... to Mykonos!

mahadarbi napisał(a):Balkonom, doniczkom i drzwiom powinnam poświęcić osobny odcinek...

Śmiało!

Pozdrawiam,
Wojtek

Będzie ich jeszcze dziś kilka

Od 15 lat zastanawiam się nad fenomenem wakacyjnej fotografii. Od 15 lat wyjeżdżamy na jakieś wakacje, urlopy, jak zwał tak zwał, i wspólnych fotek mamy może... 20? 30? Od kiedy na świecie jest Nadia, na wspólnych fotkach występuje najczęściej tylko ona, tudzież ja i ona, albo on i ona. Wyłącznie w takich konfiguracjach. Cała nasza trójka na zdjęciu to zjawisko tak rzadkie jak wyłowienie czarnej perły Zastanawiam się, czy u Was jest podobnie czy to z nami jest coś nie tak?

Chora ma więc kolor mojej córeczki Nie jest na szczęście przytłaczająca, więc coś tam jeszcze widać w tle...





Każdy zaułek wygląda jak pracownia artystyczna. To faktycznie pierwsze w życiu wakacje, gdzie zamiast plażami, klifami, skałami, wydmami, pustyniami, dolinami zachwycam się... miastem Choć z drugiej strony, Chorę tak naprawdę trudno nazwać miastem. To miniaturowe dzieło sztuki.



Zachwyca nas tu absolutnie wszystko! I nie o sklepy czy stragany mi chodzi. To coś wisi w powietrzu, jest nieuchwytne.





W duszy gra:


To wystarczy, żeby nie chcieć stąd wychodzić.




Takich ulubionych fragmentów uliczek mam już tu kilka...



Najchętniej zanocowalibyśmy dziś na rattanowych fotelach w Caprice. Fale tak cudnie rozbijają się o portowe skałki...

Od kiedy na świecie jest Nadia, na wspólnych fotkach występuje najczęściej tylko ona, tudzież ja i ona, albo on i ona. Wyłącznie w takich konfiguracjach. Cała nasza trójka na zdjęciu to zjawisko tak rzadkie jak wyłowienie czarnej perły icon_eek.gif Zastanawiam się, czy u Was jest podobnie czy to z nami jest coś nie tak?

Wszystko z Wami w porządku, u nas było tak samo. Bardzo długo, aż Natalia nie chwyciła do ręki aparatu i teraz mamy wreszcie zdjęcia razem, tzn. ja i mąż, a zdjęcia w trójkę robi nam aparat na samowyzwalaczu. Choć tych jest najmniej. Sposobem na brak wspólnych zdjęć mogłoby byc zabranie ze sobą znajomych, ale to u nas nie wchodzi w grę. Wytrzymuję góra 2 dni.

Nadia pięknie się komponuje z otoczeniem gdzie by nie stanęła. Ślicznie tam...

mahadarbi napisał(a):Od 15 lat wyjeżdżamy na jakieś wakacje, urlopy, jak zwał tak zwał, i wspólnych fotek mamy może... 20? 30?

U mnie jest zupełnie inna sytuacja.

Za to fotki wspólne powstają systematycznie. Najczęściej za pomocą samowyzwalacza. Zdarza się, że przyjmujemy oferowaną pomoc kogoś w pobliżu, kto nam zrobi zdjęcie, ale rzadko kiedy jesteśmy zadowoleni z efektu. Zdecydowanie bardziej podchodzi nam nasze własne kadrowanie.

A Chora - piękna. Podobałoby się nam tam...

Pozdrawiam,
Wojtek

helen napisał(a):Wszystko z Wami w porządku, u nas było tak samo....

Dzięki, Helen, juz zaczęłam się zastanawiać nad sobą...

helen napisał(a):Sposobem na brak wspólnych zdjęć mogłoby byc zabranie ze sobą znajomych, ale to u nas nie wchodzi w grę. Wytrzymuję góra 2 dni. ...

Mam to samo, a nawet jeszcze bardziej Nadia jest w takim wieku, że coraz bardziej potrzebuje towarzystwa innych dzieci. Jednak co roku jakoś daje sobie radę, a przypadkowo poznane dzieci są jeszcze większą atrakcją. Co roku obiecuję sobie głębiej zastanowić się nad problemem wspólego wyjazdu z jakąś inną rodziną, jednak, jak pomyślę o dopasowywaniu się do wzajemnych potrzeb - odchodzi mi ochota Nadia przebywa więc nadal z dorosłymi, i, wbrew wszelkim schematom, nie wyrasta na mądralę ani egoistkę. A my nadal planujemy wakacje we troje

Franz napisał(a):Za to fotki wspólne powstają systematycznie. Najczęściej za pomocą samowyzwalacza.

Technika mnie przerasta, Wojtku Nasza 'małpka' jest już zresztą tak wysłużona, że muszę jej znaleźć godne zastępstwo. Może wtedy nauczę się obsługiwać samowyzwalacz...?

Franz napisał(a):Zdarza się, że przyjmujemy oferowaną pomoc kogoś w pobliżu, kto nam zrobi zdjęcie, ale rzadko kiedy jesteśmy zadowoleni z efektu. Zdecydowanie bardziej podchodzi nam nasze własne kadrowanie.

Tak, tak, urwane głowy, ucięte nogi... dziękuję bardzo Także wolę własne dzieła

mahadarbi napisał(a):Tak, tak, urwane głowy, ucięte nogi... dziękuję bardzo Także wolę własne dzieła

Zwłaszcza urwane nogi. Czasem od pasa, a dwie trzecie fotki zajmuje niebo.

Pozdrawiam,
Wojtek

Małż też mi to czasem robi Dlatego muszę liczyć sama na siebie...

mahadarbi napisał(a):Małż też mi to czasem robi Dlatego muszę liczyć sama na siebie...

Za to czasami tak się nagimnastykuję, żeby ustawić aparat do samopstryku, że Bea i postronni obserwatorzy mają niezły ubaw.

Pozdrawiam,
Wojtek

Ale za to jest efekt! Bo ja się nagimnastykuję, poustawiam ich, ludziska mają ubaw, a zdjęcie... maaaarne

Niekończące się kolory Chory

I wieczór, który mógłby się nigdy nie skończyć...

Nieubłagalnie jednak słońce chyli się ku zachodowi, a my, chcąc zatrzymać czas, gubimy się po raz enty w kolejnym zaułku. Przedłużamy chwile.



Przystajemy, siadamy, gapimy się...


O, jest jedna z moich ulubionych witryn! A jednak czasem trafiamy w to samo miejsce


Siadamy, obserwujemy napływający powoli tłum ludzi i wyliczamy, gdzie dziś zjemy.


Może na bogato? A co, to nasz ostatni wieczór. Wybieramy obleganą każdego wieczoru, knajpę. Teraz jest jeszcze pusto, świetnie.



Nadia uparła się, że chce być niemowlakiem i siada w krzesełku Po chwili jest już tak... Nawet nie dopija swojego ulubionego soku


A my bezkarnie delektujemy się frykasami...

mahadarbi napisał(a):

Ćwiczy, ćwiczy i skończy... na górskich trasach.

Pozdrawiam,
Wojtek

I bardzo dobrze! Może będzie bardziej konsekwentna niż ja

Kolację też sobie przedłużamy w nieskończoność. A potem lawirujemy w zaułkach i wychodzimy w porcie. Tam już coraz więcej ludzi. I przepiękne kolory, choć chwytane ukradkiem nad głowami.




Kościół stojący w porcie jest zawsze oblegany prez turystów. Jednak ten najbardziej charakterystyczny dla mykonoskiej Chory znajduje się ciut dalej, w kierunku Alefkandry, snobistycznej dzielnicy z barami i dyskotekami. Jeszcze dziś tam dotrzemy.



Idziemy w kierunku Alefkandry i natykamy się wreszcie na maskotkę Mykonos - pelikana Petrosa. Od kiedy tu jesteśmy nie udało nam się go jeszcze spotkać, choć celowo każdego prawie wieczoru schodzimy do portu, wypatrując go. Petros jednak ma swoje show dużo wcześniej. Dziś nam się po prostu cudownie udało, ku radości Nadii.


Legenda Petrosa przerosła już dawno i sięga ponad 30 lat wstecz. Podczas sztormu w latach 50., znalazł się w porcie i przez lata był hołubiony przez mieszkańców i turystów. Stał się w końcu maskotką Chory. A że był już leciwy... odszedł do ptasiego raju. Wpisał się jednak tak bardzo w krajobraz Mykonos, że szybko znaleziono jego zastępcę. Do dziś więc Petros majestatycznie przechadza się po porcie, ku radości gawiedzi.


Pelikan ma swojego stałego opiekuna. Z nim wykonuje kilkunastominutowe show (bezpłatne ). Pan rozmawia z Petrosem, pyta, czy ten jest głodny. Pelikan mu odpowiada (rzeczywiście, widok niesamowity, kiedy ten wydobywa z siebie dźwięki! ), pan mu podaje rybę...


Nieświeżą, jak się okazuje Pelikan ją ostentacyjnie wypluwa, pan się rzekomo wścieka, goni go i chce mu przylać klapsa, po czym godzą się obaj, pan podaje ptakowi świeżą rybę i wszystko dobrze się kończy. Love Turyści się cieszą, ptak spełnił swoją rolę, obaj dostają brawa, pan zamyka Petrosa w budce, koniec show. Kalinichta, everybody