Sporting i Lizbona, czyli zwiedzanie przy okazji

Oczywiście, słowo... Jak mnie wkurza ta autokorekta, której nie da się wyłączyć, a nie zawsze się zauważy, że podmieniło
...

Dobrze, że nie tylko ja nie rozumiem tego nazewnictwa....

te kiero napisał(a):

piekara114 napisał(a):Za każdym razem zastanawia mnie słoro "winda" - dla mnie to są zwykle kolejki.

czyli nie jestem sam w przemyśleniach

Nazwa każdej z tych lizbońskich wind zaczyna się od portugalskiego słowa "elevador", co znaczy "winda". I zapewne dlatego tak dosłownie przetłumaczona nazwa się przyjęła, chociaż faktycznie windy Bica, Gloria i Lavra są raczej kolejkami. Ale winda chyba lepiej brzmi w tej miejskiej przestrzeni.

te kiero napisał(a):Lizbona = Zachwyt

Świetny slogan wymyśliłeś .

te kiero napisał(a): nawet bazylika zrobiła swoje, raczej nie przepadam za obiektami sakralnymi, ale tutaj kolorystyka i stonowanie robi niezwykłą robotę

U nas jest podobnie, ale jak się trafi jakiś kościół, to na chwilę do niego wejdziemy. Ale są też takie, do których obowiązkowo trzeba wejść i nie mówię tutaj o sanktuariach pielgrzymkowych, do których nic mnie nie ciągnie. Dlatego będą w Lizbonie nawet nie pomyślałam o tym, żeby pojechać do Fatimy.
A Bazylika Estrela faktycznie jest bardzo stonowana.

piekara114 napisał(a):Oczywiście, słowo... Jak mnie wkurza ta autokorekta, której nie da się wyłączyć, a nie zawsze się zauważy, że podmieniło

A gdzie tym masz tą autokorektę . U mnie nic takiego nie ma.

megidh napisał(a): A gdzie tym masz tą autokorektę . U mnie nic takiego nie ma.

W telefonie

Żeby przejechać się windą Bica musielibyśmy czekać na jej odjazd na dolnej stacji, bowiem znów jakiś samochód wjechał na torowisko. Zrezygnowaliśmy z tego przejazdu i na nogach wróciliśmy na trasę tramwaju nr 28. Chcieliśmy nim przejechać kilka przystanków, ale niestety nasze machanie na nadjeżdżający tramwaj nic nie dało, bowiem tramwaj nie zatrzymał się na przystanku, na którym staliśmy.

Odniosłam wrażenie, że te windy - kolejki to takie środki transportu, które trzeba traktować bardziej turystycznie i rekreacyjnie. Samochód zatarasuje drogę i wagonik już nie dotrze na czas, albo się nie zatrzyma. Wyobrażam sobie, że jestem pasażerem i muszę czekać aż pojawi się właściciel auta i odjedzie . One nie powinny móc zatrzymywać się na trasie kolejki.
Natomiast na zewnątrz, z pozycji obserwatora, wagoniki i całe otoczenie, wygląda bardzo malowniczo.

megidh napisał(a):

te kiero napisał(a): nawet bazylika zrobiła swoje, raczej nie przepadam za obiektami sakralnymi, ale tutaj kolorystyka i stonowanie robi niezwykłą robotę

U nas jest podobnie, ale jak się trafi jakiś kościół, to na chwilę do niego wejdziemy. Ale są też takie, do których obowiązkowo trzeba wejść i nie mówię tutaj o sanktuariach pielgrzymkowych, do których nic mnie nie ciągnie. Dlatego będą w Lizbonie nawet nie pomyślałam o tym, żeby pojechać do Fatimy.
A Bazylika Estrela faktycznie jest bardzo stonowana.

To prawda - piękna bryła zewnętrzna i stonowane wnętrze , dodatkowo naprzeciw jej wejścia jest przystanek najbardziej znanego w Lizbonie tramwaju

Wiolu , tramwaje są używane przez mieszkańców tak samo jak w naszych miastach , to zwykła ( chociaż bardzo malownicza ) komunikacja miejska


Pozdrawiam
Piotr

piekara114 napisał(a):Jak mnie wkurza ta autokorekta, której nie da się wyłączyć, a nie zawsze się zauważy, że podmieniło

piekara114 napisał(a):

megidh napisał(a): A gdzie Ty masz tą autokorektę . U mnie nic takiego nie ma.

W telefonie

Wydawało mi się, że można wyłączyć autokorektę w telefonie i sprawdziłam to. Faktycznie się da i właśnie to zrobiłam, wyłączając opcję "Przewidywanie tekstu" w obszarze "Język i klawiatura". Korekta się nie robi, ale trochę mi brak podpowiedzi do wpisywanych słów. Dlatego też trzeba uważać i korygować błędnie wpisane słowa.


Sprawdzilam też na telefonie koleżanki i u niej też się da wyłączyć autokorektę, zaznaczając opcję "brak" w usłudze autouzupełniania.

wiola2012 napisał(a):Odniosłam wrażenie, że te windy - kolejki to takie środki transportu, które trzeba traktować bardziej turystycznie i rekreacyjnie.

piotrf napisał(a):Wiolu , tramwaje są używane przez mieszkańców tak samo jak w naszych miastach , to zwykła ( chociaż bardzo malownicza ) komunikacja miejska

Piotr już wyjaśnił, że tramwaje i kolejki w Lizbonie służą nie tylko turystom, ale także mieszkańcom tego miasta, którzy korzystają z nich codziennie, nie tylko tak okazyjnie jak turyści. A ponieważ turyści w Lizbonie wymieniają się na okrągło, więc tramwajami i windami jeżdżą coraz to nowi turyści. Dlatego te środki transportu są błędnie postrzegane jako atrakcje turystyczne.

wiola2012 napisał(a):Samochód zatarasuje drogę i wagonik już nie dotrze na czas, albo się nie zatrzyma. Wyobrażam sobie, że jestem pasażerem i muszę czekać aż pojawi się właściciel auta i odjedzie . One nie powinny móc zatrzymywać się na trasie kolejki.

To jest raczej nie wykonalne. Trasa windy Bica ciągnie się wzdłuż ulicy, przy której funkcjonują sklepy oraz mieszkają ludzie. Jeśli jest dostawa towaru do sklepu lub do baru albo jakiś mieszkaniec kupi sobie np. meble, to muszą jakoś te rzeczy dostarczyć do sklepów czy mieszkania. Windy mają swoje rozkłady jazdy i jak przejadą, to potem jest chyba 15 minut przerwy. I właśnie te przerwy wykorzystują kierowcy samochodów dostawczych. Nam się trafił przypadek przekroczenia przez takiego kierowcę czasu przerwy pomiędzy jazdą windy. Widzieliśmy taką scenę, jak samochód dostawczy stał w bocznej uliczce i czekał, aż wagoniki przejadą. A jak przejechały obok niego, to zaraz ruszył o pojechał za jednym z nich do swojego celu.

wiola2012 napisał(a):Natomiast na zewnątrz, z pozycji obserwatora, wagoniki i całe otoczenie, wygląda bardzo malowniczo.

I są bardzo malownicze. To że tramwaj nr 28 nie zatrzymał się na przystanku, na którym staliśmy i machaliśmy na niego ręką, nie było dla nas zaskoczeniem, bowiem byliśmy na taką ewentualność przygotowani. Gdziekolwiek bym nie szukała informacji na temat tramwaju nr 28, wszędzie znajdowałam informacje, że mogą się zdarzyć takie sytuacje.

piotrf napisał(a):

megidh napisał(a):

te kiero napisał(a): nawet bazylika zrobiła swoje, raczej nie przepadam za obiektami sakralnymi, ale tutaj kolorystyka i stonowanie robi niezwykłą robotę

A Bazylika Estrela faktycznie jest bardzo stonowana.

To prawda - piękna bryła zewnętrzna i stonowane wnętrze , dodatkowo naprzeciw jej wejścia jest przystanek najbardziej znanego w Lizbonie tramwaju

Niestety to, że tramwaj ma tam przystanek nie znaczy, że się nim pojedzie.
Nam się nie udało.

Poszliśmy na przystanek znajdujący się na wprost Bazyliki Estrela i czekaliśmy na tramwaj nr 28, który niestety nie nadjeżdżał. Na szczęście do kolejnego miejsca, które chcieliśmy odwiedzić można było dojechać także autobusem nr 774, który miał przystanek w tym samym miejscu. Kiedy więc ten autobus podjechał na przystanek bez zastanowienia wsiedliśmy do niego i po kilku minutach byliśmy na miejscu.
Naszym celem był Cmentarz Prazeres, jeden z największych cmentarzy w Lizbonie.
Gdy zobaczyłam ten cmentarz w relacji "myszy73", to zapragnęłam zobaczyć go osobiście.
Bardzo zaintrygowała mnie jego nazwa, która w tłumaczeniu oznacza cmentarz przyjemności. Historia tego cmentarza i jego niezwykłej nazwy wiąże się z cudownym źródłem, przy którym miała objawić się Matka Boska. Niedługo po tym wydarzeniu w tym miejscu wybudowano kaplicę Matki Bożej Przyjemności (Nossa Senhora dos Prazeres), od której nazwę wzięła rozległa posiadłość znajdująca się w tej okolicy. Pierwsze pochówki w tym miejscu miały miejsce w 1590 roku, w związku z epidemią dżumy Podczas epidemii cholery w 1833 roku w Lizbonie zaistniała konieczność stworzenia miejsca, gdzie można by chować osoby zmarłe w wyniku tej epidemii, rozpoczęto więc budowę cmentarza na terenie dawnej posiadłości Prazeres. W 1834 roku cmentarz ten został uznany za stały cmentarz publiczny a w 1840 roku nastąpiło oficjalne otwarcie cmentarza Prazeres.

Cmentarz jest wielki, ma bowiem 12 ha powierzchni.
Znajdujące się na cmentarzu nagrobki są bardzo ciekawe, niektóre proste bez żadnych ozdób, inne zaś bogato rzeźbione, z ciekawymi ornamentami i inskrypcjami, wyglądające jak zabytkowe budowle. Zresztą znanych nam z polskich cmentarzy nagrobków tam jest znikoma ilość.
Po cmentarzu Certosa w Bolonii myślałam, że nic mnie już nie zadziwi, ale się myliłam. Ten cmentarz jest zupełnie inny, bardzo tajemniczy, a zarazem spokojny. Spacerując jego uliczkami można się tam zagubić. Spacerowaliśmy po nim dosyć długo, a i tak nie udało nam się obejść go w całości. Pochówki na Cmentarzu Prazeres odbywają się przez cały czas. Pochowanych tutaj zostało wiele zasłużonych dla Lizbony osób, m iędzy innymi Mario Soares (prezydent Portugalii w latach 1986-1996). Cmentarz był pierwszym miejscem spoczynku najbardziej znanej portugalskiej śpiewaczki fado - Amalii Rodrigues, zanim jej ciało nie zostało przeniesione do Panteony Narodowego. Znajduje się tutaj grobowiec słynnego milionera, byłego właściciela Quinta da Regaleira - Antonia Augusta Carvalha Monteira, który postanowiłam odszukać.

Na cmentarz prowadzi ta brama, za którą znajduje się monumentalny plac wokół którego widać już kaplice nagrobne.




Grobowca Antonia Augusta Carvalha Monteira nie trzeba długo szukać, bowiem znajduje się on przy tym placu wejściowym po lewej stronie. Jest on ozdobiony elementami symboliki masońskiej. Legenda głosi, że klucz, który otwiera ten grobowiec, pasuje również do bram Quinta da Regaleira w Sintrze oraz do Pałacu Monteiro, znajdującego się w Lizbonie przy Rua do Alecrim.

Poszliśmy dalej główną aleją cmentarza.

Te drzwi z szybami, w którym powieszono firanki, wyglądają jak ganki prowadzące do domu.





Ale nie wszystkie grobowce są zadbane. Zdarzają się tam również takie, o które chyba nikt nie dba.
W tym grobowcu przez szparę w rozsypujących się drzwiach zobaczyliśmy trumnę ustawioną na jednej z półek znajdujących się w grobowcu.



Doszliśmy do Pomnika Strażaków z Lizbony.




Doszliśmy do zachodniego krańca cmentarza. W tym miejscu znajduje się miejsce pochówku strażaków.



Z tego miejsca rozciąga się fantastyczny widok na Most 25 Kwietnia. Lepszy niż z Miradouro de Santa Catarina, na którym byliśmy dwie godziny wcześniej. Niestety w międzyczasie zepsuła się pogoda i niebo zasnuło się chmurami. Szkoda, bo wcześniej było piękne, błękitne niebo.

Patrzymy w stronę, z której przyszliśmy


a następnie skręcamy w i inną alejkę, przy której w cieniu cyprysów stoją rzędy grobowców-domków, z kolorowymi drzwiczkami.





Większość z nich ma matowe szyby lub przysłonięte firankami, ale trafiają się takie, przez które można zajrzeć do środka.
A wewnątrz widać poustawiane na półkach trumny.


Dochodzimy do miejsca, gdzie znajdują się bardzo eksluzywne grobowce-pałace.






Podczas naszego spaceru kilka razy widzieliśmy samochody poustawiane wśród grobowców.

Pogubiliśmy się w tych cmentarnych uliczkach. Skręcaliśmy tam, gdzie rzucał nam się w oczy jakiś interesujący grobowiec.







Ujrzeliśmy kolejny zaniedbany grobowiec.


Dotarliśmy do grupy nowoczesnych grobowców. Przy jednym z nich, w którym pochowana jest młoda kobieta, znajdowało się sporo świeżych kwiatów, co nas zaskoczyło, bo na tym cmentarzu takich oznak pamięci po zmarłych jeszcze nie widzieliśmy.





A ten grobowiec jakoś nie przypadł nam do gustu. Skojarzył mi się z kontenerem transportowym.

Wróciliśmy do starszej części cmentarza.








Po cmentarzu szwendaliśmy się bez pośpiechu ponad godzinę, jednak nie obejrzeliśmy wszystkich jego zakamarków.
Pozostało tam wiele pięknych grobowców, których nie udało nam się znaleźć. Między innymi nie trafiliśmy do największego prywatnego mauzoleum w Europie, w którym spoczywa książę Palmeli Pedro de Sousa Holstein wraz z 200 członkami jego rodziny.
Niestety nie udało mi się znaleźć żadnego planu tego cmentarza. Być może dlatego plan taki nie jest dostępny, żeby korzystać z usług przewodników, którzy oprowadzają turystów po cmentarzu. Podczas takiej wycieczki można wejść do wnętrza tego największego grobowca.

megidh napisał(a):Dotarliśmy do grupy nowoczesnych grobowców. Przy jednym z nich, w którym pochowana jest młoda kobieta, znajdowało się sporo świeżych kwiatów, co nas zaskoczyło, bo na tym cmentarzu takich oznak pamięci po zmarłych jeszcze nie widzieliśmy.

Gosiu , trochę mnie to zdziwiło , bo na starym cmentarzu ( bardzo podobnym do tego , który pokazujesz ) , który odwiedziliśmy w Porto było mnóstwo pięknych , świeżych kwiatów . Dotyczy to zarówno starej , jak i nowej części cmentarza .


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):

megidh napisał(a):Dotarliśmy do grupy nowoczesnych grobowców. Przy jednym z nich, w którym pochowana jest młoda kobieta, znajdowało się sporo świeżych kwiatów, co nas zaskoczyło, bo na tym cmentarzu takich oznak pamięci po zmarłych jeszcze nie widzieliśmy.

Gosiu , trochę mnie to zdziwiło , bo na starym cmentarzu ( bardzo podobnym do tego , który pokazujesz ) , który odwiedziliśmy w Porto było mnóstwo pięknych , świeżych kwiatów . Dotyczy to zarówno starej , jak i nowej części cmentarza .


Pozdrawiam
Piotr

Z ciekawości zajrzałam ponownie do Twojej relacji i faktycznie na zdjęciach widać gdzieniegdzie jakieś kwiaty, ale do mnóstwa to im brakuje. Chyba że akurat wstawiłeś do relacji takie zdjęcia, na których jest ich mało.
I tak oglądając Twoje zdjęcia z cmentarza w Porto doszłam do wniosku, że pomimo tego, iż oba znajdują się w Portugali i są nawet podobne, ale jednak bardzo się różnią. Nie potrafię wytłumaczyć dlaczego, ale takie mam wrażenie.

Po wyjścia z cmentarza Prazeros skręciliśmy w lewo i po przejściu jakichś 30 metrów doszliśmy do przystanku autobusowego, który znajduje się tuż przy murze okalającym cmentarz.



Czekaliśmy na nim na autobus nr 701, którym mieliśmy pojechać w okolice Akweduktu.
Autobus według rozkładu miał przyjechać na 5 minut, ale niestety ślad po nim zaginął. Ostatecznie czekaliśmy na niego ponad pół godziny. Do tego dnia nie miałam żadnych zastrzeżeń do komunikacji publicznej w Lizbonie, ale te dwa przypadki tak sporego opóźnienia mocno zaburzyły moją dotychczas dobrą opinię.
Po przejechaniu chyba 3 przystanków resztę drogi pokonywaliśmy pieszo.
Byliśmy już głodni, więc zaczęliśmy się rozglądać za jakimś lokalem, żeby coś zjeść i nasz wybór padł na Tofa Snack-Bar, w którym stołują się lokalni mieszkańcy.


Waldkowi bardzo się chciało pić, więc zamówił sobie dwa piwa. Ja zadowoliłam się popularnym portugalskim likierem ginjinha, czyli wiśniówką.


Po zapoznaniu się z menu wiszącym na ścianie


zdecydowaliśmy się na omlety z szynką. Nie mieliśmy pojęcia, że dostaniemy jeszcze kopiec frytek. Wszystko było świeżo przygotowywane i bardzo smaczne, więc lokal jest godny polecenia.
Cenowo też nie najgorzej. Za porcję omleta z frytkami płaciliśmy 6,50 euro, piwo 1,10 euro a kieliszek likieru ginjinha 1,50 euro.


Po posiłku zamówiliśmy jeszcze jedno piwo i jeszcze jeden kieliszek likieru, i spełnieni poszliśmy w kierunku Akweduktu.