Tam serce moje, gdzie...Hvar. W podziękowaniu.

Witam wszystkich razem i każdego z osobna. Jesteście mi bliscy, więc Wasze pojawienie się tutaj podnosi kąciki mych ust ku uszom (mam nadzieję, że mi tak nie zostanie na zawsze ) Wielu z Was podczytuję od dawna. Ostatnio jeździłam po Chorwacji z Waszymi relacjami na kolanach. Za wszystkie cenne rady ogromne dzięki.
Trochę tu popiszę i pokażę Wam swoje spojrzenie na miejsca Wam doskonale znane. Kto ma chęć, niech czyta, kto czytania nie znosi (a i tak ciekawy, co przynoszę z sobą, wchodząc w Wasz krąg), niech poogląda zdjęcia, ale ostrzegam, że mistrzem fotografii nie jestem. Zawsze to jednak jakiś podarek , skoro zimnym Karlovackiem wkupić się wirtualnie nie mogę. Kłaniam się wszystkim pięknie: "Iza jestem, miło mi Was poznać!"

- To gdzie cię w tym roku poniosło, hę?
- Noo…do Chorwacji.
- Do Chorwacji!!! Chorwacja piękna jest! A w Plitvicach byłaś?
- Eee…jakoś tak nieee (wykazuję się elokwencją na miarę Antka z noweli Prusa).
- W Plitvicach nie byłaś?! To żałuj! Plitvice przecudowne są! (Tu mina: „Skoro w Plitvicach nie byłaś, to w Chorwacji niewiele widziałaś.”, po czym następuje zadarcie nosa w chmury.)

Znacie to? Przerabiałam ów dialog parokrotnie, za każdym razem popisując się przed znajomymi podobną błyskotliwością odpowiedzi. Widocznie po mnie odziedziczył ją mój syn, któremu podczas drogi wijącej się wśród szczytów zadałam pytanie: „Synku, popatrz, co tam widać przez okienko?” (Tyle razy widział, więc na pewno wie, że Alpy!) Zachwycony Kacperro na to: „Mamo, krowy… i to ile?!-o mamo!!! („Czyś ty tyle krów na raz w swoim życiu napotkała już kiedyś, matko kochana?!”) Tuwima nie porodziłam, z zobaczeniem „zwyczajnego sitowia” problemu nie powinno być w przyszłości.











Kacperro Kacperrem, ale ja to się powinnam postarać bardziej. Miast tłumaczyć się (w sprawie tych pomijanych nieustannie Plitvic), że coś strasznego się zdarzyło, drogi w pętlę zawiązały (lub nogi), Adriatyk z brzegów wystąpił, a po nim boso to tylko święty…albo że się rozchorowałam, na mózg mi padło i nie dotarłam, powtarzałam tylko: „Nooo, eeee, nieeee”- niezła konkurencja dla bawarskiego stadka.

Bałam się po prostu przyznać zwolennikom najsłynniejszych chorwackich wodospadów do drzemiącego we mnie przekonania, że one nie dla mnie latem są, że się nie zachwycę, że mnie woda modra okraszona tłumkiem zziajanych turystów nie urzeknie i tylko czas stracę, obserwując jednego z wielu europejskich jeleni na rykowisku. Wolałam nie wygłaszać tej opinii głośno, choć kusił mnie wewnętrzny diablik. Cóż, wisząca po drugiej stronie głowy anielica napominała, że nie byłam, nie widziałam, nie sprawdziłam, więc fermentu nie powinnam siać.

Plitvice

Słusznie Skrzydlata przemawiała mi do rozsądku. Wstaliśmy w Rastoke skoro świt, jako jedni z pierwszych na teren parku w Plitvicach weszliśmy i… zostałam przeniesiona w iście baśniowy wymiar. Przede mną wśród szumu trzcin poruszanych falami ciepłego wiatru dreptała Japoneczka z pomarańczową parasolką (ilustracji zdjęciowej, niestety, nie będzie, bo co chwilę na mnie zerkała; nie chciałam jej traktować jako jednej z atrakcji). Z dziecięcą radością obserwowałam kaczki, rybki- i nie przeszkadzało mi, że nauczyły się sobie udzielać głosu, po mistrzowsku grając „umieranie z głodu”, by uzyskać natychmiastowe ich przez nas nakarmienie. Zmiękczyłam się (ale nie na tyle, by karmić obżartuchy), wsparłam na mężu, roztkliwiłam, utonęłam we wszelkich odcieniach zieleni i błękitu. Jeleń zamienił się w jednorożca.















I nagle: trzask. Wokół zaroiło się od żołnierzy. Przystawili nam karabiny do pleców, zaczęli popychać i szarpać. Kacperro potknął się, więc pomknęłam ku niemu z pomocą. Padł strzał. Przerażone oczy bliskich rejestrowały najgorszą dla człowieka scenę na świecie. Ziuuu…słońce, szum wodospadu, zielone włosy wodnych roślin rozpływające się wśród drgających fal. Powrót do rzeczywistości. Po co wyobraźnia sprawia mi okrutne figle w tak ładnym i przyjemnym miejscu? Na początku wojny domowej aresztowano turystów odwiedzających park. W niedługim czasie w całym kraju rozpętało się piekło. Być może niepotrzebnie przechowuję zasłyszane informacje w sobie. A może jednak są cenne, bo… tulę dzieci do siebie, łapiemy się za ręce. Uśmiechamy się. Schodzimy na drewniany pomost, przy którym mały stateczek już tylko na nas czeka, by odbić od brzegu.

Informacje techniczne: odbyliśmy trasę krótką, idealną dla rodzin z dziećmi; wejście B, wjazd ciuchcią na górę, zejście do przystani, przedostanie się na drugi brzeg, powrót na parking.

Iza, pióro masz świetne; żałuję, że odcinek taki krótki...

Co prawda na Hvar w relacji jeszcze nie dotarłaś, ale już Cię awansem wpisuję na pierwszą stronę Klubu.

Pozdrav

Izka.O. napisał(a):... ale ostrzegam, że mistrzem fotografii nie jestem. ....

E tam ... fotki świetne ... A z tekstu widać, że dzieciństwo spędziłaś w bibliotece ...

też melduję się na posterunku ciekawy pióra i fotek
Pozdrawiam

Niesamowity początek, Twoją opowieść czyta się z gęsią skórką. Zdjęcia znakomite, dopracowane. Po takim wstępie pozostaje czekać z niecierpliwością na ciąg dalszy. Pozdrav!

Dobry wieczór.

Już wiem, że będzie to relacja w stylu jaki lubię.
Pozdrawiam

Interseal M.

Izka.O. napisał(a):
Jako mała dziewczynka mieszkałam w ogromnym, starym domu położonym przy bzowej alei. Wychowywałam się wśród lasów, pól, łąk, w ogrodzie mojego ojca. Kochałam bibliotekę mieszczącą się na strychu poniemieckiego budynku, w którym umieszczono szkołę......

Urzeka mnie Twoja opowieść......
Dwoma zdaniami spowodowałaś że poczułem się jak mały szkrab,który przeżywa na nowo swoje dziecięce wakacje....
Przerzuciłaś w mojej wyobraźni okładki dziecięcego życia - magiczny czas......
Czekam teraz na piękny" spacer" w Twoim towarzystwie ,po bardziej i mniej znanych mi miejscach......
Pozwól że z góry podziękuję

Robert.

Pięknie się zaczęło , siedzę i czytam .

Fajnie się czyta .Z niecierpliwością czekam czekam na ciąg dalszy.

Izka.O. napisał(a):Słowo wstępu

Niesamowite wejście Ciąg dalszy również

Nie wiem, dlaczego ale czytając twój tekst przypomniałem sobie jak kiedyś lubiłem czytać książki. Wspomnienia powróciły i te dotyczące dzieciństwa jak i te Chorwacji. Pisz ..pisz ..zapisuję się na Twoje wspomnienia

Ja również z przyjemnością zasiadam i czekam na ciąg dalszy. Jako miłośniczka książek z zapartym tchem czytam Twoje- Izka-czarujące, magiczne relacje. Aż miło !

Pięknie piszesz. Ja tak nie umiem ... i dobrze.
Zdjęć z Chorwacji nigdy za wiele, a u Ciebie zapowiada się na dodatek nieco inne spojrzenie.
Super !. Będę tu z pewnością często .

Dopiero tutaj trafiłam, ale na pewno zostanę na dłużej, tym bardziej że moje serce również skradł Hvar.
Bardzo się wzruszyłam początkiem Twojej relacji, opisujesz wszystko znakomicie...i już się mnie stąd nie pozbędziesz...