...to Aiguille du Midi (trekking w okolicy Mount Blanc 2008)

To lubię ... chętnie powędruję.

piotrf napisał(a):Mnie "przekonałeś " choćby na kolanach - idę z Tobą
Pozdrawiam
Piotr

Crayfish napisał(a):To lubię ... chętnie powędruję.

No to skoro drużyna w komplecie (wliczając oczywiście tych "niewidocznych" ) i nikt póki co nie zgłasza że bolą go nogi, życie lub jeszcze coś innego to dziś ruszamy w kolejną, jeszcze ambitniejszą trasę, podczas której przekroczymy granicę włosko-szwajcarską na przełęczy Col du Grand Ferret (2537 m). Startujemy z miejscowości La Vachey położonej w górnej części doliny Val Ferret, z wysokości około 1650 m czyli w górę trzeba dzisiaj pokonać niemal 900 m. Nieco mniej niż poprzednio ale trasa jest znacznie dłuższa, jest to dobre -naście kilometrów po górach kończące się w miejscowości La Fouly w Szwajcarii. Mapka poglądowa dla przygotowania psychicznego poniżej:



Wczorajsze prognozy pogodowe na szczęście się sprawdziły i zapowiada się naprawdę piękny dzień co z jednej strony daje szansę na zrobienie bardzo ładnych zdjęć, z drugiej zwiększa ryzyko że do celu nie dotrzemy w komplecie

Korzystając z pięknej, słonecznej, niemal bezchmurnej pogody zaczynamy od obfotografowania przepięknie prezentującego się w rannym słońcu Courmayeur z tłem w postaci efektownej, 2,5 kilometrowej ściany skalnej zamykającej powyżej miasta Dolinę Aosty:



Dolna lewa szóstka giganta widoczna dziś jak na dłoni:



Razem z pozostałymi 4-tysięcznikami grani Rochefort:



Centrum Courmayeur:







A to już Monte Bianco widziane z górnej części doliny Val Ferret gdzie zaczyna się nasza trasa:





Sama dolina wygląda wręcz bajkowo:





Tu z prawej strony zdjęcia widoczna doskonale "nasza" przełęcz na granicy włosko-szwajcarskiej:



Ruszamy w górę trawiastym stokiem poprzecinanym tu i ówdzie głębokimi dolinkami górskich potoków:



i już po około 15 minutach marszu otwierają nam się piękne widoki na masyw Aiguille de Triolet (główny szczyt niewidoczny na zdjęciach) z położonym poniżej niego lodowcem Triolet:





O ile lodowiec Triolet jest jeszcze dość nieśmiały to położony nieco dalej Pre de Bar wystawia swój długi jęzor znacznie bardziej bezczelnie:





Nie wiem jak wy ale ja się zmęczyłem a ta trawka wygląda na bardzo miękką:



Więc proponuję się tutaj rozgościć na jakiś czas (zwłaszcza że jesteśmy już pod schroniskiem Rif Elena na wysokości nieco ponad 2000 m):



Na miejscu trudno usiedzieć bo widoki takie że szyja (i aparat) ciągle w ruchu:







Nasyceni strawą fizyczną i duchową, ruszamy w dalszą trasę teraz już ostrzejszym podejściem na samą przełęcz z oszałamiającą panoramą okolicznych szczytów.

Tu z lewej wierzchołek Grandes Jorasses a na pierwszym planie kocioł lodowcowy lodowca Pre de Bar:



Dolina wyrzeźbiona przez górski potok:



A to jeśli dobrze patrzę na mapę wyglądające trochę wulkanicznie Pointe Combette (2761 m):



Możemy sobie pogratulować - w końcu przełęcz na której oczywiście dłuższy odpoczynek z równie długą sesją zdjęciową jest absolutnie konieczny

Dolina Val Ferret daleko w dole:



Grandes Jorasses nieco przesłonięty przez położone bliżej nas potężne alpejskie szczyty:



Grań pomiędzy Aiguille du Triolet (3879 m) i Mont Dolent (3823 m) z kotłem lodowca Pre de Bar:





Alpy po stronie szwajcarskiej:



Tu z tyłu w głębi alpejskie giganty Grand Combin (4314 m) i prawdopodobnie Mount Velan (3734 m) chociaż ręki sobie za to nie dam uciąć



Panorama "wulkanicznej" alpejskiej grani po stronie włoskiej:



Nacieszywszy oczy, serce oraz żołądek oraz wymieniwszy kartę pamięci w aparacie ruszamy w dalszą, dość długą jeszcze drogę, teraz na szczęście już nie stawiając oporu ziemskiej grawitacji. I choć nie jesteśmy zmotoryzowani:



To mamy wszelkie szanse zdążyć do La Fouly przed wieczorem nawet nie spiesząc się specjalnie co oczywiście daje okazję do kolejnych zdjęć.

Masyw Les Marmointains (2796 m) oraz Pointe de Drone (2949 m, w głębi):



Tutaj chyba się coś pasło i nie było tego czegoś mało:



Les Marmointans raz jeszcze, niestety zdjęcie nie oddaje w pełni rozmiarów tej gigantycznej górskiej ściany jaką w tym miejscu można było podziwiać ze szlaku:



A oto i szwajcarskie mućki, wbrew moim wyobrażeniom nie są fioletowe ani nie pisze na nich "Milka":



A i świstak posiał gdzieś sreberka:





Za to Alpy mimo że w międzyczasie zmieniły przynależność państwową to nadal nie zawodzą:





No i tym sposobem jesteśmy już na dole, gdzie, jako że stok północny jest już trochę ciemnawo:



To tyle na dziś, podziękowania i gratulacje dla wszystkich uczestników dzisiejszej wycieczki, mam nadzieję że nogi wciąż w miarę OK Do usłyszenia

Nogi jeszcze całkiem całkiem ... Możemy zasuwać dalej ...
A pogody to tylko pozazdrościć.

Noooo chudy powala na kolana Twoja relacja.
Jesteś szczęściarzem, bo na aiguille du midi podobno rzadko jest tak piękna widokowo pogoda (my także w 2005r mieliśmy)
No i pogratulować zacięcia, bo my tylko wyciągiem do góry, focenie, opalanko i powrót.
Pięknie powspominać....
Dzięki za fotorelację
Pozdrawiam

Wspaniała trasa.

Pozdrawiam,
Wojtek

Chudy, pięknie
Opowieść aż "tłusta" od pięknych zdjęć.

wojan napisał(a):Nogi jeszcze całkiem całkiem ... Możemy zasuwać dalej ...
A pogody to tylko pozazdrościć.

Arooo napisał(a):Noooo chudy powala na kolana Twoja relacja.
Jesteś szczęściarzem, bo na aiguille du midi podobno rzadko jest tak piękna widokowo pogoda (my także w 2005r mieliśmy)
No i pogratulować zacięcia, bo my tylko wyciągiem do góry, focenie, opalanko i powrót.
Pięknie powspominać....
Dzięki za fotorelację
Pozdrawiam

Franz napisał(a):Wspaniała trasa.

Pozdrawiam,
Wojtek

longtom napisał(a):Chudy, pięknie
Opowieść aż "tłusta" od pięknych zdjęć.

Dzięki wszystkim za miłe słowa

Niestety dziś już nie dam rady opisać kolejnej trasy a jako że długi weekend zapowiada się bez dostępu do komputera (może to i dobrze ) to kolejny odcinek będzie niestety dopiero za kilka dni. Na pociechę zapewniam że to zdecydowanie nie koniec pięknych zdjęć

@Arooo - jeśli masz jakieś zdjęcia z "Igły południa" to czuj się w moim wątku jak u siebie Myślę że znajdzie się tutaj co najmniej kilka osób (wliczając mnie) które będą za nie wdzięczne

Pozdrowienia

Ps. Następnym razem będzie przejście przez przełęcz d'Arpette obok czoła lodowca Trient.

Witam po długoweekendowej przerwie wszystkich trekingowców i zapraszam na kolejny odcinek alpejskiej sagi która dziś wiedzie przepięknym górskim szlakiem położonym w dolinie d'Arpette i prowadzącym na przełęcz o tej samej nazwie położonej na wysokości 2665 m. Po przejściu przez nią miniemy w bezpośredniej bliskości jęzor lodowca Trient a wycieczkę zakończymy w pobliżu szwajcarskiej miejscowości la Peuty. Przewyższenie trasy sięga 1200 m ale jako że wszyscy dziś wypoczęci po kilkudniowej labie to powinno pójść gładko i bez strat w ludziach i sprzęcie Oto mapka poglądowa dzisiejszego wypadu:



Szlak wiedzie najpierw podejściem przez las wzdłuż niewielkiego strumienia by po około pół godziny wejść na teren dużej, górskiej łąki, z pięknym widokiem w głąb doliny d'Arpette ("nasza" przełęcz jest skryta za skałą z prawej strony zdjęcia i niewidoczna):



Pogoda jak widać dopisuje aż nadto i o ile na początku jest gdzie się przed słońcem schować to minięcie górnej granicy lasu, które już wkrótce następuje, odbiera wszelkie szanse na prawdziwe odetchnięcie i jedyną nadzieją jest przełęcz, do której jest jeszcze daleko, oj, strasznie daleko... Na razie na horyzoncie środkowa część doliny z rzadką, wysokogórską roślinnością:



Trochę do góry już jednak wyszliśmy, a może jednak wrócić? Bo słońce praży, oj praży a przełęczy to nawet jeszcze nie widać...



Wkoło tylko kupę, choć trzeba przyznać że całkiem ładnych, w kompozycji z rzadkim lasem, skał:





A tu już chyba nabroił lodowiec:



Natomiast przełęczy wciąż ani widu ani słychu, za kolejnymi zakrętami tylko kolejne (ładne) rozczarowania:



Lecz oto w końcu jest nasza brama do szczęścia (przypomina nieco tatrzańskie Wrota Chałubińskiego), lecz za jakie grzechy wciąż tak okrutnie daleko



Ach, umieć choć przez chwilę latać...



Fruwać nad szczytami:



Nie musieć się potykać o te tony materiałów budowlanych:



Patrzeć na wszystko z góry...



Nie wiem jak wy ale ja chyba mam właśnie kryzys miłości do gór...

Uff, chyba udało się w końcu wejść, ale lekko nie było...



Przełęcz wita stertą skał (gdzieniegdzie resztki śniegu):





Górskim ptactwem:



Zamglonym widokiem na zaporę d'Emosson:



I drapieżnym jęzorem będącego niemal na wyciągnięcie ręki lodowca Trient:



Który spływa w dolinę niczym zastygła rzeka czekająca na dogodny moment by z impetem runąć w dół niszcząc wszystko na swojej drodze:





Tak czy owak, ja muszę (dłuższą chwilę) odsapnąć. Ciąg dalszy nastąpi po zregenerowaniu nadwątlonych sił

Pozdrawiam.

Odsapuj szybko, bo towarzystwo nogami obutymi w trekingówki przebiera i na cdn czeka ...

A tu coś na regenerację nadwątlonych sił ...

[/quote]

wojan napisał(a):Odsapuj szybko, bo towarzystwo nogami obutymi w trekingówki przebiera i na cdn czeka ...

A tu coś na regenerację nadwątlonych sił ...

Mmm, od razu lepiej Możemy ruszać dalej zwłaszcza że teraz mamy już z górki Jakieś 1200 m w dół doliny (w pionie oczywiście ):



więc dziś kije przydadzą się na trasie jak nigdy wcześniej dając nieco ulgi mocno obciążonym kolanom.

No to ruszamy, podziwiając po drodze długi jęzor lodowca Trient obdzierający ze skóry znajdujące się pod nim skały:









Im niżej, tym ciekawiej, bo raz że dopiero z dołu można naprawdę docenić potęgę lodowca, a dwa pojawiająca się zieleń pięknie kontrastuje z demonem zimy:









Górna część doliny:



Strudzeni ale zadowoleni wędrowcy:



No i jedne z najpiękniejszych w moim odczuciu ujęć jakie udało nam się przywieźć z alpejskich tras:





Lodowy wąż raz jeszcze z dolnej części doliny:







Skalne baszty górskiego zamczyska jakie się nam ukazały po prawej stronie:



Wodne dziecko lodowca już wśród rzadkiego lasu na dole:



No i szczęśliwie zeszliśmy na dół pokonując najtrudniejszą trasę na naszej wycieczce, możemy sobie pogratulować i walnąć kolejne piwko

Do usłyszenia

Ps. Przepraszam za nieco rwane obecne tempo relacji ale niestety przyziemne sprawy uniemożliwiały mi ostatnio dorwanie się na dłuższą chwilę do komputera. Mam nadzieję że w najbliższych dniach będzie lepiej

Witam wszystkich ponownie na alpejskim szlaku. Dziś bodaj najpiękniejsza a na pewno najoryginalniejsza trasa naszego trekkingu. Będzie trochę norwesko, trochę tajemniczo z uwagi na nieco pochmurną pogodę i intrygujące otoczenie, przede wszystkim będzie jednak to, co cromaniacy lubią najbardziej - połączenie wody i gór Plażować niestety się raczej nie da, no chyba że ktoś się uprze... Przewyższenie trasy to około 550 m (najniższy punkt - około 1950m, najwyższy nieco ponad 2500), a więc w porównaniu z poprzednimi wyprawami jest ona niemal spacerowa. Wygląda mniej więcej tak:



Dokładniejszy przebieg szlaków w tym rejonie można zobaczyć tutaj.

Startujemy z parkingu w pobliżu zapory d'Emosson, stanowiącej lokalny zbiornik wody pitnej a także wykorzystywanej w celach produkcji energii elektrycznej:





Wysokość zapory to aż 180m:







Zanim ruszymy w drogę warto jednak jeszcze spojrzeć w drugą stronę, gdzie roztacza się przepiękna panorama alpejskich szczytów po drugiej stronie doliny (masyw Aiguille du Tour - 3529 m):







Widać stąd całkiem dobrze nawet Grandes Jorasses, nieco przesłonięty przez masyw Aiguille Verte (4122 m), a także Ząb Giganta:



Kolejka, którą można się tu dostać (ale jest też asfaltowa, pełna serpentyn droga przez góry):





Wysokogórskie otoczenie Lac d'Emosson:





Ruszamy! Najpierw po zaporze, potem asfaltową, wąską drogą biegnącą wzdłuż południowego brzegu jeziora i wkrótce dochodzimy do miejsca gdzie krzyżuje się ona ze szlakiem, którym zejdziemy na dół:



Widoki na dolinę coraz ciekawsze:





Tu, przy górskim "siodle" z prawej, widoczne schronisko położone nad brzegiem górnego, również spiętrzonego, jeziora:



Teraz trochę podejścia (jakieś 250 m w górę) wąską dróżką przytuloną do górskich skał a spod schroniska piękny widok na dolne jezioro:





Górna zapora:



Schronisko:



Dolne jezioro raz jeszcze:



Widok na najbliższe otoczenie schroniska z zapory:



Górskie otoczenie górnego jeziora:







Ruszamy szlakiem biegnącym wzdłuż północnego brzegu jeziora - jest dziko, nieco norwesko, nieco wulkanicznie i po prostu przepięknie - komentarz chyba zbędny:







































Z przeciwległego końca jeziora podejście w górę na przełęcz, widoki wspaniałe:







Tu w głębi zamglony le Cheval Blanc ("Biały Koń", 2831 m) na granicy szwajcarsko-francuskiej:





Ups! Chyba spłoszyliśmy stadko dinozaurów, tropy są jeszcze ciepłe:







Nic to! Trzeba ruszać na przełęcz...





Na której obowiązkowy przystanek w celu regeneracji sił. Przewodnik nie ma wątpliwości jaki napój najlepiej gasi pragnienie na górskim szlaku:



Widoczki z przełęczy (trochę kropi a przez moment nawet prószy śnieg co skutkuje tęczą nad jeziorem):







I z zejścia, dość stromego:





Śnieg w tym miejscu nawet w środku lata:





Widoki w dolnej części szlaku:













I dobrze już znane obrazki znad brzegów dolnego jeziora, choć obserwowane teraz z nieco wyższego pułapu:









No i tym sposobem znowu jesteśmy przy dolnej zaporze. Do usłyszenia ponownie, tym razem na południowych balkonach powyżej Doliny Chamonix

Paweł - żyjesz Stoję na tych balkonach i nie wiem w którą stronę mam się ruszyć ...

wojan napisał(a):Paweł - żyjesz Stoję na tych balkonach i nie wiem w którą stronę mam się ruszyć ...

Żyję Przepraszam za dość długą przerwę spowodowaną głównie kilkudniowym wyjazdem - zaliczyłem w ostatnich dniach jeszcze późne wczasy tym razem nad polskim morzem i muszę powiedzieć że początek września okazał się wyjątkowo łaskawy - nasz mały poszalał w największej piaskownicy jaką widział w swoim życiu a ja nawet trochę popływałem Wymagało to nieco samozaparcia ale woda nie była tak tragiczna jak się spodziewałem A lato wrześniowe ogólnie rzecz biorąc biło na głowę tegoroczny lipiec

Balkony wkrótce będą, postaram się coś wyskrobać jutro lub pojutrze.

Pozdrawiam i przepraszam za dłuższy przestój

Witam ponownie i przepraszam raz jeszcze za dłuższy przestój. Niestety z moich doświadczeń wynika że najpewniejszym sposobem na szybkie pociągnięcie relacji jest wylądowanie na chorobowym W innym wypadku zawsze ktoś coś chce, jest milion pilnych i "pilnych" spraw do załatwienia albo po prostu wieczorem nie ma się już zwyczajnie siły i ochoty na ślęczenie przed komputerem (zwłaszcza jeśli ma się go wystarczająco wiele w pracy...). Ktoś tu chyba zresztą na tym forum napisał kiedyś w relacji że powstała głównie dlatego że złamał sobie nogę i nie miał nic lepszego do roboty

No ale mniejsza o większość, dziś obiecane południowe balkony i jako że wszyscy wypoczęci aż nadto to powinno pójść gładko

Startujemy z francuskiej miejscowości Tre le Champ skąd ruszymy ostro w górę trawersując masyw Aiguilles Rouges (zespół szczytów naprzeciwko masywu Mount Blanca podchodzących pod 3000 m) i przechodząc nad jezioro Lac Blanc ponad położonym w dolinie Argentiere. Zejdziemy przez Le Flegere skąd, uprzedzając nieco wypadki gonieni deszczem (jeden jedyny raz na 9 dniowym trekkingu ) zjedziemy kolejką do Chamonix Les Praz. Przewyższenie trasy to około 900 m (start nieco powyżej 1400 m, najwyższy punkt przy jeziorze około 2350 m) i przebiega ona mniej więcej tak:



Widok z parkingu w Tre le Champ, z którego rozpoczynamy dzisiejszą górską wędrówkę, w stronę ogromnego masywu Aiguille Verte:



A to już panorama z dolnej części podejścia - w dole miejscowość Le Tour a w głębi przełęcz Col de Balme (2191 m):





Jak widać (?) niektórzy wolą drogę na skróty:



Strome, na razie jeszcze pełne zieleni stoki masywu Aiguilles Rouges, które trawersujemy:





Kozice, niemal na wyciągnięcie ręki kilkanaście metrów od szlaku, ale za to na bezpiecznej skałce:



Gigantyczne rozmiary masywu Aiguille Verte można z góry znacznie lepiej ocenić:





Widok w stronę końcowej części doliny lodowca Mer de Glace:



Fantazyjna skałka przy szlaku:



Odcinek z drabinkami, które z przejęcia aż zapomnieliśmy sfotografować



Okolice Lacs des Cheserys, grupy jeziorek przy których szlak zdecydowanie łagodnieje a krajobraz nabiera wysokogórskiego charakteru:





Tu w głębi jęzor lodowca d'Argentiere:



A tu już przepiękny odcinek szlaku prowadzącego do schroniska nad jeziorem Lac Blanc:







I wspaniały widok na dolne jeziorka:



Po ostatnim, znowu ostrym ale stosunkowo krótkim podejściu naszym oczom ukazuje się jeziorko Lac Blanc wraz z położonym obok schroniskiem:













Po dłuższym, zasłużonym odpoczynku, posileniu się oraz nasyceniu oczu widokami roztaczającymi się z rejonu jeziora, ruszamy w dół, w stronę stacji kolejki Chalet de la Flegere:





Z zejścia widać wspaniale znany nam już jęzor lodowca Mer de Glace, wijący się w dolinie, obdzieranej ze swojej skalistej skóry:





Niestety widać też doskonale że bez deszczu się dziś nie obejdzie... Zaczyna grzmieć i trzeba jak najszybciej schodzić w dół. Niestety odcinek do stacji kolejki to dobra godzina drogi więc wkrótce peleryny idą w ruch ale leje i do tego wieje tak mocno że w okolicy stacji jesteśmy i tak zdrowo przemoczeni. Mnie, o ile u góry udaje się jeszcze trochę uratować to spodnie i buty nadają się do wyżęcia. No ale przynajmniej są jakieś przygody, nie pierwszy zresztą raz w górach

Do stacji kolejki docieramy kiedy już zaczyna się w zasadzie przejaśniać...



Ale myślę że nikt się nie obrazi jeśli wysuszymy się na dole a nie na zejściu

Z wagonika ładne, choć wyglądające groźnie widoki w stronę Aiguille du Midi:



No i po chwili jesteśmy już na dole w pełnym zieleni les Praz-de Chamonix:





Balkony południowe za nami, do zobaczenia na kolejnym szlaku

_chudy_ napisał(a):Widać stąd całkiem dobrze nawet Grandes Jorasses, nieco przesłonięty przez masyw Aiguille Verte (4122 m), a także Ząb Giganta:

_chudy_ napisał(a):Gigantyczne rozmiary masywu Aiguille Verte można z góry znacznie lepiej ocenić:

Pracując nad kolejnym odcinkiem odkryłem że troszkę skłamałem w poprzedniej relacji biorąc ogromny grzebień fragmentu Aiguille Verte za Grandes Jorasses. Błąd widać doskonale na drugim zdjęciu. To tak gwoli ścisłości jakby się ktoś na górę wybierał coby nie wszedł przeze mnie na niewłaściwy wierzchołek