Sveti Filip i Jakov 2012 ze wstępem i rozstaniem...

Mikromir napisał(a):A jeździ tam TGV

no ... i znowu ... i znowu

dobra - pisz bo dobrze Ci idzie

BeJur napisał(a):

Mikromir napisał(a):A jeździ tam TGV

no ... i znowu ... i znowu

dobra - pisz bo dobrze Ci idzie

Sorry, sorry.
Dziś coś dopiszę

Anai napisał(a):Lepiej późno niż...
...później
Jestem, siedzę i żadna siła mnie stąd! nie ruszy

to i ja dołączę...

Witam wszystkich nowych Gości

Pewne piątkowe popołudnie upłynęło pod znakiem Zadaru, gdzie wcześniej nie byliśmy. Ładnie tam.

Tradycyjny turystyczny szlak zaprowadził nas do kościoła NMP:



Oraz świątyni św. Donata:



No i oczywiście dotarliśmy do katedry św. Anastazji:





Zadziwia gospodarność średniowiecznych budowniczych. Nie marnowali ani kawałka materiału pozostałego po starożytnych budowlach:



Nawet starą kolumnę wykorzystali jako pręgierz:



Dotarliśmy do cerkwi św. Eliasza:



Prawosławie też kryje w sobie tyle piękna i głębokiej duchowości, wystarczy spojrzeć na ikonostas:

Po historii trochę nowoczesności. Gdy odwiedzaliśmy Chorwację w 2006 roku, nie było jeszcze morskich organ ani Pozdrava Suncu. „Słońce” wydobyło z naszej Anuli całe pokłady energii:



Jednak morskie organy były pewnym rozczarowaniem, coś tam mruczały, ale bardzo niemrawo. Za małe fale.

Ludzi przybywało z każdą chwilą. Czekaliśmy na słynny zadarski zachód słońca. Było coraz niżej...



Aż wreszcie pojawiły się wyczekiwane światełka:

OOO, dzięki Twojej relacji wreszcie wiem, co się z tą taflą dzieje i po co ona jest
Tak przypuszczałam, że to "słońce" w postaci solarów

Za to nam organy grały pięknie....

Czekam na dalszą relację

Pięknie tu i ciekawie
Po części znajomo , po części - nie


Pozdrawiam
Piotr

Witaj, Piotrze.

W niedzielny wieczór chłopcy ruszają w rejs. Załoga podpłynęła jachtem z Sukosanu do Filipa-Jakova. Udaje nam się z Anią załapać na krótki „rejsik” po Kanale Paszmańskim.

Niestety, słabo wieje, żagle rozwijają tylko na parę minut, jacht płynie powoli, niepokoimy się czy to tak zostanie – żadna atrakcja pływać na silniku. Dziewczyny – jak to zwykle bywa - schodzą wreszcie na ląd, a nasi świeżo upieczeni żeglarze odpływają w stronę wysp Vis i Biszevo.

Kolejne dni spędzamy z Anusią na plaży, lodach, palacinkach, spacerach, zabawach w ogrodzie i słodkim nic-nie-robieniu.



Chłopcy tymczasem relacjonują kolejne odcinki trasy. Nadal słabo wieje, więc nici z Korczuli – nie zdążą. Jest Vis, Biszevo, dwie morskie jaskinie, Split (chłopcy zdegustowani śmierdzącym portem), bezludne wysepki, zatoczki z wodą o temperaturze 32 stopnie Celsjusza, skakanie z jachtu do wody (ostatni niech nie zapomni spuścić drabinki!), pięknie, tylko ciągle słabo wieje

Zdjęcia robione niestety tylko z filmu:

Modra jaskinia na Biszevie, gdzie światło słoneczne wpada przez podwodny otwór, nadając wnętrzu błękitny kolor:




Druga jaskinia – chłopy nie pamiętają, na której z sąsiednich wysepek, może wiecie? – gdzie światło wlatuje przez otwór w „suficie”...



...i wpada prosto na... Piotrusia



Miasto Vis, gdzie uzupełnili zapasy:



Split, do którego dotarli późną nocą:



W czwartek mijają Szybenik...




...i dopływają do Skradina.

Odbieramy „naszych” od skippera i ruszamy przy okazji na wodospady na rzece Krka.
Gdy byliśmy tutaj w 2006, zapadł mi w pamięć chłód wody w rzece przy wodospadzie. Teraz upały zrobiły swoje i tutaj: temperatura wody nie przypomina górskiej rzeki, spokojnie można pływać.





Koniec rozstania. Wracamy razem do Sv. Filip i Jakov.
Ignorujemy po drodze Szybenik – już widzieliśmy, może jeszcze kiedyś tu wrócimy.

Czas szybko mijał, chcieliśmy jeszcze zobaczyć Nin. Więc kolejnego upalnego dnia (czy to się nigdy nie skończy?) ruszyliśmy.

No i była ta chorwacka atmosferka. Mury miejskie, bramy, uliczki, wieżyczki,, i najmniejsza ponoć katedra świata – rozpaczliwie pusta w środku











Zachwycający był widok na Velebit z małego portu na wyspie. Czy Chorwaci obowiązkowo muszą malować łódki na jednolity niebieski kolor? Tradycja, urzędniczy „prikaz”, czy spontaniczna inicjatywa społeczna, żeby „było ładnie”?



Po spacerze na wyspie ruszyliśmy do dzielnicy Zdrijac (tu też mają być jakieś ptaszki nad literkami), aby odpocząć na piaszczystej plaży i sprawdzić, co nas ominęło z powodu nie wynajęcia tutaj kwatery. Dochodzimy do wniosku, że niewiele. Widoki ładne – owszem – jednak codzienne otrzepywanie się z tzw. piasku (pełnego żwiru zresztą) byłoby trudne do wytrzymania. Łagodne zejście ok, ale jak to przy piasku – woda nieco mniej przejrzysta. Generalnie zadowolona była tylko Ania, bo wreszcie mogła sobie kopać w piachu do woli; młodzież marudziła, że piasek przykleja się do wszystkiego, a mąż narzekał na brak cienia na plaży. Zatem nie żałowaliśmy, że nie byliśmy tam na dłużej.




.

Zwiedzanie najbliższej okolicy odkładaliśmy z dnia na dzień. Nadeszła jednak pora na popołudniowy spacer do sąsiedniej, mniejszej nieco, miejscowości Turanj, także nie pozbawionej uroku.

W drodze do Turanj (albo Turnja) zerkamy na Sv. Filip i Jakov od północy:



W oddali Biograd na Moru:



Plaża w Turanj tuż przy drodze:



Uliczka:



Kapliczka przy kościele:



Kościół:

Wreszcie ostatniego dnia przed wyjazdem dotarliśmy do kościoła sv. Roko z XI w. Tylko on został z dawnych zabudowań klasztornych benedyktynów. Kamienny kościół położony ok. 1,5km od centrum miasteczka, na wzgórzu wśród pinii. Skromny i piękny zarazem.

Mikromir napisał(a):... Więc kolejnego upalnego dnia (czy to się nigdy nie skończy?).....

... codzienne otrzepywanie się z tzw. piasku (pełnego żwiru zresztą) byłoby trudne do wytrzymania...

...woda nieco mniej przejrzysta...

...młodzież marudziła, że piasek przykleja się do wszystkiego, a mąż narzekał na brak cienia na plaży....

Wszystkie powyższe niedogodności biorę w ciemno...
W pakiecie normalnie i za darmo...
A co mi tam. Też mogę pocierpieć.

Potem, kierując się wskazówkami z forum, dojeżdżamy do punktu widokowego – wieży, chyba strażackiej, na wzgórzu przy miejscowości Turanj, dojazd od Sv. Filip-Jakov.



Najstarszy syn błyskawicznie wdrapuje się po drabinie na górę, młodszy wchodzi za nim, ale... w połowie zawraca. Nie możemy zostawić nieletniego samego na takiej wysokości, więc mąż wchodzi za pierworodnym, by w połowie drogi... także zawrócić. Ajajaj... Dziecię śmieje się z nas z góry w towarzystwie jakiegoś Chorwata – może strażaka na służbie? Nawet już nie próbuję się wspinać. Jeden w rodzinie bez lęku wysokości i instynktu samozachowawczego wystarczy.



A widoki nawet spod wieży zachwycają.

W stronę Filipa-Jakova i Biogradu:



W stronę Turanj i wyspy Paszman:



Widać stąd nawet Velebit:

Ja tu siedzę w kąciku żeby nie przeszkadzać