Szwecja i Norwegia, czyli trochę zimy latem

kaszubskiexpress napisał(a):

travel napisał(a):No jesteś Gdańszczaninem ,to na pewno jesteś potomkiem wikingów A blondyn czy brunet

Brunetem to ja byłem w latach 90-tych

A teraz to jakiś naturlich balejaż

A bo Cię za młodu dla niepoznaki przefarbowali na czarno a teraz farba schodzi i wychodzi z Ciebie prawdziwy Wiking

13 lipca
Nad ranem słyszę dzwonki. Odsuwam drzwi samochodu. Prosto w oczy patrzy mi miejscowa owca. Potem druga, trzecia. Walka na siłę wzroku. Wygrały. W końcu to ich pastwisko. Zbieramy się, śniadanie, mycie w misce wodą z jeziora. Obieramy kierunek na drogę nr 27 – Narodowy Szlak Turystyczny Rondane – pierwszy, który "zaliczamy".
Tankujemy wodę w przydrożnej kawiarence (która o tej porze jest jeszcze nieczynna, ale łazienki z wszelkimi udogodnieniami pozostawia do dyspozycji podróżnych). Pierwszy raz widzimy budynek, którego dach jest obrośnięty trawą. Potem stanie się to całkiem częste.



Jedziemy. Na niebie zbierają się chmury. Spływają z gór coraz bliżej i bliżej. Termometr pokazuje 13 stopni na zewnątrz samochodu.
Zatrzymujemy się na Sohlbergplassen – punkcie widokowym, gdzie betonowa konstrukcja płynnie wrasta w las. Betonowe kładki na wysokich kolumnach, z ażurowymi podłogami wiją się między drzewami. Przed naszymi oczami rozciąga się widok na granatowe jezioro Atnsjøen i góry Rondane. Kropi.






Następny przystanek – Strombu. Miejsce wypoczynku z tarasem na dachu, informacją, sklepikiem. Architektura tych parkingów powala. Beton, kwiaty, drewniane kładki prowadzące między drzewami do rwącej, górskiej rzeki, stoliki i ławeczki tak ukryte między płotkami, murkami, krzewami, że każdy turysta znajdzie zacisze dla siebie i swojej rodziny.
Pada.



Planujemy zatrzymać się w Sunndalsora, nad jednym z piękniejszych fiordów, ale chmury napływają nieustannie, zaczyna lać, wieje, zimno. Pionowe skały zanurzone w niespokojnych wodach, poprzecinane nitkami potężnych wodospadów, spowite ciężkimi chmurami jak ruchomą pierzyną budzą respekt. Postanawiamy jechać dalej.



Droga prowadzi częściowo brzegiem fiordu, przez ciemne, nieco dzikie tunele a do tego ma diaboliczny numer- 666. Tunele są całkiem inne niż te, które spotykamy w Chorwacji. Ich ściany wyglądają jak wnętrze jaskiń. Nierówne, wybrzuszone, jakby przypadkiem kierowca zabrnął do wnętrza ziemi.




Zatrzymujemy się w Eide – tam przygotowuję obiad – w samochodzie smażę naleśniki. Za zimno, żeby gotować na zewnątrz.
Gdy docieramy do kolejnego szlaku narodowego – Atlanterhavsvegen, czyli Drogi Atlantyckiej – wieje, że mało łba nie urwie. Ciepłe polary zamieniamy na zimowe kurteczki. Przyroda jest na tyle łaskawa,że przykręca kurek z wodą i możemy wyjść z samochodu i podziwiać cud architektury, jakim jest niewątpliwie droga o długości 8 kilometrów biegnąca zygzakami, składająca się z niższych i wysokich mostów łączących małe wysepki. Podobno jak jest ciepło, można zobaczyć tam foki i wieloryby. Ale chyba nawet dla nich było za zimno, więc nie wyszły. Jak łosie, których wypatruję od 1000 kilometrów.
Przejeżdżamy Drogą Atlantycką, zatrzymujemy się, by zrobić zdjęcia, Antoś i S. obstalowują wędkę i zarzucają kilkakrotne. Nic, a podobno biorą za każdym razem i dorsze biją się o robaka.













Postanawiamy zanocować na wyspie Averoya, nad oceanem, by jutro jeszcze raz przejechać trasą widokową i może zrobić jakieś lepsze niż dzisiejsze zdjęcia. Tracę ducha i postanawiam nie opuszczać samochodu. Rozkładam kanapę i zasypiam. S. z Antkiem idą znowu na ryby i pozwiedzać wyspę. Budzi mnie jaskrawe słońce i upał w samochodzie. Chłopcy wracają. Jemy kolację. Namawiam S., żebyśmy wrócili na Drogę Atlantycką, bo światło zachodzącego słońca na tle ciężkich chmur da wspaniały efekt. Tym razem małżonek twierdzi, że już nie ma siły jechać. Leżąc w łóżku, pod kołdrami, oglądamy "Piratów z Karaibów" na tablecie przyczepionym do szyby auta i chrupiemy orzeszki. Zasypiamy. Obok nas nocuje rodzina z czworgiem dzieci i psem – z Holandii.

Na ostatnim zdjęciu to takie długie prostokątne to co? Szklarnie?
No i niezły most oczywiście.

agnieszka-bg napisał(a):13 lipca

Droga prowadzi częściowo brzegiem fiordu, przez ciemne, nieco dzikie tunele a do tego ma diaboliczny numer- 666. Tunele są całkiem inne niż te, które spotykamy w Chorwacji. Ich ściany wyglądają jak wnętrze jaskiń. Nierówne, wybrzuszone, jakby przypadkiem kierowca zabrnął do wnętrza ziemi.

O ile dobrze pamiętam to na Hvarze też są takie "nieobrobione" tunele ,aż strach jechać kamperem

Piękne miejsca nam tu przedstawiasz, dla takich widoków to można marznąć i moknąć.
Pozdrawiam ciepło, u mnie już śnieg

Vjetar, to długie i wąskie to drewniane konstrukcje zapewne przeznaczone do rozkładania sieci i ewentualnie do suszenia dorszy (chyba ).

Travel, u nas śnieg padał dwa razy, ale śladu po nim nie ma. W każdym razie jest go znacznie mniej niż w miejscach, które opiszę.

Tak na marginesie, , wstawiłam post z mnóstwem zdjęć i tekstu, a ten gdzieś zniknął

14 lipca
Startujemy o 8.00. Przemierzamy Drogę Atlantycką w deszczu i wśród chmur.
S jest wyraźnie zawiedziony. Ja staram się okazywać entuzjazm i pstrykam kilka zdjęć idiotkamerą.
Kierunek – Molde.
Tam wsiadamy na prom do Vestnes.Nie bardzo wiemy, gdzie kupić bilety, ale sprawa szybko się wyjaśnia, bo podchodzi do nas pan z obsługi i przyjmuje zapłatę kartą.
Rejs trwa niedługo, ale schodzimy do baru i zjadamy słodkie, złożone na pół, ciepłe placki podobne w smaku do biszkoptów. Humor od razu lepszy. (25 nok -1 placek, prom -182 nok).



Udajemy się do Alesund. Jednego z najpiękniejszych miast. Po wielkim pożarze odbudowano je w stylu secesyjnym. To perełka dla miłośników pięknej architektury. My jednak postanawiamy ( w obliczu wrogiej przyrody – 12 stopni, wichura i zacinający deszcz) zrezygnować ze spacerków. Pstrykam znów zdjęcie przez szybę samochodu w celach li tylko dokumentalnych i kierujemy się do Akwarium Atlantyckiego. Zostawiamy samochód na parkingu i pędzimy do ciepłego.





Bilety (345 nok za naszą trójkę) i już otacza nas świat oceanu.
Za szybami pływają różne okazy fauny morskiej, jak w każdym takim miejscu.
Przemieszczamy się tam, gdzie można pobawić się aktywnie w łowienie krabów czy wziąć do ręki rozgwiazdę. To w tej części akwarium spędzamy najwięcej czasu, bo Antek z uporem maniaka łowi kraby na przynętę z krewetki.
Potem siadamy w jednym z kilku rzędów krzeseł jak na widowni przed ogromnym akwarium z morską (prawdziwą) wodą i czekamy na widowisko z nurkiem. Publiczność tłumnie zbiera się tuż przed szybą.

Martwimy się,że nic nie zobaczymy, ale o dziwo, wszyscy siadają na podłodze i czekają. Wreszcie pojawia się bohater przedstawienia. Duże ryby jak oszalałe płyną w jego kierunku, otaczają go. Karmienie ryb rybami. Nurek co rusz macha do publiczności albo ostentacyjnie liczy, czy ma wszystkie palce u rąk, wzbudzając wybuchy radości u wielojęzycznej widowni. Potem podpływa do samej szyby i przykłada ręce do "przyklejonych" od suchej strony dziecięcych rączek. To dla maluchów wielkie przeżycie.

Na zewnątrz znajduje się wybieg dla pingwinów i piaskownica z łopatkami i wiaderkami, w której można odkopać szkielet dinozaura. Nikt nie wychodzi, bo zimnica okrutna. Jednemu gościowi to wcale nie przeszkadza. Jego imię – Antoni. Zawzięcie oskrobuje szkielet z błota, gile wiszą mu do pasa, łzy płyną po policzkach, bo lodowaty wiatr od oceanu smaga niemiłosiernie, pingwiny przyglądają mu się ciekawie, ale on nie zważa na takie drobiazgi. Grunt to dinozaur. Na siłę sprowadzamy wściekłego syna pod dach.
Na pocieszenie, jeden z pracowników daje mu pudełko z jakimiś paskudztwami i na migi pokazuje, żeby nakarmił tym żółwie. Zwycięstwo. Karmi i się cieszy.











Wychodzimy.
Świat nadal wrogi i chłodny. Przygotowujemy obiad (grochówka w puszce z niemieckiego sklepu na L bardzo dobra). Kierujemy się do Eisdal, by wsiąść na prom do Linge (105 nok) i udać się w kierunku miasteczka Geiranger, położonego nad przepieknym, monumentalnym fiordem.
Zatrzymujemy się na nocleg tuż nad Geirangerem – na tarasie widokowym. Widzimy z góry wpływające do fiordu wycieczkowce swą wielkością przewyższające miasteczko z jego sklepikami i hotelami. Bezpośredni dostęp do tak niesamowitych miejsc, możliwość oglądania z łóżka cudów natury czynią kompletnie nieważnymi niedogodności związane z aprowizacją czy myciem w zimnej wodzie, brakiem makijażu itp.
Gramy w karty i kości. Spanie.







A to widzimy z łóżka...





15 lipca
Nie pada. 12 stopni. Chmury. O 8.30 ruszamy na łeb na szyję – drogą orłów. To nabardziej stromy odcinek drogi nr 63. Wije się mnóstwem serpentyn po zboczu góry zanurzonej w 600 m głębokim fiordzie. W dole pełnomorskie wycieczkowce jak dziecinne stateczki.





Docieramy do centrum. Parkujemy nad samym brzegiem (za darmo!). Antek wskakuje w kapok i sztormiak, łapie wędkę i już go nie ma. S obserwuje połowy.




Ja, wstyd się przyznać, stęskniona nieco za cywilizacją, ruszam ku sklepom z pamiątkami.
Ceny tak wysokie jak góry wokół miasteczka. Czapka przecudnej urody, w której na pewno chodziłabym całą zimę, zrobiona z wełny jakiegoś zwierzątka – 475 nok (po przecenie).
Zadowalam się więc ręcznie robionymi i malowanymi figurkami świątecznymi (68 nok).
Potem, w sklepie spożywczym zaopatruję się w suszoną kiełbasę z łosia, chleb, jakieś owoce, jogurty, bo zapasy z domu się skończyły albo zbrzydły. Zadziwia mnie smak i jakość chleba w stosunku do ceny (wybrałam jeden z tańszych – 15 nok, jogurt 17 nok, mała kiełbasa z łosia – 40 nok).
Potem wracam, gotuję – właściwie odgrzewam obiad w samochodzie. Wyruszamy z chłopakami po pamiątki dla nich. Mnie dwa razy nie trzeba prosić. W miasteczku zrobiło się tłoczno.






Małe łódeczki kursujące między wycieczkowcami a lądem wyrzucają taką ilość pasażerów, że robi się tłoczno jak na rynku w Krakowie. Na szczęście większość przybyszów to Japończycy, więc nikt się nie przepycha, a i widok mam nadal rozległy, bowiem mierzę 176cm. Na boso. Antek, po wielu próbach w końcu wybiera sobie statek w butelce i lody. Zaopatrujemy się w odpowiednie mapy i jazda.
Tym razem wspinamy się samochodem w górę. Idzie jak czołg. Co chwila spotykamy "przegrzane" jak na Grossglocknerze samochody. Czytam informacje o tym, co przed nami. Chmury od czasu do czasu rozsuwają się nad nami i promienie słońca oświetlają Geiranger z góry, z drogi do Strynu. Wyskakujemy na platformach widokowych i pstrykamy jak najęci.









Mijamy znak "Dalsnibba" – szybka decyzja – Skręcamy? Raz kozie śmierć. Bramka. Opłata za wjazd 100 nok. Nie wiemy jak zapłacić, więc pan z budki wysiada i wrzuca nasze monety w dziurę w automacie i grzecznie się kłania. Pomyślał, że debile jesteśmy, na pewno. Jedziemy. Szczyt i jednocześnie punkt widokowy znajduje się 1476 m n.p.m., czyli od Geirangeru pokonujemy bardzo stromo prawie 1,5 km w górę.
Szutrowa droga, wjeżdżamy w chmurę, temperatura 5 stopni. Nic nie widać i dobrze, bo gdy po chwili na moment poprawia się widoczność i orientujemy się, nad jaką przepaścią jedziemy, S dostaje mdłości i niewybrednie klnie, a ja po raz pierwszy w dorosłym życiu płaczę z wrażenia i ze strachu. Docieramy na sam szczyt. Ani żywego ducha. S udaje się do budynku mieszczącego sklepik, toalety i informację turystyczną. Ja go nawet nie widzę i zostaję przy samochodzie z dzieckiem, w gęstej chmurze. Przede mną jakieś barierki, więc do nich podchodzę i czekam, aż wiatr przegoni tą wszechobecną, mroźną i mokrą białość. Przede mną majaczy dość rosła postać. To nie jest S. Jakiś mężczyzna idzie prosto na nas i bacznie nas obserwuje. Natychmiast przypomina mi się film Stevena Kinga "Mgła". Mam stracha, ale na wszelki wypadek obdarzam nadchodzącego pana uśmiechem nr 5, czyli najbardziej przyjaznym ale nie zaczepno – zalotnym. Dzień dobry – słyszę. Zobaczyłem polską rejestrację i tak was podsłuchuję troszkę... Rozpoczynamy pogawędkę z przemiłym człowiekiem. Stwierdził, że musi tu poczekać aż przejdzie chmura, bo jakoś wjechał, ale zjeżdżać z powrotem tak się boi, że woli tu zamarznąć. Cóż, góra z górą się nie zejdzie a Polak z Polakiem na Dalsnibbie – tak. Czekamy razem. Z mgły wyłania się S. Nagły poryw wiatru rozgania na moment chmurę. Ukazując, jak zza uchylonej zasłonki przepaść i wijącą się cieniutką wstążeczką, drogę. Samochodów stąd nie widać. Pięknie, monumentalnie, dziko, pusto. To ostatnie akurat mi nie przeszkadza. Na co dzień otaczają mnie setki ludzi. Odpoczywam, gdy ich nie ma. Żegnamy się z panem Polakiem i zjeżdżamy bohatersko na trasę do Strynu.









Po drodze zachwycamy się widokami. I cieszymy. Warto było – chociażby dla tych emocji. Myślę, że przy pięknej pogodzie moglibyśmy cokolwiek zobaczyć (wiemy co, bo mamy kolorowe foldery), ale ta diaboliczna chmura spotęgowała siłę naszej wyobraźni i dostarczyła niezłego "dreszczyku" na plecach.



Zatrzymujemy się na kolację na jakimś parkingu. Oczywiście, nad wodą, więc panowie choć przez chwilę chcą połowić.Może się złapie, cokolwiek, cokolwiuśko, coś...




Przed nami stoi kamper na niemieckich numerach. Wysiadają z niego dwaj panowie i walą w moim kierunku szybkim krokiem. Biorą? - pytają. Ale co biorą? - odpowiadam pytaniem na pytanie, bo zajęta jestem smarowaniem chleba pasztetem i nie mogę zaprzatać głowy dwoma rzeczami na raz.
"Rybki czy biorą. Widzieliśmy dzieciaka z tym panem nad wodą. My wracamy z połowów na dorsze. Na Lofotach ". Nie biorą – odpowiadam. Ani jedna się nie nabrała. Kiedy wracają S i Antek, panowie sprawdzają, na co łowią i przynoszą jakieś sztuczne rybki (woblery? Błystki?), żeby zaprezentować, co i za ile należy zakupić, żeby złapać dużą rybę albo w ogóle rybę. Potem, na pocieszenie zapraszają nas na dorsza (usmażonego), żebyśmy choć w takiej formie się pocieszyli widokiem. I smakiem. Panowie byli ze Śląska. Fajne te Ślązaki.

W końcu ruszamy dalej , żeby jutro zobaczyć na własne oczy lodowiec Brikdslsbreen.



Na nocleg zatrzymujemy się na punkcie widokowym, nad szmaragdowo mlecznozielonym jeziorkiem. Naszymi towarzyszami noclegowymi są tym razem Niemcy w kamperze i Francuzi, którzy rozbili namiot wprost na asfalcie. Tradycyjnie – bezowocne łowienie ryb, spacerek po okolicy. Między jeziorkiem a drogą pole poziomek. Mimo że już połowa lipca, zaczynają właśnie owocować. Pokazujemy je synowi i dajemy do spróbowania. Lenistwo nie pozwala nam na zbieractwo, więc kiedy dziecko prosi o więcej, każemy zbierać samemu. Ma bliżej do ziemi.Mniejszy jest. Apetyt na poziomki mija tak szybko, jak się pojawił. Nie rozstajemy się z ciepłymi kurtkami. Kiedy wiatr przewala ciężkie chmury po szczytach, od czasu do czasu możemy cieszyć oczy jęzorami lodowca rozpełzającymi się w żlebach. To od lodu woda jeziorka ma tak niesamowity kolor. I temperaturę, która skutecznie zniechęca do kąpieli. To się nie myjemy. Tylko zęby.

Te ostatnie 2 zdjęcia jakoś mi się zapodziały. Przedstawiają, oczywiście, Geiranger z drogi do Strynu.

travel napisał(a):Piękne miejsca nam tu przedstawiasz, dla takich widoków to można marznąć i moknąć.

ZDECYDOWANIE NIE MOŻNA !!!

A widoki faktycznie piękne, most rewelacja, czytam z dużym zainteresowaniem i temperaturą ponad 39 st., więc mimo tej aury jaka na zdjęciach, jest mi całkiem cieplutko

Ale pięknie... chyba nawet dobra pogoda nie jest tam potrzeba

Uznałam, że jadąc na północ, nie powinnam oczekiwać ładnej pogody, więc przygotowałam odpowiedni ekwipunek.
Szwedzi powiadają, że: "Nie ma złej pogody, są tylko źle ubrani ludzie". I ja się z nimi zgadzam.

Rozumiem też mojego małżonka, którego szlag trafiał, bo nastawił się na działalność artystyczno- fotograficzną.
A na Dalsnibbie - jednym z najpiękniej położonych punktów widokowych nie można było zobaczyć własnej ręki.
Ale moje zrozumienie ma pewne granice.... O tym później.

Pozdrawiam, Agnieszka.

tak patrząc po Waszych i moich zdjęciach to widoczność na tym odcinku mieliście zdecydowanie lepszą. Fajne miejsce na nocleg jest też na czubku Drabiny Trolli. A co do pogody to im dalej byliśmy na północy to była lepsza, no może z małymi wyjątkami - jechaliśmy od granicy rosyjskiej w dół Wy widzę na odwrót - ciekawe dokąd wasze szlaki zaprowadzą - czekam na cd

Agnieszko , muszę jasno i wyraźnie napisać , że ładnych zdjęć robić nie umiem ( jeżeli jakieś mi się udało , to przypadkiem ) , ale rozumiem rozdrażnienie Twojego męża po tym , jak zarażony Waszymi zdjęciami pooglądałem To


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Agnieszko , muszę jasno i wyraźnie napisać , że ładnych zdjęć robić nie umiem ( jeżeli jakieś mi się udało , to przypadkiem ) , ale rozumiem rozdrażnienie Twojego męża po tym , jak zarażony Waszymi zdjęciami pooglądałem To


Pozdrawiam
Piotr

Ale FIORD

16 lipca
Budzimy się z dziwnym uczuciem, że coś się dzieje. Szum, tupot, skrawki rozmów...
Otwieram oczy i cóż widzę? Obok naszego samochodu wędrują rządkiem dziesiątki ludzi w czarnych pelerynkach przeciwdeszczowych z białymi napisami Briksdalbreen.
Nawet nie spodziewaliśmy się, że błękitne jeziorko jest sławnym punktem widokowym i Japończycy, którzy zeszłego dnia "wylewali się" z wycieczkowca, dziś udali się autokarem oglądać jęzor lodowca.



Na szczęście, to naród skromny i niewścibski, więc jakoś udało się nam pozakładać majty bez widowni.

Zbieramy się w deszczu, 10 stopni. Od lodowca wieje, że tak enigmatycznie powiem, rześko.

Zmierzamy do dolinki Olden i stamtąd pieszo mamy dotrzeć do jęzora Briksdalbreen, największego lodowca w Europie o nazwie Jostedalsbreen.

Kiedy deszcz się nasila, a widoczność spada do minimum, S przeżywa kryzys. Stwierdza, że ...... i ......... i jeszcze .......... i że nie wysiada i że będzie czekał w samochodzie, dopóki nie nastąpi poprawa pogody.
Nawet kilka dni, bo przecież zaplanowałam rezerwowe dwie doby na wszelki wypadek i właśnie teraz jest ten wszelki wypadek.
Swoją słabością budzi we mnie potwora, który wyobraził sobie siedzenie na parkingu w samochodzie, na 5 metrach, cały dzień albo dwa z rozhukanym ośmiolatkiem i marudzącym mężem. Może pominę moje argumenty milczeniem, bo były naprawdę poniżej pasa. W każdym razie ostatni, najbardziej skuteczny, czyli szlochanie, postanowienie porzucenia rodziny oraz powrót do domu piechotą, zadziałał. Ruszamy w drogę.

Docieramy na parking, o dziwo, płatny 50 nok. Oczywiście, nie mamy czym zapłacić, ale po chwili lektury napisów na tabliczce informacyjnej, dowiadujemy się, że możemy pozbyć się pieniędzy za pomocą karty w pobliskiej restauracji.

Pozbywamy się.

Idziemy w milczeniu - panowie przodem, ja ostentacyjnie 20 m dalej. Droga prowadzi dość długo pod górę, przez most, nad którym huczy wodospad. Widok zapiera dech w piersi, ale zlewa przechodniów od stóp do głów. Na szczęście, mam parasolkę, ale S nie ma i nie może wyjąć swojego cennego aparatu, żeby zrobić zdjęcia. Zła jestem, ale przecież nie posłużę mu parasolką. Niech się wykaże. Nie wykazał, ochronił aparat.

Humor mi nie dopisuje także dlatego, że co rusz mijają mnie pojazdy, którymi można dojechać pod lodowiec, tłumy ludzi przewalają się na drodze. Jak na Gubałówce w długi weekend.
Na koniec stwierdzam, że warto było. Widok niesamowity, ale... Ze zdjęć, które oglądałam, wynikało, że lodu jest znacznie więcej. Szkoda, że tak szybko topnieje.
Antek chce płynąć z Japończykami pontonem pod sam jęzor. Odmawiamy kategorycznie.
Konflikt wygasa. Wracamy razem.







Zgodnie postanawiamy, że musimy zmienić plany i zacząć kierować się ku południu. Oddalamy się od lodowca. 13 stopni. Leje z przerwami. Na środku pustej, ogromnej doliny gotuję obiad, Antoś łowi ryby.



Potem kładziemy się spać. Ciśnienie chyba spada, bo oczy się kleją.

Kawka. Podwieczorek i w drogę!

Jedziemy następną z Narodowych Tras Turystycznych - Gaularfjellet i przez przypadek trafiamy na cud natury - wodospad Likholefossen.
Takich przypadków spotka nas jeszcze wiele, gdyż miejsca wypoczynku i duże parkingi z łazienkami umiejscowione są w najpiękniejszych miejscach Skandynawii. Warto się na nich zatrzymać i rozejrzeć, czy za drzewami nie kryje się jakaś atrakcja.

Opuszczamy groźny wodospad i udajemy się w kierunku Laerdal.
Oczywiście, w pewnym momencie droga się kończy i trzeba wsiąść na prom.
Czekamy pół godziny w panoramicznej (z urzekającym widokiem na fiord), ogrzewanej poczekalni. Jest dostęp do prądu, więc "przerzucamy" zdjęcia na laptopa i podładowujemy telefony. Nie robimy tego w samochodzie, bo dodatkowy akumulator siadł - lodówka też. Coś tam nie łączy, nie styka. Jak pierwotniaki żyjemy. Wsiadamy na prom.







Przybijamy do brzegu, czas na kolację.
Tym razem udaje nam się umyć w ciepłej wodzie, w ogrzewanej łazience, więc dość długo trwa nasz postój.
Humor od razu lepszy. Tym bardziej, że przed nami nie byle jaka atrakcja.
Tunel Laerdal - najdłuższy tunel drogowy na świecie - liczy 24 km 51m. Łączy on dwie turystyczne wioski : Laerdal i Aurdal. Wrażenia niesamowite. Początkowo niczym się nie wyróżnia, ale utworzono w nim trzy miejsca, w których można się zatrzymać. Ściany podświetlone są w pierwszym na niebiesko- żółto, potem błękit z pomarańczem i niebiesko- zielono.
Jako że przejeżdżamy już późnym wieczorem, prawie nie ma ruchu. Ale gdy wysiadamy z samochodu, słyszymy huk podobny do dźwięku samolotu. Łoskot się nasila, wzmaga, a w końcu jest prawie nie do zniesienia. I... mija nas jakiś mały fordzik.





Opuszczamy tunel i udajemy się dalej, w kierunku Aurlandsfjellet - następnej Turystycznej Trasy Narodowej.
Robi się ciemno, a my wspinamy się wąską, starą drogą do Stegastein - punktu widokowego uznawanego za jeden z najpiękniejszych architektonicznie na świecie.
Ale na początku kompletnie nie zdajemy sobie z tego sprawy. Po prostu chcemy nocować koło jakiegoś kibelka z wodą. A rano ruszyć z powrotem do Laerdal, tylko nad tunelem. Śnieżną Drogą.
Z góry, choć straszno się zatrzymać, widzimy taki oto obrazek:



Jest! Na zakręcie zauważamy wyraźne poszerzenie drogi, parking, oświetloną toaletę. Super! Tu śpimy. Jest północ.

A rankiem
orientujemy się, że spaliśmy w tak niesamowitym miejscu, że dech w piersi zapiera. Stegastein, 650 m n.p.m.
Właściwie komentarz jest zbędny. Oto zdjęcia:









Największe "zaparcie tchu" - aż dziwnie powiedzieć. W toalecie. Jedna z nich wisi nad fiordem, a jej ścianę w połowie stanowi przezroczysta tafla plexi. Siedzisz i patrzysz na fiord - 650m w dół. Polecam tym z lękiem przestrzeni i zaparciami Oto ona:



A widok z niej, w przybliżeniu - taki:



Nieźle co?
Oczywiście pada i jako że wspinamy się do krainy wiecznej zimy, temperatura nie przekracza 8 stopni.
Ale na Śnieżnej Drodze, czynnej od czerwca do września a potem osiem miesięcy nieprzejezdnej, bo zasypanej, to chyba normalne...