Sporting i Lizbona, czyli zwiedzanie przy okazji

wiola2012 napisał(a):

megidh napisał(a):Naszym celem był Cmentarz Prazeres, jeden z największych cmentarzy w Lizbonie.
Gdy zobaczyłam ten cmentarz w relacji "myszy73", to zapragnęłam zobaczyć go osobiście.

Gdy zobaczyłam go w Twojej relacji też go sobie zapisałam jako miejsce , które chcę zobaczyć.

Niektórzy uważają, że zwiedzanie cmentarzy to zboczenie. Ja natomiast uważam, że warto je odwiedzać, bo są miejscem spokoju, gdzie można się wyciszyć po zwiedzaniu turystycznych atrakcji. Wędrując cmentarnymi alejkami poznajemy również sposoby upamiętniania zmarłych w innych krajach, porównujemy je z naszymi cmentarzami, szukając podobieństw i różnic. Fajnie, że są jeszcze inni, którzy też lubią zwiedzać cmentarze.

wiola2012 napisał(a):

megidh napisał(a):Po wyroku naukowcy zdecydowali się na zakonserwowanie jego głowy w słoju. Dobrze zachowaną głowę Diogo Alvesa można do dziś oglądać na Uniwersytecie w Lizbonie.

Może była im potrzebna do stworzenia profilu mordercy. Wtedy nie było możliwości, ale w dzisiejszych czasach dokładne badania mogłyby dać odpowiedź na wiele pytań kryminologów. Ale, że można ją oglądać? Tego nie rozumiem .

Ponoć właśnie taki był zamysł, ale z niego zrezygnowano.
A co do oglądania, to ogląda ten, kto chce. Różne są na świecie dziwactwa. Ja bym nie poszła oglądać tej głowy.

Poszliśmy na przystanek autobusowy, ale autobus nam uciekł a na następny musielibyśmy długo czekać. Zdecydowaliśmy się więc iść na nogach. Coś tego dnia komunikacja miejska nie chciała z nami współgrać.
Ale dzięki temu po drodze mogliśmy zobaczyć bardzo ciekawą budowlę, która okazała się więzieniem.



Doszliśmy do Parque Eduardo VII i skąd podziwialiśmy widok rozciągający się w stronę rzeki Tag.


Na terenie tego parku znajduje się ogród botaniczny Estufa Fria, do którego chcieliśmy wejść, ale niestety przez ucieczkę autobusu nie zdążyliśmy tutaj dotrzeć przed godziną 16:30, po której zwiedzający nie są już wpuszczani do środka.


Porozglądaliśmy się tylko po terenie wokół wejściu do ogrodu botanicznego.


Ktoś rozsypał chipsy na chodniku i ptaki się nimi zajęły.


Bardzo nam się spodobały strelicje królewskie rosnące na klombach.


Po wyjściu z parku ujrzeliśmy młodą parę, która przyjechała tutaj wielką, białą limuzyną.



Przeszliśmy przez Praça Marquês de Pombal.



Po drugiej stronie placu natrafiliśmy na zejście do metra, więc skorzystaliśmy z niego i metrem wróciliśmy na kwaterę.

Trochę odpoczęliśmy i po kolacji wybraliśmy się na wieczorne zwiedzanie Alfamy.
Tym razem autobus przyjechał w miarę punktualnie i po kilkunastu minutach byliśmy już na miejscu.
Niestety zaczął padać deszcz, więc spacer nie do końca nam się udał. Liczyliśmy na zobaczenie wieczornych atrakcji w uliczkach Alfamy, ale niestety deszcz wszystkich wygonił i uliczki były prawie puste. A tak chciałam się napić ginjinha (nie wiem jak to się odmienia) z czekoladowego kieliszka i posłuchać fado w wykonaniu ulicznych artystów. No i się nie udało.

Przeszliśmy obok Casa dos Bicos, czyli „domu kolców”. Jest to kamienica, która ocalała podczas trzęsienia ziemi w 1755 roku. Zniszczeniu uległy jedynie fragmenty fasady, jednak szybko zostało to naprawione.
Obecnie w tym budynku znajduje się siedziba fundacji portugalskiego noblisty w dziedzinie literatury, José Saramago.


Dotarliśmy do Katedry Se, wokół której, pod drzewkami cytrynowymi, stoją stoliki, przy których w czasie pogody zapewne trudno znaleźć wolne miejsce. Teraz tylko nieliczne są zajęte.






Katedra Se o tej porze już zamknięta, więc oglądamy ją tylko z zewnątrz.



Tramwaje w tej scenerii wyglądają bardzo malowniczo.



Przed katedrą Se znajduje się kościół św. Antoniego (Igreja de Santo António de Lisboa) oraz pomnik tego świętego. Kościół został ponoć zbudowany w miejscu, w którym święty urodził się w roku 1195.

Padało coraz mocniej, więc stwierdziliśmy, że aby posłuchać fado, to musimy wejść do jakiegoś lokalu, w którym trwa taki występ.
Przechodziliśmy obok kilku takich lokali, ale wszędzie było pełno ludzi. Dopiero gdy doszliśmy do lokalu Bohemia LX, ujrzeliśmy e jest tam w miarę luźno. Okazało się, że to było złudne wrażenie, bo tam tylko przy barze było luźno, natomiast w głębi lokalu, tam gdzie był występ, wszystkie stoliki były zajęte. Waldek zapytał barmana, czy w związku z tym, że nie ma miejsc, t możemy usiąść przy barze i napić się piwa. Odpowiedział, że nie ma problemu, więc zajęliśmy miejsca przy jednym stoliku, złożyliśmy zamówienie na piwo i wiśniówkę (ginjinha).





Czekaliśmy na występ, bo artystki akurat miały przerwę.
Były dwie fadistki, które śpiewały naprzemiennie.
Dostaliśmy zamówione napoje




a po chwili zaczął się występ.
Moja wiedza na temat fado była taka, że jest to bardzo smutna muzyka. Ale chyba nie do końca tak jest, bowiem podczas tego występu oprócz smutnych pieśni, jedna z artystek potrafiła nawet rozbawić salę. Nasz barman okazał się świetnym śpiewakiem. Towarzyszył jednej z artystek podczas jej występu i naprawdę bardzo nam się ten występ podobał.
Na koniec, gdy doszło do zapłacenia rachunku, wręczył nam paragon ze śpiewem na ustach, co uwieczniła moja kamerka.

Szkoda że pogoda Wam nie dopisała , za to występ na żywo - super Zapewne lepiej odbiera się fado gdy zna się portugalski , ale na też udało się zaobserwować podczas takiego występu prócz śpiewu elementy kabaretowe . Odniosłem też wrażenie , że prócz turystów obcokrajowców wszyscy znali słowa tych pieśni , bo śpiewali , nucili razem z występującymi . Wszystkim natomiast udzielały się emocje . . .


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Szkoda że pogoda Wam nie dopisała ,

Niestety nie zawsze świeci słońce w Kalifornii .

piotrf napisał(a):za to występ na żywo - super

My byliśmy zadowoleni, że jednak udało nam się posłuchać fado na żywo. Warunki nie do końca były komfortowe, bo co chwila ktoś przechodził przed nami i zasłaniał artystki, ale śpiew słyszeliśmy wyraźnie. No i sporo kasy zostało w kieszeni, bo gdybyśmy usiedli przy stoliku w głębi sali, to musielibyśmy zamówić jakieś dania, które zapewne kosztowałyby zdecydowanie więcej, niż piwo i wiśniówka.

piotrf napisał(a):Zapewne lepiej odbiera się fado gdy zna się portugalski , ale na też udało się zaobserwować podczas takiego występu prócz śpiewu elementy kabaretowe . Odniosłem też wrażenie , że prócz turystów obcokrajowców wszyscy znali słowa tych pieśni , bo śpiewali , nucili razem z występującymi . Wszystkim natomiast udzielały się emocje . . .

Fajnie by było rozumieć to, co artyści fado śpiewają, ale ze zrozumieniem portugalskich słów pieśni przez obcokrajowców jest problem.
Ale wiem, że fado to los, przeznaczenie i opowiada historie miasta i ludzi, więc można się wczuć w klimat tych pieśni.
Ten gatunek muzyczny powstał w XIX wieku w Lizbonie i związany jest dwiema dzielnicami stolicy - Alfamą i Mourarią. Nazywa się je też portugalskim bluesem. Istnieją dwa rodzaje fado. Jedno jest śpiewane zarówno przez kobiety, jak i mężczyzn, i jest to fado z Lizbony. Drugie to śpiewane wyłącznie przez mężczyzn i jest to fado z Coimbry.
Fadistom towarzyszą dwie gitary - klasyczna i portugalska, która wyglądem przypomina lirę.
Ponoć śpiewanie fado jest lekarstwem na portugalskie saudade, czyli nostalgię, melancholię, pragnienie-wspomnienie, sen o byłym i niebyłym. To słowo próbuje się tłumaczyć na różne sposoby. Carolina Michaëlis de Vasconcelos, w swoim utworze ”Portugalskie saudade” z 1914 roku uznała, że saudade to rozkoszowanie się słodko-gorzkim smakiem tęsknoty.
W 2011 roku fado zostało wpisane na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO.

Przeszukując YT w poszukiwaniu fado, natknęłam się na Marizę, która stała się moją ulubioną fadistką.

Akwedukty mega. Jakie to wysokie,
Widzieliśmy je tylko z drogi i to całkiem możliwe, że tej zakorkowanej poniżej, co na zdjęciach.

Jakby tu jednak czmychnąć do tej Portugalii ponownie

te kiero napisał(a):Akwedukty mega. Jakie to wysokie,
Widzieliśmy je tylko z drogi i to całkiem możliwe, że tej zakorkowanej poniżej, co na zdjęciach.

Jakby tu jednak czmychnąć do tej Portugalii ponownie

Też zadaję sobie to pytanie. Chętnie bym tam wróciła, bo jeszcze sporo zostało do zobaczenia.

Następnego dnia wstaliśmy wcześnie, bo musieliśmy się wyszykować na opuszczenie apartamentu, gdyż niestety nadszedł ostatni dzień naszego pobytu w Lizbonie. Dosyć szybko spakowaliśmy się, zjedliśmy śniadanie i posprzątaliśmy po sobie.
Apartament musieliśmy opuścić o godzinie 11:00, ale wcześniej chcieliśmy obejrzeć jeszcze windę Gloria, do której do tej pory nie udało nam się dotrzeć i jej okolice. Zostawiliśmy więc nasze bagaże w apartamencie i poszliśmy wykorzystać te 3 godziny, które zostały nam do 11-tej.
Poszliśmy znaną nam już trasą do windy Lavra.
Doszliśmy do jej górnej stacji, ale niestety pomimo tego, że było już wpół do dziewiątej, to winda jeszcze nie działała. Poprzednio byliśmy tutaj o 7:15 (w drodze na dworzec Rossio, gdy jechaliśmy do Sintry) i jechaliśmy wtedy pierwszym kursem. Trochę to dziwne, że teraz ponad godzinę później stacja jeszcze była zamknięta.


Poszliśmy więc na nogach, kierując się na schody z prawej strony trasy, po której jeździ winda.


Kawałek dalej, w miejscu gdzie schody łączą się z trasą windy, ujrzeliśmy stojące nieruchomo wagoniki.




Dalej poszliśmy w dół schodkami biegnącymi wzdłuż torów. Na dole widzieliśmy samochód stojący na torach, więc może to on spowodował przestój windy.



Gdy zeszliśmy na sam dół to samochód odjechał, ale wagoniki dalej stały nieruchomo.


Od dolnej stacji windy Lavra poszliśmy w kierunku Avenida da Liberdade, szerokiej ulicy skrytej pomiędzy wielkimi platanami, w koronach których zawieszono kolorowe serca. Piękna jest ta ulica, która została zaprojektowana po trzęsieniu ziemi w 1755 roku na wzór Pól Elizejskich w Paryżu. Wzdłuż alei znajduje się wiele ekskluzywnych sklepów, takich jak Prada, Armani, Louis Vuitton, Dolce & Gabbana i luksusowych butików. Tutaj znajdują się też luksusowe hotele. Na końcu alei po północno-zachodniej stronie znajduje się Parque Eduardo VII, w którym byliśmy wczoraj.





Avenida da Liverdade jest wyłożona pięknym brukiem ze wspaniałymi wzorami, który nazywany jest kalçada. O tym, co to jest można przeczytać tutaj.


Avenida da Liberdade w tłumaczeniu oznacza Aleję Wolności. Jednak w przeszłości ta aleja nie była dostępna dla wszystkich. Po trzęsieniu ziemi w 1755 roku, gdy wytyczono tam deptak dla pieszych i ozdobiono go fontannami i posągami, to nazywał się on Passeio Público, czyli publiczna promenada. Dostęp do promenady mieli jednak jedynie prestiżowi arystokraci. Wysoki mur sprawiał, że zwykli ludzie nie mogli dostać się na promenadę. Po wyburzeniu muru aleja została trafnie przemianowana na Avenida da Liberdade. A fontanny i posągi można podziwiać do dziś.

megidh napisał(a):Avenida da Liverdade jest wyłożona pięknym brukiem ze wspaniałymi wzorami, który nazywany jest kalçada

Piękna aleja . Podziwialam w Portugalii niejednokrotnie brukowane uliczki czy to w Lagos , czy Faro. Zresztą w andaluzyjskich miasteczkach tez. U nas na działce bez przerwy musimy opryskiwać środkami chwastobójczymi, żeby utrzymać kostkę w porządku, muszą południowcy mieć inny patent.

wiola2012 napisał(a):

megidh napisał(a):Avenida da Liverdade jest wyłożona pięknym brukiem ze wspaniałymi wzorami, który nazywany jest kalçada

Piękna aleja . Podziwialam w Portugalii niejednokrotnie brukowane uliczki czy to w Lagos , czy Faro. Zresztą w andaluzyjskich miasteczkach tez. U nas na działce bez przerwy musimy opryskiwać środkami chwastobójczymi, żeby utrzymać kostkę w porządku, muszą południowcy mieć inny patent.

Mają zdecydowanie lepszy klimat do utrzymania tej kostki w dobrej kondycji Hiszpania , Portugalia ze swoim klimatem i suszą tak właśnie mają , że jeżeli nie podlewasz - nie masz trawy . . .


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):

wiola2012 napisał(a):

megidh napisał(a):Avenida da Liverdade jest wyłożona pięknym brukiem ze wspaniałymi wzorami, który nazywany jest kalçada

Piękna aleja . Podziwialam w Portugalii niejednokrotnie brukowane uliczki czy to w Lagos , czy Faro. Zresztą w andaluzyjskich miasteczkach tez. U nas na działce bez przerwy musimy opryskiwać środkami chwastobójczymi, żeby utrzymać kostkę w porządku, muszą południowcy mieć inny patent.

Mają zdecydowanie lepszy klimat do utrzymania tej kostki w dobrej kondycji Hiszpania , Portugalia ze swoim klimatem i suszą tak właśnie mają , że jeżeli nie podlewasz - nie masz trawy . . .
Pozdrawiam
Piotr

To nie wiadomo teraz co lepsze

wiola2012 napisał(a):U nas na działce bez przerwy musimy opryskiwać środkami chwastobójczymi, żeby utrzymać kostkę w porządku, muszą południowcy mieć inny patent.

Moja koleżanka ma inny patent - śrubokręt i dookoła każdej kostki jedzie Raz wiosną i później w wakacje i twierdzi, że wystarczy na cały sezon. A mieszka dosłownie ze 3-4 metra od potoku, więc wilgoć ma dość sporą.

piekara114 napisał(a):

wiola2012 napisał(a):U nas na działce bez przerwy musimy opryskiwać środkami chwastobójczymi, żeby utrzymać kostkę w porządku, muszą południowcy mieć inny patent.

Moja koleżanka ma inny patent - śrubokręt i dookoła każdej kostki jedzie Raz wiosną i później w wakacje i twierdzi, że wystarczy na cały sezon. ...

Ma kobieta hobby . Przy moich m2 bym się zapłakała.

wiola2012 napisał(a):

piekara114 napisał(a):

wiola2012 napisał(a):U nas na działce bez przerwy musimy opryskiwać środkami chwastobójczymi, żeby utrzymać kostkę w porządku, muszą południowcy mieć inny patent.

Moja koleżanka ma inny patent - śrubokręt i dookoła każdej kostki jedzie Raz wiosną i później w wakacje i twierdzi, że wystarczy na cały sezon. ...

Ma kobieta hobby . Przy moich m2 bym się zapłakała.

Śrubokrętem bym się nie bawiła, ale mam na działce skrobak do usuwania chwastów ze szpar pomiędzy płytkami czy kostką. A dla dużych powierzchni powinien się sprawdzi taki sprzęt.