludzkich?

Oglądałem sporo programów o budowniczych katedr, zamków i również pozostaję pełen podziwu dla ich zmysłu technicznego i często również wysokiego poziomo estetycznego.

i ja również nie mogę się nadziwić. Talent, wytrwałość, poczucie obowiązku wykonania zadania, duma...
Jeśli jednak spojrzeć na to z innej strony - za kilka lat młodzi nie będą mogli wyjść z podziwu, że kiedyś chciało nam się grać w kapsle, jeździć na rowerze i w ogóle wychodzić na dwór...
Czasy się zmieniają, nowe technologie ułatwiają życie i wykonują coraz więcej czynności za nas...
pozdrawiam,
M

Mikeee napisał(a):Jeśli jednak spojrzeć na to z innej strony - za kilka lat młodzi nie będą mogli wyjść z podziwu, że kiedyś chciało nam się grać w kapsle, jeździć na rowerze i w ogóle wychodzić na dwór...
Czasy się zmieniają, nowe technologie ułatwiają życie i wykonują coraz więcej czynności za nas...

A coraz to większe ułatwienia stopniowo wyłączają coraz mniej potrzebną pracę mózgu...

Pozdrawiam,
Wojtek

Są zamknięte, więc poświęcając im należną chwilę, przechodzimy dalej, natrafiając na otwarte wejście z informacją, że kasa znajduje się pod numerem siódmym naprzeciwko. W porządku, na baptysterium nam zależy, zatem ustawiamy się w kolejce do kasy, jednak ta przesuwa się strasznie wolno. Kilkanaście osób stoi w ogonku wystającym poza budynek, ale po chwili okazuje się, że wewnątrz kolejka ginie w mrokach i nie widać, gdzie się zaczyna. W tym czasie Bea dostrzega ludzi na samym szczycie kampanili. O ile katedra będzie otwarta dopiero o 13:30, to ta dostępna kampanila powoduje, ze się rozdzielamy – Bea staje w ogonku do kasy baptysterium, a ja wyruszam w celu rozeznania możliwości wejścia na wysokościową atrakcję.

Franz napisał(a):

Mikeee napisał(a):Jeśli jednak spojrzeć na to z innej strony - za kilka lat młodzi nie będą mogli wyjść z podziwu, że kiedyś chciało nam się grać w kapsle, jeździć na rowerze i w ogóle wychodzić na dwór...
Czasy się zmieniają, nowe technologie ułatwiają życie i wykonują coraz więcej czynności za nas...

A coraz to większe ułatwienia stopniowo wyłączają coraz mniej potrzebną pracę mózgu...

Pozdrawiam,
Wojtek

Niestety, ale to chyba cena jaką zmuszeni jesteśmy zapłacić za rozwój cywilizacyjny jako inteligentne istoty, posiadające wolną wolę.

Każda rzecz bowiem ma swoje dwie strony. Zarówno tą dobrą, jak i drugą złą, którą można wykorzystać niezgodnie z jej zasadniczym przeznaczeniem.

Najlepszym przykładem, jaki przychodzi mi na myśl, jest nóż, którym kroimy chleb codzienny lub przygotowujemy inny rodzaj pożywienia. Zawsze bowiem może się znaleźć ktoś, kto wykorzysta ten, jakże potrzebny i niezbędny do życia przedmiot, do odebrania życia innemu człowiekowi.

I tak samo jest, moim zdaniem oczywiście, ze wszelkimi zdobyczami cywilizacyjnymi, które zawsze można wykorzystać dwojako.

A jako, że każdy z nas jest inny, to i wykorzystywanie wszelkich zdobyczy cywilizacyjnych może być diametralnie różne. Np. komputery są tego równie dobrym przykładem jak w/w. Tak samo zresztą jak i cała masa innych rzeczy lub technologii, które wskutek nieumiejętnego z nich korzystania, niektórych osobników potrafią wręcz uwsteczniać w rozwoju.

I póki co, chyba nie pozostaje nam nic innego jak się z tymże stanem rzeczy pogodzić i liczyć jedynie na tzw. zdrowy rozsądek większej części ludzkości.

lechocz napisał(a):I tak samo jest, moim zdaniem oczywiście, ze wszelkimi zdobyczami cywilizacyjnymi, które zawsze można wykorzystać dwojako.

Dla mnie charakterystycznym przykładem wyłączania myślenia jest bezkrytyczne podążanie za wskazówkami samochodowej nawigacji, pociągające za sobą nieraz groteskowe wręcz sytuacje.

Pozdrawiam,
Wojtek

Przed wejściem do kampanili sterczy kolejka, tak na oko z dwieście osób. Podchodzę do służbowego pana przy wejściu i wykorzystując swoją mniej niż mizerną znajomość języka włoskiego, klecę pytanie o miejsce, gdzie mogę nabyć wejściówki. Ten w odpowiedzi rzuca tyradą, z której udaje mi się wyłapać informację, że bilety kupuje się wewnątrz. Wracam zatem – ździebko zdegustowany kolejką, jaką pamiętam z czasów słusznie minionych, kiedy dla podniesienia ducha narodu rzucali do sklepów cokolwiek innego niż ocet – na plac, gdzie tłum gęstnieje z minuty na minutę. Bea dotarła w międzyczasie prawie pod samą kasę, zatem zaczniemy od baptysterium, a potem pomyślimy, co dalej.