TATRY - Przygoda w plecaku...z małolatem na szlaku...

Miecia, Robert, fajnie że zaglądnęliście

CROberto napisał(a):

Miecia napisał(a):Pięknie, Pani przewodniczko

To nie przewodniczka a Pilotka......pięknie Iwona polatałaś po tych górach

Pilot to również taki mini-przewodnik. Ale rzeczywiście, tych obszarów moje uprawnienia nie obejmują

Pozdrawiam Was cieplutko i znikam, bo jutro pobudka skoro świt. Prywatny, dwuosobowy pilotaż

Iwona75 napisał(a):
Pozdrawiam Was cieplutko i znikam, bo jutro pobudka skoro świt. Prywatny, dwuosobowy pilotaż

To Avionetką a ja myślałem że Dreamlinerem "powozisz"...

CROberto napisał(a):

Iwona75 napisał(a):
Pozdrawiam Was cieplutko i znikam, bo jutro pobudka skoro świt. Prywatny, dwuosobowy pilotaż

To Avionetką a ja myślałem że Dreamlinerem "powozisz"...

Śmiej się śmiej.....

A ja dzisiaj w takim miejscu byłam...Towarzystwo zadowolone, ja również....Oj, chciałabym jeszcze.....

A dla tych, którzy moje fotki z gór oglądali, poranek w pustej jeszcze,skąpanej w porannej rosie, Dolinie Kościeliskiej. Pół godziny przed wyjazdem do domu.

Iwona75 napisał(a):
Śmiej się śmiej.....

Nawet się nie śmię .....śmiać - ........tylko kombinuję jak tu pojechać w Tatry i, żeby mi cosik wybulili za to.....

Pierońsko zazdraszczam.....

CROberto napisał(a):

Iwona75 napisał(a):
Śmiej się śmiej.....

Nawet się nie śmię .....śmiać - ........tylko kombinuję jak tu pojechać w Tatry i, żeby mi cosik wybulili za to.....

Pierońsko zazdraszczam.....

Ty nie kombinuj, Ty zrób uprawnienia przewodnika

Na kilkadziesiąt pobytów w Dol. Kościeliskiej może ze 3 razy widziałem takie pustki. Kurcze, zazdrość mnie zżera. Pozdrawiam

piamir napisał(a):Na kilkadziesiąt pobytów w Dol. Kościeliskiej może ze 3 razy widziałem takie pustki. Kurcze, zazdrość mnie zżera. Pozdrawiam

A mnie zdarzyło się to po raz pierwszy. Niezapomniane wrażenie.

Również pozdrawiam

maslinka napisał(a):I tak też kończy się ta mini relacja sprzed 5 lat Do zobaczenia (już niedługo, chyba zima ustąpi...) gdzieś na górskim szlaku

Mam nadzieję Maslinko, że nie tylko na górskim szlaku będzie Cię można spotkać, ale i w kolejnej relacji z Chorwacji
Tak swoją drogą jestem ciekawa gdzie w tym roku wybieracie się z mężem na wakacje? Po raz ósmy Cro???
Pozdrawiam

Przygoda w plecaku … wiekowa kobitka na szlaku .

„ Jest takie gniazdo. Bez dna.
W glob się tam wnika głęboko
Świstakami, wodą jezior, opoką.
Tatry. Bez dna.

Bez wieka.
Ptakiem, oparem, wiatrem,
oszczepem zielonego smreka,
turnią, co niebo liże,
i niebem, które jest bliżej,
wylatuje się w bezmiar człowieka.
Tatry. Bez wieka.

(Tadeusz Bocheński, „Gniazdo”).



Od mojej ostatniej bytności w Polskich Tatrach minęło czasu wieeeeeele. Było to późną jesienią 1983 roku, a więc wkrótce wybiłoby 30 lat...

Pierwszy raz trafiłam w objęcia Doliny Kościeliskiej jeszcze w czasach licealnych, podczas jakiejś zimowej szkolnej wycieczki.
Zimowe Tatry zobaczyłam (sporo później) jeszcze dwukrotnie, tyle że po słowackiej stronie - ale nie odbyłam wówczas jakichś specjalnie długich wycieczek…





Prawdziwego smaku Tatr zakosztowałam jednakże w czasach studenckich ( oraz wkrótce po nich), wówczas właśnie udało mi się wybrać na kilka krótszych lub ciut dłuższych wypraw . Czasy, gdy miałam tyle sił, by odbywać wielogodzinne wędrówki po najwyższych partiach gór, minęły niestety bezpowrotnie …











Fotek z tamtych lat (rzecz jasna wyłącznie czarno-białych) nie mam zbyt wielu, zresztą nie podczas wszystkich wypadów mieliśmy ze sobą jakikolwiek aparat… Do wspominek najczęściej musi wystarczyć „wędrówka” palcem po mapie . Czasem jest to nawet zaskakujące, gdyż niektórych szlaków już nie ma… Taka na przykład niegdyś niebiesko oznakowana perć z Przełęczy Iwaniackiej na Kominiarski Wierch – cudna i pusta. Ech…

Wszystkich fajnych miejc co prawda nigdy nie udało mi się zobaczyć… Orlą Perć musiałam sobie odpuścić chociażby z powodu „zabójczego” lęku wysokości, ale trochę klamrowo-łańcuchowych szlaków jednak pojawiło się na moich trasach, przykładowo był Zawrat, Świnica, Rysy i Kościelec. Mało brakowało do zdobycia Kazalnicy, ale oblodzenie tamtego wrześniowego dnia było tak wielkie, że rozsądek zwyciężył i nakazał szybszy „ześlizg” po śladach przed osiągnięciem szczytu.







Po Tatrach najczęściej wędrowałam jedynie z przyjaciółkami, chyba tylko dwukrotnie w składzie ekipy pojawił się jakoś osobnik płci męskiej.



Nie był to jednakże Grzegorz, gdyż nasze wspólne górskie wycieczki nastąpiły dopiero kilka miesięcy po tym, jak ostatecznie pożegnałam Tatry... Na tej ostatniej wyprawie co prawda już trochę myślałam o moim przyszłym małżu, zwłaszcza wędrując na Wołowiec przez Grzesia .

Tak się jakoś złożyło, że podczas tegorocznego naszego babskiego bożocielnego długiego weekendu metą było Zakopane. Ta z nas, na którą w tym roku padło zaszczytne zadanie zorganizowania wyjazdu, nigdy jeszcze nie była w Tatrach, postanowiła więc wypełnić tę lukę w życiorysie .

Wybór szlaków na spacery (no bo o wyrypach w naszym wieku już nawet nie śmiemy pomarzyć) został zostawiony mojej skromnej osobie . Wycieczki piesze długie nie były, niejeden ze wspomnianych w tym temacie małolatów pokonuje tatrzańskimi szlakami odcinki dłuższe i o większym przewyższeniu! Nie odzywałam się wprawdzie, ale na bieżąco podziwiałam wyczyny Julki, córeczek Iwony i innych niepełnoletnich... Tych nieco starszych też , bo Wasze foto-relacje (szczególnie Maslinki ) przypomniały mi moje dobre młode czasy… Cóż, z wiekiem staję się coraz słabsza (no i troszkę leniwa) , trzeba się więc pogodzić z tym, że strzeliste turnie mogę już oglądać jedynie z dość sporej odległości…



Zgodnie z intencją gospodarza tematu CROberto , będę starała się pisać nieco mniej rozwlekle i w lepszym tempie, niż to zazwyczaj czynię w swych relacjach .
Wspomnienia z tegorocznego tatrzańskiego wypadu podzielę na mniejsze części tak, ażeby kolejni chętni do opisania swoich wycieczek mogli bez problemu to zrobić, zanim ja przygotuję kolejny odcinek, tematycznie niezbyt tylko luźno związany z już zamieszczonym przeze mnie opisem.
To co wkrótce pokażę, już tu oczywiście było i zapewne ładniej ujęte, ale co tam – przecież Tatry można oglądać bez końca , tak samo jak fotki z Cro. Mam nadzieję, że jesteście tego samego zdania?

Danusiu witaj

Czarno - białe fotki są bardzo klimatyczne - mają "duszę"
Bardzo się cieszę że podzielisz się z nami swoimi wspomnieniami - liczę na "rozszerzoną podróż sentymentalną"
Będę czekał na każdy nowy wpis

Serdecznie pozdrawiam.

Danusiu, miło mi niezmiernie że śledziłaś nasze relacje, teraz z niecierpliwością czekam na Twoją.

maslinka napisał(a): Jestem ciekawa, po której stronie gór była lepsza pogoda

Będziemy porównywać .

Jednego możesz być pewna, że miałaś luźniej na szlakach...

Gubałówka

Do Zakopanego dotarłyśmy (tym razem było nas tylko trzy) już w środowe popołudnie. Ulokowałyśmy się w zarezerwowanym na Kasprusiach pokoiku i czym prędzej ruszyłyśmy podziwiać Tatry . Trzeba było wykorzystać wciąż jeszcze dobrą pogodę , zwłaszcza że weekendowe prognozy były fatalne.

Od czego zacząć ponowne spotkanie z Tatrami po tylu latach Cóż – tradycyjne po cepersku , wjazdem na Gubałówkę.
Decyzja tym bardziej zasadna, że nowicjuszce - Renacie trzeba było pokazać caluśkie Tatry, a że dyspozycji dużo dni nie miałyśmy (o siłach nie wspominając), to panorama z Gubałówki załatwiała wszystko .

Zanim jednak wsiadłyśmy do wagonika, postanowiłyśmy wpaść na małe co nieco do Wnuka.
Karczma „U Wnuka” znajduję się zaraz za Pęksowym Brzyzkiem i starym kościołem (zaglądniemy do nich później), mieści się w jednej z zabytkowych drewnianych chałup zakopiańskiej „starówki”, zwanej dawniej „nawsiem”. Drewniany dom wybudował około 1850 roku brat Sabały – Józef Krzeptowski. Podobno był to pierwszy w Zakopanem budynek z pięterkiem





Ze względu na swe przykościelne położenie, karczma była niegdyś bardzo popularnym miejscem spotkań górali. Najpierw coś dla duszy, potem dla ciała ...
Oprócz karczmy w chałupie działał także sklep, pierwotnie prowadzony przez żydowskiego przedsiębiorcę z Nowego Targu - Samuela Riegelhaupta. W chacie funkcjonowało pierwsze kasyno, urząd pocztowy, biblioteka z czytelnią… Tu w 1904 roku założono najważniejszą na Podhalu organizację regionalną - Związek Górali pod Opieką Błogosławionego Andrzeja Boboli, który później przekształcił się w Związek Podhalan.
W karczmie , stanowiącej ówczesny ośrodek kultury, bywali tu m.in. Walery Eliasz, Tytus Chałubiński, Helena Modrzejewska, Mieczysław Pawlikowski, Wincenty Witos, Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Władysław Orkan, Jan Kasprowicz … No więc, poszłyśmy tam i my .



W 1907 roku wnuczka Józefa Krzeptowskiego wyszła za mąż za Jana Wnuka, lwowskiego restauratora, który przybył do Zakopanego, by gotować dla Henryka Sienkiewicza. Józefa i Jan Wnukowie założyli w budynku karczmy własną restaurację, ich potomkowie prowadzą ją do dziś…

Do Wnuka w ciągu tego weekendu wpadłyśmy raz jeszcze. Opinie na temat karczmy są skrajnie różne, ale nam się podobało . Zwłaszcza po wybiórczym przetestowaniu gastronomii na Krupówkach , stara karczma okazała się miejscem nie tylko ze smacznym jedzonkiem, ale także z wręcz rodzinną atmosferą . Gdyby nie to, że lubimy zmiany, niewykluczone że U Wnuka zasiadłybyśmy po raz trzeci…

Pora na Gubałówkę. Gdzieś na jej stoku (w pobliżu osiedla Gładkie) zgodnie z legendą pierwszy w Gąsieniców zakopał ziarno zboża, dając początek osadzie "Zakopane"...

W drodze do stacji kolejki szybkim krokiem minęłyśmy targowisko. Bilety kupiłyśmy tylko na wjazd - przecież trzeba było pospacerować chociaż troszkę . Bilet do góry to wydatek 12 zł – ja jakimś cudem dostałam ulgowy za dyszkę (panu w kasie na mój widok przycisnął się niewłaściwy guziczek).

Wkrótce znalazłyśmy się na rozległej i płaskiej Gubałówce.





Ograniczyłyśmy się do podziwiania tatrzańskiej panoramy , bo po Wnuku nie zmieściłoby nam się nawet małe piwko, na które zapewne skusiłybyśmy się w innych okolicznościach…

Gubałówka - Butorowy Wierch - Kościelisko

Postanowiłyśmy, że na dół zejdziemy nie szlakiem czarnym zaczynającym się w pobliżu górnej stacji kolejki, lecz przejdziemy się grzbietowym Szlakiem Papieskim na Butorowy Wierch, aby stamtąd zejść do Zakopanego szlakiem niebieskim.

Tak zagapiłyśmy się na wierchy, że przegapiłyśmy drewnianą kaplicę Matki Boskiej Różańcowej. Wracać do niej jednakże nam się nie chciało…

Widok z grzbietu przy górnej stacji wyciągu krzesełkowego „Polana Szymoszkowa”:



Obelisk przy Szlaku Papieskim upamiętniający przejazd tą trasą Jana Pawła II z Zakopanego do Ludźmierza w dniu 07.06.1997 r. Na kamieniu wyryto napis: „Rozpalcie tu ogień wędrowcom, niech nie poginą w perciach”
(Sonety, pieśń XIII, Jan Paweł II)



Tego popołudnia miałyśmy jakieś dziwne problemy lokalizacyjne … Biegnący przez grzbiet szlak niebieski „zgubił” nam się przy rozdrożu na polanie Pałkówka pod Butorowym Wierchem. W dół zaczęłyśmy schodzić szosą (wiodącą z Kościeliska do Dzianisza), na próżno szukając odejścia znaków w lewo na łąki…

Gdzieś przy drodze przy zabudowaniach Wyżniej Blachówki:









Szosą doszłyśmy do miejsca, gdzie ponad nią biegła nitka kolejki krzesełkowej na Butorowy Wierch.







Postanowiłyśmy zejść na dół łąką na skuśki, mniej więcej wzdłuż linii wyciągu.













Na drogę wskoczyłyśmy ponownie w Czajkach na obrzeżach Kościeliska, a potem spacerkiem wróciłyśmy do Zakopanego.