TATRY - Przygoda w plecaku...z małolatem na szlaku...

Przed nami zaczęły się wyłaniać Królowe Rówienki na Hali Gąsienicowej:







Świnica nadal w chmurach, ale Pośrednia Turnia, Skrajna Turnia, Beskid i Kasprowy na chwilkę ukazały szczyty .









„O halo górska! oczy omdlały z zachwytu -
twój widok rozśpiewi duszę i rozesni
i marzyć na twym łonie zielonym bezkreśniej,
niż tam - na czole skalnej piramidy szczytu.
Tu oczy obróciwszy ku złotemu słońcu
i ku białym obłokom na błękitnym niebie,
można świata zapomnieć i zapomnieć siebie -
utopić duszę całą w wód i lasów szumie
i w tej upadającej bezkreśnej zadumie
chcieć śnić do życia końca i po życia końcu... „

(Kazimierz Przerwa-Tetmajer, „Hala”)





W przeszłości hala była jednym z większych ośrodków tatrzańskiego pasterstwa, stało tu kilkanaście szałasów i szop pasterskich. W 1964 r. zakończono wykup hali od prywatnych właścicieli, wtedy też zaprzestano wypasu i zlikwidowano większość szałasów.

Tuż za mną widać dach „Księżówki” (leśniczówka TPN):



„Betlejemka” – dawne prywatne schronisko Bustryckich, obecnie baza szkoleniowa taterników:



Schronisko „Murowaniec”:

Danusiu, poetycko tu u Ciebie.....Foty piękne mimo pogody....przeglądam z dużym zainteresowaniem.
I wiem jak to jest czytać, a póżniej .....

Robert, pytałeś o pilotaż, przepraszam, ale po prostu zapomnniałam odpowiedzieć
Jeśli jeszcze Cię to interesuje,podaj prosze maila żeby tutaj wątku nie zaśmiecać

A jeśli ma to być ogólna odpowiedż, to wszystko zależy od wiedzy jaką masz na starcie . Ale jest co robić przez kilka miesięcy, jest......

Przecudne wycieczki wyzwalające masę wspomnień. Dziękuję.

To ja dziekuję, bo gdyby nie Wasze zamieszczone tu zdjęcia i opisy, to może nie nabrałabym ochoty na powrót w Tatry po latach...
Nie było zbyt intensywnie, pogoda nie całkiem wymarzona, ale i tak cudnie było . Być może za rok czeka nas powtórka

A tymczasem dalsza część piątkowej wycieczki

Hala Gąsienicowa – Skupniów Upłaz - Boczań – Kuźnice

Na ławach pod schroniskiem zrobiłyśmy sobie popas . W plecakach miałyśmy własną wałówkę, więc w Murowańcu wydałyśmy jedynie na herbatę z wkładką . Byłam mile zaskoczona szybką obsługą w bufecie mnóstwo ludków w sali jadalnej oraz przy ławeczkach na zewnątrz, a kolejka (zarówno przy kasie, jak i w okienku do odbioru zakupionego picio-jadła) tylko na kilka osób. Więcej stało w ogonku do klopika .

Dusza rwała się wyżej, co najmniej nad Czarny Staw Gąsienicowy , ale z różnych względów (na szczęście mnie chyba najmniej dotykających) nie mogło dojść do realizacji pragnień. Założeniem wędrówki był przyjemny spacer, toteż od Murowańca trzeba było zrobić odwrót…



Pogoda w międzyczasie się wyklarowała, słońce zaczęło przyjemnie przygrzewać , tyle że nas nie było na skalnej grani… Na pożegnanie wyłoniły się Granaty i Kozi Wiech i Zamarła Turnia, momentami nawet Świnica .

Po śladach ruszyłyśmy na Karczmisko, co jakiś czas tęsknie oglądałam się za siebie…













Pochodzenie nazwy Karczmisko jest ciekawostką, gdyż na Przełęczy między Kopami nigdy karczmy nie było… Stał jedynie górniczy barak przy drodze, jaką w XIX wieku zwożono rudę żelaza ze sztolni na kopie Magury przez Skupniów Upłaz do Kuźnic…

Fajne to Wasze "babskie łazikowanie" .
Pech że szczyty zamglone,a po przeciwnej stronie piękna aura - ale podobno do trzech razy sztuka......macie pretekst że kolejnym razem "chłopów"zostawić w chałupie
Pozdrowionka.

E tam, w chałupie!
Już od wielu lat mamy taką tradycję, że w bożocielne weekendy rozdzielamy się - chłopy w jedną, a my w inną stronę. Oni rzecz jasna na wypady jak najbardziej męskie (przykładowo poprzednie dwa lata z rzędu tratwą po Biebrzy i Kanale Augustowskim, w tym roku rowerowo przez Bory Tucholskie i Kaszuby, przy okazji odwiedzając bunkier w Krąpiewie i Eksplozeum w Bydgoszczy).

W domu zostawały małolaty, ciesząc się z wolnej chaty .
Tyle, że małolaty też nam dorosły....

Kopę lat nie bylo mnie już między Kopami...

Pozdrawiam,
Wojtek

Tak to jest, jak zamiast kop, wabią człeka skalne twierdze

Widoki z Karczmiska ładne, toteż w drodze powrotnej zatrzymałyśmy się na chwilkę. Niedługą, bo ławeczki wciąż były oblegane...









Zejście, zgodnie z planem, przez Skupinów Upłaz łączący się Wielką Kopą Królową siodełkiem o wdzięcznej nazwie Diabełek . Ponoć od tego, że podczas wichury diabły sypią tu turystom ziarenkami piasku prosto w oczy… Nam się udało .



Skupniowym Upłazem, ze względu na widokowość trasy, wolę schodzić.
Stromizna podejścia Jaworzynką co prawda daje w kość, ale jak oczy pot zalewa, to i tak nie ma chęci na podziwianie piękna okolicy. Podejścia zawsze mnie męczą, nawet te łagodne (od młodości tak mam, tyle że kiedyś trochę mniej mi to przeszkadzało) stąd moje preferencje to takiego właśnie kierunku pętelki na Gąsienicową… Schodząc Skupniowym Upłazem mogę do woli rozkoszować się widokami , zamiast myśleć o tym, kiedy wreszcie skończy się podejście.
Moje koleżanki wyboru nie miały . Skoro powierzyły mi wybór trasy (zastrzegając jedynie rozsądek przy planowaniu odległości i różnicy wzniesień), musiały się przystosować. Zresztą, żeby mogły mieć porównanie, który kierunek bardziej im odpowiada, musiałyby przejść tę trasę raz jeszcze, tyle że odwrotnie . Jednakże nie tym razem…

Ucieszył mnie widok Doliny Olczyskiej i Wielkiego Kopieńca, gdy wspomniałam sobie jedną z moich pierwszych wycieczek po Tatrach, bodajże w 1982 roku. Gdybyśmy wówczas nie spotkały pasterza na Hali pod Kopieńcem, to przez całą trasę nie natknęłybyśmy się na nikogo . Baca ucieszył się na nasz widok, bo w końcu mógł sobie z kimś porozmawiać, a nie strzelać monologi do owieczek i psiaka. Poczęstował nas oczywiście żętycą i pozwolił przymierzyć swoje "wyjściowe" portki...





W tym roku nie wystarczyło już czasu na wycieczkę na Kopieniec, może uda się za rok lub dwa ?











Fajna panoramka: http://www.poznajtatry.pl/duze_zdjecie.php?id=450

Widoczki były wspaniałe, ale o roślinkach też nie zapomniałam .
Oprócz tych już wcześniej wspomnianych…







… na Skupniowym Upłazie kwitło sporo goryczek .
O tej porze roku rzecz jasna nie wszystkie gatunki, a jedynie goryczka wiosenna i krótkołodygowa. W każdym bądź razie inne mi w oko nie wpadły .









I jeszcze taki niepozorny kwiatuszek, który wciąż jest dla mnie tajemniczy, pomimo że troszkę przypomina szafirka…



I wiele, wiele innych …

Przepiękna górska wiosna nas tam ugościła!

Schodziłyśmy granią z ładnym widokiem na Nosal, na który w tym roku też nie weszłyśmy... Z tych samych zresztą powodów, dla których dałyśmy sobie spokój z kotłem Czarnego Stawu.











Potem już tylko zejście bez widoków, na szczęście ładnym lasem, więc nie było co marudzić .
Na Boczaniu jest co prawda miejsce (przy ostrym skręcie szlaku), gdzie pomiędzy drzewami można zobaczyć co nieco (zwłaszcza wagoniki kolejki na Kasprowy ), ale nie zrobiłam żadnej fotki. Po panoramkach ze Skupniowego Upłazu widok nie ujął mnie szczególnie, zdjęcie byłoby więc wyłącznie dla celów kompletności udokumentowania trasy.







Jeszcze tylko Przełęcz pod Nosalem, a potem Kuźnice, gdzie troszkę odsapnęłyśmy…

Sprawdziłem dokładnie konsultując ze znajomymi i wyszło mi , że tą Waszą trasą ( również zakończoną na Murowańcu ) przeszliśmy na początku grudnia 1980 . Jeden z uczestników wrócił do Kuźnic ze skręconą nogą , przy naszej pomocy - dokładnie to pamięta . To trochę dawno było
Od kilku lat trwają próby dopasowania terminów ponownego wspólnego wyjazdu tatrzańskiego , ale jak do tej pory nic z tego nie wyszło . Próby trwają nadal . . .
Fajnie popatrzeć na te ścieżki w Twojej relacji , tym bardziej , że pogoda była dla Was łaskawa

Pozdrawiam
Piotr

Natrzaskałaś tych panoramek, ale warto było o czym pewnie i koleżanki zapewniają.