Szalom - od strachu do fascynacji :)

Czas opuścić amfiteatr i zobaczyć resztę wykopalisk. Idziemy ścieżką u góry fotki.

i po chwilce widzimy to

Pewności nie mam, ale chyba są to pozostałości kościoła, gdyż nic innego z widzianych rzeczy nie pasowało do budynku sakralnego.

Na taras- na górze budowli też oczywiście weszliśmy

Tu widok z góry

A tu też z góry, ale na drugą stronę

Mam do nadrobienia 2 ost. strony, ale....
widziałyście to https://video.wp.pl/i,runal-glaz-ze-sci ... aid=11bb24

piekara114 napisał(a):Mam do nadrobienia 2 ost. strony, ale....
widziałyście to https://video.wp.pl/i,runal-glaz-ze-sci ... aid=11bb24

Widziałam w telewizorni. To jest cześć ściany, która jest dostępna po wejściu na teren muzeum archeologicznego.
Pewnie długo będzie problem. Tak jak był kiedy budowano kładkę na wzgórze. Padały wzajemne oskarżenia -
Muzułmanie zarzucali Żydom, że planują szturmu na Wzgórze, a Żydzi twierdzili, że muzułmanie chcą sprofanować Ścianę Płaczu.

Na terenie wykopalisk nie ma nikogo oprócz nas My też nie trzymamy się razem, każdy zagląda gdzie go nogi poniosą i serce pociągnie. I takie zwiedzanie najbardziej lubię, gdyż wtedy można poczuć klimat takiego miejsca, a niekiedy, jak się trochę postaramy nawet zgiełk danego życia. Mnie jakoś wyobraźnia lepiej działa kiedy brak ludzików.
Dodatkowym plusem jest doskonałe przygotowanie całego terenu z myślą o turystach, gdyż wszędzie można zajrzeć. Są drewniane pomosty, które umożliwiają spacer nad wykopaliskami.

Pod pomostami domniemam, że są pozostałości po dawnej łaźni, która zajmowała ok 4 tysięcy mkw. Tu muszą być też pozostałości fortecy, która była między amfiteatrem o kościołem (kościół w części został też przemieniony na fortecę).

Tam gdzie zachowały się budynki można wejść w każdą dziurę, łącznie ze sklepionymi kolebkowo piwnicami.

Parę fotek przedstawiających detale


Czas się zbierać, powoli opuszczamy obszar wykopalisk. Jeszcze rzut oka na amfiteatr


No i nadeszła pora wyjaśnić, co też takiego chcieliśmy zobaczyć w tym miejscu, a co nam się nie udało.
Jak już wspomniałam przewodnik po Izraelu nie był zbyt opasły. Wymieniony w nim był Park Narodowy Bet Guvrin i króciutka informacja (dosłownie 2-3 zdania), że można tam zobaczyć, to co już opisałam powyżej oraz jaskinie dzwonowe z zachowanymi malowidłami ściennymi oraz kompleks magazynów i cystern. My chcieliśmy głownie zwiedzić te jaskinie, a tu rozczarowanie, bo nic takiego nie było. Dopiero po powrocie do kraju odkryłam w czym dzieło, choć nieco się natrudziłam, bo informacji jest jak na lekarstwo.
Otóż są dwie części parku. Pierwsza to Beit Guvrin /Eleutheropolis, którą zwiedziliśmy, a druga to Maresha, gdzie są jaskinie.
Na mapie poniżej znaczyłam czarnym okręgiem miejsce, w którym byliśmy i czerwonym teren gdzie znajdują się jaskinie.


Od razu powiem, że znaki przy drodze chyba były, ale zwiódł nas zielony obszar. Uznaliśmy, że tam będą jakieś trasy spacerowe. Tak się prezentował widok, ale gdzieś tam są fajne rzeczy.


No cóż, może jeszcze kiedyś uda się naprawić błąd
Sądząc po zdjęciach, które obejrzałam w necie warto tam się wybrać.
Naszym kolejnym celem są ruiny miasta Shivta leżące na pustyni Negew w pobliżu granicy z Egiptem.
Od 2005 roku miasto znajduje się na światowej liście dziedzictwa UNESCO.
No to w drogę.

Droga jest dobra, jest to chyba autostrada. A tu nieoczekiwanie wielkie tablice ostrzegające o wielbłądach

Znaki budzą nadzieję, że może uda się nam zobaczyć te zwierzęta. Nic tego, były tylko te rysunkowe

aga_stella napisał(a):Znaki budzą nadzieję, że może uda się nam zobaczyć te zwierzęta. Nic tego, były tylko te rysunkowe

Jak się człowiek na coś nastawi, to później jest rozczarowany, gdy nie dochodzi do spełnienia nadziei. A mogły być takie fajne fotki, gdyby wielbłądy przebiegły przez autostradę.

megidh napisał(a):

aga_stella napisał(a):Znaki budzą nadzieję, że może uda się nam zobaczyć te zwierzęta. Nic tego, były tylko te rysunkowe

Jak się człowiek na coś nastawi, to później jest rozczarowany, gdy nie dochodzi do spełnienia nadziei. A mogły być takie fajne fotki, gdyby wielbłądy przebiegły przez autostradę.

Powiem, że na autostradzie, to raczej bym ich nie chciała. Ale obok już bardzo chętnie

Gdzieś wyczytałem, że na Wzgórze Świątynne nie wolno wchodzić ubranym na biało, bo to kolor żałoby. A ja właśnie kupiłem sobie białe długie spodnie Zauważyłaś tam coś takiego?

Pudelek napisał(a):Gdzieś wyczytałem, że na Wzgórze Świątynne nie wolno wchodzić ubranym na biało, bo to kolor żałoby. A ja właśnie kupiłem sobie białe długie spodnie Zauważyłaś tam coś takiego?

Zimą (u nich to chyba wczesna wiosna) nikt w bieli nie latał Ponieważ, turyści nigdzie nie są wpuszczani do wnętrz, więc zasady też nie są zbyt restrykcyjne, byle nie przesadzić z golizną. O kolorach nigdy nie słyszałam, ale długie spodnie z pewnością będą OK.

Droga do Shivty mija szybko. Jadąc zastanawiamy się co też tam zastaniemy. Mamy obawy, gdyż przed chwilą nie zobaczyliśmy tego co obiecywał przewodnik, więc nasze zaufanie do lektury jest mocno nadszarpnięte (wcześniej wyprowadził nas już w pole z targiem w Ber Szewie). Ale, że z głównej drogi nie musimy wiele zbaczać, to decydujemy się dojechać do celu.
Dróg w Izraelu nijak nie da się porównać do naszych. W Europie nawet jak jedziemy autostradą, to jakieś miasta widzimy, a jeśli krajówkami, wojewódzkimi itd. to zwykle mijamy wsie, miasteczka. No jakieś zabudowania, czy życie widać. Tam przy drogach brak wszelkich zabudowań. Jedyne co można dostrzec, to elementy przemysłowe.
Tu było ogromne pole solarne, więc chyba mijamy coś w rodzaju elektrowni.


Ale w sumie, to nie ma się co dziwić, bo wokół rozciąga się pustynia Negew, która zajmuje ok. 40 proc. Izraela (ponad 13 000 km kw.). Jak na mój gust całkiem sporo.
Już po zjechaniu z głównej drogi po lewej stronie dostrzegamy bazę wojskową. Fotki tylko z jadącego auta, bo pieron wie czy można to fotografować


No i jesteśmy. Na parkingu…. pustka. Jesteśmy tylko my Toalety są w białym budyneczku, trochę przypomina duży kontener, ale wewnątrz wszystko OK.
Po kilku krokach dochodzimy do jedynego tak okazałego drzewa.

Na tym drzewie każdy z nas robił sobie zdjęcie (oprócz mego małżonka). Coś musiało w nim być, bo zwykle jakoś nie latam po nich Chyba to, że było jedyne na cały obszarze, jak okiem sięgnąć.

Tuż obok znajduje niewielki budynek, ponoć jest w nim mała restauracja i pensjonat. Wszystko było zamknięte na głucho, więc nie wiem na 100 proc. Dom ten wybudował archeolog, który pracował przy pracach wykopkowych.

Są też kwiatuszki, choć pustynia i styczeń

Tu chyba zaczątek ogrodu

i widok

Czy będzie ciąg dalszy

Dołączam się do pytania o ciąg dalszy...

Też pukam....

Na wstępnie bardzo przepraszam za taką długą przerwę w relacji. Ne wynikało to absolutnie z mojego lenistwa lub innych błahych powodów. W pierwszej kolejności skończyłam relację Kalimera- wiosenne wspomnienia z Krety, bo tam miałam do opisania jeden dzień.
Teraz jednak już całe siły na Izrael Postaram się zrobić, to w miarę szybko, bo już tak obszernych opisów, jak było to w Jerozolimie nie przewiduję. Jedyny problem, to wybór zdjęć, ba mam ich straszne ilości
Czas zacząć.
Jesteśmy w Shivcie- Sobocie mieście Nabatejczyków.
Informacje o tym miejscu można znaleźć na Wikipedii (te kilka informacji, które podaję poniżej pochodzą właśnie z tego źródła). Bardziej dociekliwi mogą poczytać tu https://biblewalks.com/sites/Shivta.html


Sobota należy do grupy najlepiej zachowanych miast bizantyńskich na pustyni Negew. Funkcjonowała w okresie istnienia królestwa nabatejskiego, pod koniec okresu panowania rzymskiego oraz w okresie panowania Cesarstwa Bizantyńskiego
Założona została w I wieku i jej rozwój trwał do V wieku.
Coraz większe tereny wokół miasta były zajmowane pod uprawy, budowano nowe dzielnice, a liczba mieszkańców sukcesywnie wzrastała. W VII wieku władzę objęli muzułmanie z Arabii. Muzułmanie wybudowali w Sobocie meczet. Budowla bezpośrednio sąsiadowała z południowym kościołem. Prawdopodobnie przez długi czas obie społeczności żyły obok siebie w pokoju. Miasto przestało istnieć IX lub X wieku. Nie zostało zniszczone, po prostu je opuszczono.
Bizantyńska Sobota zajmowała powierzchnię ok. 20 akrów i miała 9 ulic zakończonych u wylotu bramami, wzdłuż których rozlokowana była zabudowa. Miasto nie posiadało obwarowań, natomiast domy były budowane w takich sposób, że ich tylne ściany tworzyły naturalny zewnętrzny mur miasta..
Sobota została wybudowana na niejednolitym, eliptycznym planie. Zabudowania zajmują teren o powierzchni 80.762 m²,
W czasach bizantyńskich miasto podzielone było na trzy dzielnice, z których każda posiadała swój własny kościół.