To nie tam miało być, czyli Rodos 2018

Na koniec dnia zaplanowaliśmy odpoczynek na plaży Fourni, znajdującej się niedaleko Zamku Monolithos.


Byliśmy już trochę zmęczeni po całodziennym zwiedzaniu, więc pragnęliśmy jak najszybciej zanurzyć się w wodzie.
Wsiedliśmy do autka i w drogę. Trochę ta droga była wyboista i skręcona jak spirala, ale widokowo bardzo fajna. Jedynie denerwowały mnie krzaki, które zasłaniały widoki w najmniej odpowiednim momencie.
Na dodatek przez te zawirowania związane z wcześniejszym podstawieniem auta, zapomniałam zabrać z hotelu przyssawki do szyby do przymocowania kamery i w związku z tym zmuszona byłam kręcić z ręki, więc obraz jest mało stabilny. Ale filmik daje jakieś pojęcie o tym, jak ta droga wygląda.

rzdrozny napisał(a):Hej, Monolithos robi wrażenie. Ruszamy jutro na Rodos, oprócz legnięcia na plaży, chcielibyśmy kilka miejsc zobaczyć. Czy możesz podać swoje top 3?

Dla mnie numerem 1 na wyspie Rodos jest Stare Miasto Rodos. Tam można spędzić kilka dni a i tak całego się nie zwiedzi. Bardzo duże wrażenie na nas zrobił spacer fosa wokół murów Starego Miasta.
Numer 2 to Lindos i zatoka Św. Pawła. Jeszcze o nich nie pisałam, więc pewnie przed wyjazdem nie zobaczysz ich w mojej relacji. Ale możesz zajrzeć tutaj i tutaj. Buber i kulka53 zachęcili mnie do odwiedzenia tego miejsca, wiec może Ciebie też zainteresują ich opisy i zdjęcia.
Nr 3 to plaża Prasonisi. Na nas zrobiła niesamowite wrażenie. Też jeszcze do niej nie doszłam w swojej relacji, więc ponownie odsyłam tutaj do relacji Bubera (nie wiem Buber, czy dobrze odmieniam Twojego nicka, jeśli źle, to proszę o poprawienie) i tutaj do relacji kulki53.
Jak masz jeszcze jakieś pytania, to z przyjemnością na nie odpowiem.

Dziękuję Ci za szybką odpowiedź. Wpisuję owe 3 miejsca na moją listę:), dodaję też Monolithos. Na Starym Mieście na pewno będziemy wielokrotnie, bo mieszkamy blisko. Sam jestem jego ciekaw - czy będzie zbliżone do miast, które już widzieliśmy (Kotor, Rethymno).

Przejrzę jutro całą Twoją relację, wiele się dowiem. Jak tylko będę miał jakieś pytania, pozwolę sobie napisać. Gdybyś miała jakieś konkretne wskazówki, proszę o info:)

Monolithos super położony, mega widoki

tony montana napisał(a):Monolithos super położony, mega widoki

Fajnie, że Ci się podoba.

Miejsca do zaparkowania przy plaży było sporo, więc zaparkowaliśmy w cieniu, zabraliśmy nasze kąpielowe wyposażenie i ruszyliśmy na plażę. To było raptem kilka kroków, więc gdyby kozy nie odwróciły naszej uwagi, bylibyśmy na plaży w ciągu jedenj minuty. Ale na skałach, które znajdują się wokół plaży, rozgrywała się akcja ratowania małego koziołka, który wszedł na skały i nie umiał sobie poradzić z zejściem. Beczał przy tym okropnie, więc na ratunek ruszyła mu większa koza. Po chwili doszła do koziołka i razem poszli dalej w górę. I tak akcja ratunkowa się skończyła.


A my poszliśmy dalej na plażę.
Plaża Fourni jest nieduża. Znajduje się tutaj tawerna, kilka parasoli, prysznic i przebieralnia.
Udaliśmy się nad sam brzeg i tam się rozlokowaliśmy.


Woda była gładka jak stół, bez żadnej fali, mogłam więc popływać.




Tak nam tam było dobrze, że nie chciało nam się nigdzie ruszać, wiec przez półtorej godziny leniuchowaliśmy.
Nawet nie chciało nam się przespacerować na widoczny w oddali cypel. Zdjęcia robiliśmy siedząc nad brzegiem morza albo z wody, podczas kąpieli.











Tłumów na plaży nie było, wręcz przeciwnie, świeciła pustkami. Ale może dlatego, że było już późne popołudnie.








Pod wodą niestety nie było żadnych żyjątek ani roślinek.





Zebraliśmy się z plaży Fuorni o 17:30. Ponownie przejachaliśmy serpentynową drogą, ostatni raz popatrzyliśmy na Zamek Monolithos i rozpoczęliśmy powrót do miasta Rodos.
W drodze powrotnej podziwialiśmy widoczki. Teraz słońce bardzo ładnie oświetlało góry, więc było co podziwiać.










Do hotelu wróciliśmy zmęczeni ale bardzo zadowoleni z wycieczki. Oczywiście mieliśmy problem z zaparkowaniem, bowiem wszystkie miejsca wokół hotelu były zajęte. Musieliśmy kilka razy pojeździć w kółko (bo większość ulic jest jednokierunkowych), ale wreszcie udało się trafić na miejsce do zaparkowania.

Pod wodą nieciekawie, ale plaża bardzo ładna....

piekara114 napisał(a):Pod wodą nieciekawie, ale plaża bardzo ładna....

Ładna i fajnie się na niej wypoczywało.

megidh napisał(a):

tony montana napisał(a):Monolithos super położony, mega widoki

Fajnie, że Ci się podoba.

Podoba mi się cały czas od 2011 roku, kiedy przy nim byłem

tony montana napisał(a):

megidh napisał(a):

tony montana napisał(a):Monolithos super położony, mega widoki

Fajnie, że Ci się podoba.

Podoba mi się cały czas od 2011 roku, kiedy przy nim byłem

Wrażenia z własnego doświadczenia bezcenne.

Na następny dzień z samochodem zaplanowaliśmy przejazd wschodnim wybrzeżem wyspy.
Na pierwszy ogień poszło Lindos, bo trzeba tam być najwcześniej, jak się da, żeby uniknąć tłumów.
Na śniadanie zeszliśmy już przygotowani do wyjazdu i po posiłku od razu poszliśmy do samochodu.
Wybraliśmy drogę wzdłuż morza, żeby podziwiać widoki, ale się zawiedliśmy. Widoków na morze jest z tej drogi jak na lekarstwo, bowiem droga nie biegnie przy samym morzu. To nie Jadranka.

Przejechaliśmy przez kurorty Kalithea i Faliraki, ale nic nas tam nie zachwyciło. Wzdłuż drogi stoją zabudowania, które mają umilać pobyt turystom. Są to restauracje, wypożyczalnie samochodów, obiekty sportowe, sklepy, dyskoteki itp.












Takie figury Kolosa Rodyjskiego spotyka się na Rodos dosyć często.

Za Faliraki wjechaliśmy na drogę nr 95 i dojechaliśmy nią do samego Lindos.

Tablica informacyjna trochę mało przydatna.



Na tej stacji zatankowaliśmy samochód.

Przed nami pokazała się góra, do której dosyć szybko zaczęliśmy się zbliżać.


Trzeba uważać na rowerzystów.


Góra już jest coraz bliżej.


Ta góra to Tsampika. Żeby na nią wjechać należy w tym miejscu skręcić w lewo, ale my jechaliśmy dalej, planując zajrzeć tutaj w drodze powrotnej.

Kawałek dalej mijamy zjazd na plażę Tsampika, ale też rezygnujemy z jej odwiedzenia.



W pewnym momencie wyprzedził nas z dosyć dużą prędkością autobus, który zasłonił nam widoki. Dlatego zwolniliśmy, żeby od nas prędzej odjechał.


I dobrze zrobiliśmy, bo kawałek dalej droga zaczęła opadać w dół ukazując wreszcie tak bardzo oczekiwane widoki na morze.

Ale potem znów wjechaliśmy w kamienny korytarz.

Do Lindos już niedaleko.



Już widać Lindos. Mijamy punkt widokowy, ale podwójna linia ciągła na jezdni skutecznie wybija nam z głowy chęć zatrzymania się na nim.


Do Lindos prowadzi ta droga w lewo, ale wjeżdżać tam nie ma sensu, bo nie ma tam miejsc parkingowych. Samochó zostawiamy na parkingu widocznym kawałek dalej i wracamy już na nogach do tej drogi prowadzącej w dół do Lindos

O godzinie 9-tej zaparkowaliśmy samochód na tym parkingu po prawej stronie za marketem, w którym później uzupełniliśmy zapas wody.



Teraz już pieszo wróciliśmy się kawałeczek do drogi prowadzącej w dół do Lindos.

Ulica nie jest długa i potrzeba tylko kilka minut, żeby ją pokonać.



Samochody próbują tu wjechać, ale zaraz zawracają, bo nie ma tutaj miejsc do zaparkowania.

Osiołki w drodze do pracy.

Na tym placyku można skorzystać z toalety, która znajdue się po lewej stronie w samym rogu pod ziemią. Należy zejść po schodach i wrzucić monetę (chyba 0,5 euro) do automatu, który otwiera drzwi.

Z tego miejsca cel naszej wyprawy widać jak na dłoni.

Lindos to bardzo małe miasteczko z plątaniną wąziutkich uliczek, przy których znajduje się mnóstwo sklepików, straganów i restauracji. Jest ono bardzo urokliwe i malownicze. Kolorem dominującym w tym miasteczku jest biel.
Na stromym wzgórzu widać górującą nad miastem twierdzę joannitów, otaczającą starożytny akropol, gdzie w starożytności znajdował się ośrodek kultu Ateny.
Historia Lindos zaczęła się w X wieku przed naszą erą, wraz z przybyciem Dorów na wyspę. Mieszkańcy miasta utrzymywali się z żeglarstwa i handlu. Bardzo dużo korzyści miasto czerpało z korzystnego położenia na wschodnim wybrzeżu wyspy i naturalnego portu, przy którym było usytuowane.
Lindos było członkiem Ligi Sześciu Miast, czyli doryckiego Heksapolis. Biło też własną monetę. To właśnie miasto Lindos wprowadziło prawo morskie, które zostało ogólnie przyjęte jako obowiązujące w podróżach morskich. Lindos było kulturalnym centrum o międzynarodowej sławie. Miasto straciło na znaczeniu dopiero po wojnach perskich.

Weszliśmy w uliczki Lindos. Zaraz na początku po prawej stronie natknęliśmy się na stację osiołkową. Osiołki są wykorzystywane do przewożenia tych turystów, którzy nie czują się na siłach wejść na akropol na własnych nogach.

Ponoć kosztuje to kilka euro, ale nie wiem dokłądnie ile, bo nie skorzystałam z takiej możiwości dotarcia na akropol. To znaczy osiołki docierają jedynie pod wejście, przy którym znajduje się kasa biletowa. Dalej i tak trzeba iść na nogach.

W plątaninie uliczek próbowaliśmy znaleźć tą, która zaprowadzi nas na górę. Ale łatwe to nie jest. Nie widzieliśmy żadnych znaków, które wskazywałyby kierunek.


Wiele uliczek w Lindos jest wyłożonych chochlakami. Bardzo pięknie to wygląda.




Wąskie uliczki mają płócienne zadaszenia, które stanowią osłonę przed słońcem, w związku z tym nie można ustalić kierunku po położeniu słońca. Zastanawialiśmy się, czy przypadkiem ten brak informacji nie ma na celu zmuszenia turystów do spacerów pośród sklepików i straganów, bo a nuż przechodząc skuszą się na jakiś zakup.






Po kilkunastu minutach kluczenia dotarliśmy do właściwej ścieżki i zaczęliśmy się wspinać do góry.






Przy ścieżce handel też się kręci.

Im wyżej byliśmy, tym ładniejsze widoki się przed nami otwierały.





Dotarliśmy do wejścia na teren akropolu. W tym miejscu turyści zsiadają z grzebietów osiołków i dalszą drogę muszą pokonać na własnych nogach.

Dojście z miasteczka do tego miejsca zajęło nam jakieś 15-20 minut.

Weszliśmy przez furtkę w murze obronnym

i po pokonaniu kilkunastu stopni

stanęliśmy przy kasie biletowej. Jaka jest cena biletu wstępu widać od razu.

Kupiliśmy bilety i poszliśmy dalej, pozostawiąjąc kasę z tyłu. Jeszcze nie było przy niej kolejki, więc mamy nadzieję, że na górze nie będzie zbyt wielu ludzi.

Po chwili byliśmy już u podnóża akropolu.
Porozglądaliśmy się wokoło, podziwiając:

budowle wiszące nad naszymi głowami,


widok na zatokę Lindos

osiołkową ścieżkę.

W końcu doszliśmy do schodów prowadzących na szczyt wzgórza (ich początek widać po prawej stronie zdjęcia).


U ich podnóża po lewej stronie dostrzegliśmy wyrzeźbioną w skale sporą płaskorzeźbę, która przedstawia dziób antycznego trójrzędowca.


Ta płaskorzeźba pochodzi ze 170 r. p.n.e. i wykonana została w celu upamiętnienia Hagesandrosa, kapitana jednego ze statków, który wprawnie manewrując pomiędzy skałami uniknął rozbicia statku. Twórcą płaskorzeźby był Pitokryt, autor słynnej Nike z Samotraki.
Po lewej stronie płaskorzeźby, prawie się z nią zlewając, znajdują się pozostałości eksedry, czyli miejsca, z którego przemawiano do ludu.
Jest to półokrągła nisza ze skalną ławeczką na obwodzie, na której zasiadali rządzący miastem.


Obok nas stałą przewodniczka z niedużą grupką turystów i tłumaczyła im, jak przed wiekami wyglądał akropol. Bardzo pomocny w tym zakresie był trzymany przez nią plakat, który przedstawiał wizualizację akropolu z czasów jego świetności. Nie zastanawiając się długo zrobiłam zdjęcie tego plakatu i oglądając go o wiele łatwiej jest mi dopasować oglądane ruiny do budowli, które kiedyś tutaj istniały.


Gdyby przewodniczka mówiła w języku dla mnie zrozumiałym, to bym jej z chęcią posłuchała, ale grupa była niemieckojęzyczna, więc nic nie wyszło z podsłuchiwania.
Wreszcie zaczęliśmy wspinaczkę po schodach na akropol. Po lewej stronie tych schodów widać pozostałości po oryginalnych schodach.