Stało się! Wróciliśmy zauroczeni Chorwacją - Stanići 2012

Twierdza Klis

Nawigacja bezbłędnie doprowadza nas do celu, mimo objazdu spowodowanego remontem drogi. Zatrzymujemy się na parkingu pod samą twierdzą. Już stąd widok jest imponujący. Patrząc na mury wkomponowane w pionowe skały, nie ma wątpliwości, że trudno było ją zdobyć.



Jest już dosyć późno - po 18-tej. Musimy się troszkę pośpieszyć, bo zwiedzanie możliwe jest do 19-tej.
Podchodzimy bliżej. Sceneria nie pozwala na przejście bez zrobienia kilku zdjęć, a jeszcze nawet nie przekroczyliśmy bramy....







W kasie dostajemy mapkę twierdzy z zaznaczonymi ważnymi punktami i krótkim opisem najważniejszych wydarzeń związanych z twierdzą. Nie będę ich tu przytaczać. Pozwólcie tylko, że odeślę Was do jednej z relacji (Weldona rozmowa z Pet(a)rem Kruzicem), która szczególnie utkwiła mi w pamięci - Śródziemnomorska 4.5 ...

Idźmy dalej...

Teraz jesteśmy wyżej, więc i widoki na okolice rozleglejsze...







I jeszcze kilka zdjęć...








Kościół Św. Gwidona




Ostanie spojrzenie na Split i jedziemy do Trogiru

Super fotki ...piękne wspomnienia ,masz coś jeszcze w zanadrzu?

Klis jest pięknie położony.
Pewnie nie natknęliście się tam na pełzających mieszkańców.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Klis jest pięknie położony.
Pewnie nie natknęliście się tam na pełzających mieszkańców.

Pozdrawiam,
Wojtek

O kurcze
Na szczęście nie - pewnie wiałabym, gdzie pieprz rośnie i zamiast mury podziwiać. Patrzyłabym tylko, czy mi coś spod nóg nie wypełza... brrr... boję się żmij, chociaż do tej pory nie miałam z nimi do czynienia...

A przy okazji pytanie do wszystkich.
Nosicie coś ze sobą na ukąszenia, np. jakiś extraktor jadu?

Wyczytałam w necie:

...miniaturowa pompka ssąca wytwarzająca w miejscu zastosowania podciśnienie około 0,75Atm i dzięki temu bezboleśnie i bezinwazyjnie usuwa wszelkie jady i toksyny. Niezależnie od podstawowej funkcji odsysania toksyn wywołuje jeszcze dodatkowy efekt. Wytworzone bowiem podciśnienie wstrzymuje krążenie krwi w lokalnej sieci naczyń włosowatych i tym samym zapobiega dalszemu rozprzestrzenianiu się toksyn w organizmie.
Niezbędny komponent apteczki pierwszej pomocy!!! Jednominutowe użycie może zapobiec groźnym skutkom ukąszeń przez: szerszenie, osy, pszczoły, komary, gzy, mrówki, meszki, pająki rodzime. Dwuminutowe użycie odsysa kleszcze w całości. Trzyminutowe zapobiega skutkom ukąszeń żmij, pająków ( np. czarna wdowa, tarantula), jadowitych ryb ( np. ogończa, ostrosz), skorpionów.
[...] zastosowany w krótkim czasie w miejscu ugryzienia, powstrzymuje możliwość przenikania substancji toksycznej do wnętrza organizmu i wysysając te substancje jednocześnie usuwa ból. W praktyce w lżejszych przypadkach pozostaje najwyżej lekkie przekrwienie w miejscu zastosowania, natomiast żadne negatywne objawy związane z ukąszeniem nie występują. [...] powinien być w każdej podręcznej apteczce nie tylko ratownika czy leśnika, ale turysty lub działkowicza.

Agasz napisał(a):A przy okazji pytanie do wszystkich.
Nosicie coś ze sobą na ukąszenia, np. jakiś extraktor jadu?

Nigdy nie brałem tych wynalazków i szczęśliwie nie były potrzebne.

Agasz napisał(a):A przy okazji pytanie do wszystkich.
Nosicie coś ze sobą na ukąszenia, np. jakiś extraktor jadu?

Ja też nie.
W Hiszpanii zdarzyło mi się nieoczekiwane spotkanie ze skorpionem, ale to on na tym gorzej wyszedł...

Pozdrawiam,
Wojtek

Ech... z tym moim słomianym zapałem... Kolejne wakacje zastaną mnie przy tej relacji

Podciągnę troszkę...

26 czerwca 2012 r. (wtorek) cd. - Trogir

Zaparkowaliśmy na dużym parkingu przed mostem – 10kn/godz. – trudno nie będziemy szukać innego, bo i tak jest już późno.
Wchodzimy w uliczki starego miasta – wow! Pięknie tu.
Niestety zdjęcia kiepskie i mało. Trudno.











Czas najwyższy coś przekąsić. Wybieramy zachwalane lignije na żaru.



Ich widok nie przekonał naszych dziewczyn. Wybrały tradycyjnie – pizza.

Posileni spacerujemy wzdłuż nabrzeża podziwiając stojące w porcie łajby.







Wchodzimy w „wieczorne” uliczki… Och! Czemu tak późno tu przyjechaliśmy… Koniecznie musimy jeszcze kiedyś wrócić do Trogiru.

27 czerwca 2012 (środa)

Pravo! Lijevo! Nazad! Stop! i… BOMBA! Czyli rafting na Cetinie.

To będzie dłuższy odcinek - niestety zdjęć mało, bo się nie dogadaliśmy z panią z agencji. Po raftingu okazało się, że podczas spływu nikt z agencji zdjęć nie robił - szkoda

Nie było go w planach, lecz przecież jesteśmy na wakacjach – nie wszystko musi być zaplanowane.
Agencji oferujących rafting czy canyoining w Omisu jest kilka – najwięcej chyba przy ulicy wzdłuż rzeki.
Ponieważ często parkowaliśmy za tunelem nic dziwnego, ze w końcu daliśmy się skusić. Tym bardziej, że oferowana cena okazała się niższa niż przypuszczaliśmy.
Będąc jeszcze we Wrocławiu wyczytaliśmy, że na taką zabawę trzeba przeznaczyć ok. 200kn/osobę dorosłą, a za dziecko niewiele mniej czyli w naszym przypadku jakieś 750 kn – to zdecydowanie za dużo. Ku naszej radości okazało się jednak, że za naszą 4-kę 450 kn wystarczy.
Z ulotki i rozmów z agentką dowiadujemy się, że płynie się ok.11 godz., a całość z dojazdem trwa ok. 3,5 godz.

O 14-tej meldujemy się na miejscu zbiórki, gdzie czekają już dwa busiki, w tym jeden z przyczepą z załadowanymi pontonami. Będą 2 ekipy – polska (płynęła z nami jeszcze para rodaków – pozdrawiamy) i jakaś francuskojezyczna – Francuzi, Belgowie

Ładujemy się do busów – my do pierwszego z brzegu – stary „trup” – trzaski i stuki dobiegające z niego w czasie jazdy po wąskiej i krętej drodze w górę rzeki powodowały przypływ adrenaliny. Ale nic to… skoro daje radę ciągnąć przyczepę z pontonami to chyba nas dowiezie.

Jesteśmy na miejscu. Zostawiamy zbędne rzeczy w busie i następuje wodowanie sprzętu.
Siadamy w pontonach. Wiosła w dłoń i pod dowództwem skipera ruszamy, by zmierzyć się z Cetiną. Na początek krótkie szkolenie. Pravo! – i siedzący po prawej stronie wiosłują do przodu. Lijevo! – teraz ci z lewej. Nazad (czy do zadu – nie pamiętam ) i obie strony wiosłują do tyłu. Stop! – wiosła pionowo do góry. Proste – płyniemy!

Cetina na tym odcinku jest dosyć leniwa. Nie należy spodziewać się jakichś większych emocji. Jest bezpiecznie nawet dla mniejszych dzieci. Trasa podzielona jest na trzy odcinki: spokojny – bardziej rwący – spokojny.
Płyniemy podziwiając widoki z prawej i z lewej strony rzeki. Jest pięknie – skały wystają spośród bujnej zieleni, słońce grzeje, od wody daje się wyczuć przyjemny chłód. A woda… - krystalicznie czysta, pozwala dojrzeć żyjące w niej stworzenia.

Skiper zabawia nas wesołymi historyjkami, chlapiemy się wodą i tak w radosnym nastroju dopływamy do pierwszego przystanku. Chwila przerwy na kąpiel – uuuu…. To nie ciepłe morze

Koniec postoju teraz czeka nas szybszy odcinek. Płyniemy intensywniej machając wiosłami – pravo, pravo lijevo, lijevo… - stosując się do poleceń skipera omijamy wystające skałki. To jest to – cały spływ mógłby być taki.
Dopływamy do miejsca gdzie musimy wysiąść z pontonów. Ten odcinek jest niebezpieczny – skiperzy pokonują go sami. My musimy przejść jakieś 100 m lądem. Na brzegu obserwujemy jak skiperzy kolejno pokonują niebezpieczne miejsce – wąski skalisty przesmyk, przez który woda przelewa się z impetem w dół.

Wsiadamy i płyniemy dalej. Skiper prowadzi nas pod mini wodospad, oczywiście tak, żeby tylko nas zmoczyć. Nie pozostajemy mu dłużni i wkrótce wszyscy jesteśmy mokrzy.

Pokonując kolejne zakręty i skałki dopływamy do drugiego postoju. Rzeka jest tu głęboka, główną atrakcją jest możliwość skoku do niej z 5-metrowej skały. Skiper zachęca… wykonuje skok z niższej skałki… Chwila zawahania… , ale idziemy.
Martwię się trochę o moją 11-latkę (musimy zdjąć kamizelki) - umie pływać, ale rzeka to nie basen. Nurt jest dosyć mocny, a kilkumetrowa skała to nie basenowy słupek. Nie odpuszcza jednak, przepływa na drugą stronę i wdrapuje się na skałkę, z której skakał skiper.



Starsza córka już skoczyła i wypłynęła. Uff… - jedno dziecko żyje. Teraz młodsza… Jest! BRAWO! Na koniec ja i mój mąż.









O żesz! W życiu nie miałam takiego „pietra”. Na zdjęciach nie wygląda to tak groźnie. Najgorsze jest chyba odbicie – reszta sama jakoś leci.
Plusk! Wpadam głęboko - płuca zduszone… otwieram oczy, dobrze, że woda taka czysta. Bąbelki powietrza uciekają do góry, czas najwyższy podążyć za nimi… Jeszcze tylko należałoby się ubrać przed wypłynięciem, bo gatki niemal zajęły miejsce stanika, a tenże umiejscowił się ździebko wyżej i za apaszkę robi (dobrze że na główkę nie skakałam – wszystko poszłoby w druga stronę).

Cali i zdrowi, niezmiernie podekscytowanie wsiadamy do pontonu. Jesteśmy dumni, że wszyscy z naszej pontonowej ekipy wskoczyli.

I płyniemy dalej czeka nas trening przed kolejnym manewrem. Skiper instruuje: Stop! Raz…dwa…trzy… BOMBA! I wszyscy z burt wskakują do środka pontonu trzymając wiosła pionowo. Ma być jakiś uskok – kaskada na rzece. Żeby nie wypaść trzeba usiąść na podłodze. Trening poszedł świetnie. Teraz już na serio. Nastawieni na trudności uważnie wiosłujemy. Ooo! Już widać… to jeszcze raz… Stop! Raz! Dwa! Trzy!...BOMBA! … Chlup! Chlup! Ooo! Wow! Obróciło nas o 180 stopni. Nurt porywa nas niżej. Fajne to było! Szkoda, że tylko raz. Jeszcze chwilę wartkiego nurtu i później już spokojnie dopływamy na miejsce, gdzie czekają busy.

Bardzo nam się podobało! Na koniec podpisujemy jeszcze oświadczenie, że impreza była bezpieczna dla dziecka i te ukończyło ją całe i zdrowe.

Czytam z uwagą, ale tego nie zrozumiałem.

Agasz napisał(a):Z ulotki i rozmów z agentką dowiadujemy się, że płynie się ok.11 godz., a całość z dojazdem trwa ok. 3,5 godz.

Darkos napisał(a):Czytam z uwagą, ale tego nie zrozumiałem.

Agasz napisał(a):Z ulotki i rozmów z agentką dowiadujemy się, że płynie się ok.11 godz., a całość z dojazdem trwa ok. 3,5 godz.

sama nie zrozumiałam, jak teraz przeczytałam

Miało być 11 km, hahaha...

Dzięki za odpowiedź.

Ale jesteście odważni:
Brawo!

Agasz napisał(a):

Ja mam stracha, moje dzieci nie!






Pisz dalej.