Sharm el Sheikh i okolice, czyli rocznicowa relacja

Roksana.concept napisał(a):Ja czekam na ciąg dalszy

Jak miło, że ktoś czeka.
Niestety wycieczka do Jerozlimy nie udała się. I to nie tylko z uwagi na szybkie zwiedzanie, ale dlatego, że straciliśmy zdjęcia z tej wycieczki. Te, które mam udostępniła mi koleżanka, ale nie jest ich dużo.
Jerozolima jest więc do poprawki. Może kiedyś uda nam się tam pojechać.
Ale musiałby to być jakiś prywatny wypad, taki jaki odbyła aga_stella. Ona zwiedziła Jerozlmę bardzo dokładnie, czego jej bardzo zazdroszczę.

Widzę, że nareszcie się doczekałam
Dziwni ludzie, że przejechali tyle kilometrów i nikt z całej grupy Cię nie poparł? Tym bardziej, że byliście już blisko.
A na Golgocie nie byliście? (na prawo i w górę do kamienia namaszczenia).
Fotki bardzo ładne. My mieliśmy zachmurzenie, więc wstawiaj i nie marudź o braku motywacji.

O.... teraz dopiero przeczytałam, że fotki straciłaś.
To wyjątkowy pech

Będę chętnie zaglądać

emarylka napisał(a):Będę chętnie zaglądać

Będzie mi bardzo miło.

Po opuszczeniu Bazyliki Grobu Pańskiego udaliśmy się jeszcze do Grobu Dawida a potem do autokaru.
Okazało się, że autokar, który nas tutaj przywiózł nie czekał na nas. Podjechał zupełnie inny autokar, którym pojechaliśmy w kierunku Betlejem, gdzie mieliśmy zjeść obiad.

Po drodze oglądaliśmy takie widoki.



Betlejem to po hebrajsku to "dom chleba" (Bet Lechem), a po arabsku "dom mięsa" (Bajt Lahm).
To tutaj (zgodnie z Nowym Testamentem) urodził się Jezus.
Bazylika Narodzenia Pańskiego, została ponoć wybudowana nad miejscem narodzin Chrystusa w IV wieku n.e.
Chrześcijańskie miasto Betlejem po wojnie arabsko-izraelskiej w 1948 roku (kiedy zostało anektowane przez Jordanię) zaczęło się zmieniać w miasto muzułmańskie , by w 1967 roku (po wojnie sześciodniowej) przejść w ręce Izraela. Obecnie Betlejem znajduje się w granicach Autonomii Palestyńskiej, która powstała na mocy porozumień z Oslo w wigilię 1995.
W Betlejem mieszka 230 tysięcy Palestyńczyków, jednakże mają oni kontrolę jedynie nad 13 procentami terenu. Pozostała część znajduje się w rękach Izraelczyków, których żyje tutaj 100 tysięcy. Izraelczycy mieszkają w chronionych osiedlach, których jest ponad dwadzieścia. Od ponad 15 lat osiedla te odgrodzone są od Palestyńczyków murem, który dla turystów stanowi rodzaj atrakcji, którą trzeba zobaczyć.
Jednak turyści bardziej nastawieni są na odwiedzenie miejsca narodzenia Jezusa Chrystusa i w tym celu podążają na Plac Bożego Narodzenia, przy którym stoi bazylika Narodzenia Pańskiego.


Po obiedzie najpierw pojechaliśmy na zakupy do sklepu w Betlejem, w którym ponoć mieliśmy dostać wysoki rabat.


Jak z tym rabatem było, to nie wiem, bo po obejrzeniu wnętrza sklepu i oferowanego w nim towaru, po prostu z niego wyszliśmy, nie dokonując żadnych zakupów. Sklep niczym nie różnił się od tego tupu sklepów w moim rodzinnym mieście pod Jasną Górą. Taki sam asortyment dewocjonaliów. Ale inni członkowie wycieczki (oczywiście nie wszyscy) zakupy zrobili. Bardzo dużą popularnością cieszyły się paczki różańców (chyba po 10 sztuk w paczce). Ludzie kupowali je w celu poświęcenia przy miejscu narodzin Jezusa i rozdania po powrocie do Polski w formie prezentów.
Przed sklepem również kwitł handel. Jakiś obnośny sprzedawca oferował korale, których miał całe naręcze. Próbował nam wmawiać, że jedne z nich to bursztyn. Polakom chciał wciskać taki kit.


Podczas gdy inni uskuteczniali zakupy, my poszliśmy na małe zapoznanie terenu wokół sklepu. Poszliśmy kilkadziesiąt metrów w jedną stronę, przeszliśmy na drugą stronę ulicy i wróciliśmy się. Naprzeciw sklepu, do którego przywiózł nas pilot wycieczki, był inny sklep z bardzo podobnym asortymentem, gdzie nie było w ogóle klientów. Przed nim stał sprzedawca i patrzył na tłum po drugiej stronie ulicy (cały autokar ludzi). Zagadnął do nas zapytaniem skąd jesteśmy. Jak powiedzieliśmy, że z Polski, to on zaczął z nami rozmawiać po polsku. Zaprosił nas do sklepu i dał jeszcze większy rabat, niż w sklepie po przeciwnej stronie ulicy. Nie byliśmy zainteresowani zakupami, ale porozmawialiśmy sobie w naszym ojczystym języku z sympatycznym sprzedawcą (to chyba był właściciel tego sklepu). Na zakupy nasza wycieczka poświęciła prawie półtorej godziny i jak dla mnie była to strata czasu. Ale inni byli zadowoleni z zakupów, więc nie narzekałam. Jadąc na wycieczkę trzeba się dostosować.
Potem pojechaliśmy do Bazyliki Narodzenia Pańskiego.



Ten widoczny na wprost otwór w ścianie bazyliki to Drzwi Pokory, czyli wejście do bazyliki Narodzenia Pańskiego w Betlejem.


Aby przez nie wejść, należy się mocno pochylić, bo są one bardzo niskie.


Po wejściu do środka trochę się rozczarowałam tym, co tam zobaczyłam.
Wydawało mi się, że taka świątynia nie powinna być skromna. A właśnie takie odniosłam wrażenie.
Pooglądaliśmy sobie to bardzo zniszczone wnętrze, które wywoływało przygnębiające wrażenie.














Przez dosyć duże otwory w podłodze bazyliki pooglądaliśmy pozostałości mozaikowej posadzki pochodzącej z pierwszej bazyliki konstantyńskiej.




Wreszcie doszliśmy do miejsca, w którym znajdują się schody prowadzące do Groty Narodzenia. Grota jest mała. Jej wymiary to 12,3 metra na 3,5 metra. Nie ma tam naturalnego światła. Są jedynie lamy elektryczne i oliwne.
Przed wejściem do groty leżą świece, które można było wziąć w zamian za niedużą opłatę wrzucaną chyba do jakiejś puszki. Te świece należy odpalić od płomienia przy Gwieździe Betlejemskiej i po chwili zdusić ogień. Świece zabiera się ze sobą do domu, aby zapalić je i postawić na stole podczas wieczerzy wigilijnej.

Betlejem to był ostatni punkt naszej wycieczki do Jerozolimy. Zabrał nas stamtąd znów inny autokar i pojechaliśmy w stronę granicy z Egiptem, którą rzekraczaliśmy późną nocą. Ale strefa bezcłowa była czynna, więc dokonaliśmy tam zakupów alkoholowych, żeby choć na chwilę odsapnąć od alkoholu serwowanego w hotelu w ramach All inclusive.
Po przekroczeniu granicy wsiedliśmy do kolejnego autokaru i okazało się, że nie jest to ten, którym tutaj przyjechaliśmy rano i który miał na nas czekać. Rzeczy pozostawiane przez wycieczkowiczów zostały z tamtego autokaru przeniesione do tego, ale niestety mojej bluzy i tego, co zostawiłam w jej kieszeniach (scyzoryk, pilnik do paznokci) nie było. Zaraz zgłosiłam to pilotowi, który obiecał interweniować w tej sprawie, ale w tej chwili pozostawałam bez bluzy, a klima w autokarze działała i było chłodno. Mąż oddał mi swoją bluzę i trochę zmarzł.
Bluzę odzyskałam po kilku dniach, ale bez zawartości kieszeni.

Kolejne dni upływały nam na plażowaniu, kąpielach w basenach i wieczornych wypadach do miasta.













Kiedyś podczas kąpieli w basenie przyszła do nas grupka młodych mężczyzn (wraz z naszym rezydentem) z pytaniem, czy nie zagralibyśmy z nimi mecz w piłkę wodną. Czemu nie. Zaczęliśmy grę, którą oczywiście przegraliśmy, ale zabawa była fantastyczna.



Ponieważ wszystkie chwyty dozwolone , to aby odebrać piłkę przeciwnikowi uwiesiłam się na jego plecach, a on pomimo tego balastu i tak przepłynął ze mną przez cały basen i wrzucił piłkę do bramki.


Nawet nie wiedzieliśmy, że na tej grze upłynęły nam prawie dwie godziny.

W ciągu dnia nie wychodziliśmy z hotelu, bowiem temperatura pozwalała jedynie na leżenie pod parasolami lub kąpiele.
Ale wieczorami staraliśmy się zawsze gdzieś iść.
Któregoś wieczora wybraliśmy się na spacer do meczetu Mustafa Mosque, którego minarety widać było z naszego hotelu.
Wydawało nam się, że jest on blisko i że dojście tam zajmie nam góra pół godziny, ale byliśmy w błędzie.
Trasa dojścia, którą próbowałam wyznaczyć na mapce google, nie pokrywa się z naszą, bowiem prowadzi ona przez przejścia dla pieszych, które są bardzo nieliczne i trzeba do nich kawał drogi iść. My przechodziliśmy przez ulice dokładnie na skrzyżowaniach, bez nadrabiania drogi do oddalonych nieraz o kilkadziesiąt metrów przejść dla pieszych (tym bardzie, że nie wiedzeliśmy, gdzie te przejścia się znajdują).
My szliśmy do meczetu drogą zaznaczoną na poniższej mapce kolorem pomarańczowym (powrót zaznaczony jest na niebiesko), więc była ona trochę krótsza.
Ale i tam nasz spacer w jedną stronę trwał ponad godzinę. Trasę powrotną pokonaliśmy w trochę krótszym czasie, bez zatrzymywania się po drodze.



Wyszliśmy z naszego hotelu


i przeszliśmy na drugą stronę ulicy dokładnie w tym miejscu.


Szliśmy prosto wzdłuż ulicy, przy której mijaliśmy szeregowo ustawione domy, w których jeszcze nikt nie mieszkał.
Po pokonaniu skrzyżowania ulic po prawej stronie zobaczyliśmy żywopłot, który był na tyle wysoki, że całkowicie zasłaniał to, co się za nim znajdowało. Żywopłot ciągnął się przez kilkadziesiąt metrów. W drodze powrotnej obeszliśmy ten kwartał z drugiej strony, a tam stała wielka tablica informująca, że jest to osiedle apartamentowców. Później przeglądając zdjęcia, zrobione z samolotu podczas podchodzenia do lądowania, zobaczyliśmy, jak to osiedle wyglądało z góry.



Kolejne skrzyżowanie otworzyło przed nami bardzo nieciekawą dzielnicę mieszkalną. Przechodziliśmy przez nią z duszą na ramieniu. Byliśmy obserwowani przez mieszkańców tego miejsca, którzy siedzieli grupami przed domami na plastikowych krzesełkach (oczywiście tylko mężczyźni) i nie czuliśmy się tam bezpiecznie. Nawet nie wyjmowaliśmy aparatów, żeby robić jakieś zdjęcia. Na szczęście ten odcinek drogi był krótki i po pokonaniu kolejnego skrzyżowania znaleźliśmy się w innym świecie. Za plecami mieliśmy tą napawjącą strachem dzielnicę a przed nami salon samochodowy z eleganckimi autami. Olbrzymi kontrast.




Potem już bezproblemowo dotarliśmy do meczetu, który nas zauroczył.
Przepiękna budowla, która mnie się skojarzyła z ciastkiem z kremem. Dodatkowego uroku temu miejscu dodawało oświetlenie. Nie wiem, czy będąc tu podczas dnia, byłabym tak samo zauroczona. Ale wtedy czułam się tak, jakbym się przeniosła do bajek z 1001 nocy.
Obeszliśmy meczet dookoła, zagladając we wszystkie możliwe zakamarki.











Do środka niestety nie weszliśmy, choć widzieliśmy, jak zorganizowana wycieczka została wpuszczona do środka.



Musieli się odpowiednio ubrać, zdjąć buty i zostawić je w specjalnych szafkach. A na stopy założyli foliowe ochraniacze.


Byliśmy tam chyba jakieś 40 minut, ale mogłabym tam przebywać dłużej, bo to było jakieś magiczne miejsce.

Teraz to ja zazdroszczę Tobie - Betlejem. Całkiem sporo zobaczyliście jak na 1-dniową wycieczkę.
Meczet na ostatnich fotkach faktycznie coś w sobie ma.

aga_stella napisał(a):Teraz to ja zazdroszczę Tobie - Betlejem.

No faktycznie, w Twojej relacji nie było Betlejem.
Z ciekawości spytam, dlaczego tam nie pojechaliście?

megidh napisał(a):

aga_stella napisał(a):Teraz to ja zazdroszczę Tobie - Betlejem.

No faktycznie, w Twojej relacji nie było Betlejem.
Z ciekawości spytam, dlaczego tam nie pojechaliście?

Bo na blachach izraelskich nie można przekroczyć granicy (ponoć, ale da się to inaczej zorganizować). Druga sprawa, że tym razem obawy mieli znajomi, ja mimo początkowych obaw (przed wyjazdem) czułam się tam doskonale. Można by to jakoś zorganizować, ale zwyczajnie trochę też brakowało już czasu. Za to Jerozolimą delektowałam się ile chciałam no i moja obsesja na tle Wzgórza świątynnego - trochę czasu pochłonęła Nie wspominając też, ze padła solenna obietnica, że tu jeszcze wrócimy i wtedy będzie co zobaczyć.
I tak gdzieś czuję, że tam jeszcze wrócę.

aga_stella napisał(a): Nie wspominając też, ze padła solenna obietnica, że tu jeszcze wrócimy i wtedy będzie co zobaczyć.
I tak gdzieś czuję, że tam jeszcze wrócę.

To życzę Wam dotrzymania tej obietnicy.

Jedną z wycieczek, na którą się zdecydowaliśmy, był rejs po Morzu Czerwonym połączony ze snurkowaniem i nurkowaniem.
Rejs wykupiliśmy w centrum nurkowym poleconym nam przez kolegę mojego męża. Ten kolega jest instruktorem nurkowania i ma sporo znajomych po fachu w różnych rejonach świata. Dał nam namiar na koleżnkę, która wyjechała na stałe do Egiptu, gdzie wyszła za mąż i właśnie w Sharm El Sheikh (bardzo blisko od naszego hotelu) otworzyła centrum nurkowe. Po telefonicznym skontaktowaniu się z nią poszliśmy do tego centrum załatwić wszelkie formalności związane z rejsem. W dniu rejsu z centrum nurkowego przyjechał po nas samochód i pojechaliśmy do portu, który znajdował się na drugim krańcu Sharm El Sheikh.
W porcie stało kilka stateczków, na które wsiadali turyści. Aby wejść na statek należało poddać się kontroli oraz przejść przez bramkę prześwietlającą (taką, jak na lotnisku).


Po odprawie weszliśmy na nasz statek i rejs się rozpoczął.
Początkowo płynęliśmy wzdłuż brzegu, mając widok na hotele i plaże hotelowe.






Potem wypłynęliśmy na szersze wody, aż dopłynęliśmy do celu naszego rejsu - rafy koralowej.
Na rafie zobaczyliśmy wrak rozbitego statku, którego nie można z niej ściągnąć, bo taka operacja doprowadziłaby do sporego uszkodzenia rafy.
Ponoć dla rafy jest lepiej, żeby tam wrak tam został niż ściąganie go z niej.




Statek zacumował przy rafie.



Zaczęliśmy się szykować do snurkowania, czyli zakładaliśmy maski i płetwy.

Nasz instruktował udzielał nam ostatnich wyjaśnień.

No i wskoczyliśmy do wody.

A potem już tylko podziwialiśmy przepiękną rafę.

Niestety wtedy nie miałam ani aparatu do zdjęć pod wodą, ani kamerki sportowej, więc pozostały nam tylko wspomnienia.

Po snurkowaniu statek popłynął w kierunku innej rafy i tam także snurkowaliśmy.
Ta druga rafa była jeszcz piękniejsza niż ta pierwsza. Tam pływaliśmy bardzo na płytkiej wodzie, zaledwie parę metrów głębokości, ale za to z bardzo bliska mogliśmy podziwać wspaniałe olbrzymie płaszczki, wylegujące się na dnie oraz mureny schowane wśród kamieni.
Natomiast woda wokół tej drugiej rafy była bardzo głęboka, a urok tej rafy polegał na tym, że wyglądała ona jak przepięknie ukwiecone balkony na wieżowcu.



Po tym drugim snurkowania mieliśmy posiłek a po nim godzinny odpoczynek. Jedni spali pod baldachimem, inni czytali a ja z koleżanką poszłyśmy na rufę, żeby pomoczyć nogi w wodzie. W pewnym momencie do wody wskoczył jeden członek załogi statku i spytał, czy chcemy z nim popłynąć, bo może nam pokazać fajną rafę. Co nam szkodziło, popłynęłyśmy. Maski miałyśmy na głowach, więc je założyłyśmy, ale o płetwach zapomniałyśmy. Ale co tam, bez nich też można pływać. Płynęłyśmy kawałek za naszym przewodnikiem, który wprowadził nas w przepiękne tunele pomiędzy rafą. Myślę, że nie pokazują tego miejsca wszystkim turystom, bo jest tam wąsko i upilnowanie dużej grupy chyba sprawiałoby trudność.
Po powrocie na statek miałyśmy jeszcze okazję zobaczyć olbrzymiego żółwia, który przepływał nieopodal naszego statku.

Po wypoczynku przyszła pora na nurkowanie głębinowe. Na naszym statku było 6 osób chętnych na to nurkowanie (w tym dwóch naszych kolegów). Ja, pomimo wielkich chęci, nie zdecydowałam się na to nurkowanie, bo moje ciśnienie śródczaszkowe mogłoby tego nie wytrzymać.

Ostatnie chwile przed nurkowaniem.

Instruktor zabierał ze sobą na raz tylko dwie osoby.



Po powrocie z głębin koledzy byli bardzo zadowoleni.

I tam upłynął nam cały dzień, który powoli się kończył trzeba było wracać.






Rudy 102




Rejs dobiegał końca i zbliżaliśmy się do portu.


Bardzo fajnie spędziliśmy ten dzień.
Tak wyglądała trasa naszego rejsu.

A rafy, do których popłynęliśmy są tutaj.

Z przyjemnością "łyknęłam " Twoją relację na raz. Do tej pory nie interesowały mnie tamte rejony, ale ostatnio znajomi wrócili bardzo zadowoleni, więc pomyślałam, że zerknę i poczytam Bardzo fajne zdjęcia i ciekawe klimaty na nich. Widok Arabów palących szisze na krzesełkach dobrze mi znany, ale z arabskich dzielnic Londynu , których ulice wyglądają identycznie jak te , które pokazujesz Uśmiałam się z Twojego dźwigania soli z plaży - znając siebie, też pewnie parę kilo bym sobie "spakowała", żeby dodawać do kąpieli , a mąż odmówiłby pomocy - bo zawsze tak robi gdy dźwigam kamulce z plaż. Pewnie jak to morze wyschnie to będą tam całe pokłady tej soli
Powaliła mnie cena kwaterki na cmentarzu , no ale pobyt w raju jest przecież bezcenny
Zazdroszczę rafy koralowej - mnie to nie czeka, gdyż chyba nigdy nie zdobędę się na skok na tak głęboką wodę