Włochy: Toskania Liguria Piemont Aosta Citta dell'Arte

Franz napisał(a):Dla ambitnych jest nawet możliwość wślizgnięcia się do wnętrza, co właśnie demonstruje nam mężczyzna wraz ze swoją córką.

Ale te foty to chyba jednak były robione we wnętrzach.

korbaczik napisał(a):Ale te foty to chyba jednak były robione we wnętrzach.

Weszliśmy jedynie tam, gdzie to było w pełni legalne.

Pozdrawiam,
Wojtek

Ale to fajnie że dało się jednak gdzieś wejść mimo że już było po godzinach! ..............

elfik99 napisał(a):Ale to fajnie że dało się jednak gdzieś wejść mimo że już było po godzinach! ..............

W sumie ta zamknięta część była mniej atrakcyjna od ogólnodostępnej.

Pozdrawiam,
Wojtek

My zadowalamy się zaglądnięciem jedynie tam, dokąd można zajrzeć w pełni legalnie. Podziwiamy ruiny tego pierwszego na ziemi włoskiej kościoła gotyckiego, zbudowanego przez cystersów w ramach założonego przez nich klasztoru. Osiedlili się tutaj w XIII wieku, oddając cześć kanonizowanemu już w XII stuleciu, bardzo krótko po swojej śmierci, Galganusowi Guidotti.

Ten typowy dla swojego szlacheckiego pochodzenia młodzieniec, po burzliwie spędzonej młodości, został rycerzem, ale wkrótce na skutek powtarzających się objawień, w których Archanioł Michał zabrał go na wzgórze Montesiepi. zdecydował się całkowicie odmienić swoje życie. Uległ tam prośbom wszystkich dwunastu apostołów, proszących go o odłożenie swego miecza na dobre i wbił go z rozmachem w skałę. Zamieszkał w pustelni na szczycie wzgórza. Umarł zaledwie rok później, a kilkanaście lat po tym zdarzeniu został zaliczony w poczet świętych.

Samo opactwo cystersów musiało się zmagać z przeciwnościami losu w postaci dżumy, kolejnych najazdów i grabieży, zaś w XVIII wieku piorun uderzył w kościelną wieżę, która upadając, zniszczyła całkowicie dach kościoła, o którym można dziś przeczytać, że jego „dachem jest niebo, posadzką kamienie, a lampami gwiazdy”…

Można być w młodości gałganem a zostać potem świętym Galganem ............

elfik99 napisał(a):Można być w młodości gałganem a zostać potem świętym Galganem ............

Celny strzał...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Uległ tam prośbom wszystkich dwunastu apostołów, proszących go o odłożenie swego miecza na dobre i wbił go z rozmachem w skałę.

Musiała być dobra stal.

korbaczik napisał(a):Musiała być dobra stal.

Może damasceńska...

Pozdrawiam,
Wojtek

Suplement fotograficzny do poprzedniego odcinka

Super się wkomponowuje ten kościół w otaczającą go przyrodę!............. Dodaje to jeszcze urody temu niezwykłemu miejscu ...........

elfik99 napisał(a):Super się wkomponowuje ten kościół w otaczającą go przyrodę!............. Dodaje to jeszcze urody temu niezwykłemu miejscu ...........

Zgadza się - zieleń podnosiła walory tych ruin.

Pozdrawiam,
Wojtek

Po obejściu ruin podjeżdżamy pod rotundę na wzgórzu, głównie po to, żeby rzucić okiem na opactwo z góry. To akurat daje marny efekt, natomiast zagaduje mnie po włosku starsza pani – nie znając języka Dantego, domyślam się jednak, że pani wypytuje o naszą chęć wejścia do środka. Nawet nie myśleliśmy, ze będzie taka możliwość, ale w tej sytuacji skwapliwie z niej korzystamy, traktując to jako znakomity bonus. Rotunda to sanktuarium San Galgano z pięknym wystrojem, zaś najważniejszym przedmiotem wewnątrz jest – wprawdzie ukryty na grubym, odrobinę zniekształcającym szkłem – wbity w skałę miecz…

Tam na jednym zdjęciu widać kawałek rękojeści tego miecza? Po prawej u dołu?

korbaczik napisał(a):Tam na jednym zdjęciu widać kawałek rękojeści tego miecza? Po prawej u dołu?

Fakt, załapał się.

Pozdrawiam,
Wojtek