Szlak Gringo - Relacja Telefonem Pisana

Dzień 29

29.10.17, Santa Cruz, Puerto Suárez
Dojechałem około 6 do Santa Cruz. Dworzec był zamknięty i dopiero po kilku minutach udało się wejść. Kupiłem bilet na najwcześniejszy autobus do Puerto Suárez za 60 bob. Miejsca tylko cama. Pokręciłem się po dworcu i okolicy, a potem złapałem busik do rynku. Niewiele tu ciekawego .



Posiedziałem trochę na ławce i wróciłem na dworzec. Woda dwulitrowa jest tu prawie dwa razy droższa niż w Uyuni i Sucre . Jem empanadę za 3 bob i szukam platformy. Okazuje się, że aby wejść na platformy trzeba kupić osobny bilet za 3 bob. Dziwne . Autobus jest jakimś starym, rozlatującym się i brudnym badziewiem , który zamiast o 10 odjeżdża o 10.45.



Po 6 godzinach na jednym z postojów jadący dalej pasażerowie mają się przesiąść. Okazuje się, że do najlepszego autokaru jakim jechałem .
Trzy bardzo wygodne siedzenia typu cama z funkcją ładowania telefonu w rzędzie - jedno przy lewym oknie, drugie na środku, a trzecie przy prawym oknie.





Dojechałem do Puerto Suárez około 19. Jakiś czas kręciłem się w poszukiwaniu noclegu i trafiłem do hotelu Bambi.



Z całego serca nie polecam .
Wszedłem, gdzieś po podłodze przebiegło coś dużego i czarnego . Pytam o cenę .
50 bob bez śniadania i dostępu do kuchni . Idę zobaczyć pokój. Prowadzi mnie, na oko, dwudziestolatek bez zębów na przedzie . Szybki rzut oka: brudne ściany , ale jest wentylator .
Jestem zmęczony po podróży i ciężko tu o coś innego w dobrej cenie, więc trudno, biorę to, bo już nie chce mi się chodzić z plecakiem .
Jeszcze raz sprawdzam dwa z oferowanych pokoi. W jednym miałbym gwarantowane towarzystwo owadów. Na pościeli widać czarno-czerwone ślady walki z tymi nieproszonymi gośćmi .
W drugim pokoju nie jest aż tak źle . Przypomina mi się nocleg w pobliżu greckich Meteorów, gdzie ledwo widać było odbicie w lustrze przez warstwę brudu, a w poplamionej pościeli były włosy. Spałem wtedy w ubraniu .
Czuję się wywołany "do tablicy", to wyjaśniam . Rzeczywiście, byliśmy tam kiedyś w 5 osób, a Marcinowi przypadło chyba najgorsze posłanie . Mnie tam pokarało (na kolację) paskudną baraniną - tłustą i kościstą - którą trochę podziubałem . To miejsce to camping Kastraki, którego też nie polecamy .
Innym razem, w Meteorach, dobrze nam sie spało w San Giorgio Villa – "meteora's budget accommodations", ale upiornie głośno bijące dzwony zrobiły nam wczesną pobudkę .
Pomimo tego, ta miejscówka jest niezła .
Tu oprócz ubrania zostawiłem na noc włączone światło i oczywiście wentylator .
Przed snem poszedłem jeszcze po napój i jedzenie. Usiadłem w parku zjeść porcję kurczaka z grilla oraz ryż kupione na ulicy za 10 bob. Jakiś bardzo doświadczony przez życie pies łypał na mnie swoim jedynym okiem . Rzuciłem mu sporą kość z resztkami mięsa, którą pochłonął w ułamku sekundy i chyba tylko nabrał apetytu na więcej . Przesiadłem się zatem gubiąc go po drodze .

Dzień 30

30.10.17, Puerto Suárez
Puerto Suárez to była duża pomyłka , ale po kolei .
Wstałem i ucieszyłem się, że nie mam żadnych śladów pogryzienia przez owady .
Wziąłem prysznic i się wymeldowałem. Ruszyłem do biura z dużym banerem "mirador pantanal". Okazało się, że to nie jest biuro podróży i facet odesłał mnie na drugą stronę nad jezioro.



Zorientowałem się też, że spałem parę kroków od zbiornika wodnego , co trochę wyjaśnia panujące w hotelu warunki .
Pytam ludzi i nikt nic nie wie na temat wycieczek . Odsyłają mnie do pobliskiego Puerto Quijarro, więc biorę taksówkę za 10 bob. Na miejscu wchodzę do jakiegoś pobliskiego hotelu i pytam o wycieczki. Akurat na blacie leży ulotka, którą się wspomagam . Recepcjonistka dzwoni do kogoś i prosi abym zaczekał. Przyjeżdża Roberto, który podaje się za przewodnika. Mówię mu co mnie interesuje i pytam o cenę. Wszystko za 300, odpowiada. Mamy problemy z porozumieniem się .
Chyba mówi mieszanką hiszpańskiego i portugalskiego, bo aż takich problemów jeszcze nie miałem, pomimo znikomej znajomości języka. Jedziemy z powrotem do Puerto Suárez i zatrzymujemy się przy domu rybaka. Widzę jaguara , a raczej to co z niego pozostało .





Po drobnych targach i oczekiwaniu na zakup benzyny do łódki wyruszamy. Jezioro przy brzegu jest niesamowicie zaśmiecone. Przestaje mnie to dziwić, kiedy widzę jak kapitan wyrzuca na brzegu puste butelki… Płyniemy szybko i w efekcie cały jestem mokry.





No, rzeczywiście, minę masz nieszczególną
Docieramy na zarośnięte rejony jeziora. Kapitan zarzuca sieci i już wolniej kontynuujemy podróż. Nie wiem po co płynie z nami Roberto , szczególnie, że wydaje się być pierwszy raz na jeziorze. No dobra, wiem po co - chce też wycieczkę i przy okazji łatwe pieniądze .









Jest tu masa ptactwa wodnego. Kaczki, czaple i dostojne biało-czarno-czerwone olbrzymy o rozpiętości skrzydeł chyba większej od moich rąk. Kapitan, który okazuje się być Paragwajczykiem, oddaje ster Roberto i szykuje się do upolowania jakiegoś ptaka na przynętę dla piranii.







Przez całą trasę parę razy się przymierza, ale tylko raz oddaje niecelny strzał . W efekcie nici z łowienia piranii na wędkę…







Schodzimy na brzeg w miejscu, gdzie kapitan upolował jaguara .





Niestety znajdujemy tylko świeże odchody drapieżnika i widzę przez moment jedną papużkę. Może na szczęście , bo kolejny piękny kot nie przeżyłby spotkania z człowiekiem .
Ruszamy w drogę powrotną i dostrzegam parę kajmanów oraz wielkiego czarno-żółtego węża przemierzającego jezioro po powierzchni wody. I pomyśleć, że ja myłem, brudne po brodzeniu w przybrzeżnych błotach, nogi wystawiając je beztrosko za burtę...
Kapitan wyciąga sieci, w których jest sporo ryb, w tym jedna pirania .











Bardzo mnie dziwi wyrzucanie ryb o spłaszczonym ciele i z dużym grzebieniem na plecach. Okazuje się, że mają mało mięsa. Tylko aktualnie ich szanse na przeżycie wśród piranii, kajmanów i węży są ograniczone, bo kapitan aby je wyswobodzić z sieci łamał im o łódź płetwy .



Kiedy dopływamy, wysiadam z łodzi i mój telefon ląduje w wodzie
Szybko go wyciągam i widzę, że działa . Niestety nie jest to telefon z którego można wyciągnąć baterię. Wycieram i osuszam go nerwowo, jednak po chwili przestaje funkcjonować .
Odwozimy rybaka. Za zabranie mnie na wycieczkę zainkasował 150 bob. Mówię Roberto, że chcę do bankomatu i na autobus w Puerto Suárez. Najpierw ściemnia, że nie ma bankomatu akceptującego MasterCard w tym mieście . Upieram się i jakoś się znajduje . Potem mówi, że dworzec jest w Puerto Quijarro. Znów się upieram, że chcę na przystanek w Puerto Suárez i znów jakoś dziwnie nie ma problemu aby kupić bilety. Jako, że mój kierowca wspominał o 300 bob za całość i 150 bob dostał kapitan, to proponuję mu tyle samo.
Ten jednak chce więcej . Pytam czemu, skoro większość czasu spędziłem na łódce, a nie w jego samochodzie. Roberto na to, że był ze mną dłużej, mimo, że mówiłem, że może jechać jak wsiadłem na łódkę. Trudno, wręczam mu 200 bob. Wyraźnie zadowolony mówi bien, ja na to zdenerwowany odpieram “No! No bien!” i ruszam z powrotem na przystanek.
Zdecydowanie odradzam wizyty w Puerto Suárez. Kolega był w Pantanalu po brazylijskiej stronie i wydawał 50 usd dziennie za wszystko, a widział o wiele więcej ode mnie, w tym tukany, kilkanaście stad papug i własnoręcznie łowił piranie .
Cóż, mam nadzieję, że nauka nie pójdzie w las i będę się bardziej wystrzegał takich cwaniaków . Zawsze też mogło być gorzej… Teraz pozostaje problem z zalanym telefonem i zmartwienie o komfort współpasażerów. Było bardzo gorąco, pot się lał i przypiekłem sobie ręce, ale najgorzej, że musiałem siedzieć w miejscu, gdzie ogłuszane były ryby, a nie mam jak się wykąpać…
Na szczęście za 60 bob trafił mi się bardzo komfortowy autobus z powrotem do Santa Cruz, ze sprawną klimatyzacją i dużymi przestrzeniami między siedzeniami .

Dzień 31

31.10.17, Santa Cruz, Cochabamba
Gdy dotarłem do Santa Cruz było jeszcze ciemno i dłuższy czas koczowałem pod dworcem w oczekiwaniu na jego otwarcie o 6 .
Na szczęście telefon zaczął działać . Okazuje się, że Nokia daje porządne telefony swoim pracownikom… tyle, że marki Samsung . Dowiedziałem się, że nie ma aktualnie połączenia bezpośredniego do La Paz. Biorę w takim razie bilet do miasta o nazwie Cochabamba. Po godzinie w ciągu której zjadam resztkę kupionych wczoraj bananów (żywiłem się nimi cały poprzedni dzień), idę do łazienki. Nagle woła mnie sprzedawca biletów na autobus . Mówił, że odjazd o 7.30, na bilecie napisał 7, a jest 7.15. Kończę pospiesznie poranną toaletę i szybkim krokiem udaję się za nim do autobusu.
Po drodze podziwiam różnorodność krajobrazową Boliwii. Ten kraj ma wszystko oprócz oceanu, a i o dostęp do tego ostatniego też się stara prowadząc negocjacje z Chile . Strome wzgórza porośnięte lasem deszczowym skąpane w chmurach bardzo przypominają mi Sri Lankę. Przywołują także na myśl obrazy z filmu Jurassic Park i gier z serii Tomb Rider .



Kiedy gps pokazuje mi, że już niedaleko do celu, zaczynam liczyć, że jeszcze dziś późnym wieczorem będę w La Paz . Cóż za pomyłka .
Z wysokości 500 m npm wjeżdżamy na 3500 i stajemy w korku na górskiej drodze .









Palmy ustępują miejsce drzewom iglastym. Wreszcie pokonujemy szczyty i podziwiam piękny zachód słońca, ale wciąż jeszcze nie dotarłem do Cochabamby . Zastanawiam się, czy droga do La Paz będzie wiodła przez słynną drogę śmierci .

Podziwiam za tan luz i spontan.
Czyta się świetnie .

Zamiast standardowej odpowiedzi, specjalnie dla Ciebie , krótka anegdota o naszym podróżniku .
Jak był jeszcze wożony w wózku spacerowym i jak tylko zobaczył "ryczącego jednoślada" to wołał : Tata, motor . No to gdy trochę podrósł (10-11 lat ) zabrałem Go na mecz żużlowy . Widząc komu kibcuję, na przekór , przez całe spotkanie krzyczał : Biały, biały . Niestety, po zaciętym meczu, Sparta przegrała .
Więcej już razem na żużel nie poszliśmy , ale coś z tego zamiłowania do jednośladów zostało i Ducati Monster cierpliwie czeka na powrót podróżnika .
pzdr.

Dzień 32

01.11.17, La Paz
Dojechałem do La Paz przed świtem. Na uwagę zasługuje ładny dworzec zaprojektowany przez Gustave'a Eiffela, ale niestety nie było warunków do zrobienia zdjęcia można jednak zobaczyć tutaj .
Ciekawe, że prawdopodobnie jedyną konstrukcją zaprojektowaną przez G. Eiffela w Polsce jest most kolejowy na Sanie w Przemyślu .
Pomału ruszyłem w kierunku hostelu. Mijałem dworzec kolejowy,



stację kolejki linowej,



kościół przy Av.America



oraz na placu św. Franciszka świątynię pod tym samym wezwaniem.





Zatrzymuję się na chwilę aby odpocząć na placu San Pedro i ruszam dalej.





Docieram do hostelu koło 7 i kupuję śniadanie za 10 bob. Biorę prysznic , odpoczywam i idę szukać pralni. Pranie za 20 bob/5kg nie interesuje mnie, więc idę na miejsce zbiórki spaceru z przewodnikiem, plac San Pedro i gaszę pragnienie świeżym sokiem z pomarańczy .
Dwoje sympatycznych przewodników z Red Caps mówi, że kiedyś to były free walks, ale prawo boliwijskie zabrania świadczyć usługi za darmo i w efekcie koszt to 20 bob na podatki i utrzymanie biura + napiwki. Słyszymy trochę o pobliskim więzieniu, gdzie mieszkają całe rodziny, a skazani muszą płacić za pobyt . Jeśli delikwent nie ma pieniędzy, to musi to odpracować .





Następnie kierujemy się na plac targowy i słyszymy o zatrważającej liczbie odmian ziemniaków hodowanych w okolicach La Paz. Dowiadujemy się także o tradycyjnym stroju kobiecym w postaci długich sukni zakrywających grube i silne łydki, które są bardzo atrakcyjne dla tutejszych mężczyzn .
Sporo cholitas (lokalnych pań) na głowie nosi angielskie meloniki, które były zamówione przez handlowców chcących zarobić na Anglikach. Niestety meloniki były brązowe i za małe dla mężczyzn, więc sprytni sprzedawcy zareklamowali je paniom jako ostatni krzyk mody w Europie .
Ruszamy na targ czarów gdzie są sprzedawane różne eliksiry. Słyszymy historię o ofiarach z pijanych ludzi skladanych kiedyś pachamamie, czyli matce ziemi przed budową domu. Jedna z niedoszłych ofiar, Victor Hugo Viscarra uciekł i napisał książkę na ten temat p.t. "Byłem pijany, ale pamiętam".
W okolicy znajduję pralnię w cenie 16 bob za 2kg, bo tyle mam rzeczy do wyprania .
Nieopodal jest kościół św. Franciszka i hala targowa. Kościół stoi po indiańskiej stronie miasta i posiada lokalną ornamentykę, a w środku lustra, mające zwracać utracone części duszy, co było sprytną zachętą ewangelizatorów do częstych wizyt w świątyni .
Na hali targowej jem polecaną sałatkę z mięsem zapieczoną w ziemniaczanej panierce i popijam świeżym koktajlem z mango, jeżyn i ananasa. Przed wyjazdem oglądałem i czytałem różne materiały. Wojciech Cejrowski w odcinku o Peru mówił o należnej dokładce, tzw. yapar. Okazuje się, że i w Boliwii to funkcjonuje , zatem wypiwszy cześć koktajlu proszę o yapar .



Za całość zapłaciłem coś koło 15 bob. Idziemy na główny plac zobaczyć rządowe budynki. Widzimy kule po strzałach snajperów, których kazał rozstawić kiedyś na dachach jeden z prezydentów, który uciekł potem ze zrabowanymi pieniędzmi do USA .
Słyszymy o oddaniu Brazylii terenu o powierzchni Irlandii (w tym Pantanalu), za konia , przez prezydenta i utracie dostępu do Pacyfiku. Jedna z głów państwa tak się nie spodobała ludziom, że został urządzony pucz, jednak po czasie okazało się, że w porównaniu do innych prezydentów ten zabity był całkiem dobry i postawiono mu pomnik (to chyba nie ten pomnik?).







Ostatnim punktem wycieczki jest restauracja, w której dostajemy drinki z soku pomarańczowego i lokalnego alkoholu na bazie winogron. Tam też z dala od uszu policji słyszymy negatywne opinie o aktualnym prezydencie. Okazuje się, że nawet BK nie zaliczył aż takich wpadek, co prezydent Boliwii . Miał on także kochankę bez wykształcenia, która zarabiała fortunę na państwowej posadzie i w efekcie została oskarżona o korupcję. Mimo to głowa państwa cieszy się takim poparciem, że nawet zmarli głosowali w wyborach .
Co ciekawe, nie można być prezydentem Boliwii trzy razy z rzędu, ale zmiana nazwy państwa spowodowała, że w efekcie pierwsza kadencja była w innym kraju... .



Koniec wycieczki, ruszam do hostelu kupując po drodze na placu produkty spożywcze: pyszne pomidory, ostre papryczki, jaja i wielkie banany do smażenia. W trakcie obiadu poznaję dwie Włoszki i silę się aby przypomnieć sobie język Ojca Chrzestnego, którego uczyłem się przez jeden semestr. Zapewne przypominało to słynną scenę z Bękartów Wojny, w której Bratt Pit udaje Włocha .
Wieczorem idę po pranie i spotkać się z Juanem, kolegą ze studiów mojego kuzyna .
Dobrze mieć znajomych na całym świecie .
Okazuje się, że nie mogę trafić do pralni, bo wszystkie uliczki są podobne i jest sporo miejsc świadczących te usługi w okolicy .
Wreszcie się udaje , ale moje rzeczy nie są gotowe .
Idę na spotkanie do pracy Juana. Otrzymuję od niego list polecony z Polski zawierający moją kartę USD z Alior Kantoru. Mam szczęście , bo czasami podobno miesiącami się czeka na taki list .
Wiedziałem o tym, ale zaryzykowałem . Przesyłka DHL-em kosztowałaby ponad 700 zł . Wysłałem list przez Pocztę Polską, za 16 zł i po dwu tygodniach dotarł on na miejsce. Brawo Poczta Polska ... i boliwijska też.

Ponieważ to rodzinna firma, to poznaję także ojca Juana i jak się okazuje obaj mówią płynnie po polsku. Rozmawiamy chwilę, dowiaduję się co warto zjeść, co zobaczyć i jedziemy na wyśmienite paski z serca wołowego przypiekane żywym ogniem



oraz serwowane z pysznym sosem orzechowym.



Po tych rarytasach zostaję odwieziony pod sam hostel .

tiwa napisał(a):Zamiast standardowej odpowiedzi, specjalnie dla Ciebie , krótka anegdota o naszym podróżniku .

Ma chłopak charakter .

Dzień 33

2.11.17, La Paz
Rozważam co robić . 11 listopada mam lot na Galapagos, a to niewiele czasu aby zobaczyć po drodze Titicaca i Machu Picchu. Decyduję się przełożyć lot o cztery dni .
W hostelu na śniadanie znowu mała porcja jajecznicy . Wymeldowuję się z Landscape International B&B płacąc jakieś 56 bob za noc i dwa śniadania, aktywuję nową kartę, po czym ruszam znaleźć inny hostel.



Jest sporo tanich miejsc, które nie ogłaszają się w internecie. Odbieram pranie i ląduję w Intiwasi Backpackers.



Hostel blisko centrum za 30 bob bez śniadania. Próbuję zobaczyć muzeum koki i wejść do kościoła św. Franciszka, ale ze względu na święto wszystko jest zamknięte .









Kręcę się po okolicy, jem obiad, wybieram pieniądze przy użyciu nowej karty usd i wracam do hostelu sprawdzić wiadomości, bo internet na karcie się skończył . Jestem umówiony z Juanem na wycieczkę, mamy się spotkać w jego pracy. Poznaję jego mamę i jej koleżankę, obie z Polski . Ponieważ były niedawno w Machu Picchu, to wyjaśniają mi po drodze jak tam trafić.
Jedziemy w bardzo ciekawe, strzeliste skały, przemierzając koryto wyschniętej rzeki. Ze zdjęć wywnioskowałem, że to okolice Valle de la Luna, ale pewności nie mam. Nawiasem mówiąc to La Paz leży bardzo wysoko, jest otoczone pięknymi górami i gdzieby w pobliżu nie pojechać to będzie super .















Kiedy już nawet samochód z 4x4 nie pojedzie dalej, z Jasiem i jego ojcem wspinamy się nieco, a panie postanawiają zaczekać. Łapiemy zadyszkę, ale za to widzimy bardzo interesujące formacje skalne .









Pomału zbliża się zmierzch, więc wracamy do pojazdu











i jedziemy na przepyszne desery lodowe .
Dzięki Jasiowi i jego rodzinie to był bardzo udany dzień .

Dzień 34

3.11.17, La Paz, Copacabana
Wstałem i chciałem sobie zrobić śniadanie, ale w kuchni ani wody, ani zapałek do podpalenia gazu .
Zjadłem więc banana na surowo . Trochę twardy, ale się udało .
Idę do kościoła św. Franciszka i po drodze kupuję api z pastelem, czyli takim smażonym ciastkiem.



Po zwiedzeniu świątyni zaglądam do muzeum koki. Ciekawe ilustracje, zdjęcia i ekspozycje z dużą ilością informacji zawartych w angielskim papierowym przewodniku.





















Kolejką linową wjeżdżam na górę, gdzie w pobliżu cmentarza zatrzymują się busy do Copacabany nad brzegiem Titicaca.









Jadę busem za 25 bob, który staje przy jeziorze i pasażerowie przeprawiają się dalej łodzią za 2 bob, a pojazd barką .





Po drugiej stronie nie widzę busu , na dachu którego został mój plecak .
Wystraszony biegam po okolicy aż jeden ze współpasażerów mnie dostrzega i woła. Czekamy chwilę i zjawia się nasz transport .
Po jakimś czasie dojeżdżamy do Copacabany,



gdzie znajduję prywatny pokój z tv za 30 bob. Idę nad jezioro zobaczyć zachód słońca i coś zjeść. Bardzo popularny jest tu pstrąg zwany trucha. Zamawiam zatem tę rybę w wesji diablo w budce nad jeziorem za 25 bob. Pyszne danie, ryba niemal kompletnie pozbawiona ości.











Idę szukać prowiantu na jutro, bo płynę na Wyspę Słońca . W sklepikach przy ulicy prowadzącej nad jezioro wszystko drogie . Znajduję targ, gdzie ceny są o wiele niższe i kupuję wodę, ciastka, banany oraz w jednym markecie butelkowaną chicha morada, która trochę przypomina mi tymbark wiśniowy .
Wracam do pokoju i okazuje się, że mimo zapewnień nie mam ciepłej wody . Ponieważ jest mi zimno to grzeję wodę, grzałką turystyczną kupioną w Sucre , w sporym kubku i się myję.
Chyba jednak zaszkodził mi ten pstrąg, więc wychylam parę głębszych przed snem .

Dzień 35

4.11.17, Copacabana, Titicaca, Isla del sol
Zdecydowanie strułem się rybą . Na szczęście alkohol ograniczył dolegliwości .
Płacę 10 bob za przechowalnie bagażu i idę na statek. Po drodze zaczepia mnie sprzedawca biletów i jak już chcę odejść kupić bilet w porcie, to schodzi z ceny do 25 bob .
Biorę i po jakimś czasie płynę na Isla Del Sol .





Trochę więcej o tym pięknym miejscu... i nie tylko tutaj
Zastanawiam się czy zdążę zobaczyć ruiny w północnej części wyspy, ale podobno przez konflikt północ-południe, turyści nie mają tam dostępu .





Przyłączam się z jednym Brazylijczykiem do grupy Francuzów, ale oni zostają tu na noc, a my wracamy ostatnim statkiem.

Ruszamy więc dalej we dwóch. To chyba jednak nie Wy




Wspinaczka na strome zbocza wyspy leżącej powyżej 4000 m npm to nie lada wyzwanie .







Dołączamy do dwóch Hiszpanów i Francuzki próbujących dostać się na północną część wyspy .



Niestety zatrzymuje nas grupa miejscowych , którzy nie pozwalają iść dalej .
Wchodzimy zatem na pobliskie wzniesienia i podziwiamy widoki.



















Skoro ruiny na północy są niedostępne, to postanawiam zobaczyć przynajmniej świątynię na południu .
Okazuje się, że idący na przedzie Hiszpanie idą do portu ...



i muszę wracać pod górę , aby dotrzeć do miejsca kultu.
Żar leje się z nieba, a mimo to, ponieważ jest niewiele czasu, staram się przyspieszyć i po jakimś czasie dostaję porządnej zadyszki. Na szczęście zdążyłem zobaczyć świątynię i wrócić na czas .







Dopływam do Copacabany.





Kupuję nocny bilet do Cusco za 85 bob i idę coś zjeść. Na targu zaczynają się rozkładać panie oferujące posiłki. Kupuję jeden i poznaję przy okazji Martina z Francji, który spotkał poznanego przeze mnie w Sucre Marcina z Polski. Trochę tych Gringo tam podróżuje i co rusz wpadają na siebie



Po posiłku za ostatnie bolivianos kupuję jeszcze api i antycuchio, czyli grillowane plastry serca wołowego na wynos w foliowych woreczkach. Akurat sypnęło gradem , więc spieszę do autobusu .

Zanim nadejdą brakujące zdjęcia do dalszego ciągu, kolejna mapka obrazująca miejsca które odwiedzi nasz podróżnik .

Dzień 36

5.11.17, Cusco
Piąta rano , czas wysiąść i iść szukać hostelu. Wybieram bez problemu sole z bankomatu, które praktycznie są tyle warte ... co złotówki .
Docieram do starego miasta, gdzie pani na ulicy proponuje mi hostel za 15 soli .
Na ulotce jest ciepła woda 24h, wifi i darmowe przechowanie bagażu . Biorę .
Po zameldowaniu wskakuję pod prysznic o którym marzyłem i kładę się na jakiś czas do łóżka, ponieważ dopiero szósta .
Dowiedziałem się, że o 9 jest parada wojskowa . Słyszę orkiestrę i kojarzę , że to ona, bo wybiła 9. Biegnę na rynek obejrzeć wojskowych .





Niezwykła fontanna z pomnikiem Pachacuteca. Z Wiki "Pachacutec (kecz. Ten który zmienia świat, zm. w 1471 r.) – dziewiąty król Inków (Sapa Inka) od 1438 do 1471 roku, jeden z największych i najbardziej zasłużonych władców inkaskiego państwa, uznawany za twórcę jego imperialnej potęgi... Na czasy jego panowania datuje się powstanie miasta Machu Picchu."













Flaga miasta jest bardzo podobna (przez pewien czas były identyczne, ale to chyba zbieg okoliczności ) do innej tęczowej flagi













Gdy parada dobiega końca biorę udział we free walk tour.







Głównie oglądamy mury zbudowane przez Inków, na których dobudowano kondygnacje w stylu kolonialnym.
Dowiaduję się, że język Quechua jest onomatopeiczny i np. dziecko to "łała" od odgłosu płaczu .
Nazwa miasta "Cusco" to podobno w tym języku "pępek świata"





Po wycieczce głodny jak wilk ruszam w stronę placu San Pedro.
Znajduję tanią knajpę i zamawiam wołowinę z pokaźną porcją frytek, ryżu, a na dodatek z barem sałatkowym za 10 soli . Prawie dwa razy drożej niż w Boliwii , a i tak tanio .
Następnie kupuję loda za 1 sol, wielki świeżo ukrojony plaster ananasa za 1 sol i hiszpańską rurkę z karmelem za 2 sole .



Docieram na plac San Pedro z halą targową. Kupuję cukierki z koki , które w Peru obecne są na każdy rogu i idę na uliczkę gdzie sprzedawane są owoce. Kupuję na śniadanie awokado z pomidorem za 3 sole.



Cały czas po drodze sprawdzam w biurach podróży ceny na wycieczkę do Machu Picchu. Ostatecznie udaje mi się wytargować 85 usd za przejazd busem, nocleg, bilet wstępu, przewodnika i posiłki .
Ponieważ chcę po Machu Picchu odpocząć w gorących źródłach, postanawiam, że sam znajdę miejsce na jeszcze jedną noc i umawiam się, że powrót do Cusco będzie 8 listopada .
Płatność dzisiaj gotówką , a ja tyle nie mam przy sobie .
Idę do jednego bankomatu. Chce doliczyć 20 soli . Idę do drugiego i karta zostaje odrzucona . W kolejnych paru to samo .
Ostatecznie zdziwiony i zdenerwowany używam karty złotówkowej .
W hostelu loguję się do serwisu aliorkantoru i okazuje się, że karta została zablokowana ze względów bezpieczeństwa… .
Aby odblokować należy dokonać telefonicznej weryfikacji…
Na szczęście po włączeniu zapasowego telefonu przychodzi sms od banku i prośba o weryfikację poprzez sms. Karta odblokowana, ale sporo z tym kłopotu było .
Akurat w hostelu rozkręca się impreza . Argentynka, Kolumbijka, Meksykanin, Kolumbijczyk i ja, słuchamy muzyki i raczymy się napojami . Bardzo podoba im się teledysk Cleo i Donatana .



Fiesta się rozkręca , lecz mimo to robi się coraz zimniej, i polar, kurtka oraz rękawiczki nie wystarczają . Niestety okazuje się, że w nocy nie ma wody w hostelu , a na ulotce jest napisane, że ciepła woda 24h . Zapewne zakręcają na noc, aby rury nie popękały .

Dzień 37

6.11.17, Cusco, Aguas Calientes
Wstałem rano aby spakować się w mały plecak na wyprawę do Machu Picchu .
Duży plecak zostawiam w hostelu, narzekając przy okazji na brak wody w nocy . Mogliby przynajmniej wywiesić informację…
Przed zbiórką o 7.10 chcę jeszcze coś zjeść i pobrać gotówkę. Bankomat znowu odmawia wydania banknotów i zostaję z 45 solami w portfelu po zakupie wafli .
Czekam długo na miejscu zbiórki, aż wreszcie podchodzi kobieta pytająca czy ja to ja i prowadzi mnie do busiku. Ruszamy, droga jest piękna . Mijamy kozice, wodospady, przejeżdżamy przez potoki, a większość trasy przebiega na skraju urwiska .







Zaczyna mnie mdlić i sięgam po cukierki z koki . Smakują trochę jak ziołowe pastylki na gardło, a co najważniejsze, szybko mi pomagają .
Chłopiec z tylnego siedzenia nie miał tyle szczęścia i zaczyna się symfonia osobliwych dźwięków woreczkowo-gardłowych .
Docieramy do elektrowni wodnej, gdzie kończy się droga. Jemy obiad i ruszamy pieszo wzdłuż torów kolejowych.









Dołączam do dwóch dziewczyn z Chille. Pamela i Fernanda mają dobrą kondycję, bo idziemy dość szybko nie robiąc zbyt wielu przystanków .



W pewnym momencie wydaje mi się, że słyszę język polski. Okazuje się, że jest to liczna grupa rodaków. Szybko jednak zostają w tyle .
Trasa wiedzie doliną przez którą płynie kręta rzeka otoczona strzelistymi, zielonymi wzgórzami, których szczyty skąpane są w chmurach. Docieramy do Aguas Caliente. Marsz zajął nam dwie i pół godziny .



Pomnik Pachacuteca - przed jednym z hoteli - z trzema symbolami (kondor, puma, wąż) obrazującymi trzy poziomy życiowych doświadczeń



Pomnik Pachacuteca na głównym placu



Dziewczyny dowiadują się gdzie mają nocleg i próbują się też dodzwonić do mojego biura podróży, ale bezskutecznie .
Żegnamy się i nie pozostaje mi nic innego jak tylko czekać na rynku, aż ktoś zawoła moje imię .
Po jakiejś godzinie wreszcie pojawia się pani i prowadzi mnie do hostelu. Jem kolację i dowiaduję się, że nie ma dla mnie biletu na poranną turę, bo kasy są już zamknięte i mam iść w drugiej grupie .
Trochę zajmuje czasu, zanim udaje się ustalić gdzie mam odebrać bilet.

Dzień 38

7.11.17, Aguas Calientes, Machu Pichcu
Pięknych widoków ciąg dalszy . Wspinaczka na Machu Picchu nie jest trudna, a do tego bardzo malownicza .





Widzę na pobliskim drzewie stado głośnych papug. Idąc z wolna i robiąc przystanki na podziwianie krajobrazów docieram na szczyt w mniej niż dwie godziny, po czym drugie tyle czekam na swoją grupę.



W tym czasie rozpracowuję pakiet śniadaniowy . Przy okazji spotykam znów polską wycieczkę .
Dowiaduję się, że nic nie straciłem przez przesunięcie do drugiej tury, bo i tak rano nic nie było widać. Wreszcie moja kolej .
Przewodnik dobrze mówi po angielsku i w ciągu dwóch godzin oprowadza grupę po Machu Picchu .





W miejscu ze słynnym widokiem podchodzi do mnie starszy pan i po polsku prosi o zrobienie mu zdjęcia z żoną. Dziwi się jak odpowiadam w tym samym języku .



Przewodnik opowiada jak przypadkowo odkryto to miejsce, mówi o budowie tarasów i przekazuje ciekawostki o inkijskiej kulturze oraz astrologii. tutaj więcej o tym niezwykłym miejscu















Potem jakiś czas sam chodzę pośród ruin i wracam na dół.

























Booking.com pokazuje 25 soli za hostel w którym byłem, a zapytani o dodatkową noc chcieli 35 soli . Znajduję inne miejsce za 20soli .
Po odpoczynku i prysznicu idę do gorących źródeł. Bilet wstępu kosztuje 20 soli i w portfelu zostaje mi w efekcie 5 soli, a trzeba jeszcze coś zjeść .
Trochę zniechęca mnie widok dziecka z pampersem pluskającego się w basenie i wychodzę. Przy wyjściu znajduję sklep z 2,5 l butelką wody w cenie 5 soli i robię zakupy, bo można płacić kartą .
Kawałek dalej jem niewielką porcję lomo saltado w ładnej restauracji za 15 soli + 2 sole za płatność kartą. Wracam do hostelu, bo czas już iść spać .
Dla tych co nie chcą iść spać, krótki filmik naszego podróżnika MACHU PICCHU