Sveti Filip i Jakov 2012 ze wstępem i rozstaniem...

To będzie relacja z wyjazdu do północnej Dalmacji w lipcu 2012. Musi być jednak poprzedzona krótkim wstępem na temat naszej pierwszej wyprawy do Chorwacji w 2006 roku. Wtedy się zaczęło...

Jak zwykle gdy zbliżał się koniec roku szkolnego okazało się, że nie zaplanowaliśmy nic na wakacje. Kombinowaliśmy w ostatniej chwili tradycyjnie nad Bałtykiem, ale wszystkie sensowne miejsca były już zajęte. Wtedy zaświtał nam w głowach pomysł: może jednak Chorwacja? Chłopcy już podrośli (7 i 4), więc widmo podróży 1000km z ryczącym niemowlakiem przestało nas prześladować. Tylko dokąd pojechać i jak znaleźć kwaterę? W ciemno? Już widziałam nas błąkających się nocą z dziećmi w ponurych zaułkach chorwackich... Nieee, odpada.
Szczęśliwie, znajomy polecił nam sprawdzoną panią pośredniczącą w wynajmowaniu apartamentów. No to zadzwoniliśmy:
- Dobry wieczór... szukamy kwatery w Chorwacji...
- ... A gdzie konkretnie chcecie tę kwaterę?
- No... w Chorwacji przecież...

Wprawdzie na mapie widać było, że to wybrzeże dość długie jest, ale przecież co za różnica, Makarska, czy Kozino?
Szczęśliwie pani znała ten kraj dużo lepiej, więc wydusiwszy z nas nieco bardziej szczegółowe oczekiwania, powiedziała:
- Mam dla Was fajną kwaterę w Rogoźnicy na wyspie, ale z dojazdem groblą, blisko morza, nie za daleko do centrum, żeby dzieci mogły dojść pieszo, dobrze Wam tam będzie.
I o dziwo, miała rację.

Tak się zaczęło. Kilka dni później siedzieliśmy już nad Jadranem zadając sobie podstawowe pytanie: dlaczego dopiero teraz?

z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy

doronia, witam serdecznie

Był więc pierwszy widok na morze:



Pierwsze zdziwienie ilością betonu na plaży, ale i zauroczenie domkami stojącymi na samym brzegu:



I pierwsze w Jadranie szaleństwa:



Pierwsze (bliskie) spotkanie z lokalną fauną:



Pierwszy zachwyt malowniczym miasteczkiem:



...oraz tradycjami jego mieszkańców:




Pierwsze lody nie w gałkach, tylko w... gałach :



Pierwsza wspinaczka na palmę:



Pierwsza wycieczka na wodospady Krka:





Pierwszy spacer w Trogirze (WOW!):




Pierwsza wizyta w Splicie i zaskoczenie splątaniem architektury starożytnej, średniowiecznej i socrealistycznej:





Pierwsza podróż morska po Jadranie:



I nasze stopy pierwszy (i chyba ostatni) raz na Kornatach:




Pierwsze zwiedzanie Szybenika i Primosztenu, skąd nie mamy zdjęć, niestety

Pierwsze rozczarowania także – bo ten pan, co przewodnik pisał, chyba jednak trochę przekoloryzował. No chyba że w niewłaściwe miejsce trafiliśmy?...



I oczywiście w drodze powrotnej pierwszy zachwyt Jeziorami Plitwickimi:





A potem...

A potem....tłumnie wszyscy się dosiądą do Twojej relacji, bo zaczyna się bardzo ciekawie

Od pierwszego zetknięcia z Chorwacją dużo zależy, cieszę się, że Wam się udało zakochać od pierwszego wejrzenia

Witam i gratuluję mocnego wejścia - tyle fotek z tak miłych mojemu sercu miejsc na początek, to co będzie później ?

Zapowiada się fajna relacja.Dosiadamy się.

Podziwiam.
Tak aktywne spędzanie czasu w Chorwacji, jak na razie, było mi obce, ale takie relacje działają mobilizująco.

Wasze miejsca, niemal w stu procentach, pokrywają się z naszymi tegorocznymi planami.
Jako miejscówkę planujemy Rogoznicę lub coś w okolicy i mamy zamiar przedeptać wszystkie Wasze szlaki...

Biorę Twoją relację jako lekturę obowiązkową

Witam

super zdjęcia,zapowiada się ciekawa relacja,pozwolisz że się przysiądę

EithelAmarth, Fresz, zibi.s, krispinus, robert39 - witam Was ciepło

krispinus napisał(a):Wasze miejsca, niemal w stu procentach, pokrywają się z naszymi tegorocznymi planami.
Jako miejscówkę planujemy Rogoznicę lub coś w okolicy i mamy zamiar przedeptać wszystkie Wasze szlaki...

Biorę Twoją relację jako lekturę obowiązkową

Obawiam się, że Rogoźnica i okolice będą jedynie wstępem do dalszej relacji z miejsc położonych nieco bardziej na północ. Ale specjalnie dla Ciebie jeszcze kilka zdjęć z wakacji 2006

Słone jezioro Smocze Oko niedaleko Mariny Frapy w Rogoźnicy:



Widok ze wzgórza na wyspie w pochmurny dzień, niestety:



Split:




Krka:




Plitvice:

...a potem przyszła jesień i dzieci sporo chorowały, więc wszyscy krewni-i-znajomi dawali dobre rady w stylu: „jodu im trzeba”, „po ciepłych krajach jeździcie, to chorują – nad nasz Bałtyk lepiej z dzieckiem”, etc. No i był Bałtyk przez kolejne 2 sezony, choć pomógł jakby niewiele
Później inne plany życiowe nie pozwoliły na wyjazd do Chorwacji, bo w ich efekcie wróciła wizja podróży z ryczącym niemowlakiem, tym razem dla odmiany płci żeńskiej
Żeński niemowlak zbliżał się powoli do magicznego wieku lat 3, kiedy już prawie wszystko wolno, a resztę będzie wolno i tak dopiero po osiemnastce A że do tej pory prawie całe polskie wybrzeże zjeździliśmy, zrobiło się już tak nudno, że nie było rady – tylko Chorwacja.

Tym razem wakacje były planowane ze sporym wyprzedzeniem, no i nie bez przyjemności Z racji dzieci szkolnych, wyjazd musiał być, niestety, w sezonie – pierwsza połowa lipca. Cel zaś był wypadkową różnych potrzeb naszych i dzieci (13, 10 i 3) oraz faktu, że chłopcy (duży i dwaj mniejsi) mieli wziąć udział w kilkudniowym rejsie pod dowództwem wuja - skippera, jacht zaś cumował w marinie w Sukosanie na riwierze Zadarskiej. Sukosan to jednak być nie mógł, bo - cytuję szwagra - „z Sukosanu to tylko jacht brać i zaraz uciekać”.

Z poprzedniego wyjazdu do Cro zapadła mi w pamięć mała, kameralna, spokojna plaża na wyspie w Rogoźnicy, i z takimi nastrojami kojarzyła się Chorwacja.
Zdjęcie trochę krzywe, ale oddaje urok betonu:



Ale że od tego czasu niektóre dzieci dorosły, a nowe się pojawiło, wymagania co do miejsca pobytu tym razem były spore: plac zabaw na plaży i łagodne zejście do morza bez jeżowców, najlepiej żwirek - dla małej, jakieś miejsca na sportowe zajęcia – to dla „młodzieży” (stoły tenisowe, boisko do siatkówki plażowej), trochę choć cienia na plaży – dla ojca rodziny, oraz nastrojowa starówka i promenada – to moje kryterium. Trochę betonu nas nie odstraszało, więc padło na kwaterę przy plaży Iza Banja w Sveti Filip i Jakov.

Miasteczko, jak podawano w różnych źródłach, miało być niewielkie i spokojne. I pewnie było, ale poza sezonem.
Wchodząc na plażę na początku lipca, przeżyłam niemiłe zaskoczenie ilością turystów. To nie była Rogoźnicka wysepka pod koniec czerwca z kilkoma osobami rozłożonymi na przytulnym betoniku. To plaża z błękitną flagą, w większości żwirowym dnem, łagodnym zejściem, placem zabaw, dmuchańcami, wypożyczalnią łódek i możliwością uprawiania sportu – stało się oczywiste, że nie tylko ja o tym wiedziałam Nawet sporo betonu na nadmorskiej promenadzie nie odstraszało zbyt wielu plażowiczów.
Szczęśliwie, mąż przytomnie kazał mi przypomnieć sobie stopień zagęszczenia ludzkości na ogromnej plaży w Świnoujściu w ubiegłym roku oraz cenę tamtejszej kwatery kilometr od morza.
Natychmiast mi przeszło.
Cóż, był tu zaledwie rządek, góra dwa plażowiczów wzdłuż brzegu (pomijając miejsce przy kampie), fajne żwirowo-betonowo-kamieniste cyple, petów w żwirze mniej niż w nadbałtyckim piasku, przejrzyste morze, jeżowców jak na lekarstwo, i na dodatek pyszne palacinki zamiast podejrzanych zapiekanek. A kwatera tylko 100m od tego wszystkiego.
Było OK.

Zakwaterowawszy się rankiem, po całonocnej podróży, zerknęliśmy na widok z balkonu – nieźle:




I ruszyliśmy na wspomnianą plażę:




A po plaży, obiadku i odpoczynku na starówkę i lody:



Małe stare miasto, ale całkiem ładne. Takie... chorwackie

Przyłączę się do lektury