To właśnie moje Bieszczady. Sierpień 2018.

Roxi napisał(a):Późnym popołudniem dojechałyśmy na miejsce z krótką przerwą na pyszny obiad w Smereku w Nie całkiem świętym Pawle (zajazd Niedźwiadek był nieczynny) i rozgościłyśmy się w Czereninie (dawna Rydlówka), która miała być dla nas domem przez następne kilka dni.

Już w pierwszym odcinku znajomy zajazd w Smereku. Choć ja też zawsze wolałem Niedźwiadka. Dobrze (i dużo) dają tam zjeść .

A kiedy Rydlówka przestała być Rydlówką i stała się Czereniną

Nefer napisał(a):Już w pierwszym odcinku znajomy zajazd w Smereku. Choć ja też zawsze wolałem Niedźwiadka. Dobrze (i dużo) dają tam zjeść .

Ja też wolę Niedźwiadka, ale do połowy września jest zamknięty. Właściciele chyba na urlop pojechali

Nefer napisał(a):A kiedy Rydlówka przestała być Rydlówką i stała się Czereniną

Jakoś tak w okolicy marca, ale nie działała już dużo wcześniej.
Wiosną w końcu udało się uregulować wszystkie sprawy i można było zacząć remonty i przygotowania do sezonu, który z założenia miał być spisany na straty. Udało się jednak przygotować kilka przytulnych pokoików, zrobić i wyposażyć ogólnie dostępną kuchnię i salon. Do tego miejsce na ognisko i niczego więcej już nie trzeba.

Roxi napisał(a):...

Ja też wolę Niedźwiadka, ale do połowy września jest zamknięty. Właściciele chyba na urlop pojechali

...

jadę w niedzielę do Strzebowisk i zakładałem, że w Niedźwiadku będę jadł a tu lipa? Może od poniedziałku 10 września będzie czynny?

Calapula napisał(a):jadę w niedzielę do Strzebowisk i zakładałem, że w Niedźwiadku będę jadł a tu lipa? Może od poniedziałku 10 września będzie czynny?

Nie pamiętam, do kiedy jest zamknięte, a zdjęcia też nie zrobiłam.
W Niedźwiadku ceny są niższe niż w innych knajpach wokół, a jedzenie równie pyszne... mam nadzieję, że Ci się uda!

Roxi napisał(a):

Nefer napisał(a):A kiedy Rydlówka przestała być Rydlówką i stała się Czereniną

Jakoś tak w okolicy marca, ale nie działała już dużo wcześniej.
Wiosną w końcu udało się uregulować wszystkie sprawy i można było zacząć remonty i przygotowania do sezonu, który z założenia miał być spisany na straty. Udało się jednak przygotować kilka przytulnych pokoików, zrobić i wyposażyć ogólnie dostępną kuchnię i salon. Do tego miejsce na ognisko i niczego więcej już nie trzeba.

Ano rzeczywiście, od dłuższego czasu było tam na głucho zamknięte. Fajnie, że udało się to miejsce przywrócić do życia.

A Niedźwiadek rzeczywiście najtańszy z okolicznych knajp. Jak tylko jest otwarty, to albo tam, albo w schronisku się stołujemy.

Wycieczka 1: Smerek.

Na śniadania przez cały pobyt chodziłyśmy do Łomiankowej Doliny, czyli jakieś 400m niżej. Dla nas- 3 babek, spokojnie wystarczyło jedno śniadanie, a i tak coś tam zostawiałyśmy. Nie do przejedzenia, a same pyszności.

Na pierwszą wycieczkę zaplanowałam wypad na górę z krzyżem, którą widać z tarasu i którą oglądałyśmy przez teleskop.
Cel- Smerek.

Zeszłyśmy z Manhattanu, jak wdzięcznie nazywa się część Wetliny w której mieszkałyśmy, pod ABC w celu złapana busa w kierunku Kalnicy.
Godzina była dosyć późna, bo po 10, więc wszystkie busy były już w trasie. Ustawiłyśmy się przy drodze i może po 5 minutach udało nam się złapać stopa w naszym kierunku.
Jak dobrze, że tradycja zabierania autostopowiczów w Bieszczadach nie umiera.

Początek szlaku w Kalnicy to szutrowa droga, która prowadzi nas do budki, gdzie można kupić bilety wstępu do Bieszczadzkiego Parku. Cena biletu, bez zmian i do przyjęcia- cały 6zł, ulgowy 3zł.











Przez lasek i rzeczkę i trochę po błocie, którego było na szlaku baaaardzo mało, powoli zdobywamy kolejne metry.





Po ulewnym lipcu zostały tylko mini kaniony.



Dziewczyny idą raźno, ale czasami trzeba było zarządzić przerwę.





Na tym wyjeździe obiecałam sobie, że nie będę pobijać rekordów prędkości... często bywało tak, że w momencie wejścia na szlak zależało mi żeby jak najszybciej być na szczycie i już na hura w dół. Ty razem, nie szczędziłyśmy sobie czasu na leżakowanie.

Jeszcze kawałeczek...







... i powoli wychodzimy z lasu.













Zdjęcie (prawie) przed atakiem szczytowym.





I dalej w górę.





Przerwa na uzupełnienie kalorii i leżakowanie.



Końcówka trasy, to już przyjemny spacerek z lekkim przewyższeniem.









Bieszczadzkie szczęśliwości.





Nareszcie jesteśmy.





No i oczywiście odpoczynek.



Spędziłyśmy na szczycie trochę czasu. Zregenerowałyśmy siły, poplotkowałyśmy (jak to 3 baby ) i ruszyłyśmy w kierunku Przełęczy Orłowicza.















Dziewczyny nie mogły się nadziwić, jak to teraz ładnie wygląda, w porównaniu do naszej poprzedniej wizyty w tym miejscu.
Fajnie było posłuchać, jak wspominają tamtą przygodę... z uśmiechem, a to najważniejsze.

Wiosna:



Lato:









Ostatnie spojrzenie za siebie i wchodzimy do lasu. Jeszcze chwilę schodzimy i jesteśmy w Czereninie.

Roxi napisał(a):Ostatnie spojrzenie za siebie i wchodzimy do lasu. Jeszcze chwilę schodzimy i jesteśmy w Czereninie.

Oj to chyba w mocno telegraficznym skrócie... Albo takie szybkie byłyście na zejściu z Orłowicza .

A co do Smereka, to chyba wybrałyście trudniejszą opcję. Podejście od wsi Smerek zwłaszcza pod sam koniec, momentami całkiem strome jest i do najłatwiejszych nie należy. Wydaje mi się, że łatwiej jest wejść na Orłowicza i stamtąd "atakować" Smerek.

Nefer napisał(a):Oj to chyba w mocno telegraficznym skrócie... Albo takie szybkie byłyście na zejściu z Orłowicza

Co racja to racja.... skrót mocno telegraficzny.
Ale po drodze nie zrobiłyśmy ani jednego zdjęcia, więc cóż tu pisać.

Nefer napisał(a):A co do Smereka, to chyba wybrałyście trudniejszą opcję. Podejście od wsi Smerek zwłaszcza pod sam koniec, momentami całkiem strome jest i do najłatwiejszych nie należy. Wydaje mi się, że łatwiej jest wejść na Orłowicza i stamtąd "atakować" Smerek.

Tak.
Podejście od strony, którą wybrałyśmy jest bardziej wymagające, ale tak jakoś w planach wyszło. Ostatnio podchodziłyśmy od strony Przełęczy, więc tym razem była jakaś odmiana.

Piękna babska wycieczka

Jak ostatnio byłam w tym sklepie dla wtajemniczonych to miałam wrażenie, że sprzedawca upalony był Aż mi się zatęskniło za Bieszczadami. A Twoją trasą nigdy nie szłam, więc chyba ją wykorzystam w przyszłości(ja akurat wolę wchodzić tam gdzie trudniej, więc taki kierunek bardziej by mi odpowiadał)

ruzica napisał(a):Piękna babska wycieczka

Na początku trochę się obawiałam, ale dałyśmy radę.

ruzica napisał(a):Jak ostatnio byłam w tym sklepie dla wtajemniczonych to miałam wrażenie, że sprzedawca upalony był

ruzica napisał(a):Aż mi się zatęskniło za Bieszczadami. A Twoją trasą nigdy nie szłam, więc chyba ją wykorzystam w przyszłości(ja akurat wolę wchodzić tam gdzie trudniej, więc taki kierunek bardziej by mi odpowiadał)

Trasa naprawdę bardzo przyjemna. I wydaje mi się, że widoki ładniejsze od tej strony. Wiadomo, zawsze można obejrzeć się przez ramię, ale lepiej jak ma się to przed sobą.

Ciąg dalszy.

Po powrocie do domu zorientowałam się, że popełniłam duuuży błąd. Jaki? No.... nie kupiłam butelki piwa, która smakuje zawsze najlepiej zaraz po wycieczce. Popołudniowy odpoczynek przeznaczam więc na spacer do Łomiankowej, gdzie piwo na pewno jest.
Dziewczyny w tym czasie nadrabiają internetowe zaległości. Niech mają też chwilę dla siebie.

Na obiadokolację idziemy do Chaty Wędrowca na słynnego Naleśnika Giganta z jagodami.
I uważajcie z nazwą... to jest Naleśnik Gigant, a nie naleśnik, racuch czy blina. Pani Ewa z Chaty Wędrowca jest na to bardzo czuła.

Przychodzimy w idealnym momencie i na stolik czekamy może z klika minut. W Chacie nie ma rezerwacji i jeżeli nie ma miejsc, a w sezonie taka sytuacja zdarza się bardzo często, to na stolik trzeba poczekać.
Czasu jednak nie marnuję. Dziewczyny pilnują kolejki, a ja idę do sklepiku i kupuję dwie szklanki z przeznaczeniem na wysyłkę do słoma79.
Trochę się obawiałam czy szklanki dotrą w całości, ale dotarły... i spełniają swoje zadanie.



Zamawiamy jednego Giganta na 3 osoby, a i tak kawałek zostawiamy.





Do tego Ursa Major i wszystko jest na swoim miejscu.



Do Czereniny wracamy o zachodzie słońca.





Dla siebie też kupiłam mały prezencik.



Wieczór spędzamy przy planszówkach, a dokładniej przy grze Czarne historie. Super zabawa, polecam.

Grubo spóźniony ale wywołany do tablicy...jestem

Roxi napisał(a):Do tego Ursa Major i wszystko jest na swoim miejscu.

O tak, Ursa Maior to jest to .

słoma79 napisał(a):Grubo spóźniony ale wywołany do tablicy...jestem

Super.

Nefer napisał(a):O tak, Ursa Maior to jest to .

Dla mnie numerem jeden z tego browaru jest Wataha. Jest super!

"Do warzenia WATAHY użyliśmy unikalnej kompozycji siedmiu różnych odmian chmielu. Dzięki temu piwo uzyskało niepowtarzalny aromat z wyraźnymi akcentami dojrzałych pomarańczy i słodkich gruszek. Lekka, przyprawowa goryczka świetnie kontrastuje pełnię i słodycz piwa."

Wycieczka 2: Dzień dobry, zastałam Rebrowa?

Wiem, że serial ma na pewno tyle samo zwolenników co przeciwników, ale my akurat Watahę bardzo lubiliśmy i oglądaliśmy.
Gdzieś udało mi się wygrzebać orientacyjne namiary na "chatę Rebrowa" i plan był taki, żeby ją odnaleźć. Dziewczyny też zadowolone, bo szykował się luźniejszy dzień.

Ruszamy najpierw w kierunku Mucznego, gdzie idziemy zobaczyć żubry, które niestety na odpoczynek wybrały sobie drugą stronę zagrody i praktycznie w ogólnie nie było ich widać.



Trudno. Może będzie jeszcze kiedyś okazja.

Z Mucznego jedziemy do Tarnawy Niżnej i dosłownie kilka km przed nią zjeżdżamy na parking, z którego według znaków można dojść do tarasu widokowego. Idziemy... bo wiem też, że cel naszej wędrówki jest gdzieś w okolicy.



Po około 2 kilometrach dochodzimy do ławeczki i tarasu widokowego.



Rozglądam się dookoła i nagle jest- kierunek oznaczony.



Po schodach do góry.



Widok stąd ładny.



Jest i nasz cel.





Dzień dobry, zastałam Rebrowa?



W planach był jeszcze spacer po torfowiskach, ale po mnie lasek widzę, że wolałyby dziś już wrócić do Czereniny.
Tak właśnie robimy.

Mi też się takie popołudnie w sumie podoba.



Do tego frisbee, które było hitem wyjazdu, piękne widoki z tarasu i wszystko było na swoim miejscu.

Wieczorem idziemy na jedzonko do Łomiankowej. Ja zamawiam pstrąga, a laski pizze robioną przez włoskiego kucharza Tośka.
Na koniec chciałam jeszcze odwiedzić zacne miejsce w Wetlinie...

Baza Ludzi z Mgły, która od jakiegoś czasu wystawiona jest na sprzedaż, to miejsce do którego zawsze chętnie wracam.
Niech dziewczyny zobaczą bieszczadzką "spelunkę".







Mam nadzieję, że przyszły właściciel chociaż w pewnym stopniu zachowa klimat tego miejsca.

Droga powrotna to duża frajda.
Ciemna noc, latarki i poza tym zero światła. Kto by pomyślał, że tak niewiele potrzeba, żeby młodzież była uradowana od ucha do ucha.